بلاگ

تاریخ نشر : یکشنبه ۲۴  سرطان ( تیر ) ۱۴۰۳  خورشیدی – ۱۴ جولای ۲۰۲۴  میلادی – ملبورن – استرالیا

هجرانِ وطن

چو گفتم  داستان  دل  چرا تو  ، گریه  ها  کردی

تباهی بهر من مشکل چرا تو  ،  گریه  ها کردی

چنان اشکی ز هر دو دیده ها  ریختی  امان برتو

همه غم ها بمن حاصل چرا تو ، گریه ها  کردی

“ زمینگیرم  به  افسونِ  ، دلِ  بی  مدعا  بیدل“

ز بس گفتم از آن بیدل چرا تو  ، گریه ها  کردی

همی دورست چنان راه و رهِ منزل در آن وادی

رسیدم من به آن منزل چرا تو ، گریه ها کردی

به غفلت دی و دنیا را ،  گذر  کردم  پی  هستی

خجل گشتم ازین غافل چرا تو ،  گریه ها کردی

چنان خون گریه کرد زرغون ز هجرانِ وطن دایم

چکیدم اشک  ها کامل  چرا تو ، گریه ها کردی

الحاج محمد ابراهیم زرغون

اسلو – ناروی

۱۲ جولای ۲۰۲۴

تاریخ نشر : یکشنبه ۲۴  سرطان ( تیر ) ۱۴۰۳  خورشیدی – ۱۴ جولای ۲۰۲۴  میلادی – ملبورن – استرالیا

گِله از آب

 گله  دارم  ز   تو ای  آب  سرازیر  شده ای

تشنه لب داد حسین جان وتو تعذیر* شده ای

مَشکِ  عباس  علمدار  ز  بی   مهری   دهر

بر زمین ریخت ، تو رود خانه ی تکسیر* شده ای

گله  دارم   ز  تو ای   آب  که   در  دامِ   بلا

تو در آن حادثه  هنگامه ی  تزویر شده ای

خاندانِ      نبوی      بود    گرفتارِ      جفا

تو ز بی مهری  خود باعث  تقصیر شده ای

گله دارم ز تو ای آب   که  در  وادی عشق

شاهدِ قتل  حسین ، آن  شه  تنویر شده ای

سخت دلگیرم از آن همرهی  با حیله گران

چشم بستی  و چنان  باعث  تحقیر شده ای

گله دارم ز تو ای آب  بسی در شب و روز

که تو برتشنه لبان  سوژه ی تعبیر شده ای

درد دارد دل بیچاره « بشیر» در همه عمر

که تو ازجانبِ شمر، موجبِ تقدیر شده ای

قیوم بشیر هروی

ملبورن – آسترالیا

سیزدهم سپتامبر ۲۰۱۸

* – تعذیر = کوتاهی کردن و عذری بدروغ آوردن.

* – تکسیر = درهم شکستن.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

تاریخ نشر : یکشنبه ۲۴  سرطان ( تیر ) ۱۴۰۳  خورشیدی – ۱۴ جولای ۲۰۲۴  میلادی – ملبورن – استرالیا

