قصر دل
درخت عشق هرگز بی ثمر نیست
هر آن کس عشق دارد بی هنر نیست
اگر آباد شد قصر دل ما
بدان آن عشق در دل بی اثر نیست
عالیه میوند
فرانکفورت – جرمنی
مهاجر وطن !
بلبل خوشخوان چمن، خوش آمدی به گلشنت
روشن و پـــر فــروغ شــد ، نور بصــر ز دیـدنت
فرش رهــت سبزه وگل ،است مرا شور به دل
باد صبا عطــر فشان، بـاغ شگفته از رسیدنت
هستی تــو ربوده انـــد، با تـــو جفــا نموده اند
تا نگـــرنــد شکستن وبــه خاک و خون تپیدنت
مــرغ مهــاجـر وطن، بـاتـو نگفته خوش سخن
شــاد شــده قلــب عــدو ز جــور وپا فـتـیـدنـت
خوش آمــدی هموطــنم ، در ایــن دیــار کهنـم
دل بــه تــپــش آمــده، از آمــدن و شـنــیـدنـت
مردم بــا صفــای تــو، آمــده انــد بــرای تـــو
هریکی بشتافــتــه است، به عزت وبه دیـدنت
“عزیزه” در نیمه شبـان، ابــر حــریــرآسمــان
بهــرمهــاجــر وطن، است گواه دل شکستنت
عزیزه عنایت
8 جولای 2025
هالند
سخاوت کن
سخاوت کن که دنیا را بقا نیست
جوانمردی کم از جود وسخا نیست
ز تو خیری که بر خلق خدا شد
دعای خیر خلق از تو جدا نیست
دلآرامی که داشت این خوی عادت
به نزدش ناز و عزت ناروا نیست
ببار از ابر قلب خود تواضع
تواضع از وجودت ماسوا نیست
چراغی باش در هر ظلمت شب
که بی نورت درین خانه جلا نیست
یقین دارم که بخشش خصلت تست
که جز بخشش هنر نزد شما نیست
ترحم کن تو ای فرزانه روشن
به قلبت غیر نیکی مدعا نیست
به هر کس میرسی شادی بیفزا
که جز خوبی سزاوار شما نیست
به هر کس مهر و لبخندی ببخشا
که راهی بهتر از مهر و وفا نیست
بده دستت که دستت بر فشارم
که این پیشه کم از هفت اولیا نیست
ببین ای طیبه در نور رحمت
به جز خوبی دیگر نقشی سزا نیست
طیبه احسان حیدری
سیدنی – استرالیا
مــــا در ا فــغــــــا ن
مــــا د ر ا فــــغــــا ن ، تـــو فــخـــــرآ ســـیـــا
بـــا وقـــــا رو بــــا حــجــــا ب و بـــــا خــــــدا
بـــوده ای د ر فــکـــر مـیـهـــن ، هـــرزمــــا ن
غـمـگــســا رو قــلــبِ پـــا ک و بــــا صــفــــــا
پـــرورا نـیـــدی تـــود ردا مـــــا ن خــــویـــش
چــــون مــلا لـــی هـــــا و زرغـــــونــــه ا نـــا
را بــعـــه بـلـخـی و مـحـمـــود بــــت شــکــــن
شــــاه ا مـــا ن ا لله غــــــا زی ، جـــــا ن فــــدا
سیــــد جــمـــا ل ا لــد یــن، آ ن نـیــکو ســیــــر
نــــا م نــیــکــــش، نــــزدهــــرکـــس آ شـــنــــا
دا دی قـــربـــا نـی، تــو فــرزنـــدا ن خـــویــش
هــــــر زمــــــا ن لا زم بــــد یــــــدی و بــجــــا
لا لـــــه، ا زخــــــون شـــهـــیـــــــدا ن وطـــــن
ســـرزنـــد د ر کــــوه وصــحـــرا ، هــرکــجــــا
مـد فـــن شــمــس وســنــا ئــی، ســیــــد حـــسن
خــــا ک پـــا کــــت، مـــرقــــد شـــیــــر خــــدا
شـــد زیـــا رتــگـــــاه مــــرد م هـــــرطـــــرف
چـــونـــکه خــــا کـــت پـُــربــــودا زا ولــیــــاء
درس عــبــــرت دا ده، فــــــرزنـــــــدا ن تـــــو
هــم بــه چـنــگــیــزو بــه ا نـگــلــیـــس دغـــــا
شــــوروی ا زهــم فــــروپــــا شــیــــد ورفــــت
ا ز فــــــــدا کــــــــا ری مــــــــــر دا ن خــــــدا
د شــمــنــا نــت روســیاه خـــوا هــنــد گـشــــت
ا ز نـــبـــــرد پـــیــــروا ن مــصــطــفـــی(ص)
کــرد ویــــرا ن کـشــــورت ا زحــــرص و آ ز
ا یــن بــزرگ شــیــطــا ن بـــی شـــرم وحـیـــا
د ســـت د را زی مـیـکــنــد ا یـــن بــی خــــرد
گـــاه بــه ا یـــــرا ن وعـــــرا ق و کـــــوریــــا
تــحـــت نــــا م ا یـــن و آ ن، آ ن نـــا بــکـــا ر
مــی کــنـــد کــشــتـــا رجــمــعــی، نـــا بــجـــا
شـِـکــــــوه دا رد ا ز تــــروریـــــزم جــهـــا ن
خـــود بــــود حــا مــی آ ن، ا نـــد ر خـــفــــاء
بـــــا تــــوکـــــل بــــرخـــــدا ی مــهـــربـــا ن
کـــن زبـــونـــش، تــا نــا یـــســـتــد روی پـــا
بــا یـــد ش زد آ نــچــنــا ن ســیـــلـی بــــروی
تـــا کـــه بـگـــریـــزد، نــبــیــنــد بــر قـَــفـــاء
لــکــــهء د ا مــــا ن پـــا کـــت، بـــــوده ا نـــد
هــــــم تـــــره کــــی و ا مــیـــــن بــــی خــــدا
نـــا نـجــیـــب وکــــا رمـــل د و نــــا خـلــــف
را یـگــــا ن دا د نـــد بــه د شــمــن خــا ک را
خـلـق وپـرچــم، هــردو نــوکــــر بــوده ا نـــد
د شـــمـــنـــــا ن مـــیـــهـــنــت را زا بــتـــــدا
مــیــهــنــم، ا ی مــــا د رم، جــــا ن پـــرورم
کــــن بــحـــق حــیــــد ری، ا ز د ل دعـــــــا
گــرنــصــیـــب ا وشـــود ا یـــن ا فــتـخــــا ر
بـــخــشــش حـــق حــا صـــلــش، روزجــــزا
پوهنوال داکتراسدالله حیدری
23 می 2003
سیدنی – آسترالیا
آیتِ عشق
شود هامون گلستـــــان از کــراماتِ تماشایت
نــــزول آیت عشق است در طـرز سخن هایت
