( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : دوشنبه ۱ ثور ( اردیبهشت ) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۲۱ اپریل ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
مزاحمت
نماندند. تا بهاران را ببینم
حریر سبزه زاران را ببینم
نماندند در فضاى پر طراوت
خوش ایند رقص باران را ببینم
نماندند تا لب پیمانه گیرم
صفاى باده خواران را ببینم
نماندند در بساط اشنایی
بشادی روى یاران را ببینم
نماندند با ظفر باشم بمیدان
ظفر مندى سواران را ببینم
نذیر ظفر
تورنتو کانادا ١٣ اپریل٢٠٢۵
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : شنبه ۳۰ حمل ( فروردین ) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۱۹ اپریل ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
شـکـسـتـه پــــر
چـرا تـوای شکـسته پر ، روبخــدا نـمی کـنی؟
برا ی دردورنـج د ل ،چـرا دعـا نـمـی کـنـی؟
چو گشته ای زلا نه دور،به پیش خا لق غفور
به وقـت سـجـدهء سـحـر،شـورو نوا نمی کنی
ز آه و نـا لـهء د لـت، خـدا ست بـا خبرهمیش
به نم نم ِسـرشک خـود،خـدا رضا نـمی کـنی
زصـد ق ِدل اگـر کـنی ،رو بخـدا ی مهـربا ن
چـرا روا تـوحـا جـتـت، ز کـبـریـا نـمـی کنی؟
سرشـک تـو بـود گهـر، بـه روی پر گـنا ه تـو
زآ ن سرشـک ِبا صفـا، مِسـت طـلا نمی کـنی
عـمر ببیـن که میـرود، چه تیـزتر زبرق وبـا د
زبـهــر کـا رآخــرت، سـعـی ِ بـجـا نـمـی کـنی
سـحـر زبـا غ رحـمـتـش، گـل مـراد خود بچین
به نیـمه ها ی شب زد ل،نـا لـه چـرا نمی کنی؟
اگر به نزد کردگا ر، شفیع کنی توهشت وچا ر
تو با ولا ی هشت وشش،سیـنه صفـا نمی کـنی
تو حـیـدری بـه نـیـم شـب، بـیـا د شـا ه کـربـلا
به پیـش خـا لـق جهـان، سـر به صـدا نمی کنی
دا کتر اسدالله حیدری،
بیست وچهار جنوری٢٠٠٧
سیدنی – استرالیا
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : شنبه ۳۰ حمل ( فروردین ) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۱۹ اپریل ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
پریشانم
پریشانم، دگر چیزی پریشانم نمی‌سازد
دگر نیرنگ دنیا نیز حیرانم نمی‌سازد
پریشانم شبیه کودکی آواره و تنها
که حتّی دلقکانِ شهر خندانم نمی‌سازد
وجودم را تغافل پاره کرده، درد کوبیده
پزشکم پادزهری بهر درمانم نمی‌سازد
کبوتر پر زده است از شاخه‌های کاج‌های پیر
کبوتر لانه روی شاخ دستانم نمی‌سازد
آزردنِ یوسف زلیخا دست کوته کرده از
زلیخا هم دگر محکوم زندانم نمی‌سازد
اگرچه زندگی پر گشته از تنهایی وغربت
دلم تنهاست، غربت نیز نالانم نمی‌سازد
به چشمِ سر تماشا کرده‌ام در خون تپیدن را
که قتلِ عام دل‌ها هم هراسانم نمی‌سازد
میانِ درد و غم غرقم، در اوجِ رنج و اندوهم
پریشانم، دگر چیزی پریشانم نمی‌سازد
نوید الله محرابی صافی
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : شنبه ۳۰ حمل ( فروردین ) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۱۹ اپریل ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
فرستنده : محترمه ادیبه صادقیار سروده از : زنده یاد استاد صابر هروی
شهرِ آرزو
ای کهکشان عشق وامید و وفای من
ای آسمان روشن امید های من
دستم بگیر تا که نیفتاده ام زپا
نیم نگه به این دل محنت سرای من
فریاد من زتار نفس آب میخورد
باری حذر ز نالش درد آشنای من
در شهر آرزو که توام شهره ساختی
بستی به رشته های جنون دست و پای من
آسوده ام ز ذوق تماشای زندگی
آینه داده حیرت هستی برای من .
