۲۴ ساعت

 به چشمم اشک و در دل آتشی پنهان ز افغان است  

که هر کودک  به  خاک  افتاده‌اش فریاد جانان است  

نه نان دارد ، نه  دامان   مهر   مادر  در  شب  تارش  

تنش لرزان  ز  سرمایی  که  از  بیداد  انسان  است  

به جای   بازی   و لبخند ، خون  بر خاک   می‌ رقصد  

دلش پر درد و  دستانش تهی از مهر و امکان است  

صدای   گریه‌اش  پیچیده    در  کوه   و    بیابان‌   ها  

که این پژواک مظلومان ، صدای  حق‌ طلبان  است  

به جای دفتر و   تعلیم،  تفنگی  سرد  در  آغوشش  

چه ظلمی بر دل کودک، چه شب‌هایی که زندان است  

به هر کوچه، به هر خانه، به هر دیوار  ویران‌ شان  

نشان از اشک و اندوهی که از تاریخ  پنهان  است  

کجاست آن مهر انسانی؟ کجاست آن  دل  بیدار؟  

که این کودک، پ یام‌آور  ز دنیایی  پریشان  است  

اگر روزی  نسیم   صلح   بر  این   خاک    بوزد   از  

گل امید در دل‌ هایشان   چون باغ  رضوان  است  

به نام عشق، به  نام  نور ، به  نام  مهر  بی‌پایان  

دعا کن تا جهان‌  شان   پر از  آرامش   جان است  

و این آخر   سخن   باشد  ،  ز   دل    فائزِ   شاعر  

که شعرش مرهمی بر زخم‌های بی‌درمان افغان است

خلیل الله فائز تیموری