۲۴ ساعت

آزار زمــا نــه

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : شنبه ۱۰  جوزا  ( خرداد ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۳۱ می  ۲۰۲۵   میلادی –  ملبورن – استرالیا

آزارزمــا نــه

زمــــا نـه بســکـه آزارم نـمـــودی

زعـمـرخــویـش بیــزارم نـمـــودی

نکـردی یک نظــرازروی شـفـقـت

به ملک غیرچه قَدر،خوارم نمودی

همچـو شیشـه

دل من گشته نازک همچو شیشه

زهـجــران وطـن پُرغـم همـیشه

خــدایــا! دشـمـنــان میـهـنــم را

بکــن راهـی دوزخ بـــرهمـیشه

لا مکــان

خـداونـدا! کــریمی،لا مکــانی

به هرجا حاضرو ناظر،عیانی

همه مخلــوق عـا لـم آفــریـدی

همـــه نـابــــود،آ نـاً میـتــوانی

کــریم ورحیــم

دانم که کریمی ورحیمـی یا رب

این حا لت زارما توبیـنی یا رب

تا چنـد بُـوَد ملـت مـا زیر سـتم؟

ازلطف وکرم نما،کریمی یا رب

  داکتراسدالله حیدری

۲۴جولای ۲۰۰۸

سیدنی – آسترالیا

حسرت دیدار

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : شنبه ۱۰  جوزا  ( خرداد ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۳۱ می  ۲۰۲۵   میلادی –  ملبورن – استرالیا

حسرت دیدار

به یادت من سرودم شب سحر شد
طلوع  صبح   عشقم   پر گهر شد

نهفته   بر   دلم     مهرت   هویدا
که آن  خلوتگه   دل   پر ثمر شد

نگاهت  گاه گاهی  راز   می گفت
به یک مژگان زدن دل دربدر شد

نمی دانم  چه  کردی  با  دل من
شکوه شهر  دل  زیر و  زبر شد

بساط  گل  به  لب  دارم   برایت
به باغی دل  گلم رنگ   دگر شد

سفر کردم  به   باغِ    آرزو  ها
نهال عشق من  هم  بی ثمر شد

از آن روزیکه دل از من گرفتی
چراغ  زندگی  رنگ   دگر  شد

سرا  پا   حسرت   دیدار  کردم
به یادت این دلم  خون جگر شد

عالیه  میوند
فرانکفورت

۱۲ می ۲۰۲۵

مخمورِ خُرافات

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : جمعه ۹  جوزا  ( خرداد ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۳۰ می  ۲۰۲۵   میلادی –  ملبورن – استرالیا

مخمورِ خُرافات

…

شیرین  نکند  پرسان   از   تلخى   اوقاتم

جان کُشته ء کِشتِ او در بازى دل ؛ ماتم

یک سوى غم هجران یک سو ستمِ دوران

من  ماندم  و  حیرانى   محکومِ   مکافاتم

خالى  شده ام از   خود  وز الفت  بیگانه

پُر گشته  به هر  پیمان    پیمانهِ   اوقاتم

گیرایى  زرق و  برق کردست مرا  درگیر

در خواب و خیالِ خوش مخمورِ خُرافاتم

سرگشته ء  دیوانه  در مسجد ومیخانه

نه   رندِ   خراباتى    نه    اهلِ   مناجاتم

نه  دانشِ   والایى    نه   بینش   بینایى

بنگر   به  نماى   من کَز  خیلِ   جماداتم

روشنگر   بد آیین   دین   پروربى  دانش

از زعمِ خودش هرکس فرموده مجازاتم

جنگ است و زهرسو فیر ازچار طرف یورش

دردا   که   مرا   کشته؛  کمبود  مهماتم

ویروس  جفا ى  زر  در   ترکِشِ   نادانى

با فکر تهى  دیریست  درمانده ء   آفاتم

….

نورالله وثوق

۲۷ می ۲۰۲۵

مـلـــک شـــیـــــرا ن

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : جمعه ۹  جوزا  ( خرداد ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۳۰ می  ۲۰۲۵   میلادی –  ملبورن – استرالیا

مـلـــک شـــیـــــرا ن

ســــرزمـیــن پــــا ک ا فـــغــــا ن ، یــــا د بـــا د

یــا د بــا د،آ ن مــلـــک شــیـــرا ن ، یــا د بـــا د

لـــوگـــروغـــزنـی، بــد خــشــــا ن  و هـــــرا ت

هـــم جـــلا ل آ بـــا د ولــغـــمــا ن ، یـــا د بـــا د

د ره هــــــای ســــبــــزو شــــــــا دا ب وطــــــن

مـــیــــله رفـــتــن هـــا ی پـغــمـا ن ، یــا د بــا د

دا مـــن ســــا لـــنــــگِ  زیــــبـــا ی ِ و طــــــــن

آ ن لـــب د ریــــا ی خـــنــجــــا ن ، یـــا د بـــا د

 روزنــــــوروزو مـــــــزا ر  شـــــــا ه د یـــــــن

هـــــم گــــل ســـرخ ِمــــزا را ن ، یــــا د بـــــا د

مَــه ســیـمـا یــا ن ِمــیـهـــــن  را  چـــــه شــــد ؟

نـــرگـــــس مــســـــت غـــــزا لا ن ، یــا د بـــا د

روز دهــــقــــا ن  وتــــمــــا شــــــا هـــــا ی آ ن

بــــزکشــــی هــــا ی ســـمــنـگـا ن ، یــا د بـــا د

حــیــدری مـــجــنـــون کــــوی  و بــــرزنــــــش

نــا لــــهء شـــــب زنــــده دا را ن ، یــــا د بـــا د

پوهنوال داکتر اسدالله حیدری

١٢ فبروری ٢٠٠۶

سیدنی – آسترالیا

نذر نگار

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : پنجشنبه ۸  جوزا  ( خرداد ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۲۹ می  ۲۰۲۵   میلادی –  ملبورن – استرالیا