قیامت میکند چشم غــــزال ســـرمه آسایت
ز دل بیــــرون نگردد قامت موزون و رعنایت
سری سودایم بر سنـــگ خورد از درد سودایت
——————————————–
ز اول نــــاز پــــرورد و عزیز و دلــــربا بودی
میـان خوبرویان خوش پسند نــازک ادا بودی
دل بشکسته گان را دارو وهم مومیــــا بودی
متیــــن و با مــــروت پاکبـــــازی بی ریا بودی
بری دلــــــدادگان جنت فــــروشد حسـن زیبایت
——————————————–
ز روز دیــدمت من دست را تــــا پاچه گم کردم
تفــــــاوت را میــــــان سیب تـــا آلوچه گم کردم
روان گشت بســـوی خانه راهی کوچه گم کردم
خیــــالاتی شــدم بــــام و در و دالانچه گم کردم
نســــازم کاش از بی فکـــر پیش خلـق رسوایت
——————————————–
ندانم من مسلمانــــــم یا گبــــر یــــا مسیحــــایی
به دین و مذهب زرتشت یــــــا در دین بــودایی
به کیش حضرت داوود یــــــا آییــــن موســایی
خدا میــــــگویم و در دست من الـــکل خـرمایی
به سجده تا فتـادم یـــادم آم د پاشنــــه ی پایت
——————————————–
چه بودی و که بودی اینقدر محشر به پا کردی
مرا بیــــگانه از خود خویشتــــن را آشنا کردی
کنـــــم اقرار ای شــــوخ بلا آخــــــر بلا کردی
بیـــــاض گردنت از زیــــر چـادر برملا کردی
بری بوسیدن و عشق است رنگارنگ اعضایت
——————————————–
شب تاریک من با صورت خود مــــاه کامل کن
ســــرم را روی زانوی خودت آهستــه مایل کن
برای درد بی درمـــــان من درمــــان عاجل کن
تمام خواهشـــــات قلب من با عشــق حاصل کن
به مو هایم گره زن رشتـــــه زلف چلیپـــایت
——————————————–
ز پیشـــم میگذری من هر دمی دیوانه تر میشم
ز عطر دامنت چون میکشـــان مستانه تر میشم
تو گرچــه از خودی اما ز خود بیگانه تر میشم
خدا میـــداند از قلبــــم که من ویــرانه تر میشم
تو نقل مجلسی بنشین بنوشـــم پیاله ی چایت
——————————————–
شده یک مدتــــی نطقی نیــــاید در زبـــــان من
کمی بشکستـــــه و رنجور شد روح و روان من
همیــــن چند روز باشد آخــــر هـای امتحان من
حضورت سبــــز یـــــار نازنیـــن و مهربان من
بگوشم میــرسد در نیمــه شب آهسته نجوایت
——————————————–
ز جاهل در گریز و با خردمند مست و خشنودم
لبـــم خاموش لیکن تا فلک پیچیـده است دودم
نبـــوغـــم در مخمـس باشـــد مانـــــده ای رودم
ز فیض شعـــر دارم عـــزت بسیــار و محمودم
مصــلا بیـــر و بار است میروم سوی کلیسایت
——————————————–
جمعه 27 سرطان 1399 خورشیدی
که برابر میشود به 17 جولای 2020 ترسایی
سرودم
شاعر و نويسنده: احمد محمود امپراطور
تقديم به كسانيكه براي برگشت داده گان
به ميهن خدمت مي كنند.
مظهر عشق ومحبت
هريوايي خدا يار ي تو باشه
جوان مردانه رفتاري تو باشه
برايي خدمتي خلقي مهاجر
فداكاري به افكاري تو باشه
هراتي ها چقدر همت نموديد
به مهمانان عجب عزت نموديد
به استقبال شان تا مرز رفتيد
برايي هر يكي خدمت نموديد
هراتي پرتوي از مهر باني
هراتي افتخاري جاويداني
هراتي مظهر مهمان نوازي
هراتي ها پيامي شادماني
هراتي مكتبي از عشق و ايثار
هراتي وارثي جامي و انصار
به رسمي عزت و مهمان نوازي
سزاوارش بود واژه ي سردار
هراتي مظهر عشق و محبت
هراتي سمبلِ عهد و رفاقت
فدايي نام هراتي شوم من
هراتي ها نمادي از صداقت
هرات جان شهر عرفان وسخاوت
هرات جان شهر دوستي و رفاقت
هرات جان شهر، شهروند هراتي
زهرجاي كه باشي، نيست حسادت
محمد ظاهر عظیمی
11 جولای 2025
التماس با خدا
۱۰۶ الف
خدا جانم تو مهمان عزیزم می شوی فردا ؟
بگو جانم مگر جان عزیزم می شوی فردا ؟
خدا جانم گلی از باغ جنت دسته کن بهرم
بگو نورم که ایمان عزیزم می شوی فردا ؟
هوای خانه را با عطر مرسل میکنم خوشبو
بگو عشقم که جانان عزیزم می شوی فردا ؟
برایت سفره می چینم ز تند و شور و شیرینت
تو آیا رونق خوان عزیزم می شوی فردا ؟
مسلمان هستم و فردا مسلمان تر شوم یارب
بگو دین مسلمان عزیزم می شوی فردا ؟
غزل زیبا تر از هر روز دیگر می نویسم من
بگو آیا غزلخوان عزیزم می شوی فردا ؟
بهارت در بغل گیرم و در راه تو بگذارم
مگر جانا بهاران عزیزم می شوی فردا ؟
شکیبا شمیم رستمی
19 مارچ 2022
خسته از زندگی . . .
عمر ما آب روان است ، روان می‌گذرد
آنچه در قسمت ما حک شده آن می‌گذرد
زندگی درد عجیب است، عجیب است و عجیب
گاه می‌ماند و ناگاه دوان می‌گذرد
خوب و بد ریشه به جان و دل آدم دارد
هرچه آید به دل و ذهن و زبان می‌گذرد
هیچ آرامش در دست جهان باقی نیست
درد و اندوه و عذاب است و همان می‌گذرد
روی تقدیر نوشتند همان روز ازل
ما به این فکر که امروز چسان می‌گذرد
فوق این عمر دو سه سال تفاوت دارد
زندگی با همه‌ای چون و چنان می‌گذرد
زندگی گاه بهشت است، قشنگ است و قشنگ
گاه گاهی چو جهنّم به فغان می‌گذرد
عمر ما یک شب در خنده به فرق افتاد و…
یک شبی غرق به رنج است، زمان می‌گذرد
خسته از زندگیم، یکسره این عمر گران!