صابر هروی .
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : شنبه ۳۰ حمل ( فروردین ) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۱۹ اپریل ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
هنوز
در گیسوانم
اقیانوسی از عشق جاریست
پرموج و پرصدا
و در غروب های کم دوام
هنوز نام ترا
در واژه دوست داشتن
بیاد دارد
و با مهر در دامن نور
می پاشد…
هما طرزی
نیویورک
۵ فبروری ۲۰۲۵
Still
In my hair
An ocean of love flows
Radiant and noisy
And in the short-lived sunsets
Your name
is still remembered
in the word “love”
And it
splashes with love in the lap of light…
Homa Tarzi
New York,
February 5, 2025
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : شنبه ۳۰ حمل ( فروردین ) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۱۹ اپریل ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
دامِ بلا
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : جمعه ۲۹ حمل ( فروردین ) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۱۸ اپریل ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
باغچه
۹۷ الف
یک گلی است که شاداب کند باغچه را
ابر را خواند و پر آب کند باغچه را
یک گلی است که گرمی بده د هر نفسی
شب پر از رونق مهتاب کند باغچه را
یک دلی است که دل را ببرد سوی بهشت
یک غزل سازد و بس ناب کند باغچه را
یک گلی است که لب را به تبسم آرد
بی هوا بی دل و بی تاب کند باغچه را
شکیبا شمیم رستمی
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : جمعه ۲۹ حمل ( فروردین ) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۱۸ اپریل ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
شبنمِ اشک
دلِ شوریدهُ من
باغچهّ کوچکِ عشق است
که هنگامِ بهار
شود آکنده زگلهای قشنگ و پربار
گلِ سوری،گلِ مریم،گلُ میخک،گلُ ناز
که به هنگامِ پگاه
همرهُ شبنم اشکم،صمیمانه کنند راز و نیاز
ساقه هایش همه شاداب و
جدا از خس و خار
همگی در طلبِ دستِ نوازشگرُ یار
همه در حسرتِ دیدارِ نگار
دلِ شوریدهُ من
رنگِ گلهای انار.
مریم نوروززاده هروی
هفدهم آپریل ۲۰۲۵ میلادی
از مجموعهُ “پاییز”
هلند
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : .جمعه ۲۹ حمل ( فروردین ) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۱۸ اپریل ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
زمستان
نباشد کله را مغزی مدارا را چه میداند
زبانِ بلبل و مینای زیبا را چه میداند
نداند حکمتِ انسانیت را رهروی ره ها
نوایِ ساز و آهنگِ غزل ها را چه میداند
که نشناسد خودش را آدمی درعرصه ای هستی
صفایِ عشقِ و احساسِ تمنا را چه میداند
یقین هر کی نباشد صاحب درد و دل بینا
ندایِ عاشقِ زخمیِ شیدا را چه میداند
دکانِ رنگ بگشوده به هر سو کاسبِ غفلت
کسی آدم نباشد رنج دل ها را چه میداند
شکاری با همه ترفند و ابزارِ قفس داری
فغانِ سارهِ در بند تنها را چه میداند
نباشد باغبانی غم شریکِ هر سپیداری
سرودِ جنگل سبزِ مصفا را چه میداند
بلی مردم بود معلوم که هر نا کرده کارِ دل
شکستِ قلب یک مظلوم بی پا را چه میداند
حلیم فصلِ زمستان است به میدانِ خنک هستیم
کلاغِ عاشقِ سرما غمِ ما را چه میداند
سید حلیم “حلیم “
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : جمعه ۲۹ حمل ( فروردین ) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۱۸ اپریل ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
آرزو
آرزوی به دل دارم،
زیر ابر های
بارانی
قطره قطره چکد، و
نم نمک
تک سوار از درخت
جاده بود
بشمارم تا به صد از یک
پیی هم تک به تک،
یکی و یکی
باز هم پر شکوه،
می آید
تا رسم من،
به آخر جاده
آخر جاده روز
مرگ من
است!