نذر نگار

 پاییز عمر خود  را با  تو  بهار   سازم

 دار و ندار  دل  را  نذر   نگار   سازم

از تار و پود هستی لانه به کوه دلدار

 چون بلبل غزلخوان در شاخسار سازم

 دارم امید در دل  شامی  مرا بیابد

 روشن ز اشک شادی من شام تار سازم

 باشد اگر شبی او در بسترم سر آید

 بر زیر مقدم او جان  را نثار سازم

کامی اگر بیابم در شامگاه هجران

 اوصاف وصل او را تا صد هزار سازم

یارب اگر شبی او جان را طلب نماید

 صد جان بی “امان” را تقدیم یار سازم

 امان قناویزی

فرانکفورت – آلمان

سخاوت کن

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : پنجشنبه ۸  جوزا  ( خرداد ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۲۹ می  ۲۰۲۵   میلادی –  ملبورن – استرالیا

سخاوت کن

سخاوت   کن  که  دنیا   را بقا نیست

 جوانمردی کم از جود و سخا نیست

 ز  تو  خیری   که  بر خلق   خدا شد

 دعای  خیر  خلق  از  تو جدا نیست

 دلآرامی که داشت این خوی عادت

 به نزدش  ناز  و  عزت  ناروا نیست

 ببار   از   ابر   قلب      خود   تواضع

تواضع   از   وجودت  ما سوا نیست

 چراغی  باش  در  هر  ظلمت شب

 که بی نورت درین خانه جلا نیست

 یقین دارم که بخشش خصلت تست

 که جز بخشش هنر نزد شما نیست

 ترحم  کن   تو  ای  فرزانه   روشن

 به قلبت  غیر  نیکی  مدعا نیست

 به هر کس میرسی شادی بیفزا

که جز خوبی سزاوار شما نیست

 به هر کس مهر و لبخندی ببخشا

 که راهی بهتر از مهر و وفا نیست

 بده دستت که دستت  بر فشارم

که این پیشه کم از هفت اولیا نیست

 ببین ای   طیبه   در  نور   رحمت

 به جز خوبی دیگر نقشی سزا نیست

طیبه احسان حیدری

سیدنی – آسترالیا

از خامشی ات فریاد

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : پنجشنبه ۸  جوزا  ( خرداد ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۲۹ می  ۲۰۲۵   میلادی –  ملبورن – استرالیا

از خامشی ات فریاد

ای  میهن  رستمزاد ، فریاد   بکش   فریاد

 از پشت  زدت  شغاد،  فریاد بکش  فریاد

رفتست ترا آرش، وان مولوی ی سرکش

 نی “رابعه” و “بهزاد”، فریاد بکش  فریاد

این سیل  خراشیدت ، توفنده  بپاشیدت

 بنیاد   شدت  برباد، فریاد   بکش   فریاد

ای کام تو تلخ از درد، شیرین تویی و دلسرد

مرده ست ترا فرهاد،  فریاد بکش فریاد

در بندی و خاموشی  از یاد   فراموشی

 تا آنکه شوی  آزاد،  فریاد  بکش  فریاد

ای کوه   گران  صبر  بر خیز   بسان  ببر

 هر بند تن ات بگشاد فریاد بکش فریاد

تو قصه ی هر گوشی اکنون ز چه خاموشی

 از خامشی ات فریاد، فریاد بکش فریاد

فاروق فارانی

۱۹۹۲ آلمان 

عـقــا ب شـکسـتــه پــــر

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : چهارشنبه  ۷  جوزا  ( خرداد ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۲۸ می  ۲۰۲۵   میلادی –  ملبورن – استرالیا

 عـقــا ب شـکسـتــه پــــر

چـرا نـه روی مـرا ، بـر   دیــا ر خــود    بـا شـــــد

چـرا نـه هـر قـد مـم، بهـر یـا ر خـود  بــا شــــــد

عـذا بِ غـر بت وهجــرا ن مـن ، بود  تــا کــــی؟

د لــم همــیشــه بفــکـر نــگـار خود بــا شــــــد

زعــا شــقـا ن ســــرا پـــردهء  وطـــن  هســتـــــم

مـرا بهشــت زمیــن، لا لـه زا ر  خـود  بـا شـــــد

مـن آ ن عقــا ب شکســته پـرم، کـه  د ر  فـُرقــت

د لـش بـه پـر زد ن، کــوهســا ر خـود بــا شــــد

کجـا روم، بــه کـی گـویــم، زد رد بــی وطـنــی

بــه ملک غــیر کـرا ا خــتـیـا ر خـود  بــا شــــد؟

بــه شهرها ی وطـن رفـتــه ، سـرزنـم  هــرســـو

به خا ک خود همه کـس، شهریـا ر خـود بـا شــد

چه خـوش بکـشور خـود، جا ن خـویش بسپـا رم

کــه تربـت وکــفــنم، ا ز د یـا رخــود بـا شــــــد

ا گـــرکــه لـطــف خدا، حــید ری شـــود یـا رت

غــم وســرور تو، پــیــش تبــا رخــود بــا شــــد

داکتر اسدالله حیدری

١٣فبروری ٢٠٠۶

سیدنی – آسترالیا

اشک ریزان

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : چهارشنبه ۷  جوزا  ( خرداد ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۲۸ می  ۲۰۲۵   میلادی –  ملبورن – استرالیا

شاعر : زنده یاد استاد صابر هروی     فرستنده : محترمه ادیبه صابر صادقیار .