آه… افسوس کلاً بی‌هیجان می‌گذرد….
# محرابی_صافی
باده فروش
شبی ز میکده ای اين صدا به گوش آمد
ز شیخ و زاهد و رندان باده نوش آمد
یکی قدح بکف و دگری بدوشش خم
چه خوش بانگ نوای کمی به نوش آمد
میان هلهله ای می کشان باده فروش
چو نسترن به خیالم سبو بدوش آمد
فسرده خاطر بیمار کنجی افتاده
به لب تبسم و بر دل خروش و جوش آمد
خبر رسید چنین مژده از سوی ساقی
امام مسجد و ملای زهد فروش آمد
ز خود ستای و خود خواهی ریاکاران
قسم به ذات الهی دلم به جوش آمد
اگرچه باده پرست و خمار و مست نییم
ولی ز محفل ایشان مرا چه خوش آمد
به محفلی که همه شور و شر و غوغا بود
به کام خشک “امان“ با لب خموش آمد
امان قناویزی
شاعر : زنده یاد استاد صابر هروی . فرستنده : محترمه ادیبه صابر صادقیار
انتظار
از دوری تو هر چه تپیدم نیآمدی
زهر فراق هر چه چشیدم نیآمدی
با وعدهٔ وصال که دوشم فریفتی
بسیار انتظار کشیدم نیآمدی
در وادی فراق تو از فرط جستجو
چون طفل اشک هر چه دویدم نیآمدی
یکشب ز لطف رخ ننمودی بسوی من
دادی هزار وعده وعیدم نیآمدی
در بستر فراق تو مردم ز بیکسی
( ظالم بحال مرگ رسیدم نیآمدی )
چشمم سفید گشت پی انتظار تو
ای دلشکار چشم سفیدم نیآمدی
یک آمدن که شاد کنی خاطر مرا
با نقد جان اگر چه خریدم نیآمدی
باری بسوی (صابر ) غم مبتلای خود
ای مایهٔ رضا و امیدم نیآمدی .
صابر هروی
کابل – افغانستان
سال ۱۳۲۹ خورشیدی
بزم دوست داران
باز اين دل یاد یاران میکند
یاد فصل نو بهاران میکند
آن زمانها هر که با دلدار خود
در چمن ها زیر باران میکند
جمع چون بیند نیکویان گرد هم
یاد بزم دوست داران میکند
از میان جمله خوبان انتخاب
او یکی را از هزاران میکند
آن زمانها غم سراغ از ما نداشت
یادی از آن روزگاران میکند
چون ببیند حال خود دیوانه وار
قهقه ای چون میگساران میکند
ماند چون از خیز و جست و پا،”امان“
حسرتی بر شهسواران میکند
سماع مهربانی
موج رستاخیز مردم در هری توفانی است
نوح دریادیده داند مستی ایمانی است
می خروشد ناخدا در اوج توفان بامداد
مقصد دریانوردان ساحلِ انسانی است
دل به دریا می‌زند دریادلی دریا خروش
آسمان مستی فزای باورِ بارانی است
در هریوای ادب پرور سرود روشنی
هفت اورنگ سخن آهنگ پشتیبانی است
«میزبانِ ماست هرکس میشود مهمان ما»(۱)
این نوای آفتابی مشق دسترخوانی است
سُفره‌ی ما را صفا گسترده در پهنای عشق
راز عریان محبت معنی پنهانی است
خانقاه خواجه عبدالله سخاوت پرورد
شور مشرب‌پرورش از نشئه‌ی خرقانی است
آن چنان مرز هری گردید لبریزِ کرم
در فضای غصّه‌پرور گوئیا مهمانی است
بر روانِ زخمی آوارگان مرهم نهند
شیوه‌ی درمان مردم نوش مارستانی است(۲)
شکوه از نامردمان کردن اگر بِشکوه نیست
هرکه‌ما را نابسامان کرد ناایرانی است
فرّه‌ی فرهنگ ایران کهن دریادلی‌ست
ای کویرِ خسته، بنیادِ تو بر ویرانی است
ماخ‌سالاریم و هم‌پیمانه‌ی نستوه توس
شور من شهنامه‌خوانی، شعر من میدانی است
از تساهل ساحلِ مستِ خراسانِ بزرگ
هم‌گرایی جرعه‌نوش جرأت عرفانی است
در سماع مهربانی صوفی دل هو زند
وجد گردون‌سای ما آسایش ربّانی است
اشک شوقم ترنوازی کرد و شد آوای عشق:
موج رستاخیز مردم در هری توفانی است
دکتور عبدالغفور آرزو
هانوفر
۸ جولای ۲۰۲۵م
۱۷/ ۴/ ۱۴۰۴ خورشیدی
(۱) صائب تبریزی .
(۲) مارستان یعنی محل درمان، جایگاه سلامتی(شفاخانه). بار معنایی مثبت دارد.
بیمارستان، جایگاه بیماران است. بار معنایی اش مثبت نیست. به جای بیمارستان باید مارستان گفت.
استقبا ل از شعر حضرت حافظ (رح) با مطلع
( این چه شوریست که در دور قمر می بینم ) .