امان قناویزی
فرانکفورت – آلمان
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : جمعه ۲۹ حمل ( فروردین ) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۱۸ اپریل ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
از مجموعه اشعار
«در این جا هرچه زندان است»
در یک روز زمستانی ناگهان هوا
گرم شد و بادی همسان باد
بهاری وزیدن گرفت
فصل تالان
از چه ای باد بهاران آمدی
بی بهاران در زمستان آمدی
از کدامین گل گشایی چشم تر
بی خبر کین سان شتابان آمدی
سوخت از سرما رگان ریشه ها
تا بسازی درد درمان آمدی؟
گرچه چون بیگانه می گردی ولی
شاد بادت، چونکه مهمان آمدی
خلوت سرما شکستی با دم ات
گرم و پر آوا و رقصان آمدی
پس بمان تنهای بی پروا مرو
روح فردایی که پنهان آمدی
گرچه آوازت نیابد همدمی
بی امید همزبانان آمدی
لیک تکرار بهاران می شوی
گرچه بهر دادن جان آمدی
فصل گل هر سوی باد زندگیست
آفرین در فصل تالان آمدی
فاروق فارانی
زمستان ۱۹۹۲
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : جمعه ۲۹ حمل ( فروردین ) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۱۸ اپریل ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
در اندوه غزّه
اشک،گل می‌ریزد امشب در شبستانِ غزه
جای سبزه می‌دمد خون در گلستانِ غزه
زیر ویرانی و آوار است صدها شاخه گل
مادری با شیون و آهست ، گریانِ غزه
لعن بر دستی که ویران کرد دامانِ زمین
داغ بنشاند از ستم بر قلبِ لرزانِ غزه
جای پروازِ پرستو های مستِ آسمان
تن جدا ، سر از بدن افتاده ، میدانِ غزه
ناله ی استاره گان باشد گواهِ هر شهیدِ
برسکوتِ شب نشینان، بر شبستانِ غزه
کودکی با جسم معصوم و دل بی‌سرپناه
می‌تپد در موجِ خون، اندر بیابان ِ غزه
باغ شب، شد شعله ور از آتش و از انفجار
دشت و صحرا شد قبور نوجوانان ِ غزه
مقتل ِ صد ها هزاران پیکر ِ ناز ِ شهید!
حسرتا! جز مرگ چیزی نیست در شأنِ غزه
شاخه ِ گل، غرقِ خون هم لاله درآغوشِ خاک
مادری د ر حسرتِ آغوشِ ، گریانِ غزه
آسمان در التهاب و شهر در آتش‌فشان
خون نوشته بر در و دیوار ، عنوانِ غزه
بوسه گاه مرگ جاری ، در نفس‌های امید
شیون و درد و عزا داری به اذانِ غزه !
دل اگر داری، بیا در سوگ و ویرانی ببار
جان به لب آمد ز داغِ بی‌گناهانِ غزه
جوی خون جاری ز قتل بی حساب مردمان
آسمان می لرزد از آه ِ یتیمان ِ غزه !
گر ندارم جز دعا، اشکم گواهِ همدلی‌ست
بر شقایق های پرپر ،دشت ِ ویرانِ غزه
ای خدا، تا کی سکوت و آتش و آوار و مرگ؟
کی رسد صبحِ امیدِ صلح بر جانِ غزه؟
تف ! بر آیینی که می دارد روا ظلم و جفا
لعن ! بر خشمِ پلیدی که به دامانِ غزه
زهره (صابرهروی)
۱۲ اپریل ۲۰۲۵
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : چهارشنبه ۲۷ حمل ( فروردین ) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۱۶ اپریل ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
سرود
رود در رود
آمد از کوه فرود
دشت در دشت
مرغ طوفان برگشت
کوه تا کوه
پر غریو است و شکوه
آسمان گشته سیاه
دل تندر شده راه
شهر در شهر
خاست از آتش قهر
جاده ها غرقه بخون
خانه ها گشته نگون
مرده ها بر مرده
همگی نیم خورده
هرچه بینی زندان
پشت هم زندانبان
شهرها غرق سروش
این سلول است خموش
می شمارم آرام
روزهای اعدام
می تپد دل پنهان
در هوای یاران
کاش طوفان خیزد
در زندان ریزد
تا بگوییم درود
تا بخوانیم سرود
فاروق فارانی
زندان صدارت
اتاق کوته قلفی شماره ده
١٣۶١
از مجموعه اشعار «در این جا هرچه زندان است»
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : چهارشنبه ۲۷ حمل ( فروردین ) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۱۶ اپریل ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
سوختم من خالقا !
