تب بوسه
امشب
دلم چون چراغی است
که تنها با نگاهت روشن میشود
تو پیوسته در خیالاتم می‌آیی
و واژه‌هایم
به تب بوسه بدل می‌گردند
من از تو می‌رویم،
در تو می‌سوزم،
و در نامت
بی‌پایان می‌شوم
.
میترا وصال
لندن – انگلستان
۱۹ آگست ۲۰۲۵
دوبیتی ها
مدفن آبایی
گر بمـیـرم در بــرت ، ای مــدفــن آبــائـی ام
شـادوخــرم می شـود،ایــن دل ســودائــی ام
تا بکی از دوریت چشم پر از خون روز و شب
مــیـهــن زیـبـــای مـن ،ای کـشــور آبــائـی ام
============
جـور زمانــه
آخر از جور زمانه ،شد نصیبم دوریت
آه و واویلا چه سازم ،از غم رنجـوریت
خـائنـان ناخلف ، کردنـد ترا دریا خون
ای وطن دیگرندارم،طاقت مهجوریت
============
خلیل زاد
خلیل زاد ،ای خلیل زاد، ای خبیث زاد
تــوبــودی دشــمــن مـیـهــن،زاجــداد
نــبــودی نــطــفـــهء پــاک، ازولادت
وگــر نه می نـکـردی ، ملکت بربـاد
============
ظالمان شیخ و شاب
ای خدا! شد ملک ما از بُن خراب
ازجـفــای ظـالـمـان شـیخ وشـاب
ظـالـمــان نـــوکـــران اجـنــبـــی
کن زلطفـت جملـه ظالم راعقاب
============
عـالـم غــربــت
آخر از کوی تو مادر ،بس دور شدم
وزغم هجر و فراقـت ،بی نـورشدم
عـالــم غـربـت و هـجــران وطــن
شب و روزم ز فکر تو ،رنجور شدم
============
آسمان زیبا
دور از توبه غربت و جنون می سوزم
وز دامـن پـاک تـو بـرون مـی ســوزم
شـب هـا بـه یـاد آســمــان زیـبــا یـت
دربسترخواب همچومجنون می سوزم
============
دیـدن کهـسـارت
در آرزوی دیـدن کهـسـارت ، مـی میرم
وز حسرت دوری گلـبـهـارت مـی میرم
تاکی؟بتوان صبـرهمه دوری و هجرانت
خواهم به برت،که درانتظارت می میرم
پوهنوال داکتر اسدالله حیدری
۲۱ اپریل ۲۰۲۳
سیدنی – آسترالیا
سودای بی حاصل
با هزار سختی زمستان پشت سر کردیم، رفیق
در مسیری پُر خَم و پیچی سفر کردیم، رفیق
بادِ سردی می‌وزید و پایه می‌غُرید به شب
ما به عشقِ نور خورشید شب سحر کردیم، رفیق
هرکجا دیوار بود و نا امیدی در کمین
با نگاهی، عشقِ فردا را گذر کردیم ، رفیق
رنگ شب تاریک و دنیا خسته از بغضِ سکوت
ما سرودِ صبح ر ا با هم اثر کردیم، رفیق
گرچه کس باور نداشت این راهِ سردِ پُر نشیب
خویش را با صبر و طاقت معتبر کردیم، رفیق
گر شکوفه میزند چشمک به این باغِ بزرگ
ما شجر کاشتیم و آن را بی‌ثمر نکردیم، رفیق
ریشه زد در خاکِ باغِ ما درختی بی‌ثمر
ما دلِ ناشادِ خود را خون جگر کردیم، رفیق
گر بخوانند قصه‌ها را روزی، در تاریخ، بشیر
ما درین سودای بی‌حاصل ضرر کردیم، رفیق
بشیر احمد بشیرشیرین سخن
سوی رحمت
خسته‌ام در ملک غربت بی محبت می روم
کوله باری درد وغم من سوی غربت می روم
آرزو هایم همه گم، دست تقدیرم کجاست ؟
با همه شور و نوا با چشم حسرت می روم
هر چه تخم عشق پاشیدم ندیدم حاصلش
از گلستان بی خبر دنبال علت می روم
گفته بودم با عزیزان حرف دل بیرون کنم
از همه رنگ و دو رنگی کنج خلوت می روم
دل ببستم در جمعی یاران کسی یارم نشد
با دعا و آرزو بر سوی رحمت می روم
عالیه میوند
فرانکفورت – آلمان
۲۵ جولای ۲۰۲۵
کمند غزل
غـزال غـزل ار کمند افکند
دل شرزه شیر انببند افکند
ز شهنامـه گیرد درس نبرد
زمین لرزه در دیوبند افکند