طلــــــــب فـَـــــَر ج
ا یـن چـه غـوغـا ست زابنـا ی بشــر ، می بـینــم
ا ین جها ن راهمــه در فــتـنـه و شـر، می بـینــم
ا ز جـفـا کا ری شیـطـا ن بزرگ و انـگــلیــــس
پنـــج قــا ره همــه در حــا ل خــطــر، می بـینــم
ا یـن پلـیــدا ن زمــا ن و هـمـــه یـــا را نــش را
جـمـلـه جـا نی و ز فــرعــون ، بـتـــرمی بـیـنـــم
ز رهء شیـطنــت و فـتــنــهء ا یــن بی د یـنــــا ن
کــرهء ا رض هـمــه را نــا ر و سـقــر می بیـنــم
ا ستـفــا ده ز سـلا حـهــا ی ا تـــومی ، ا مـــروز
بــا عــث محــوهــمـــه نســـل بشــر،می بـیــنــم
کــشتــن و بستــن مخــلـــوق خــدا را، بـیــجـــا
زکـثـیــفــا ن تــرورســت چــو هـنـر، می بیـنــم
ظـلـم بـیـحـد بـه ســرمـردم بـیــچــا ره چـــرا ؟
ز قــوی پنـجـــه وا ز صــا حـب زر، می بـیـنــم
هـمـه مــردا ن شــده ا ند خـا نم و زنـهـا شـوهـر
پســـرا ن را هــمــه بـــا دا رپـــد ر، می بـیــنــم
دخــتـرا ن را نـبــود عــرض ا د ب، بــر مـا در
مـا د را ن فـا قـد ا لـفـت، بـه پــســـر مـیـبـیــنــم
سوء اخـلا ق رسیده ا ست به حـدی ، کـه کـنـون
مــرد وزن را هـمــه عــریـا ن، د م د ر می بینـم
حـا فـظــا! ســربــدر آ ور تــو ، زآ را مگــــه ا ت
آ نچــه در خــوا ب ند یــدی، بـه بصرمی بـیـنــم
حـیدری روبه خـدا کـرده، فـَــَرج کــن توطـلــب
همـه ا کـنـا ف جهــا ن ، پــرزشـرر، می بـیـنــم
پوهنوال داکتر اسدالله حیدری
٢۴ اکتوبر ٢٠٠٥
سیدنی – آسترالیا
افتاده زار و خون جگرم وقتی نیستی
افتاده زار و خون جگرم وقتی نیستی
از ذره کرده ذره ترم وقتی نیستی
ما را نه طالع دست گرفت و نه عافیت
یعنی همیشه خاک درم وقتی نیستی
در چنگ حادثات زمان گیر کرده ام
پر میزنم شکسته پرم وقتی نیستی
بر من نصیحت کسی کی میکند اثر
دیوانه‌ی ز گوش کرم وقتی نیستی
دستم تهی و دست به گریبان خود شوم
فارغ ز مال و گنج و زرم وقتی نیستی
شعر و ادب خطور به ذهنم نمی کند
گویی که فردی بی هنرم وقتی نیستی
دنیا که با وقاحت خود میکند ستم
با مرگ میشود گذرم وقتی نیستی
قدر مرا فقط تو بدانی و بعدی تو
چون شامگاهی بی سحرم وقتی نیستی
محمود را مپرس کجایی چه میکنی
در جاده های پر خطرم وقتی نیستی
———————–
یکشنبه ۱۹ سرطان ۱۴۰۱ خورشیدی
که برابر میشود به /2022/07/10 ترسایی
سرودم
احمد محمود امپراطور
دخترِکاکل زری
کاکل مزن در پیش من ای دخترِ کاکل زری
با عشوه و ناز و ادا دل از بر من می بری
گفتم برو از پیش من ، ننگر به درد و ریش من
هرچند گشتی خویش من ترک ام بکن ز افسونگری
افسوسِ من در این بوٓد ، بارِ زبان سنگین بوٓد
این گفتگو غمگین بود نتوان گذشتن سرسری
دانم که کافر دل بُدی ، در کشتنم مایل بُدی
معشوق من کامل بُدی ، من مسلم و تو کافری
ای آفت جان دل بری ، نی همچو کبکان دری
با دختر کابل تو را جانا چه باشد همسری
نازم به این جادوی تو با تیغ دو ابروی تو
این غمزه های چشم تو دل می‌برد با دلبری
نقاشِ صورتگر بیا این روی زیبایش ببین
نقشی چو نتوانی زدن رو رو ازین صورتگری
روی کدامین گل جلال اینگونه باشد درجمال
لیکن پری رخساره را بنگر هزاران مشتری
سیدجلال علی یار
ملبورن استرالیا
شير يزدان
صداى پاى شير حق ز نخلستان نمى آيد
به مسجد ديگرآن سردارمظلومان نمى آيد
به فرقش خوردشمشير زهرآلودجفا كارى
دگر سردار لشكر در صف ميدان نمى آيد
چنان خورشيد خجل گشته زانوار جمال او
شب قدر است و ديگرآن مه تابان نمى آيد
بباريد خون امشب چشم بى بى زينب كًبرا
چرا امشب پدر بر روى دسترخوان نمى آيد
شهى كه نام او لرزه بر اندام ستم مى زد
به كوفه ديگر آن پادشهى خوبان نمى آيد
چقدر رنج و علم بًرد او به طول عمر پربارش
كه اين صبرو تحمل بر كسى آسان نمى آيد
عجب آموزگارى بود بعداز ختم رسول مولا
مثال او ديگر هرگز به هيچ دوران نمى آيد
پدر بهر يتيمان بود و غمخوارى .ستمديده
به احوال پرسي آنان ديگر جانان. نمى آيد
شهيد راه حق گشته امير موًمنان. امشب
ديگر نان آور و باباى يتيمان. نمى آيد
حنیفه ترابى بهنام
فریب
خوردیم فریب ما چه ما ساده بوده ایم
بگذشت کاروان ما ایستاده بوده ایم
هر کس طلب نمود ز ما کم اگر زیاد
از جان گذاشته مایه به او داده بوده ایم
هر بینوا گرفت به آغوش ما پناه
خود بی پناه به گوشه ی هر جاده بوده ایم
با این امید که او نظری افگند به ما
چون گرد پیش پای او افتاده بوده ایم
تا آفتاب عمر به پایان رسد “امان“
ما رونق جوانی خود داده بوده ایم
امان قناویزی
کوچِ پرستو ها
من امشب با تو ایدوست قصه ها دارم
نه از لیلی، نه از مجنون
نه از شیرین، نه از فرهاد
نه از یک عشقِ بی بنیاد
که دیگر کهنه و دیرینه شد اینها
من از بی‌مهری گردون
و از صدها دلِ پرخون
من از کوچِ پرستوهای عاشق
و از تنهایی و مرگِ شقایق
من از آن مهربانانی که رفتند
و از دلهای پاک و صاف و صادق
با تو خواهم گفت
من از مرگِ هزاران غنچهّ نشگفته و زیبا
و از بشکستنِ بالِ پرستو ها
من از اجبارِ یک هجرت
و از آوارگی و تلخی غربت
با تو قصه ها دارم
من از سردی زندانهای پر غم
و از عمقِ سبه چالهای پر نم
من از آه و فغان و درد و ماتم
از آن زندانی بسته به زنجیر
و آن دستی که نامش است تقدیر
با تو خواهم گفت
من از ظلمِ ستمکاران و دژخیمان
هزاران کلبهّ ویران
و از آن کودکِ گریان
از آن مادر که داغ بر سینه دارد
و راهی جز شکیبایی ندارد
قصه خواهم کرد
من امشب با تو از دردِ وطن گویم
ز غمهای کهن گویم
و از بدبختی و بیچارگی مردم خود
صد سخن گویم.