ماجرای بهشت

چه خوش دید عاصی سرای بهشت

تن   صخره   را   در  هوای بهشت

پدر  کهکشان   و  مادر    قله‌  ها

سر افراز و مست است فضای بهشت

طنین     گوارای     آهنگ    مهر

دل    کوثرش    آشنای      بهشت

که   این  پیکر  غرق  دل  پاره‌ ها

عروس   نوید   و  همای   بهشت

مقام  فلاخانش  از    پشت   میش

بـه  اوج  فلک  تا به  پای بهشـت

که خـاکش  زر و نام  سنگش  گهر

چنین  بست  نقش  صفای   بهشت

دل  مهـرورزش   به   نوک    قلـم

سخـن   گفته  از   ماجرای  بهشت

که   ناگه    برآمد    سر     اژدها

به آیین  سرخ  از   ورای  بهشـت

کبـوتر  به کف ، شعله‌ ها بر دهن

به  قصد   دریدن   قبای   بهشـت

به هر صخره  جوشـید آواز مرگ

به   پاسخ   برآمد   نوای   بهشت

اسد   پنجه‌  ها  زاده‌ی    قله‌  ها

بـرون   آمد  ا ز ژرفنای  بهشت

از  آن  همت  و اوج  بال   عقاب

همه جان شد و جان فدای بهشت

سپر سینه‌ها شدّه،  صد شعله‌ ها

به گردون  برآمد صـدای بهشـت

کجایـی  کنون  ای  صدای   بلند

بـبینـی   غم  خار  های   بهشـت

جبینش   سیاه   سعـادت  نماست

به  زاغان  رسیده  طلای بهشـت

شـکار  عقابـان  گم   گشته    را

زغن  خورده  از  اتکای  بهشت

به پهنای باغش نه جوی است و آب

چو ویرانه  خواهند  جای بهـشت

به ویـرانه‌ها گنج فرمان‌بـری‌سـت

که  دانشـوری  شد  بـلای  بهشت

فلک  ظالم   خویش   گریان   کند

به درد   چـنین  نا سزای  بهشت

درآمد  به  این  محبـس  انحصار

صدای  مـن و خون‌ بهای بهشت

به  هر  لحظـه‌ ی  دود بـیداد‌  ها

غم  تازه   آرد    برای     بهشت

الهی     تویی     ناظر     زندگی

خدای   جهان   و  خدای  بهشت

همـه کار ما در خور خویش کن

به  حق   دل   پـارسای   بهشت

دعایـم   رسانی   به  عاصیِ  ما

به آن خوش نمای ـ نمای بهشت

شگوفان‌ تر از  هر درخت سخن

سحر اختـری خوش‌نمـای بهشت

احمد هنایش

حوت ۱۳۷۶

تاریخ نشر : یکشنبه ۲۴  سرطان ( تیر ) ۱۴۰۳  خورشیدی – ۱۴ جولای ۲۰۲۴  میلادی – ملبورن – استرالیا

گل پَـر پَـرم

 عـلی جا ن بفـدا ی شما ئلـت ، به قـد رســا وخـصا ئلــت

به فـدای سرت بشودسـرم ، عـلی ا کـبـرم عـلی ا کـبــرم

علی جا ن توسرورسای من ،تو بـُدی امید وعـصای من

توئی نـور د یده صنـوبرم  ، عـلی ا کـبـرم عـلی ا کـبـرم

چو شدی روانه به کا رزا ر، دل با ب تو شـده بـیـقـرا ر

تو شـبـیـه ِجــدّ ِ مــُطهّــرم ، عـلی ا کـبـرم عـلی ا کـبـرم

مـنـمـا رهــا ی مـن ازکــرم، بـنـشـیـن د می پـسـرم بـرم

علی جان زلطف نظری سرم ،عـلی اکـبـرم علی اکـبـرم

تو یـکـی ود شـمـنـا ن هـزا ر،دل ما درت شده دا غـدا ر

تو بـیـا ورآب بر ِاصغــرم ، عـلی ا کـبـرم عـلی ا کـبـرم

چوبرفتی جا نم ازا ین جهان،توشوی روانه سوی جنـان

برسا ن سلا م توبه مـا درم، عـلی ا کـبـرم علی ا کـبـرم

علی جان لبت زعـطش کبود،کی شکسته فرقت ازعمود

تو بگـوبـه سـا قـی کـوثـرم،عـلی ا کـبـرم عـلی ا کـبـرم

شده دوستا ن زغمت حزین،زفـتـا دن تو زصـد ر ِزیــن

تو جـوا ن ِبـه جـا ن برا برم،عـلی ا کـبـرم عـلی ا کبـرم

دارد آ تـشـی بـد ل حـیدری،به جـوا نـیـت گـل ســروری

گـل ا حـمــرم گـل پَـر پَـرم، عـلی ا کـبـرم عـلی ا کـبـرم

پوهنوال دا کتر اسدالله حیدری

١۶ جنوری٢٠٠٧

 سد نی – آسترالیا

تاریخ نشر : یکشنبه ۲۴  سرطان ( تیر ) ۱۴۰۳  خورشیدی – ۱۴ جولای ۲۰۲۴  میلادی – ملبورن – استرالیا

تاریخ نشر : شنبه ۲۳   سرطان ( تیر ) ۱۴۰۳  خورشیدی – ۱۳ جولای ۲۰۲۴  میلادی – ملبورن – استرالیا