ز چه بـرکـشد بیژن راد را
منیژه چـو زلـف بلـند افکند
برزمد به سهراب گُردآفرید
خدنگ تازپشت سمند افکند
چو رودابۀ کابلی دخـت بلخ
بسی زال زر درکمند افکند
به سهراب مادرنگفت ازپدر
تهمتن به خـون فرزند افکند
اگرسر فدا کرد درراه عشق
غـزل رابعـه دلپـسـند افکند
دلی را که لیلا مجـنـون کند
جنون بر سر هوشمند افکند
فلک میکند بسکه بازیگری
به هم طرح شادونژند افکند
سراید زنو ریگ ویدای دل
گهرهـا به دریای زند افکند
درآمو بشوید تنِ چون بلور
به رودبار سیرِ خجند افکند
زنوشین لبان، فارسیِ دری
کسادی بـه بـازار قند افکند
زمسـتان شود نـوبهـار کهن
ز رخ هور اگر روبند افکند
به پیشواز جانان در آتش دل
گهی عود وگاهی سپند افکند
سخن گر برآیـد ز اعماق دل
اثرهای بی چون وچند افکند
رسول پویان
۲۵ اپریل ۲۰۲۵
دل بیچاره‌ی من
پشت تنهایی من دست هزاران درد است
دل بیچاره‌ی من از همه دنیا سرد است
زندگی گاه نوازشگر و گه می‌کوبد
زندگی گرچه قشنگ است، ولی نامرد است
زندگی دفتر شعری‌ست که تا می‌خوانید
درج هرصفحه‌ی آن رنج غمِ پر درد است
عمر چنگیز شده قتل و قتال آورده
عمر در کشتن ما حیله‌گری خونسرد است
باز در کوچه به دنبال خودم میگردم
مثل آن کس که خودش را همه جا گم کرده‌ست
به کجا سر بزنم ، تا که بیابم اثری
حال چون دود و غبار است و هوا پر گرد است
نیست در قسمت بیچاره‌ی من، آرامش!
شاعری‌ام که خزان گشتم و رنگم زرد است
نوید الله محرابی (صافی)
حب وطن
بس هوایت خوشگوار و جان فزا باشد وطن
دیده امرا خاک پاکت توتیا باشد وطن
سربه کف درخدمتت چون کوه باشم استوار
بهر حفظ آبرویت جان فدا باشد وطن
در دبستان محبت عمر من گر صرف شد
آنچه را آ موختم درس وفا باشد وطن
ای جوانان غیور خط ی مرد آفرین
از تلاش بی امان ما رضا باشد وطن
از نبرد نو جوانان غیور و نخبه ات
دشمن دیرینه ات در انزوا باشد وطن
گشت آخر انقلاب ما به گیتی کامیاب
قوم افغان را توکل بر خدا باشد وطن
برکه ی زمزم بود در دامن گاز رگهت
این کرامت ها ز خاک اولیا باشد وطن
گرچه گلزارت خزان شدازجفای دشمنان
هر خزانی را بهاری در قفا باشد وطن
اندرین هنگامه خیزی هاکه صدشوروشراست
هر کجا پا میگزارم ماجرا باشد وطن
داغ حرمان میبرم با خویشتن در زیرخاک
از دلم گر ذره ی مهرت جدا باشد وطن
ای « لبیب » حب وطن راشرط ایمان گفته اند
هرکه مهر تو ندارد بی خدا باشد وطن
عبدالقیوم لبیب
ازمجموعه ی غوغای دل
دلو ۱۳۷۲
شیپور خون
دلگیر و خسته تن ز روال زمانه ام
من تیرهاى خوف وخطر را نشانه ام
عنقاى پر شکسته به آغوش غربتم
در حسرت دوباره پریدن به لانه ام
نخجیر تیر خورده ز صیاد روز گار
افتاده ام ز پاى ولى رو به لانه ام
زخمى تنم عمیق ترازعمق غصه ها
امواج حادثات زمان را کرانه ام
خون مرا مباح بدانند غاصبان
توجیه خبث طینت شان را بهانه ام
جرم وجنایت وجدل وجورجحد(۱) وجهل
تکرار بى هو یت بهتان به شانه ام
فریاد تعزیت به عزاى ستم کشان
بگرفته جا به زمزمه ى عارفانه ام
از چار سو هجوم شیاطین روزگار
من از در سوى راه نجاتم روانه ام
شیپور خون و خفت و خوف و خروش خصم
بر هم زده است خلوت انس شبانه ام
کمرنگ و گنگ و بى اثر افتاده واژه ها
بهر سرودن غزل جاودانه ام.