مریم نوروززاده هروی
هشتم جون ۲۰۲۵ میلادی
هشتم جون ۲۰۲۵ میلادی
از مجموعهُ”میهنِ عشق”
هلند
شاعر : زنده یاد استاد صابر هروی . فرستنده : محترمه ادیبه صابر صادقیار.
چشمِ پر آب
ای ماه چه می تابی بیهوده متاب امشب
بگذار که خوش باشم با صد تب و تاب امشب
ظلمتکدهٔ روحم ظلمتکده می باید
بهر که بدر آیی از زیر نقاب امشب
رندان همه از خویش و رندان همه مخمورند
نی ساقی و نه چنگی نه جام شراب امشب
ای قرص درخشنده از حجله میا بیرون
دلدار فروخفته در بستر خواب امشب
هم صوفی و هم مطرب دردیکش و قاپوچی
بس شیشه تهی کردند مست اند و خراب امشب
بگذار به تنهایی با ناله در آویزم
صد مویه کشم از دل چون چنگ و رباب امشب
فریاد رسی نبود ما را بجز از اشکی
(صابر ) نبود مارا جز چشم پر آب امشب .
صابر هروی
بغلان – افغانستان
۱۴۳۶ خورشیدی
گوهرِ عشق
گوهر عشقت چو روز افزون شود
كاينات از مهر تو مشحون شود
در دلت نوريست بس پاك و لطيف
ظلمتِ روحت از آن بيرون شود
نور عشقت را ز دل لبريز كن
تا وجودت جمله ديگرگون شود
نور عشق توست بس والا و ناب
گوهرى زين گوهرت افسون شود
گوهر عشقت به خار و خس مده
چون ملك زين كار تو دلخون شود
گر خزف شد مشترى بر گوهرت
در جهان كارت بسا مغبون شود
در دلت نوريست از انوار حق
از همان نورت جهان مفتون شود
شیبا رحیمی
شعر هایم
شعر هایم چون غنچه های نیمه باز
بر درخت تنت
می در خشند پر نیاز
وو قتی راه میروی
ستاره بارانت می کنند
و وقتی می خوابی
انگار نور ماه در تو تابیده
اما در باغی که درخت تنت نفس می کشد
درختان را به قتل گاه می برند
و در بازار ممنوعه ها
تیر بارانش می کنند
به من بگو عزیز!
غنچه هایم را کجا برم؟
و به کی بسپارم؟
تا دست غریب به آن نرسد
و از بوی باروت در امان باشد
و تن تو از قتل گاه
یک آسمان بدور…
هما طرزی
نیویورک
11 جنوری 2024
خصم وطن
ای خـدا ! آرامـش و صلـح وطن گم کرده ام
سرزمینـم رفت زدسـت،آرام تن گم کرده ام
آن فضــای باصفــایِ میـهنـــم افغــا نْسِــتان
را زدست جانیـان ، خصـم وطن گم کرده ام
بسکه افـزون شد به ملکم،آدم حیـوان صفت
فـــــرق بـیــن آدم وگـرگِ دمـن گم کرده ام
دشـمنــان کـشــورم گــردیـده اند بـــادار ما
دوســتــداران وطــن،از انجـمـن گم کرده ام
خلـق وپـرچـم نوکـران خِـرس قطبی،میهنم
رایگان دادند به دشمن،آن چمن گم کرده ام
جنگ سالاران بیـرحم، بهـرکسب جاه ومال
میکنند ویران وطن،باغ و چمـن گم کرده ام
نـوکـران اجـنـبــی،بــرگــردهء ملـت سـوار
قاتل صدهـا هــزارند، مـردوزن گم کرده ام
طـالـبــان دیـوبـنــدی،دشـمـن اســلام نـا ب
با عملکردهایشان،دیـن ازوطن گم کرده ام
چـورکردند موزیـم و تخـریـب نمودند آبدات
زان سبب ازمیهنـم، یـاد کُهــن*گم کرده ام
از خیانت های کــرزی بـا همـه دورو برش
ثــروت ودارائیِ مُلـک و وطــن گم کرده ام
رشــوه ورشـوه ستـانی،گـشته امری آشکار
حـاکـمـان صادق وخـادمْ وطـن گم کرده ام
در محـاکـم غیـر جیـبـت را نبـیـنـند خائنـان
عادلانه حکـم حق،از اهـل فَـن**گم کرده ام
عـالـم و فاضل همـه ،ترک وطن کردند ز ظلم
درعــزای نخـبـگان ،روح از بدن گم کرده ام
باحمـایـت هـای شـیـطــان، روبهـی مکـارِ پیــر
گـشـتـه سلطــانِ وطـن،شـیـر ژِیَن گم کرده ام
سفله پرورگشتـه است بس آسـمـان وهم زمین
جُـغـد شـده بلبـل ولی،سَـروِ سـمن گم کرده ام
یــا الهــی! مـیـهـنــم تـا کــی بـود زیــرســتـم
“حیدری” زین بخت بد،مادروطن گم کرده ام
پوهنوال داکتر اسدالله حیدری
14 نوامبر 2012
سیدنی – آسترالیا
*– یاد کهن_ یادگارهای تاریخی،آثار عتیق
**– اهل فن_ قضات، علمای شریعت
در خانـه قـوی باش که چوراچور است
دزدان به کمین فانوس شب بی نوراست
بشنو ز فرخی که خوب گفـت و درسـت
رو زور به دست آر که حق با زور است
*******
از مام وطـن دفـاع جـانـانـه کنید
درسنگرمرزوبوم خود خانه کنید
گرزلف وطن خصم پریشان سازد
زلفـین پـریـشـان ورا شـانـه کنید
*******
هشدار! که دشمن وطن غـدّار است
کودک کشست و از خدا بیزار است
از عاطفه و رحم و مروت خالیست
دیــوانـۀ مزدور فـقـط بـیـمار است
*******
صد بار به قربان وطن باید شد
درشهروده ودشت ودمن باید شد
نام و سر و سرمایه فدا باید کرد
گمـنام شـهـیـد بی کـــفـن باید شد
*******
هر مرغک زنـده آشیانی دارد
در باغ وطن نام و نشانی دارد
نفرین برآن که بهر قتل مرغان
بمب مادر و تیر و کمانی دارد
*******
از حـلـقـۀ ظلم ظالـمان بیرون شو
ازوحشت ظلم ظالمان مصئون شو
از خـون دل و گلـوی اطفال غـزه
افسرده مشو چولاله ها گلگون شو
*******
دردا که جهان در آتش وخون غرق است
شهر و ده و بوستان وهامون غرق است
یـک بـار دیگــر کاوه بــه مـیـــدان آمـد
ضحـاک بـه خطـۀ فـریـدون غـرق است
*******
در خاک وطن خانۀ اجدادی ماست
آبرو و شرف عزّت و آزادی ماست
صد قبله ومحراب دعا درخاک است