 اشک ریزان

 بیدل   از  کوی  تو ای  دیباچهٔ   دل   می‌روم 

با دل خویش  آمدم ، پیش  تو بیدل می روم 

حیرت و  افسوس  بگرفتست  سر  تا پا مرا 

عقل و هوشم یک قلم گردیده زائل می‌روم 

آمدم   در    آرزویت    ، آرزو ها    خاک   شد 

چون نشد بر حال من لطف تو شامل می روم 

آمدم تا   عقده   های   من   برویت وا شود 

کرده ای حال دلم را سخت مشکل می روم 

دوش گفتی :ناله کم کن ، ورنه میرنجم ز تو 

جان من بهر خدا این رشته مگسل می روم 

از تغافل  خانه اش  رخت  سفر بستم ولی 

اشک ریزان ( صابرا ) منزل به منزل می روم . 

صابر هروی

بغلان ۱۳۳۵

صدای با د

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : سه شنبه  ۶  جوزا  ( خرداد ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۲۷ می  ۲۰۲۵   میلادی –  ملبورن – استرالیا

صدای با د

              به وطنم

میروم بسوی خانه ای

که در آن گل کاشتیم

خانه ای که :

نسترن  میرقصید ،

و زنبق میخندید ،

شکوفه های آلبالو و زرد آلو

بهم عشق میورزیدند

و صدای با د

با برگ ها آشتی بود

و ما تولد عشق را

هر لحظه شاهد بودیم

و محبت …

غنچه ها را به آغوشش  میفشرد

و زندگی‌ آغازی داشت

سبز و زیبا

و در امتداد باغ

من و تو به او پیوسته بودیم

همیشه شاد و همیشه سبز …

هما طرزی

نیویورک

 ۲۹ جنوری ۲۰۱۵

نکهتِ بهار

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : سه شنبه  ۶  جوزا  ( خرداد ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۲۷ می  ۲۰۲۵   میلادی –  ملبورن – استرالیا

نکهتِ بهار

 همچو خورشیدِ ماهِ فروردین

 نگهی گرم  و   مهربان  داری

 قلبِ پاک ات   چو  آبیِ  دریا

 از صداقت بسی نشان  داری

 از  نگاهت   ستاره   می‌بارد

 شبِ من از ترانه لبریز است

 چشمکِ اختران در دلِ شب

 همچو شعر و غزل دل انگیز است

 خلوتِ   عاشقانه   یی دارم

 باتو من در سکوتِ شبهایم

 نقشِ مهرِ تو می کشم جانا

 تا   ابد  در  خیال   و   رویایم

 کاش چون گل به باغِ خاطرِ من

 بشگفی  نکهتِ  بهار شوی

مثلِ خورشید در آسمانِ دلم

 گرم و دیرینه ماندگار شوی.

مریم نوروززاده هروی

 هفدهم جون ۲۰۲۳ میلادی

 از مجموعهُ”پاییز “

 هلند

مقدم ناز

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : سه شنبه  ۶  جوزا  ( خرداد ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۲۷ می  ۲۰۲۵   میلادی –  ملبورن – استرالیا

مقدم ناز

 سر  را  به  خیر   مقدم  نازت  فدا کنم

 این گونه  رسم مهر تو  را  من ادا کنم

 باز آ دمی نگر که چسان  سوخته دلم

 جان را به زیر  هر قدم  از تن جدا کنم

 ریزم! به زیر  هر قدمت    در و لعل ها

 آخر به غیر اشک دو چشم از کجا کنم

ای جان اگر گهی تو بپرسی زحال من

 دیگر  فغان  و  ناله  و  زاری  چرا کنم

 گر بنگری  به  حال   پریشان  خاطرم

درد دلم  بیان  به  تو ای  بی  وفا کنم

 صبر و تحملی که به دل دارم از فراق

 داد  خدا  بود  و  شکرش  به  جا کنم

یادش همی کند به دل زنده شور عشق

 این آرزو  ” امان “، به دلم از خدا کنم

 امان قناویزی

فرانکفورت – آلمان

وقتی زندگی دوباره پر می‌گیرد!

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : سه شنبه  ۶  جوزا  ( خرداد ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۲۷ می  ۲۰۲۵   میلادی –  ملبورن – استرالیا

وقتی زندگی دوباره پر می‌گیرد!

امروز صبح، با نیتی ساده و دلخوشی کوچک، از خانه بیرون رفتم تا چند قرص نان بخرم. 