٠٠٠٠٠٠٠٠٠٠٠٠٠٠٠٠٠٠٠٠٠
محمد على فرحتیار
فرایبورگ – آلمان
۲۰ جولای ۲۰۱۶
۱ – جحد به معناى انکار کردن امرى یا حق کسى با علم بر ان.
حسنِ زیبا
فدای حسنِ زیبایت شوم من
فدای سروِ رعنایت شوم من
سیاهی سرمه ات روزم سیاه کرد
فدای چشمِ شهلایت شوم من
ربودی بی رقم دل را ز پیشم
فدای عشقِ والایت شوم من
بدستت گوشی و چشمت پریشان
فدای بیم و سودایت شوم من
اروپایی ست اندامی تو ظالم
فدای شیپی ترسایت شوم من
دو سه رنگی نمودی موی خود را
فدای نقشِ چیتایت شوم من
به سر شاپو به تن رختِ اناری
فدای بکسی کوبایت شوم من
چه مقبول است چپلی ها نازت
فدای ناخنِ پایت شوم من
به موتر الفتِ تو است کمتر
فدای جیرنی تایت شوم من
شب و روزم به عشق تو کلاونگ
فدای شوری و غوغایت شوم من
نشانِ داغی لب های تو دیدم
فدای پیاله ای چایت شوم من
هنرمند استی و هم موسیقیدان
فدای نغمه ای نایت شوم من
نه مردم مرده ای بابیته دیدم
فدای مرگِ آغایت شوم من
ز حال من نه پرسیدی و رفتی
فدای قهرِ بی جایت شوم من
بغل وا کن به محمود پریشت
فدای جسمِ تنهایت شوم من
————————————–
بامداد دوشنبه ۲۷ اسد ۱۳۹۹ خورشیدی
که برابر میشود به ۱۷ آگست ۲۰۲۰ ترسایی
سرودم
#احمد_محمود_امپراطور
چپاولگر
شــد دوبــاره نـوکــر بوش بر سـرکـــار
بشـــد افـغـــا نــزمیــن پـامــال کـفـــار
صــدوپنـجـــاه هـــزار سـربـــاز نا تـــو
تهــاجــم کــرده انـد با تـا نک و طیّـــار
به ملکم ریختـنــد صدهــا هـــزار بمب
نمودنـــد کشـــورم ویــران و خـونبـــار
بکــردند تسـت بـمب هـای نـوخـویــش
نکــردنـد رحـــم بـه حـــال ملـــت زار
خــــداونـــــدا! زشــــرکـُفــــرواعـــــدا
تـــومُلـکــم درپنـــاه خـــود نـگــهـــدار
چـپـــــاولگــرشـــده هــرکــارهء مــــا
تطــاولگــرزبیـــخ و ریشــــه بـــــردار
هــرآنکس ملک مــاویــران نمــودست
چــوصـدامـش بـبـیــنــــم بــــر ســردار
مــــرا روزی بخــاکـــم بـــاز گــــردان
خـلاصـم کــن ازیــن زنــدان اغـیـــار
شــود روزی که بیـنــــم میــهـنـــم را
بـــود آزاد وآبـــــا د بــی ســتمگــــار
مـحـبــــانِ وطـــن راهــی کــشـــــور
ستــمـگــاران به قهـــرتو گـــرفـتــــار
غــــزالان مهـــاجـــر بــاز گـــردنـــــد
دهنـد دســت اخــــوّت بــا وطـنـــــدار
کنـنـــد آبــــاد کشـــــوراز دل وجــــان
نمـا ینـد دشمـنـا نــرا دیــده خونـبــــار