سـوختم من خالـقا! ازجـور دوران سوختـم
ازفـراق زادگـاهـم ،مُـلک افـغان سـوخـتـم
زیستـن درکلـبه های کشـورم دائـم عـزیـز
سـالهـا دور از وطـن ،از دردهـجران سوختـم
ماهـرویـان وطـن ،از ظـلـم طالـب درفــرار
مـن بیـاد نـرگـس چـشـم غـزالان سـوخـتـم
تـا بکی ؟افـغـان ستـان، زیـرظـلـم ظالـمــان
ازجـفــای ظـالـمــان و دال خـوران سـوختـم
طـالـبـانِ دورز اسـلام،بـا شـعـارحـفـظ دیــن
مفتضح کردنـداسـلام ،کزدیـن ایشان سوختم
حـرص دنیـا برده است،اسلامیت ازیـاد شان
ازجــنــایــت هــای اولاد،یــزیــدان سـوختـم
عـالـمـان کـشـورم، تـرک مـیـهـن کـرده انــد
مـن بـیـاد فــاضــلانِ کـشــور مــان سـوختـم
شــد خـرابـه کـابـل وقـنـداروغـزنـی وهرات
مـن بـیــاد شـاهـکـارنـغــز*بـامـیـان سـوخـتـم
“حیدری“صبـرخـداکـن،بعـدهرشب صبح رسد
تـا نگـوئی دیگـرش،کـزظـلـم دونـان سـوخـتـم
پوهنوال داکتر اسدالله حیدری
۶ جون ۲۰۲۲
سیدنی – آسترالیا
*- نغز _خوب،نیکو،لطیف،بدیع،هر چیزعجیب وبدیع که دیدنش خوش آیند باشد،فرهنگ فارسی عمید
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : چهارشنبه ۲۷ حمل ( فروردین ) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۱۶ اپریل ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
غزلی از: زنده یاد استاد صابر هروی
فرستنده : محترمه ادیبه صادقیار
آستانِ وفا
ز راه دور به کویت دویده آمده ام
برای دیدنت ای نور دیده آمده ام
دلم اگر چه دو صد بار بیشتر زینجا
ز چنگ جور و جفایت رمیده آمده ام
عنایتی ز کس و ناکسم طمع نبود
هزار طعنه ز هر یک شنیده آمده ام
ترحمی که فراق تو کرده فرتوتم
که من جوانم و قد خمیده آمده ام
نه صبر همره من آمدست و نی طاقت
به آستان وفایت خزیده آمده ام
مکش ز ( صابر ) خود دامن وفا زین بیش
بکوی تو به کمال عقده آمده ام .