کوچه‌ های خلوت و خاموش صبحگاهی، مثل همیشه برایم آشنا و آرام بودند. هنوز بوی خواب در هوای خانه‌ ها موج میزد و پرنده‌ ها تازه از لانه‌ های گرم‌ شان بیرون می‌ آمدند.

در مسیر برگشت از نانوایی، ناگهان موتری با شتاب از مقابلم گذشت و تنها صدای عبورش در فضا باقی ماند.

 اما در همان لحظه، چیزی روی زمین توجهم را جلب کرد؛ یک چوچه‌ی کوچک گنجشک، افتاده در میان راه. 

خدا را شکر، سالم بود؛ فقط ناتوان و ترسان. 

بی‌اختیار این شعر در ذهنم جاری شد:

گر نگهدار من آن است که من می‌دانم

شیشه را در بغل  سنگ  نگه  می‌دارد

شاید از لبه‌ی تراس یکی از خانه‌ های کوچه پایین افتاده بود.

 آرام بلندش کردم و به خانه آوردم. 

با سرنگ طبی، برایش غذایی مایع آماده کردم و قطره‌ قطره به منقارش رساندم. 

با اشتیاق و میل نوشید، گویا جانی دوباره در وجود کوچکش دمیده شد.

او را کنار کلکین اتاق گذاشتم، تا در هوای تازه و نور ملایم صبحگاهی، آرام بگیرد. 

ساعتی نگذشته بود که صدای جیک‌جیک آشنایش بلند شد. 

از پشت شیشه دیدم چند گنجشک نگران اطراف کلکین می‌چرخند و صدا می‌زنند.

با دل خوش، او را به تراس بردم و روی شاخه‌ای نشاند‌م. 

چند لحظه بعد، گنجشکی آمد و با منقاری پر از کرمک ها، به آرامی به چوچه غذا داد. 

بی‌تردید مادرش بود که صدای فرزندش را شنیده بود و با دلی شکسته اما امیدوار، راه خانه‌ی ما را یافته بود.

و اینگونه، چوچه‌ی کوچک، دوباره مادرش را دید؛ دوباره، اما زنده، گرم و در آغوش مهر.

نتیجه‌گیری:

گاهی در دل ساده‌ ترین لحظات، حقیقتی عمیق و عظیم از مهر و زندگی نهفته است.

 نجات یک جان کوچک، یعنی احترام گذاشتن به حیات، به احساسات، به زندگی.

 مهربانی زبانی است که همه آن را می‌فهمند؛ حتی گنجشک‌ های کوچک. 

شاید همین پرنده‌ های ظریف به ما می‌آموزند که در هر درد و رنج، در هر لحظه‌ی شکسته، همیشه امیدی نو می‌تواند جان بگیرد.

زندگی همیشه آنطور که می‌خواهیم پیش نمی‌رود.

 ممکن است در لحظاتی، احساس کنیم همه‌ چیز از هم پاشیده، اما گاهی یک اتفاق کوچک، یک مهربانی بی‌منت، می‌تواند دنیا را برایمان روشن کند. 

و شاید، درست در همان لحظات سخت، زمانی که امید را از دست داده‌ایم، یک جیک‌ جیک کوچک، یک دل‌ نگرانی خاموش، یادآوری کند که هنوز هم می‌شود شاد بود، هنوز هم می‌شود شروع کرد.

زندگی در همین لحظات است؛ در همین مراقبت‌ های بی‌صدا، همین دل‌ نگرانی‌ ها و همین امید هایی که در دل یک نجوا زنده می‌مانند. 

گاهی بهترین تغییرات، از دل ساده‌ ترین لحظات می‌گیرند و دنیای ما را به جای بهتری تبدیل می‌کنند.

با مهر و امید 

نویسنده رویداد: 

احمد محمود امپراطور

بامداد دوشنبه ۵ جوزای ۱۴۰۴ خورشیدی

چاکِ گریبان

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : دوشنبه  ۵  جوزا  ( خرداد ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۲۶ می  ۲۰۲۵   میلادی –  ملبورن – استرالیا

چاکِ گریبان

نمک پروردۀ عشقم به درد  و داغ  خو کردم

که من چاکِ گریبان از نخِ  خلوت   رفو کردم

در آغوشِ فراق اش دل تپد تا صبحدم  لیکن

گرفتم باده ای و رفعِ غم از  آن  سبو  کردم

شبیهِ آهویی در  صید  او  یک  عمر  افتادم

به حیرت باختم رنگ و زمانی های و هو کردم

جمالش هردمی با  من  تماشای  دگر دارد

نشستم سر به زانویم خیالش رو به رو کردم

“صراحی می کشم پنهان و مردم دفتر انگارند”

عجب کز بیدل ام بگذشته حافظ جستجو کردم

مرا از باغِ عشقش کی امید شاخۀ گل بود

چرا از پیش او من دسته ی گل آرزو کردم

مشامم بی نصیب از آن شمیم عطرِ گلرویش

به هر باغی که دیدم گل ز خود رفتم و بو کردم

شبی را در خیالِ  او  به  اندیشه  فرو رفتم

گسستم از همه عالم  سراپا یاد   او کردم

چنانم   در  ازل  بود  الفتی  بسیار  با  اویم

که دل در چشمۀ عشق اش نهادم شستشو کردم

جلال ام فکر خاموشی ندارم در  هوای او

از اینرو قصۀ عشقم به هر که مو به مو کردم

سید جلال علی یار

ملبورن – استرالیا

۲۶ می ۲۰۲۵ 

غافل ز نور حکمت

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : دوشنبه  ۵  جوزا  ( خرداد ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۲۶ می  ۲۰۲۵   میلادی –  ملبورن – استرالیا