زندانِ جهل

 شرم باداش  تا  قیامت  ،  آنکه  میهن  را  فروخت

 شامِ  تیره  هدیه  اورد ، صبحِ  روشن  را  فروخت

 اتشِ  جور    و  جفا      زد    بر   گلستانِ    وطن

جلوه های  باغ و بوستان ، زیبِ  گلشن  را فروخت

 گوشهُ    زندانِ  جهل   افگند   و   با   بی  حرمتی

آبرو   و  اعتبار    و   عزتِ    زن    را    فروخت

 تلختر  از این  چه  باشد  اینکه   دلخون   مادری

 از  برای   لقمه  نانی ،   پارهُ   تن   را   فروخت

 با سوادان   خوار گشتند  ، رانده   و  بی خانمان

 جاهل آورد روی کار و شوکت و شاُن را فروخت

 کاش   گیرد    آهِ    پاکان      دامنِ    ناپاکِ   او

 آن خیانت پیشه یی که  خاکِ  میهن  را  فروخت

مریم نوروززاده هروی

سوم سنبله ۱۴۰۲ خورشیدی

  ۲۵ آگست ۲۰۲۳ میلادی

 از مجموعهُ”میهنِ عشق”

 هلند

تاریخ نشر : شنبه ۲۳   سرطان ( تیر ) ۱۴۰۳  خورشیدی – ۱۳ جولای ۲۰۲۴  میلادی – ملبورن – استرالیا

بذرِ شادی

کاش می شد طرحی از  رویا کشید

عاشقی  را    تا    دل   فردا  کشید

 آبیِ  احساسِ   دل  را   تازه  کرد

 تا   شبیه  ِ آسمان     زیبا   کشید

 طرحی  از  گلبوته   های عاشقی

 در دل هر  لاله ی   صحرا  کشید

 حسً  لبخند  و  نگاهی   مهربان

 بر  لبِ  خشکیده  ی  دنیا   کشید

 زندگی  با  عشق  معنا  می شود

بذر  شادی  را  اگر هر جا  کشید

#یحیی_ماندگار

تاریخ نشر : شنبه ۲۳   سرطان ( تیر ) ۱۴۰۳  خورشیدی – ۱۳ جولای ۲۰۲۴  میلادی – ملبورن – استرالیا

فراسوی نیک و بد + نیازمندیهای اجتماعی = اراده جمعی

 

تاریخ نشر : شنبه ۲۳   سرطان ( تیر ) ۱۴۰۳  خورشیدی – ۱۳ جولای ۲۰۲۴  میلادی – ملبورن – استرالیا

شاعر جوانی از ولایت بدخشان

اخیرآ تعدادی از  سروده های  شاعر جوانی هموطن ما از ولایت بدخشان که در حال حاضر در نیمروز اقامت دارند بدست ما رسید که  علاوه بر سرودن شعر به سایر فعالیت های فرهنگی و اجتماعی نیز مشغول بوده و کمابیش ادامه میدهد. 

این شاعر گرامی محترم سیدعنایت الله “عادلی” فرزند مرحوم  حضور مُکّی(موکی) شاه عزت الله “شاه حبیب” میباشد که در بهار سال۱۳۷۸(ه خ) در دهکده خواجه دوآب ولسوالی درایم ولایت بدخشان در یک خانواده علم دوست وادب پرور دیده به جهان گشوده است.

او درسن ۷سالگی باحمایت پدرش که خود یک عالم دینی بود نزد ملا عبدالقادر و قاری عبدالصابر “قادری” رو خوانی قرآنکریم را فرا گرفت درسال ۱۳۸۵(ه خ) وارد دوره ابتدائیه مکتب در همان زادگاهش گردیده و درسال ۱۳۹۷(ه خ)به درجه اعلی از لیسه مختلط دوابه منجی فارغ گردید.

در کانکور عمومی سال ۱۳۹۸(ه خ) شرکت وموفق شد به دیپارتمنت جنگلات و منابع طبیعی دانشکده زراعت دانشگاه بدخشان راه یابد.  باهمه فراز ونشیب ها و مشکلاتی که سر راهش قرار داشت   ۵ سمستر را به خوبی به پایان رساند و بعد از سقوط حکومت جمهوری نظر به مشکلاتی که داشت از دانشگاه باز مانده و فعلا مصروف کار و فعالیت شخصی در ولایت نیمروز میباشد.