صابر هروی
بغلان ۱۳۳۰
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : چهارشنبه ۲۷ حمل ( فروردین ) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۱۶ اپریل ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
نیرنگ
غم اینجا درد اینجا جنگ اینجا
تمام قلب ها چون سنگ اینجا
کجا این میهنم آباد گردد
که کار مردمان نیرنگ اینجا
*****
نفاق
بیا که تا وطن آباد سازیم
ز جهل و تیره گی آزاد سازیم
بخوانیم از محبت درس یاری
نفاق و جنگ را بر باد سازیم
******
جهنم
فلک در من چه غوغا کرده بی تو
غرورم را تهی پا کرده بی تو
بیا که حالتم خوب نیست چندان
جهنم در دلم جا کرده بی تو
سید عنایت الله عادلی
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : سه شنبه ۲۶ حمل ( فروردین ) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۱۵ اپریل ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
برق اجل
از کوه گل اندام جفا دیدم و رفتم
بر گرد سر یار به چرخیدم و رفتم
نبود رمقی بر تن بیچاره و زارم
از سوز جگر وای به نالیدم و رفتم
کوتاه بود دست من از زلف گل اندام
کی از بر و بوی او گلی چیدم و رفتم
گرد سر او پر ز حریفان زمان بود
چون سایه به دنبال وی افتیدم و رفتم
شد حال دلم سخت پریشان ئو بئه یک دم
او دید به سویم، سوی او دیدم و رفتم
مقصود “امان” رو ز وداع دیدن وی بود
چون برق اجل من سوی او دیدم و رفتم
امان قناویزی
فرانکفورت – آلمان
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : سه شنبه ۲۶ حمل ( فروردین ) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۱۵ اپریل ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
نی لبک
ناله ی نی لبک
چه حزین بود
و چه شفاف
تنم می لرزید
چون موج های خروشنده
در رودخانه ی عشق
و آن صدای من بود
که با درد ترا صدا می زد
و در باور هاش
هنوز ترا می سرود
و هنوز ترا می نواخت
و هنوز ترا می دمید
در هستی اش
در دامان دره های سبز
پر صدا
پر صدا
پر صدا
هما طرزی
نیویورک ۱۲ جنوری ۲۰۲۵
Ney Labak
The moan of Ney Labak
How sad
And how clear
My body trembled
Like the roaring waves
In the river of love
And that was my voice
That called you with pain
And in its beliefs
Still sang you
And still played you
And still blew you
In its existence
In the lap of green valleys
Loud
Loud
Loud
Homa Tarzi
New York
۱۲ January 2025
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : دوشنبه ۲۵ حمل ( فروردین ) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۱۴ اپریل ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
در ۴ حوت ۱۳۶۰ در کابل دستگیر شدم در نظارتخانه ی صدارت در یک اطاق کوچک ۲۳ نفر زندانی بودیم. همه بزحمت می توانستیم بنشینیم، پا دراز کردن که حکم آزادی را داشت.
در میان زندانیان وجود دو زندانی توجهم را جلب کرد یکی سابق کارگر در ساختن زندان پلچرخی، دیگری از زندانبانان سابق.
سر آغاز این شعر در آنجا در حافظه ام بسته شد و ادامه آن در «کوته قلفی” صدارت بر کاغذ نشست
زندانی
در اینجا زندگی زندان و
زندانبان و زندانساز و
زندانی به زندان است
در اینجا هر چه می بینی به زندان است
در اینجا هر چی زندان است
گلو زندان فریاد است
و سر زندان فکر
و سینه زندان امید
و پیکر رنجور
زندان روان زندگانیست
و پا زندان رفتن
دست زندان تلاش و شانه
زندان شکیباییست
در اینجا هر چی زندان است
در اینجا پشت هم
دیوارهای بی در
مفلوک زندان
است
در اینجا آفتاب و آسمان و ماه
بسته
یکسر
در میان سیم های
خاردار روی زندان است.
در اینجا زندگی و مرگ یکسان است.
در اینجا عشق و آزادی به زندان است
در اینجا مرگ مهمان است
و صاحبخانه در سرداب پنهان است
در اینجا نام صاحبخانه ها
اشرار و دزدان است
ولی بیگانه ها رقصان
بروی استخوان های نیاکان است
بروی استخوان های که روییدند از این خاک
و در این خاک
خاک خواهند شد
پشت هم شلاق باران است
که جشن سرب و خون و مرده در اینجا فراوان است
در اینجا نام آزادی
استخوانکوب تن سرد اسیران است
در اینجا نام آزادی