غافل ز نور حکمت

در این زمین ویران دل ها چو  سنگ خارا

در این  زمان  بى جان  تن  ها   امیر ما را

در بند جاه  و  مکنت  در قید مال  و  ثروت

غافل ز نور حکمت سرگشته  بى شمارا

خوبان خوش کلامند در بند  بى  سوادان

یا    از   سر   تکلف     یا    اینکه   اختیارا

مستان ز  جام قدرت  در  مسند  ریاست

سرزنده خوش چه دولت اى نوش جان شما را

عصیان ز حد برون شد چون جام مى که لبریز

“ساقى   بشارتى   ده” عصیانگر قضا را

“آسایش دو گیتى”  گویا  فسانه  گشته

اى حافظ خوش الحان ” معذور دار مارا”

آسایشت هم اکنون گویا فقط همین است

با حاکمان  تملق،   با   ظالمان  “مدارا “

هر گونه است ممکن قدرت بگیر و آنگه

با ناتوان  قساوت،  بر  گرده  ها  سوارا

آسایش  دو  گیتى  اینک   خلاف  میلت

با دوستان  مدارا ،  با   دشمنان   مدارا

شیبا رحیمی

را ه  ثـــــوا  ب

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : دوشنبه  ۵  جوزا  ( خرداد ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۲۶ می  ۲۰۲۵   میلادی –  ملبورن – استرالیا

را ه  ثـــــوا  ب

دانی که چیست  عـزت ،  در  ملک خویش بـــود ن

بـا د وستــا ن  نشستــن ، ا زخصــم  رو نـمـــود ن

آســا یش  روا نــت ، ا ین  بــا شــد ا ی  بــــرا د ر

د ر قـلــب  آ شــنــا یــا ن ،  را ه صفــا گـشـــود ن

کی بــوستــا ن اغـیــا ر ، ا لـفــت  پذ یـر حا لست

کــــزنــا زُبــوی  میهـــن ، آ نجــا  گــلی  نـد یــد ن

را ه صــلا ح نــبود ،  د ر   سَیــــر   زنــد گــــــا نی

هـــر   آ نـکـه   آ زمـــود ی ،  تکـــرا ر   آ زمـــود ن

بهـــر خــوشی نــا کــس، یــا بــهـر  چا پلـــوسی

ا فـرا د بی خـرد را، بیـش ا زحــد ش   سـتــود ن

را ه ثــــوا ب بــا شــد ، بــا  د وسـتــا ن   مُـــروّت

ا ز اهل کین و  غـیـبـت ، خود  را جــد ا نـمـــود ن

هـرچـند میـتـوا نی، کـن حـیـد ری تـو کــوشــش

بهر   رضا ی   یـزدا ن ، زنـگ  ا ز   د لــی   زدودن

داکتر اسدالله حیدری

۳۱ اکتوبر ۲۰۰۵ 

سیدنی – استرالیا

حیرت و پیام امتنانیه

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : دوشنبه  ۵  جوزا  ( خرداد ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۲۶ می  ۲۰۲۵   میلادی –  ملبورن – استرالیا

حیرت

۱۰۰ الف

 عجب  از  تبسمی  کو   ندهد  صفای  ما  را

 نه  بیاورید   آبش   نه   از   آن   بقای   ما را

 من و دل دو سنگ وحشی به دو گوشوار هستی

عجب اینکه نیست دستی  که کشد جلای ما را

نه  گلی  عزیز   دارم  که  ز  رنگ  ما   نگوید

 نه  کنم   ز  راه  خاری   نخلیده  پای  ما  را

نه به  فال نیک  گیرم  عککی که  مژده آرد

 نه  سپند  دود   سازم  که برد  بلای  ما را

 سر و پا و دست دادم که دلی به چنگ آمد

 همه  حیرتم که  دلبر  بخرد  کجای  ما را .

شکیبا شمیم رستمی

پیام امتنانیه به مناسبت

نشر صدمین شعر

*********************************

سپاس از واژه‌ها که هم‌ سفرم بودند، از احساس

که خاموش نشد، از قلم که همواره نوشت، و از

دل‌های روشنی که خواندند و همراه شدند.

امروز، با نشر صدمین سروده‌ام بر وب‌سایت 

وزینِ ۲۴ ساعت توسط جناب قیوم بشیر هروی،

لحظه‌ای فراموش ‌نشدنی را تجربه می‌ کنم؛

نه تنها به عنوان شاعری که صد صدا را در صد

شعر به گوش رساند، بل به عنوان عضوی از

یک کاروان فرهنگی که در روشن نگاه‌ داشتن

چراغ زبان و ذوق، هم‌ دل و هم ‌راه بوده است.

  با نهایت امتنان، دست سپاس می‌فشارم به

جناب قیوم بشیر هروی که دریچه‌ای برای آواز

های خاموش گشود، و سکوئی شد برای بال‌

گشودن انگیزه .