او خدمت به همنوعان خویش را همیشه  در اولویت های زنده گی اش  قرار میدهد سال های متمادی قبل از ورود به دانشگاه به حیث رضا کار صحی در قریه خدمت می‌نمود وتا اواخر سال ۱۴۰۰(ه خ) عضو کلیدی شورای رهبری قریه ای که در آن زنده گی می‌کرد بود.

در سال های ۹۷_۹۸(ه خ) در سیمنار های صحی دفتر AKHS (ای،کی،ایچ،ایس)خدمات صحی آقاخان شرکت نموده وبعد از ختم این سیمنار با کمک و همکاری دفتر نامبرده در سطح ولسوالی درایم آموزش های صحت طفل و مادران حامله را برای چندین بار  برگزار نموده است .

طوری که خودش میگوید  از خورد سالی علاقه زیاد به شاعری ونویسنده گی داشت که سرانجام مدت دو یا سه سال می‌شود شعر می‌سراید بیشترین سرود های اورا قصیده، مرثیه شعر نو، غزل ،رباعی ،و دوبیتی  تشکیل می‌دهد .

اشعار زیادی از او در کتاب ها، روزنامه ها و سایر نشرات داخلی وخارجی اقبال نشر یافته است .

اخیرآ با مشوره و همراهی تعدادی از دوستانش انجمن ادبی و فرهنگی گویندگان پارسی را ایجاد نموده است.

او دو مجموعه شعری  دارد که قرار است بزودی به زیور چاپ اراسته شود.

با ارزوی مؤفقیت این شاعر جوان اینک نمونه ای از کلام او را خدمت شما خوانندگان محترم پیشکش می نماییم.

 

فیض آباد

یک بدخشان لاجورد آورده‌ام  در دامنم

لعل ها پنهان دارد کوه و دشت و برزنم

 

از دیار ناصر  خُسرو همان  مرد سخن

فارسی را پاس دارم، دوست دارم میهنم

 

افتخارما بلندی های نام  و شوکت است

سبزه‌ ها روییده  در دامان  سبز  گلشنم

 

آرزویم از خدا باشد همیشه صلح و خیر

گم‌ شود تا  تیره‌گی از  میهن و  پیراهنم

 

حضرت بیدل مرا آموخت از شورِ غزل

لطف ایشان بوده  سرمد  در زبان گفتنم

 

عادلم  درقصه‌‌ی  ناگفته‌  های  زنده گی

ای  بدخشانم  فدایت  باد این جان و تنم

سیدعنایت الله عادلی

۱۴۰۳ خورشیدی

تاریخ نشر : شنبه ۲۳   سرطان ( تیر ) ۱۴۰۳  خورشیدی – ۱۳ جولای ۲۰۲۴  میلادی – ملبورن – استرالیا

یـــــــا عـــبـــــــــــا س (ع)

 

زمــا نــه کــرده مــرا بـیــقـــرا ر، یــا عـبــا س

فــلــک نمــوده بـســی خوارو زار، یــا عـبــا س

نـمــوده د ور زخــویــش وتــبـــار، یــا عـبــا س

شــکــسـتــه قـا مـتــم از روزگــار، یــا عـبــا س

بـکــن خلا صـم ازایـن حـا ل زا ر، یــاعـبــا س

…..

زبـس کــه رنـج دهــد، د ردهـجـروبـی وطـنــی

نبــا شــد م، د م را حـت، که ســرکـنــم سـخـنــی

زجـــورو ظـلـــم ِپــلــیـــدا ن، د ون اهـــرمـنــی

خـرا بـه گــشـت مـرا، مـلـک ولا نــه وچـمـنــی

نـمــا نــده ا ســت د گـرآ ن د یـا ر، یــا عـبــا س

…..

زد سـت پـرچـم وخـلــق، نــوکــرا ن بـیـگــا نــه

شـهـیــد گــشــت هــزا را ن، جـــوا ن د ردا نــه

نه بـاغ مـا نـد ونـه راغ و نـه جــا وکــا شــا نــه

بـســوخـت بــا ل وپــر مــا، بـمـثـــل پـــروا نــه

چــرا؟ بـرون نکــنـی ذوالــفـقــا ر، یــا عـبــا س

…..

ا مـیـن وبـبـرک وهــم نـا نـجـیـب،ا زرهء کــیـن

کــه دا شــتـنـد بـه ا ســـلا م، عــدا وت د یـریــن

زد نـد را کــت روســی، زآ ســمــــا ن وزمـیــن

بــرا ی مـحــو مـســلـمــا ن ومـسـجــد وآ یــیـــن

تــفــقــدی تــو بــه ا یــن حــا ل زا ر،یا عـبـا س

…..