این عشق دل و مهر خدادادی ماست
*******
از کاخ ستم جور و جفا می خیزد
جرثومۀ جنگ و ماجرا می خیزد
با طـیـف سـلاح کـشـتـار جـمـعی
گاهی کرونا و گاهی وبا می خیزد
*******
دیـوانـه یی آهـنگ تجاوز دارد
در دسـت ستم سنگ تجاوز دار
ازقصۀ ویتنام مگربی خبر است
یا این که فـرهنگ تجاوز دارد
*******
تاریخ و تمدن و وطن یکجایند
مـیــراث بـزرگ پــدر و آبایند
دلها همه زنده اند ازحب وطن
سرها همه در مرز وطن بالایند
*******
اندیشه مکن که زندگی دو روز است
پاییز و تموز و خُنُک و نوروز است
در چـنگ تجـاوزگـران حـق حـیــات
تحقیر و شکنجه وعذاب و سوز است
*******
شمشیر دفاع مرز و بوم عریان باد
لعنت بـه تجاوزگـر بی وجـدان باد
در راه غرور و شرف و عزّ وطن
جان و دل و سرمایه همه قربان باد
*******
جـام جـم ایـران ز سـر باید ساخت
جمشید و کیومرث دیگر باید ساخت
قانـون و حـقوق بشـری رفته به باد
با منشور کوروش، بشر باید ساخت
*******
این سقف بزرگ بهر وحدت باشد
رویـا و بـزرگـی و نجــابـت باشد
با همت و همدلی بجـوش آمده اید
این پختگی و حرکت و برکت باشد
*******
از سلطۀ غرب بوی خون می خیزد
هر گل و گـیاه سـرنگـون می خیزد
ظلـم و سـتم و وحـشـتِ افـراط آرد
هرکس که بدامست زبون می خیزد
*******
بر یاد خراسـان بزرگ افتادم
در فکر حماسۀ سترگ افتادم
در بحـر تمـدن قــدیــم ایـران
باپنجۀ شیرچنگ گرگ افتادم
*******
گویی به نبرد شیر،موش آمده است
درمیدان رخش درازگوش آمده است
از نعــرۀ رسـتم دل تاریـخ پـر است
دیـو ســفید وجهـل بـوش آمده است
*******
ایران کهن مر ز و بوم گُردان است
بی شک که خطۀ دلیرمردان است
این نسل مِهِین خاک به دشمن ندهد
دشمن ازین حماسه سرگردان است
*******
این مهد تمدنست ویران نشود
جولانگهی گـرگان بیان نشود
تاریخ و تمدن هـزاران ساله
هرگز اسیر زر پرستان نشود
*******
دشمن ز تاریخ کهن بی خبر است
انکارگـر فلـسـفۀ خیر و شـر است
حماسـۀ فـرهنگ و هنر نشنیدسـت
دیوانۀ مغروز مگر کور و کراست
*******
ایران که درجوش و خروش آمده است
سـیمرغ پـرانـیــد که قـوش آمده است
گویی که از رسـتم و زال بی خبر اند
گر دیـو به جنگ داریوش آمده است
*******
سـورنای دیگـر ز سیستان برخیزد
بـومسـلمی از خُـورسَــتان برخیزد
بیشک که مرزِباستان محفوظ است
آرش ز دل تـیـــر و کمـان برخیزد
*******
گـر بلـخ گُـزین نـوبهاری دارد
در قلب خراسـان شـراری دارد
سیستان که با رستم وعیارانست
تیسـفـون کهن شـهـریاری دارد
*******
زودست به ریشه های خود برگردید
ســرو کهـنـی بـرای کـشــور گردید
با علـم و فـنــاوری و افکار نـویــن
دوباره بزرگ و تاج بـر سر گردید
*******
دریاب شکـوه ماد و ایلامی را
دوران هخـامنش و اشکانـی را
میترایی و زرتشتی و ویدایی را
کوشانی و ساسانی وسامانی را
*******
از ارث کـهــــــن دانـش نــــو آگاه باش
با حکمت و با عـقل و خـرد همراه باش
بـا پــنـــدار و گـفـتـــار و کـردار نـیکـو
روزها چوخورشید وشبان چون ماه باش
*******
هـشدار! که غـرب مهـدِ اسـتعـمار است
هم خودزن وهم خودکش وهم بیماراست
بـا کـس نکــنــد رحـم و مـدارا هـرگــز
تاریـخ بیان کند که بس خونخـوار است
*******
بنیاد مـذاکـره دروغــیـن بودست
از ریشه به راه حل بدبین بودست
داروی خواب آور به سیمرغ داده
دامی بـرای صید شـاهین بودست
*******
ازرحم وکرم دشمن انسان دوراست
ویـرانگـر ایران کهـن مزدور است
با پـول و سـلاح امریکا می جنگـد
در دیـده و افکار بشـر منفور است
*******
ایران و خراسان دوپیکر یک جان اند
فـرهـنــگ و تمـدن کهــن دوران اند
از جـام جـم عـقــل و خـرد نوشیدند
امروز چو اجداد خـود هم پیمان اند
*******
امروز که آشتی بزرگ آمده است
از وحدت اقـوام سترگ آمده است
ایـران و خـراسـان کهـن در میدان
باهیبت شیر جنگ گرگ آمده است
*******
تسـلیم شـدن بـه اجنبی ها ننگ است
دور از شرف و نجابت و فرهنگ است
در هــر قــدم دفــاع و مـیـدان نـبـرد
حماسۀ فردوسی چه خوش آهنگست
*******
از جنگ سـوم جلوگیری باید کرد
لعنت به جنگ و درگیری باید کرد
صد تف به روی جنگ افروزپلید
هم بر رخ زشت قلدری باید کرد
*******
مردم جهان علیه جنگ و خون اند
از دبـدبـۀ سـلطه گـران بیرون اند
در زیـر فـشار مالیات خرد شدنـد
بـر دولت و نابرابری مظنون اند
*******
صد نه به جنگ امریکا باید گفت
بـر سـلطۀ تک روی بلا باید گفت
اکنون که جهان نظام چندقطبی شده
از صلح و تعادل همه جا باید گفت
*******
رویای نظام تکروی در گور است
دشمن به قبول همگان مجبور است
با وحـدت انسـانی ز دیـوان قـدرت
مانند گـرفـتن عـصا از کـور است
*******
هـشـدار! که امریکا بـلا می آرد
کـشتار و جنگ و ماجرا می آرد
غارت بکند روی زمین زیر زمین
ظالم همه جا جور و جفا می آرد
*******
خوش بادکه اژدهای خفته بیدارشود