 با احترام و مهر

 شکیبا شمیم رستمی

دوشنبه ۲۶ می ۲۰۲۵ 

فکر مادر

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : دوشنبه  ۵  جوزا  ( خرداد ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۲۶ می  ۲۰۲۵   میلادی –  ملبورن – استرالیا

                                                                                                                                    داستانک  کوتاه

هوای بیرون سرد و برفی بود. چون برق رفته بود و  تیل هم درخانه نداشتیم نمی‌توانستیم که چراغ  واریکین را روشن‌ کنیم.
مادرم تنها یک‌دانه شمعی را که مانده بود؛ روشن کرد و ما همه دورِ صندلی که شمع در وسط گذاشته شده بود نشسته بودیم.  چون هوا سرد و خیلی خنک بود هر کدام لٌق لٌق طرف یکدیگر می‌دیدیم و ساکت بودیم..
مادرم  رویش را طرف من کرد و با مهربانی پرسید :”بچیم صبرینا مکتب میایه؟”
گفتم :”بله! مادرجان. اما هیچ دلش درس خواندن نمیشه، راستی از مام نمیشه.”
مادرم گفت:” چرا باز چه بلا پیش آمده، مه خوده بی دوا و بی غذا نگاه می‌کنم که باش بر تان قلم و کاغذ بخرم، اینه سیل کو باز برف می‌باره، بیادرکت خوردس تو و خوارت(خواهرت)  مره کمک نمیتانن. مه کُلِ زحمت را به خود می‌گیرم. حتی برف ها ره خودم پاک می‌کنم که باش از درس پس نمانن. باز پشت یک لقمه نان به خواری و غریبی با کالاشوی و خانه پاکی مردم می ‌رم. حالی از مه و یک مرد چه فرق اس بچیم؟
خو چه کنم که این قدرت و شجاعت ما پیش مردها گم‌اس. چرا که مرد نیستیم. گمشکو چه بگویم.
آغایت بیچاره همیشه مره می‌گفت که اگر تو نمی‌بودی مه زندگی ره تنها پیش برده نمی‌تانستم. خیراس هرچی می‌کنم مقصد شما خوده از مکتب پسمان نکنین. درس های تانه ایلا نکنین. بس‌اس که مه و بابی‌تان کور بودیم درس خانده نتانیستیم.
آغای خدا بیامرز تان کاش کشته نمی‌شد،.
او هم به چه جرم کشته شد؟
نه دزد بود و نه آدمکش، نوکر شاروالی بود از صبح ملا‌اذان تا شام سرک هاره جارو می‌کد، شب که خانه می‌آمد می‌گفت مادر حبیب فقط همی دعای مه اس که اولادهایم درس بخوانن و مکتب برن که مه واری کار سخت نکنن و زندگی خوب داشته باشن.”

اشک در چشمان مادرم برقک‌ زد و با آه طولانی قصه ای که ما بار بار شنیده بودیم را ادامه داد:” یک روز سرک جارو می‌کد که یک گروپ زن ها و دخترها به خاطر “دادخواهی از حق شان” برآمده بودن و به صدای بلند می‌گفتن” ما درس و تعلیم می‌خواهیم” پدر بیچاره‌ات همرای شان همیقه صدا کده که خوب میکنن.
یک نفر ظالم خدا نترس از پشت  سر او همرای برچک تفنگ به سرش زده و گفته خو تو مرد پشت زن ها ایستاده هستی..
بیچاره به زمین افتاد و سربلند نکد، همی گناهش بود.
با بغض در گلو گفتم، مادرجان مه هم از همین خاطر گریه می‌کنم. صبرینا و من هم که امسال صنف ششم را خلاص می‌کنیم، کاش که ناکام بمانیم سال اینده هردوی ما باز مکتب برویم.
مادرم با وارخطایی گفت :”خدانکنه بچیم توکل تان به خدا تا سال دگه خداجان مهربان‌اس، ای روز سیاه ره  سر ما بخیر تیر کنه، دگه برم حوصله نمانده”
همه زیر صندلی خواب رفته بودند، من که اصلا خواب در چشمانم نبود.
آهسته بلند شدم، شمع کوچک را که در حال تمام شدن بود، گرفتم و به کنج اتاق سرد رفتم و راز و نیازم را با قلم همراه خدا شروع کردم
خدایا! امید زیباست
اما رسیدن به این امید را از تو میخواهم.

دروغ نمیگم ، دورنگی ندارم ، پس کمکم کن.

ای خدای بزرگ!
در این هنگام شب  تنها آرامش قلبم تویی،

دلم از غصه کم است بکفد ، خدایا کمکم کن ،

دستم را بگیر و ازین بدبختی روزگار نجاتم ده.

ای خداوند بخشاینده و مهربان !

ای که می‌دانی پناهی ندارم جز تو ، رهایم مکن ، تنها امید و آرزویم تویی.

مادرم را در پناه خودت حفظ کن و روح پدرم را شاد بگردان.

فراموشم مکن ، ای خداوند کریم و رحیم .

کمکم کن ، کمکم کن !

عالیه میوند 

فرانکفورت 

۲۷ فبروری ۲۰۲۵ 

سفیران دردو امید؛ ندایی به فرزندان هجرت‌ کرده‌ی وطن

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : دوشنبه  ۵  جوزا  ( خرداد ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۲۶ می  ۲۰۲۵   میلادی –  ملبورن – استرالیا

سفیران درد و امید؛ ندایی به

فرزندان هجرت‌کرده‌ی وطن

حسرتِ دیدار

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : دوشنبه  ۵  جوزا  ( خرداد ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۲۶ می  ۲۰۲۵   میلادی –  ملبورن – استرالیا

فرستنده : محترمه ادیبه صابر صادقیار .  شاعر : زنده یاد استاد صابر هروی .