زقـتــل عــا م کـه بـرپــا نـمــود، حـفـیـظ لـعـیــن

هــم ا زتــرکــی وهــم، یــا ورا ن آ ن بـی د یــن

نـمــا نــد د ر وطــن مــا، ا ثــرزعــا لــم د یـــن

شـد نـد جـمـلـه شـهـیـد، بـهـرحـفـظ د یـن مـبـیـن

بــرس بــدا د هــمـــه د لــفـگـــا ر، یــا عـبــا س

…..

کـنـون ببـیـن کـه هـــزا را ن هـــزا را فـغـا نــی

د را نـتـظــا رعـزیـزا ن، تـوخــود هـمی دا نــی

چـه ســا لـهــا ســپـری شـد، د ر پَــر یـشـــا نــی

نه ا زحـیــا ت خـبــر، نــی زمــرگ وزنـدا نــی

کـه تــا کـنـنـد هـمــه فـکــرکـــا ر، یــا عـبــا س

…..

بـه شــهــرکـــا بـل ود یــگــربــلا د ا فـغــا نـــی

کـه دا شتـنـد هـمـه جـا، روضـه وثـنـا خــوا نــی

نـمـــا نــده ا ســت د گـــرراه ورســم ا نســا نــی

زکـــوفــیــا ن و یــزیـــدا ن ومـــــرد م جــا نــی

نـمـــوده عــلــم زکــشــورفِــرا ر،  یــا عـبــا س

…..

بـه حــق خــا لـق یـکــتـا، تـو فـکــرکــا رنـمـــا

بـه مـلــک مـا زکــرم، صـلــح را قـــرا ر نـمـــا

تـود شــمـنـا ن وطــن را، ذ لـیـل وخــوا رنـمـــا

بـه ذ وا لـفـقـا ر، عـد ورا، تـو تـا رو مـا ر نـمــا

بـه مـا د رت شــهء تـوسـن سـوا ر، یـا عـبــا س

…..

نـمـا زگــوشــهء چـشــمـی، بـه کــربـلای وطــن

نـگـــرتـوحــا لـت فـعـلــی وپــــا رهـــای وطــن

حـقـیــروخـوا رهـمـه گـشـت، د رجـلا ی وطــن

زلـطـف یک نـظــری کـن، بـه ا بـنـــا ی وطــن

تـوئــی بـه مـلـت مـاغـمـگــســا ر، یـا عـبـــا س

…..

بـه د رگــه تـــوبــــرا ی پــنـــــا ه ، آ مــــده ا م

زفـــرط  مـعـصـیـتـــم، روســیـــــاه آ مـــــده ا م

بـه حـضـرت تــوبـحـــا ل تــبـــا ه ، آ مـــــده ا م

مرا ن زخـویـش کـه من،عـذ رخـواه آ مــــده ا م

تـوعـرض”حیـد ری“بـر، نـزد یا ر، یا عـبـا س

 داکتر اسدالله حیدری  پوهنوال

٢۵ اپر یل  ۲۰۰۰

 سد نی – آسترالیا

تاریخ نشر : شنبه ۲۳   سرطان ( تیر ) ۱۴۰۳  خورشیدی – ۱۳ جولای ۲۰۲۴  میلادی – ملبورن – استرالیا

مژده پر . . . 

 بر  قله‌  های   منتظر   ،  آیا   عقابی   می ‌پرد؟

 یک جرقه‌ یی یک  اختری،  از آفتابی  می‌ پرد؟

در سطر سطر  زندگی ، افسانه  ها دل‌  مرده اند

 اندیشه‌ ی  آتش  ‌پری ،  از  دلکتابی   می‌ پرد؟

 درخاک وخاکسترنشست آن دره‌ی رنگینِ عشق

آیا    پلنگِ   عاشقی    بر   ماهتابی    می ‌پرد؟

 * ابرعطش باران شده ، ازقطره ها بیگانه است

 یک چشمه سوی آسمان از این سرابی می ‌پرد؟

 شب‌ خویی و در آسمان در جستجوی  چیستی؟

 از شهوتِ شب‌ جویی ات ، آیا شهابی می ‌پرد؟

 بیگانه با دل با سر ات ، بیگانه‌تر  با چهره ات

 اشکی، نگاهی‌، واژه یی، پشتِ نقابی می‌ پرد؟

 پرمی‌زند، یک مژده – پر، با رقص خود درآسمان

 یعنی  ز تخمِ  آفتاب   از   نو  عقابی  می‌ پرد

فاروق فارانی

 مارچ ۲۰۲۴

 

 *  معروف است که در شب های صاف مهتابی ، پلنگ ها بر قله های بلند می روند و بعد از نظاره ماه، با پرش بسوی ماه ، در عمق دره ها سقوط می کنند.