واقـف بـه پـیــچ و خم اسـرار شود
با مـردم ایـران و خراسـان بـزرگ
در سـاختن و پایـداری همکار شود
*******
ازظلم و ستم به هرزبان بنویسند
غـمـنامـۀ غـزه را عـیان بنویسند
در صفحۀ تاریخ جهان نام ترامپ
با خـون زنان و کـودکان بنویسند
*******
بر سـوریـه و لیبی و لـبنان بنگر
برخواری وویرانی اوکراین بنگر
در غـزه ببین جـنـایـت جنگی را
بر مـردم عــراق پـریـشـان بنگر
*******
با زدن راکتور کُشند مـردم را
صد بمب هروشیما کنند اتم را
برآدم وجاندارنکنند رحم هرگز
آلـوده کـنـند مـزارع گـنـدم را
********
حقوق بشر شعار بی مایه شدست
قربانی غاصبان سـرمایه شدست
گـرگان بـه جـان آهـوگان افتادنـد
سازمان ملل جنگل بیپایه شدست
*******
آزادی زن بهــانـه و تـرفـنـد است
گفتاردموکراسی یک نی رنگ است
هرسوکه نگه کنی فقط افراط است
طالب بـه دادن حـقـوق پابند است؟
*******
افغانسَتان که شد زندان زنان
گرگان فتاده اند بر جان زنان
طالب ز امـریکا بگـیرد دالـر
اینست مگر بهای ارمان زنان
*******
بر چال و فریب غرب باور نکنید
صد بار اگر کردید، دیگر نکنید
از لـیـزر بنـگاه خبـر بگـریـزیـد
گفتار سراطون زا در سر نکیند
*******
ترسـم دل آسـیایی خـونـبار شود
هندوروسیه به خود گرفتار شود
آهسته بطرف شرق دور میتازند
تا اژدهـای خـفـتـه بـیـــدار شود
*******
دجله و فرات غرق خون خواهد شد
حکام عــرب سـرنگـون خواهد شد
چـون سـوریـه و فلسـطین اشـغالی
بازیـچـۀ نسـل شـمعون خواهد شد
*******
عیب است که مثل گاو شیری باشید
شـرمـنـــدۀ تســلـیـم پـذیـری باشید
افتید به خاک پای فـرعـون زمان
بـازنـدۀ شــاهی و امـیــری باشید
*******
از ناصر و سادات و اسد آموزید
صدام که شـد مثل جسـد آموزید
از خـواری و درمانـدگی قـذافی
ازدرد شکست و روز بد آموزید
*******
اولاد تو را خوار و زبون می سازند
مانند غـزه غـرقـۀ خـون می سازند
ای شیخ عرب حلقه بکش ازگوشت
صد برج خلیفه سرنگون می سازند
*******
ازنیل و فرات و سند و کارون گویم
از گنگ و رود زرد و جیحون گویم
از راه قـدیــم ابـریـشـم شـرق کهن
از وحــدت ولـگا و امـازون گویم
*******
در انجمن شـرق چـراغ افروزید
در شهر دل وملک دماغ افروزید
در دامن کاخ وکوخ هرشهرودیار
در دهکـده و درّه و بـاغ افروزید
*******
از عمق دل ملک خراسانم من
فرزند نیک هرات باستانم من
تاریخ و زبان مشترک داریم ما
همسایـه و هم تبار ایـرانم من
*******
در آتش امریکا وطـن سوخته است
یکباره حقوق مردوزن سوخته است
پیمان قـطر که بمب مـادر بـودسـت
آزادی مـرغـان چـمن سوخته است
*******
بیگانه کجا قـدر وطن می داند
تـاریـخ و تمـدن کهن می داند
ازجهل نمی رسد بجایی طالب
ظالم حقوق مردوزن می داند؟
*******
دیو و دد و افراطی برادر گردید
ویـرانـگـر افکار منـوّر گردید
ظالـم اگـر رفیق افراطی گشت
مظلوم هلاک خشم خنجر گردید
*******
بـر امـنـیـت کاذب بـاور نکنید
وارونه گـذشته را مکرر نکنید
فرقست میان حق وباطل هشدار
تلـوار کُـشـنده را تیز تـر نکیند
*******
در خیر عموم پیشقدم باید شد
درمانگر انـدوه و الـم باید شد
از ظالم و سفاک حمایت نکیند
انسان صفت یار کـرم باید شد
*******
تاریـخ اسـیر جهل طالب نشود
غاصب به فرهنگ غالب نشود
با زور اگـرچـه بکـنـد استبداد
اما؛ کهـن میهن صاحب نشود
*******
ارکان خ راسـان کلان جاوید است
با همت شیران و یلان جاوید است
دربلخ و ورارود و نیشابور و هرات
میراث بزرگ خانـدان جاوید است
*******
تا نام خراسان کهن در یاد است
جمعـیت افغانـسَـتان دلشاد است
با حیلت انگلیـس فـغـانستان شـد
حقا که خراسان ریشه وبنیاداست
*******
مرد و زن میهن به جان آمده اند
از وحشت ظالم به فـغان آمده اند
فاشیزم ونژادپرستی وتبعیضست
درمانـده ز طرف آشیان آمده اند
*******
مـردم ز بـیــــم جــان آوراه شدند
بی خانه و آزرده و بی چاره شدند
در زیــر تـبــرزیـن جـفـایِ طالـب
چون شیشۀ بشکسته هزارپاره شدند
*******
در ماهیت ظالـم و مظلوم فرق است
درمعرفت مخفی و معلوم فرق است
دربین وطن فروش و شیطان پرست
و خیل مهـاجـران مغـموم فرق است
*******
اولاد غـریب مـواد قـربـانی نیست
خود کرده را هرگز پشیمانی نیست
با شـیـوۀ تهـدیـد و فـشـار و توهین
اخـراج مهـاجــریـن انـسانی نیست
*******
نادان و کثیف خاین به کشور باشد
بیگانه پـرسـت و سفله پرور باشد
هرگـونه تجاوز و خیانت به وطن
بی شـرم تر از زنـای مـادر باشد
*******
از سفله و مزدور عروسک سازند
بلی گو و از برای قرصک سازند
از بهر فریب یا که ترسـاندن مان
یا ملّه و یا این که مترسک سازند
*******
آنان که عقل ودرک و وجدان دارند
بـنــمایـۀ فـرهنگ درخـشـان دارند
گر رند و خراباتی و عیار اند؛ لیک
با مادر میهن عهـد و پیمان دارند
*******
میهـن دل و پاشیدن دل هست محال
از مردم این کهنه وطن گشته سوال