خـداونــدا! ز لـطـــف بــی کـــرانــــت
رسـانی”حیـــدری” را نــــزد دلـــــدار
پوهنوال داکتر اسدالله حیدری
۲۷ جنوری ۲۰۱۱ میلادی
سیدنی – آسترالیا
جوانی
به خودم
نور خورشید
تنم را رنگین ساخته ،
قصه عشق های جوانی –
به دلم نهیب میزند
و از گوشه های باغچه دل –
مرا دزدانه نگاه می کند
سرمست و شاد ،
چون عاشقان تازه نفس –
در رگ هایم می دوند
و در گوشه های دل
سفره اش را
ازروی مهرپهن کرده
و مرا به جوانی دعوت می کند …
هما طرزی
نیویورک
۳۰ اپریل ۲۰۱۳
بسوی صلح و لبخند
بشیر، از حال و احوالِ وطن گوی
ز احوالِ دلِ خونین کفن گوی
که زخمش کهنه تر از صد خزان است
ز آسیبِ زمستان بر چمن گوی
ز دستانی تهی از برگ و بارش
ز چشمانی غبارآلودِ، تن گوی
ز بومِ کهنه، امّا جاودانه
ز سوزِ سینه‌ی هر هموطن گوی
ز شب‌هایی که بی‌فانوس مانده
ز فردا های بی‌پیمان و فن گوی
ز کودک های بی نان و تبسّم
ز آموزگارِ افتاده به ظن گوی
ز بانویی که در بازار غربت
شکسته‌دل، به یادِ این وطن گوی
ز مردانی که دارند فکرِ کینه…
لعنت بر خصم و جنجالِ کهن گوی
بگو، این جنگ ما را خسته کرده
بخیز، از نفرتِ هر ما و من گوی
دری بگشا به‌سوی صلح و لبخند
سخن‌هایِ شیرین، بر هم وطن گوی
بشیر احمد شیرین سخن
آشوبِ لحظه ها
با من بیا که شوق تپیدن بلد شوى
در بى کران عشق پریدن بلد شوى
با من بیا که سر کشم از جام های نور
تا طعم آفتاب چشیدن بلد شوى
شب تا سحر به شعله ی بی تابی ام بدَم
تا راه و رسم خوب وزیدن بلد شوى
یک بوسه مى دهم تو دو چندش بیار، تا
از دکّه هاى عشق خریدن بلد شوى
دریاى من بشو که در آشوب لحظه ها
بر ساحلی چو موج، رسیدن بلد شوى
آتش به شمع جان تو با عشق می کشم
تا چک چک از غرور چکیدن بلد شوی
نهم دسامبر ۲۰۲۴
فرستنده : محترمه ادیبه صابر صادقیار . شاعر: زنده یاد استاد صابر هروی
نخواهد ماند !
بما همیشه جفا و ستم نخواهد ماند
دوام خواری و رنج و الم نخواهد ماند
بما اگر چه نماندست خانهٔ آباد
ز هیچ ظالمی نقش قدم نخواهد ماند
اگر چه مدتی دیدیم جفا ولی شادیم
که هیچ سفلهٔ هم محترم نخواهد ماند
بما و مردم با عزت و ثبات ما
عذاب بی جهت ودرد وغم نخواهد ماند
چو دوره های پر از وهم و وحشت چنگیز
حدوث و خواری اهل قلم نخواهد ماند
از آن خوشم که بعد از دو روز یا ماهی
به دشمنان وطن این چشم تر نخواهد ماند
ز بانگ مرغ شباهنگ دی شنیدم که :
شب الم زده بی صبحدم نخواهد ماند .