در توجیه شاعرانه، پلنگ ها با عشق پیوستن به ماه و با پرش به سوی آن، خود را فدا می کنند.

 

تاریخ نشر : شنبه ۲۳   سرطان ( تیر ) ۱۴۰۳  خورشیدی – ۱۳ جولای ۲۰۲۴  میلادی – ملبورن – استرالیا

نکهت شعر

 برایت   بی‌  بهانه   می ‌سرایم

 غم‌ام  را دانه‌  دانه  می‌ سرایم

 خیالت نکهت شعراست والهام

 حس‌ام را عاشقانه می‌ سرایم

غزل  بر بیتِ   ابروی   کمانت

 برایت صد  ترانه   می ‌سرایم

 شدم عاشق شدم شیدای دلدار

 به چشمانت فسانه می ‌سرایم

 قد سرو نگارم  شاخ  شمشاد

 به گلزارش جوانه  می ‌سرایم

 فدای  قلب   پر   مهرِ نگارم

نگاهش  را نشانه  می‌ سرایم

 نوای هجر تو  دارم  به سینه

 به شِکوهَ از زمانه  می ‌سرایم

نگار تو به   سر  دارد هوایت

 به دل ارمان ” نمانه ” می ‌سرایم

 هما باوری

۲۴ می ۲۰۲۴

جرمنی

تاریخ نشر : جمعه ۲۲   سرطان ( تیر ) ۱۴۰۳  خورشیدی – ۱۲ جولای ۲۰۲۴  میلادی – ملبورن – استرالیا

در رثای امام حُسین (رض) 

بخوان ! تو بلبل شیرین زبان  ثنای حسین

دل غمدیده ی من گشته چو شیدای حسین

گل رنگین شهادت ببر به روضه ی پاک

سلام   ما  برسان  تو به   کربلای حسین

برو ای  باد صبحدم  به  طَرْفِ   کرب بلا

بگو به صدر شهیدان  شوم  فدای حسین

ببر به سوی جیگر گوشه ی  رسول خدا

سلام  اُمَّتِ   شرمنده   از   برای   حسین

به مُحَمَّد برسان شِکوه ازین  ظلم و ستم

که چه کردند ؟ به  دلبند تو  بابای حسین

بگو ریحانی  که حلقوم او بوسیده بودی

بخون سُرخ شده  روی  مه  لقای حسین

نکرد خم  سر خود  را به جابرانِ زمان

نوید  نور  عدالت   شده   ندای    حسین

محبتش  به  دل ما  ببین  که  خانه  نمود

چراغ  روشنِ  اُمَّت  رُخِ   زیبای  حسین

ببین  ای دیده  که  اینجا  بُوَد  مزار کسی

چه لاله های بخون خفته به صحرای حسین

بیاد  شام  غریبان  ز دیده  اشک  روان

قلم به شور و فغان است در رثای حسین

تنش به پیش علی سر به پیش فاطمه رفت

آزرده گشته بسی قَلبِ   مصطفای حسین

هزار بار  درود  و   سلام    به   آل نبی

به تشگانِ سر به کف  زیر لوای حسین

به جای اشک اگر خون رود زچشم کسی

که دجله گریه کند خون  در بلای حسین

نریرزد اشک خنجری چرا  به یاد حسین

بخون فِتاده که بی سر قَدِ  رسای حسین

شیخ مولوی خنجری

کابل – افغانستان

۲۲ سرطان ۱۴۰۳ خورشیدی

تاریخ نشر : جمعه ۲۲   سرطان ( تیر ) ۱۴۰۳  خورشیدی – ۱۲ جولای ۲۰۲۴  میلادی – ملبورن – استرالیا

 