یا خانه چولیلی هست ومردم مجنون
عاشق چه خواهد به جز مهد وصال
*******
آغـوش وطن بهشت جاوید بُوَد
میراث یما و کی و جمـشید بود
در دامن ایران و خراسان بزرگ
انـوار هزار ماه و خورشید بود
*******
صد بار به دشـمنان فرصت دادید
در خواب گران طرح رفاقت دادید
چـون صید فـتــادیـد بـه دام صیاد
ازغفلت خود جان به هلاکت دادید
*******
دوران اساطیری و گُردان خوش باد
تـاریـخ و تمـدن درخـشـان خوش باد
در قـلـۀ عصـر نـو چـراغ افـروزیـد
خورشید کهن بتازه دوران خوش باد
*******
درعمق زمین ریشۀ این بوم وبراست
انـدیـشـۀ دهگان کهــن پـرثـمـر است
هـر گـوشـۀ ایـن خـاک اگـر بگـشایید
بینی که هـزار منبع سـیم و زر است
*******
دریوزه گری برای سلطان ننگ است
در دامن گنج ملک ویران ننگ است
با حکمـت و تـدبـیــر بـزرگان خــرد
کـرنش به نـزد ظلم نادان ننگ است
*******
یک بار اگـر فتد آفت در باغ
در سینۀ دهقان بماند صد داغ
بسیار خطا کنیم و تنها یک بار
در منفذ پل فرو رود پای الاغ
*******
هرکِه با موقع سخن خوشترزند
بـاده را در پهــلـوی دلـبــر زند
گرکسی غفلت کند هنگام جنگ
مشت بعد از جنگ را برسر زند
*******
هرکـس همان کند همان می بیند
گرسنگ زند تیر و کمان می بیند
گرصلح و مدارا بکند از تهی دل
دوستی و گذشت دیگران می بیند
*******
سوزن مزن که صد جوالـدوز خوری
گرمشت زنی لگد شب و روز خوری
تـوفـان خــزان شــوی بـرای غـارت
صد طعنه ز بـوستان نـوروز خوری
*******
نه قلدری و جنگ و جدل می ماند
نه حیله گر و مکر و دغل می ماند
نه هـمه هـمه و شــهـرت تبلـیغـاتی
نیک و بد هر گفت و عمل می ماند
*******
ازهیتلر و اسکندر و چنگیز چه ماند
از آن همه کشتار و گلاویز چه ماند
در دفـتــر تاریـخ نـویـس نـام نیکـو
از فتنه گر و فتنه بـرانگیز چه ماند
*******
از ترس و زبونی بکُشند انسان را
ویـران بکـنـنـد تمـدن و بـنـیـان را
اندر دل ویرانه هزاران گنج است
ویران نتوان کرد دیگر ویران را
*******
هـر گـفـتـه و کـردار بهـایی دارد
در پیش خرد جور و سزایی دارد
گر بـد بکنی یقین که بـد می بینی
هرکشته به حق که خونبهایی دارد
*******
تـاریـخ بـرای همگان اسـتاد است
هرنیک وبد من وتو را دریاد است
از دیــدۀ تاریــخ کــجـا بگـریـزیـد
سرمایه وشمشیر که بی بنیاد است
*******
فریاد خراسان بزرگ بالا شد
با نـالـۀ ایـران قـدیـم یکـجا شد
این ناله وفریاد به دلها بنشست
تاریـخ و تـمـدن کهن گـویا شد
رسول پویان
جون 2025 میلادی
مطابق به
جوزای 1404 خورشیدی
اهدا به همسایۀ دیوار به دیوار دیارم
..
حقایق را مپنداری شعار است
جهان الحق که دور کجمدار است
پیاپی خصمِ آماده به پیکار
زمانِ طرح کینِ ماند گار است
گذشته کارم از مرزِ تعجب
عبور از خطًِ قرمز نابکار است
تو نزدیکی ومن می بینم ازدور
تورا خصمی علیهم در کنار است
میان آستینت دست اغیار
پی سیلی زدن بر من تیار است
شرارت های دشمن در میانه
نگاه او اجاق پر شرار است
بپا هر سو قدِ آماده با کین
پی کوبیدن تو استوار است
درون خانۀ خلوت سرایت
نهان درگوشه گوشه جوجه مار است
سر از خواب سکوت خویش بردار
که خاموشی عذاب ماندگار است
من وتو هر دومان از یک قماشیم
فضای دید ت از چه پر غبار است
چرا همسایه غافل از تبانی
به هر سو آفتی آتش بیار است
دمی سر نه به بالین تفکر
تو را گرچه پیامم نا گوار است
مرا عمری به جانت پروراندی
قرارت بعد ازین از چه قرار است
زر ِ خالص برایت هدیه دادم
چسان ناگه طلایم بد عیار است
به اردوگاه جبری ات بزن سر
که رفتارش به دور از انتظار است
تمام صحنه هایش گریه دارد
مپنداری که حرفم خنده داراست
نورالله وثوق
۱۷:۰۵ جمعه ۱۴۰۴/۰۴/۱۳ خورشیدی
الا اى همزبان !
برايت من دعا از دل بگفتم
ترا من فاتح كامل بگفتم
براى بهروزىِ تو از جان
دعا گفتم به هر منزل بگفتم
ترا در عرصه ى جانان بديدم
ترا سر لشكر خوبان بديدم
ز دل خواندم برايت آيت فتح
كه تا در جنگِ با شيطان بديدم
الا همسايه همخون و هم آهنگ
الا اى همتبار از جنس ارژنگ
الا اى همزبان و اى همآيين
زچى برشيشه ام باشد تراسنگ
نه جاسوسم نه آيينم خيانت
روا نبود مرا اين سان اهانت
ز جبر زندگى مجبور گشتم
وگر نه مى نخواستم استعانت
به ملكت پا نهادم با دل خون
نه جانى ام نه بى اصل ونه مجنون
خيالم بود مى باشى پناهم
دريغا من غلط بودم چه همچون
خيالم بود تو از درد دانى
ز اشك چشم و رنگ زرد دانى
ز آه بيوه و درد يتيمان
خيالم بوده اى همدرد دانى
ولى انگار اين پندار من بود
خيال خامى در افكار من بود
نمى داند كسى حال دلم را
چو درد غربت استمرار من بود
همى رفتم ز ملكت خانه آباد
تو بس فرخنده باشى خوب و دلشاد
برايت آرزوى نيك دارم
سر افرازى نصيبت شادمان باد
خداوند مهربان و كار سازست
نه غيراو به كس روى نيازست
مرا ميهن شود روزى گلستان
اميد من به درگاهش درازست
(شيبا رحيمى)