حسرتِ دیدار

تا شدم  از  برت  ای  شوخ  دل  آزار جدا 

شد سرور و طرب از من همه  یکبار جدا 

چه جفا ها بمن از غمت ای دوست نرفت 

محنت  و   درد  جدا  فرقت    بسیار جدا 

نوبت هر که  رسیدست  بمن کرد ستم 

تو جدا   ، چرخ   جدا   ،  طعنهٔ اغیار جدا 

ز که نالم به کی گویم که چه کردی تو بمن 

غم  جدا  کشت   مرا حسرت دیدار جدا 

ساز و برگم همه شب نیز به غربت آنست 

ذلت   هجر   جدا  ،   دیدهٔ    خونبار جدا 

( صابر ) از عشق و جنون وآله و رسوا شده ام 

پیش  دلدار  جدا  ،  بر س ر بازار  جدا . 

صابر هروی

بغلان

۱۳۳۴

حس نفس

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : دوشنبه  ۵  جوزا  ( خرداد ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۲۶ می  ۲۰۲۵   میلادی –  ملبورن – استرالیا

حس نفس

چه میشود که به چشمان تو نگاه شوم

به  بوسهٔ   لب  تو   غرق  در  گناه شوم

برای  خلوت با تو به سوی  خانهٔ عشق

روان  به  جادهٔ‌  دل   رهگذار  راه  شوم

چه میشود که به چشم سفید مردم  شهر

به روی حرف قضاوت خط  سیاه  شوم

برای   لذت   دیدار  روی   تو    شب  ها

به عاریت  بگیرم نورِ ماه  و  ماه   شوم

چه  میشود که  ترا در بغل  کنم  پنهان

برای  حفظ  تو از  دیگران ،   پناه  شوم

چه میشود که ترا حس کنم به   هر نفسم

ترا   ببویم    و  در عطر  تو   تباه  شوم

تو گل شوی و به خاک تنم  سر افرازی

به  سایهٔ  تو منِ عاشقت ، گیاه شوم

چه میشود که تو فرمان دهی به من«واهب»

به پیش درگهِ حسن تو من سپاه شوم

صالحه واهب واصل

۱ آگست ۲۰۲۱

هالند

نبض امید

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : دوشنبه  ۵  جوزا  ( خرداد ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۲۶ می  ۲۰۲۵   میلادی –  ملبورن – استرالیا

نبض امید

این لب بی سختی باز سخن خواهد گفت

 سخن از درد دل و  درد وطن خواهد گفت

قصه  از   روح   پریشان  و    پریشانگر  ما

 حرفی از زخم شکوفنده ی تن  خواهد گفت

تیشه بگشوده زبان جان به لب  از خاموشی 

کوهکن  خیز  بپا کوه  بکن!  خواهد  گفت

تا بدانی که  کجا  بودم  و  هستم  اکنون 

لخته ی خون  سر خاک زمن خواهد گفت

چونکه طوفان  غم افشانده غبارم هر سو

 قصه ی عشق مرا کوه و دمن خواهد گفت

نبض   امید   مرا   با    شرر    سبز   بهار 

خار در بادیه و گل به چمن  خواهد گفت

فاروق فارانی

۱۹۹۲

 شهر آخن آلمان

مقام عشق

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : دوشنبه  ۵  جوزا  ( خرداد ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۲۶ می  ۲۰۲۵   میلادی –  ملبورن – استرالیا