صابر هروی
غزل من و تو
من زهرخند تلخ غم و تو تبسمی
من بغض روزگار خودم ، تو ترنمی
مرداب وار،من همه غرق سکوت سرد
تو آبشار جارىِ گرمِ تکلـمی
من موجِ سنگدیده ى غلتیده روى خاک
تو سیل وار در تب و تاب و تلاطمی
من سنگر شکسته ی برباد رفته ام
تو حمله ی تمام عیاری ، تهاجمی
با آنکه در هبوطم و لبریز جُرم خویش
اما هنوز وسوسه ای ، مـَیل گندمی
درمانده ام که از چه تباری؟ پرىِ من !
فرزند آب و خاک نه ای، از چه مردمی ؟!
از هر کجا که باشی واز هرسلاله ی
بگذار اعتراف کنم : خیلی خانمی !
سید ضیاءالحق سخا
بیا
۱۱۰ الف
جان من دیگر برایت ناشکیبایم بیا
نا فریبا گشته دنیایم فریبایم بیا
یاد داری کنج باغ و بوسه های پیهمم؟
رفتی و در کنجک آن باغ تنهایم بیا
رفتی و دفترچه ء امید هایم پاره شد
دفتر دیگر نمودم تهیه زیبایم بیا
ای تو پایان تمام درد هایم باز گرد
ای تو آغاز تمام آرزو هایم بیا
من دروغی با دلم گفتم که فردا میرسی
دل به راه افتاده ای امید فردایم بیا
شکیبا شمیم رستمی
آلمان
خیل یاران
گذشت آن روز ها و روزگاران
که بود جمع جمع ما و دوستداران
گذشت آن دور آن دوران پیشین
که پرسد کامگارى حال زاران
نفاق! آن آفت آخر رو به ما کرد
شدیم اکنون جدا از خیل یاران
فریب و کجروى از حد گذشته
بود امروز روز زشتکاران
خداوندا بتابان آفتابى !
نشینیم تا به کى در زیر باران؟
خوشا روزى شود تا جمع ما جمع
بگویم در د دل با راز داران
فتادیم چون “امان“هر یک به جایى
نیابى شاد یک را از هزاران
امان قناویزى
فرانکفورت – آلمان
بمناسبت سالروز سیاه ورود طالبان،
تابکى
تحتِ نامِ تاجیک و پشتون فحاشى تابکى
خویشتن را از همه بالا تراشى تابکى
هفت پُشتِ ما درینخاک زیستن با همدگر
در پى کین و نفاق ، از هم پاشى تا بکى
خصمِ جانِ هموطن دوست و رفیق اجنبى
در شراکت قاتل و جبار و راشى تابکى
گوش بفرمان اجانب تا بچند باید که بود
زیرِ بارِ خصمِ میهن چون مواشى تابکى
سَرهمى پیچى بنام این و آن از خود مگر
دستیارِ آن همه بیگانه باشى تابکى
خودستایى هم حدو اندازه دارد هموطن
خود فروشى هاى بیجا و قلاشى تابکى
اصل و نسلِ ماهمه اولادِ آدم بوده است
دور از چوکات اگر آدم نباشى تابکى
بر (فروغ)شمعِ عُمرِ ما کجا است اعتبار
اندرین چهار روزه دنیا زنده باشى تابکى
حسن شاه فروغ
۱۵ آگست ۲۰۲۵
تمنای وصالش
قربانی هر حادثه و سلسله هستم
آواره ترین بانوی این قافله هستم
از عشق خودم عشق تو و رمز زمانه
سرتا قدمم زخمی و پرآبله هستم
عمریست گرفتار ز هجران تو ای یار
لبریز ز درد و تب این فاصله هستم
از دست دل خود و تمنای وصالش
افسرده و پژمرده در این مرحله هستم
از هیچ کسی گله و هم شکوه ندارم
از بخت بد خویش که اهل گله هستم
ای دل تو مکن شکوهِ از این هلهله عشق
رنجیده دلم حاصل این زلزله هستم
از غیر چه گویم که آزرده دل از دوست
افتاده چه دلتنگ در این مسله هستم
عالیه میوند
فرانکفورت – آلمان
اول جولای ۲۰۲۵ میلادی
خورشید آزادی
ای سرزمین خون و خنجر !
ای خاک همیشه بیدار !
دست‌های بسته‌ات
چون آتشفشانی در زنجیر
به زودی دیوارهای ظلم را فرو می‌کوبد،
دیگر بس است!