تیغی بر گلوی نغمه خیز صلح و انسان است
در اینجا هر چی میبینی به زندان است
اما چشمها
آگنده از آوای
طغیان است
میان هر نگه
از جرقه های انفجار روز موعود بهاران است
در اینجا بمب های ساعتی
قلب ها در سینه ها
با تک تک مرموز پنهان است
اگر شلاق و خون و سرب و آتش
پشت هم پیوسته باران است
بلی چون فصل باران است
و آغاز بهاران است
فاروق فارانی
کوته قلفی ” زندان صدارت”
سال ۱۳۶۱
از مجموعه اشعار
« در این جا هرچه زندان است »
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : دوشنبه ۲۵ حمل ( فروردین ) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۱۴ اپریل ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
باغ اِرم
پیوسته به تو بود و وجود و عدم من
جان در قدمت کرده فدا صبحدم من
با هر قلمی نقشه زدم طرح امیدی
شد نقشهٔ امید تو طرحی قلم من
بردار قدمی در رهی تابان و درخشان
تا آنکه شوی پادشه و محتشم من
دیوانهٔ اوصاف تو در دشت و بیابان
چندان که شدی درهمه جا محترم من
نیکی کنم و خلق جهان نیک بدانم
شکرست که چنین رفته به نیکی رقم من
من طیبه و عشق تو هم طیبه باشد
تا گشتی گل و گلشن و باغ ارم من
طیبه احسان حیدری
سیدنی – استرالیا
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : دوشنبه ۲۵ حمل ( فروردین ) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۱۴ اپریل ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
استقبال ازشعرحضرت مولانا با مطلع:
ای خدا این وصل را هجران مکن
سرخوشــان عشـق را نالان مکن
درد بی درمان
درد بی درمـان بود، دوری وطن
ای خـدا! این درد، بی درمـان مکن
دوستـــداران وطـن در غـــربتـنـد
دشمنـــا ن میهنـــم، شـــادان مکن
آهــــوان کشـــورم رم کــــرده اند
آنچه برجاست،طعمهء گرگان مکن
از سـر لــطف و صفــایت بی نیـــاز
طفـلـکـــان بی پـدر گـریــان مکن
سرزمیــن ما خـرابـه گــشته است
ملک افغــان را دگـر، ویـران مکن
کشــــورم اشغــال دست ظـالمــان
تیـــغ ظالـــم را دگـــر بُـــرّان مکن
مـــردم بیــچـــارهء افـغـــان زمیـــن
جور بی حد د یــده اند، نــالان مکن
مـلــک مــــا را خُـــرّم و آبـــــاد دار
خلــق مظلــومـش، سرگــردان مکن
جمــــع وشمــع ملـت ما را زلطــف
در پنــــاهـت داروبی سـامــان مکن
وآن دروغـیــن دوستــــا ن میهنــــم
روسیـاه گردان،خوش وخنـدان مکن
میهـــن ما کآ شیــا ن خلـق مــا ست
آشیا ن ویـران و خلـق حیـــران مکن
بهــــــــر آزادی کشــــور خــا لقــا !
منجی اش آخـــررسان پنهـا ن مکـن
“حیدری“رابخش زلطفت ای کــریم!
کیفرش زین کفته هاش، رحمان مکن
پوهنوال داکتر اسدالله حیدری
۱۷ جنوری ۲۰۱۰
سیدتی – آسترالیا
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : یکشنبه ۲۴ حمل ( فروردین ) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۱۳ اپریل ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
دریا و عشق
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : یکشنبه ۲۴ حمل ( فروردین ) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۱۳ اپریل ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
اسپینوزا در باب اهمیت شناخت
اسپینوزا درست نوشت که رسالت فلسفه اشک ریختن و یا خندیدن نیست؛ بلکه درک کردن و شناخت است. او[اسپینوزا] این مطلب را با بیان دقیقتری درچپتراول، بخش چهارم کتابش«رساله ی الهی[الاهیات] – سیاسی چنین فرمول بندی نمود:
«من سعی کرده ام تا کردارهای انسانی را تمسخر نکنم؛ و برای آنها گریه نکنم و نی هم از[کردارهای نامبرده] نفرت داشته باشم؛ بلکه [این کردارها] را درک نمایم.»
باروخ اسپینوزا به مثابه ی یکی ازفیلسوفان هلندی در قرن هفدهم میلادی تاثیر بسزایی را بالای اندیشه های مدرنیته از خود بجا گذاشت که زمینه را برای عصر روشنگری در قرن هجدهم فراهم ساخت.
یادداشت های فلسفی اسپینوزا برای کشوروجغرافیایی بنام افغانستان کنونی که ما درآن زندگی می کنیم و هنوز که هنوز است داخل جاده ی مدرنیته نشده؛ بلکه با یک پسگرد ارتجاعی به عقب نوسان و سیران دارد، مصداق پیدا می نماید.