مقام عشق

کلام عشـق و محبت چقدر شیرین است

نبید خسرو و فرهاد و شهد شیرین است

نـوای بـاربـد و  گل  نغـمه یی نکـیسـایی

مقـام شـادخـوری‏ هـای دور پیشین  است

هنوز  قصۀ  سـیمرغ  و  زال  زر باقیست

ز عشق زال و  رودابه   گرم  کابین است

از این معاشقه رستم، گُرد میدان گشت

تبار عشـق و محبت  عجب  دیرین است

تهمتن عـاشـق تهمینه شـد؛ ولی، شادی

ز درد قصۀ سـهرابِ  یل ، غمگین  است

منـیـژه دخـتر  افـراسـیاب  شـیرزن  بُـود

که عشق  دلبر و بیژن ناز وتمکین است

بیـان عـشـق و وفـا در  زمـان  اشـکانی

پرازشادی و غمهای ویس ورامین است

شـرار نـاوک  عـذرا  بسـوخت وامـق را

که عشق تیز تر از خنجرو تبرزین است

وفـای  ورقـه و  گل‏شـاه  نمی‏رود  از یـاد

مزارعشق و محبت همیشه رنگین است

گلی که  در دل نـوروز شعله‏ ور گـردید

حـدیـث ریـشـۀ آن در زبـان لاتین است

هوای مهر گل‏ اندام و عـشق بهرام شاه

کهن سرایشی ازمتن چین وماچین است

غزال وحشی وآهو رفیق مجنون گشت

هنوزلیلی به زنجیر بسته خوشبین است

سـرود رابـعـــه و  قـصــۀ  دل بکـتــاش

ز تیغ جهل و تعصب مدام  خونین است

زجهل و وحشت افراطیت چه می‏پرسید

که پر زعقده وگنداب کین ونفرین است

دوبـیـتـی‏ هـای جـلالـی ســـوز دل دارد

شرار عشـق سیاموی در شرایین است

زدرد وداغ دل  سوختگان  چه می‏پرسید

که سوزِلاله سویدای قلب مسکین است

ز سوز سینۀ  سـوزان   غزل زند فوران

اگر ز  پرتـو  هور  و  لهیب  برزین  است

کنون زور و زر وخدعه رهزن عشقست

بدوش عاشق و معشوق کوه سنگینست

مقـام و مـرتـبــۀ عـشـق آنقـدر بالاسـت

که عرش وکرسی ازپله‏ های پایین است

به پـای عـشـق گـذشـتــن از هـمه ابعاد

ازل بـه چنگ ابـد لحـظۀ نمـادیـن است

در عمق تیرۀ شب عشق ار بُـوَد مشعل

هزار پرتو خورشید و ماه وپروین است

بیا که در دل اخلاص و عشق و رویاها

جهان به حالت پالـوده یی نگارین است

رسول پویان

۲۵ می ۲۰۲۵ 

رنگ های فتنه

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : یکشنبه  ۴  جوزا  ( خرداد ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۲۵ می  ۲۰۲۵   میلادی –  ملبورن – استرالیا

رنگ های فتنه

گر خواهی پاسبانی کنی احترام ِ خویش

بر    بامِ  دیگران   مبر   برف ِ بام   خویش

زلف ِ   سخن  به  تار ِ تغافل  مکن  پریش

درس ِ   خرَد  بگیر  بکن  انسجام ِ خویش

با    رنگ   های   فتنه   میامیز  جام ِ  می

یک رنگی از شراب درآور به جام ِ خویش

از دام ِ  حرص   و   آز رها   کن تنت  گریز

بر بام ِ علم و عشق بکن صوب ِ گام ِ خویش

از بهر ِ سیم و زر که   ندارد   بقا  به کس

در دست ِ ناکسان مکن آن لگام ِ خویش

گر دانی چیست  مقص  معبود، از  عباد

خدمت برای ِ خلق بسازی مرام خویش

زاهد برو که از سخنت خلق  خسته گشت

بر   ما  حلال  کم  بنما آن  حرام  خویش

آن کس که چشم بسته  رود پشت ِ مدعی

شمشیر اهل ِ جهل کند در  نیام خویش

دانسته  نیک  مردم ِ دنیا  به   غفلت اند

شیاد برُده  نیم ِ  جهان  را   بکام ِ خویش

تأثیر قیل  و  قال به  جاهل  فزونتر است

مردم فریب، پخته زند حرف خام ِ خویش

با قلب ِ ساده  نیک  همایون  نهادی سر

در راه ِ عشق و عجز سپردی دوام ِ خویش

همایون شاه «عالمی»

۲۰ می سال ۲۰۲۵ م

یار اگر خواهى

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : یکشنبه  ۴  جوزا  ( خرداد ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۲۵ می  ۲۰۲۵   میلادی –  ملبورن – استرالیا

یار اگر خواهى

یار اگر خواهى فقط از روى  انسانى بگیر

گر در او بود جمله اوصافِ مسلمانى بگیر

هُشدارى خویش را  درگیرِ این  و آن مَکن

گر وفادار از همه خواهى بدخشانى بگیر

هرکجا بسیار دیدم دختِ با شأن  و شرف

خواهى از تخارو کندز ، یاکه  بغلانى بگیر

دخترِ با فهم و درکِ ذاتِ  مولاناست  ببلخ

نسلِ رستم گر همیخواهى سمنگانى  بگیر

ماهرویانِ که از کِلک اش  هنر  ریزد مدام

از سرِ پُل میمنه فاریاب و جوزجانى  بگیر

گرهمى خواهى که دارى تازه تاریخِ کهن

غنچه لب از بادغیس وز غور سلطانى بگیر

ور همیخواهى که یارو یاورت  باشد مدام

شاه دختِ غزنه و دایکندى ، بامیانى بگیر

دختِ هراتى بجان و دل  پذیر  از  بهرِ خود

ماهِ رویى از فراه ، هلمند ، اروزگانى بگیر

از ملالى هست نسلِ خفته ى در کندهار

قهرمان   دختِ  مبارز   هاى  دُرانى  بگیر

پکتیکا و پکتیاو خوست  هر یک  دختر اش

هرکدام دارد بخود اوصاف  روحانى  بگیر

نور بارد از سرو رُو ،  دختِ  نورستانى را

دُختِ نورستان ، کنر ها را نرنجانى بگیر

گر همیخواهى زمستان گرم باشى در بهار

سبزو خرم از جلال  آباد  و  لغمانى  بگیر

منبع زیبایى هاى رنگ رنگ در کابل است

دختِ کاپیساو پنجشیر یا که پروانى بگیر

کى رود از یاد وردک با همه دختِ قشنگ

دختِ زیبا و قشنگ  خوب  قدر دانى بگیر

در فروغِ گیرو دار هرگاه مهاجر گشته ى

غیرِ پاکستانى ، تاجیک یا که ایرانى بگیر

۲۳ می ۲۰۲۳

حسن شاه فروغ 

هامبورک جرمنى