دل پُر حسرت

دو قدم  مانده  که  بارانه و سرما  برسد

موسم  تند   حریصانه   ز   پهنا    برسد

چرخ گردون وفلک برسر ما تیغی داشت

کاش می شد  عِوَض برف ز گرما برسد

چه کنم من ز دلِ تنگ  که  غم ر ا بِکَشم

مَگَرم  عشق  به   دادِ    دِلِ شید ا برسد

دل پر حسرت من بود که شبها خون شد

آنقدر سوخت که  دودش  به  ثُریا برسد

نیست ما را حسرتِ باده و ساغر بر سر

مگرم   باده ء  تلخ  از طور  سینا برسد

هرکه را دیدم و در بادیه   سرگردانست

غیر  ما  کیست  درین  قافله دریا برسد

می نویسم آنچه دل گفت  بگو می گویم

که ز حلقوم  کسی  ناله  به  نجوا برسد

حکمتِ داشت مه تابان و سیاهی زلفش

نگذارم   دِلِ  شب  در  رُخِ   فردا برسد

بقایی (قطره)

تاریخ نشر : جمعه ۲۲   سرطان ( تیر ) ۱۴۰۳  خورشیدی – ۱۲ جولای ۲۰۲۴  میلادی – ملبورن – استرالیا

خوبی ها

                   به هموطنانم

بامن از خوبی ها بگو

و با من از دوست داشتن ها بگو

 دستانم با کدورت ها آشنا نیست

دستان من در سرزمین عشق ها

روییده

و دستان من در آمیزش صمیمیت ها

بهم رسیده

من ترا در آیینه سرزمینم

در سرزمین باور های دیرین

 و یاد ها جاودانه

و آغوش های گرم و عاشقانه

و خوبی های پردوام

تراشیده ام و بتو عشق ورزیده ام

ولی امروز در آیینه به جز کدورت

چیزی نم بینم …

هما طرزی

۲ می ۲۰۲۳

نیویورک

تاریخ نشر : جمعه ۲۲   سرطان ( تیر ) ۱۴۰۳  خورشیدی – ۱۲ جولای ۲۰۲۴  میلادی – ملبورن – استرالیا

چشم افق بینی بیار . . .

 آن گریه های بی  ثمر ، یک نعره  دریایی نشد

آن ناله فریادی نشد، یک  شمه   غوغایی نشد

 آن گفتگوی  مور ها   ماند  و  زبان  مرچگان

از آن ‌چه می گفتیم آن  ، آوای  از  مایی  نشد

 قاموس هستی طعمه ی، موشان صحرایی شده

 پیدا در آن چه مانده است، نامی ز فردایی نشد

 مجنون جنون خویش را یک سکه  بازار کرد

لیلا  ز  محمل  شد  فرو،  لیلایی ،  لیلایی نشد

 جر پنجر این راه ها ، گمگشته ی گم  راه  شد

 رهرو  ز ره  بیگانه  شد ، ره آشنا پا یی  نشد

 تکفیر شد پرواز تا ، در سفر  تکوین* سقوط

بالی سحر پوشی نرست،  پرواز  پر وایی نشد

 چشم  افق بینی بیار ، این  پیش پا دیدن بمان

 پیدای   نا  پیدا  رسد ، هر  چند   پیدایی  نشد

 برخاک ها افتاده ای ، چشمت  به زرآلوده اند

 دراین سکونِ بی‌صدا ، جز صفر  پیمایی نشد

 از نورِقلبِ خویشتن، جاری  بکن دشامِ شوم

مهتاب مصنوعیِ شان، یک شمعِ شب‌هایی نشد

 این خانه را دیوان گرفت ، دیوانه را زندان گرفت

 تا روح   آزادی  دمد   ،  پیدا  پریسایی  نشد

 خورشید با حلقومِ خود، گوید دگر باور مکن:

در ذهنِ  فردا   باوری   روییده  رویأیی نشد

فاروق فارانی

مارچ ۲۰۲۴

* اشاره به کتاب سفر تکوین تورات عهد عتیق (سفر بر وزن صفر)

تاریخ نشر : جمعه ۲۲   سرطان ( تیر ) ۱۴۰۳  خورشیدی – ۱۲ جولای ۲۰۲۴  میلادی – ملبورن – استرالیا

راستی را پیشه کن!