نه تابوت اندیشه می‌ماند،
نه سایه‌های مسخ تاریخ،
نه شترسواران تاریکی
که از مرزهای ننگ،
بر گُرده های مردم
تازیانه زدند ،
این زخم های تو
به قیام بدل خواهد شد،
این خاک سوخته
از خون شهیدان
بارور خواهد شد ،
به‌پا خیز ای فرزندان خشم!
که «طلوع» شما
در قبضه‌ی هیچ تفنگی نمی‌میرد ،
از درون خاکستر،
ققنوسی سرخ برخواهد خاست،
و خورشید آزادی
بار دیگر
بر شانه‌های این سرزمین
خواهد نشست،
ما دوباره مریم خواهیم کاشت،
ما دوباره تاریخ را
با جوهر رگ‌های خویش
بازنویسی خواهیم کرد،
و این‌بار،
فریاد ما
چنان خواهد غرید
که کوه‌ها
به زانو درآیند ،
آری!
این سرزمین
از نو زاده خواهد شد
نه در سکوت،
بلکه در هیاهوی قیامی
که دیوارهای ظلم را
چون کاه بر باد خواهد داد!
میترا وصال
لندن – انگلستان
۱۵ آگست ۲۰۲۵ میلادی
گنجینهُ عشق
ایکاش شبِ تیرهُ ما را سحری بود
یا کوکبِ اقبالِ مرا هم شرری بود
ایکاش که این مرغکِ پر بستهُ دل را
زین کنجِ قفس سوی گلستان گذری بود
چشمم همه پر نور بدیدارِ رُخِ دوست
یا شاخهُ امید مرا هم ثمری بود
یک لحظه همان یوسفِ کنعانی ما را
مهری بدل و سوی زلیخا نظری بود
در گوشهُ ویرانهُ دل جای غم و رنج
گنجینه یی از عشق و وفا،سیم و زری بود
در این رهُ طولانی و پر پیچ و خمِ عمر
در جادهُ تنهایی مرا همسفری بود
مریم نوروززاده هروی
هشتم آگست ۲۰۲۵ میلادی
از مجموعهُ”پاییز “
هلند
در نهادم
۱۰۹ الف
در نهادم چیست پنهان ؟ می کشد سویش مرا
می کشد خاموشی چشم سخن گویش مرا
ذره ذره ذوب میگردم که پیدایش کنم
رشته رشته بند می سازد به خود مویش مرا
در نهاد من شبیه آب چیزی می رود
میبرد آن سوی دریا های خود خویش مرا
در نهادم آتشی هر لحظه افشان می شود
داغ می سازد لهیب سرخ مهرویش مرا
کیست آنجا بی قرارم می کند هر روز و شب ؟
می دهد پیچ و خمم در طاق ابرویش مرا
شکیبا شمیم رستمی
پیکر عشق
به دوران جوانی
پیکر عشق زیبا تر از پیش
در شیشه ی خاطرات دلپذیرم –
زندانی
از سرما در امان
وهمیشه سبز …
در روز های سرد پیری
بودنش را جشن می‌گیرم
و خانه ی زمستانم را –
تا ابدیت گرم می‌سازم …
همچون گرمای مطبوع –
جلال آباد
و بخاری های گرم کابل …
هما طرزی
نیویورک
۲۸ اپریل ۲۰۱۳
شامِ وطن
شب است و در دلم رنگِ سحر نیست
ستاره در سَما هیچ جلوه‌گر نیست
ز دست روزگار و گردشِ چرخ
بجز اندوه ، در دل هیچ اثر نیست
کجایی ، ای امیدِ روزگاران ؟
که غیر از تو، دلم را بال و پر نیست
وزین بی مهری های چرخِ گردون
به باغِ دل ، امیدی از سفر نیست
دلم چون موجِ دریا پُر خروش است
که جز اشکِ سحرگاهان، سپر نیست
جهان در جستجوی کهکشان است
جوانِ ما ز دانش مفتخر نیست
جهان در عیش و نوش با بُرج و باره
بخوان، طفلِ من! حلوای تر نیست
بود شامِ وطن ، شامِ غریبان
بشیر این شام به هیچ جا مُعتبر نیست
بشیر احمد بشیر شیرین سخن