دروضعیت کنونی؛ ما دارای تحلیلگران و مفسرین سیاسی زیادی هستیم که به جزعده انگشت شمار بدون شناخت و درک دقیق از وضع نابسامان اجتماعی تاریخی و سیاسی وطن؛همه منادیانی اند که یا از وضعیت موجود و گذشته ما شکوه و گریه سرمیدهند و یا هم بر شعور مردمان این سرزمین می خندند. در حالیکه وضعیت کنونی نیازاساسی به تفسیر و گلایه ازحال و گذشته نداشته؛ بلکه شناخت و درک درست برای تغییر تقدیر و سرنوشت مردمان این مرزوبوم الویت اصلی ما را تشکیل می دهد.
برای چنین تحلیگرانی که در بالا از آن گفته آمد؛ شاید توصیه خواجه شمس الدین محمد شیرازی متخلص به “حافظ” غزلسرای بزرگ شعر و ادب پارسی در قرن هشتم هجری سزاوار حال و احوال آنها باشد:
بر بساط نکته دانان خود فروشی شرط نیست
یا سخن دانسته گو ای مردِ عاقل، یا خموش
با درود های فروان
نعیم سلیمی
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : یکشنبه ۲۴ حمل ( فروردین ) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۱۳ اپریل ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
سخن شاعر :
اگر دعای پدر و مادر بر جانت نشسته باشد،
زمین برایت آرام می‌شود و آسمان، گشاده دست.
قدم‌هایت بی‌آنکه بدانی، در مسیر نور می‌افتد،
و حوادث، به احترام دعای آن دلهای پاک، نرم می‌گذرند.
اما اگر آه شان از دل شب برخاسته باشد،
حتی روشن ترین روزها نیز رنگ تیرگی می‌گیرند،
و خورشید، با چشمی نمناک، طلوع می‌کند.
در چنین حالی، زمانه آیینه‌ای ست
که اندوه را بی‌هیچ واژه‌ای در چهره‌ات می‌تاباند.
——-
نویسنده: احمد محمود امپراطور
یکشنبه ۱۴۰۴/۱/۲۴ خورشیدی
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : یکشنبه ۲۴ حمل ( فروردین ) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۱۳ اپریل ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
نشانی
فقط جامی زخون سرخ در رگهای خود دارم
بخواه از من کجا ریزم
من آنرا از تو گرفتم
برایت باز خواهم داد.
سراسر ریشه ام تا عمق
مثل ریشه ی یک کوه
در جسم تو پیچیده ست
ترا در شیر مادر جستم
و در خویش
پروردم
ترا از باد از باران بوییدم
ترا از قلب خود
نزدیکتر دیدم
توای پهناور زیبای دلبندم
تن ات را جامه ی از زخم
پوشیده است
هزاران بار
این خورشید بر روی تو تابیده ست
تویی همزاد با خورشید آزادی
تو با خورشید
زاییدی
تو با خورشید
خواهی مرد
* هجوم شب
با خون فلق
در صبح می پاشد
و خورشید رهایی
زخمهایت را
شفا – بوسه
خواهد داد
هوا سرد است
اما سینه از گرمای گلوله
گرم می گردد
و از گرمای آن صدها هزاران
سینه می سوزد
و قلب منجمد بیدار می گردد
افق غرق است
در اشباح و سنگرها
درختان در تب خورشید
باد ها را گرم می بوسند
و دست خویش می سایند
بر اندام
طوفانها
هزاران باد سرگردان و
خون آلوده می گریند
و خود را بر تن بیمار
کوهستان
درد آلود می کوبند
کوه می غرد
و رود از جای می خیزد
برادر! راه پر پیچ است
و فرصت
نیست.
نشانی را بخاطر دار
باید بگذری از کوره راه
صعب و طولانی
دره ی پر پیچ بیداری
بعد دریاهای خون
در هر قدم سنگر
می رسی در دشت قربانی
می روی بالا بروی
کوهسار صبر
بر سر اجساد بیگانه
بر تلی از استخوان خصم
وعده گاه تازه ی دیدار
می باشد وعده گاه تازه ی دیدار
این نشانی را
بخاطر دار
فاروق فارانی
زندان پیشاور- پاکستان
۲۹ دسامبر ۱۹۷۸
از مجموعه اشعار «در این جا هرچه زندان است»