در مسیر زندگانی خود شناسی  حکمت است

 باهمه شیب و فرازِ دورِگردون رحمت است

 در  ره   آزادگی    ایثار    جان   باید  نمود

 ورنه  در زیر ستم  زیستن   یوغ ذلت است

 مرغ  آزادی  به  اوج  آسمان  ها  م ی پرد

 جغد در ویرانه جا دارد که آنجا ظلمت است

 موریانه  تار  و  پود  ما  ز هم  وا می کند

تفرقه هر جا که افتد پاره پاره کسوت است

 اینکه گویند همدلی از همزبانی بهتر است

همدلی  رمز بقا   و  همزبانی  عزت   است

 در بیان با  هم  یکی  و در عمل از هم دور

 خویش را ازدیگران برترشمردن ذلت است

 از دورنگی ها” زمانی “رنج ها باید سرود

راستی را پیشه کن زیرا که شرط وحدت است

علی احمد زمانی

تاریخ نشر : جمعه ۲۲   سرطان ( تیر ) ۱۴۰۳  خورشیدی – ۱۲ جولای ۲۰۲۴  میلادی – ملبورن – استرالیا

به دشت خشک کاغذ

 دلم  از  هجر  او  پیهم  گرفته ‏‎

گُلِ چشمم  به خود شبنم گرفته ‏‎

شب ِ مهتاب و من در فرقت یار

پریشانم    گلویم    غم    گرفته

‏‎شراب ناب  نوشم   مست  گردم

هجومِ   درد  ها     ماتم   گرفته

‏‎به‌ سیل اشکها  حیران ، حیران

‏‎ خیالش دست  دل محکم  گرفته

‏‎بیاید  گل  بریزم من  به  راهش

گلی از  شاخه  ‌یی  مریم گرفته

نسیم   کاکلش   آلوده  با   عطر

روانم   را  نفس   درهم  گرفته

ز لب  هایش عقیق  بوسه  چینم

‏‎ ‏‎ لبانم   بر  لبش  محکم   گرفته

دلش  لرزد  و از  چاک گریبان

یخن  بگشوده  و  هر دم  گرفته

کند او  پیکرم  را  بوسه  باران

شقایق  چیده   و  همدم   گرفته

طراوت  بخشدم  عطر گل یاس

به گیسویم   گل   شرشم  گرفته

گل عشقم شکفت در باغ مهرش

تمام   باغ   را   در هم   گرفته

غزل دروصف یارمن چنین شد

که دشت خشک کاغذ یَم گرفته

هما باوری

۲ می ۲۰۲۴

جرمنی

 ‏‎

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

تاریخ نشر : پنجشنبه ۲۱  سرطان ( تیر ) ۱۴۰۳  خورشیدی – ۱۱ جولای ۲۰۲۴  میلادی – ملبورن – استرالیا

 گروگان

۵۱ الف  

عشق هر چه جستم بدیدم آن بالا

 هر چه پیدا شد  همچنان بالا

 با همین  ماندم  و  همین بالا

با همان  رفتم  و  همان   بالا

 من و یک در گرفته دل در من

دود   آهش   در  آسمان  بالا

 هر قدر آب  می زنم  رویش

 باز   آتش  به  کهکشان  بالا

دل گروگان   عشق  تا  کردم

 تن زمین ماند رفت جان بالا

 حاصلش نیست غیر  زیبایی

 زین  سبب  قدر باغبان  بالا

 رایگان  را  مگیر  از  بازار

 قیمت  هر چه   رایگان  بالا

شکیبا شمیم

تاریخ نشر : پنجشنبه ۲۱  سرطان ( تیر ) ۱۴۰۳  خورشیدی – ۱۱ جولای ۲۰۲۴  میلادی – ملبورن – استرالیا

خواب

ناگه  کنارِ  بستر ،  سر زد  یکى نگارى

رنجیده خاطر ازمن ، آن شوخِ دلفگارى

زرخند بلب نمایان ، در ظاهرش پریشان

بر کف گرفته جامى ، گفتا که میل دارى

پاشان  بروى  شانه ،  افگنده  خرمنِ مو

لرزان  قدم  بسویم  با چشمِ   پُر خمارى

بر خواسته  ز جایم  ، دلهره  و  پریشان

بِفشُرد مرا درآغوش ، از روى بیقرارى

گفتم رمیده  آهو  ، یک  عُمر  در  کجایى

گفتا گذار  ما را ،  برگو چه  حال  دارى

گفتم که دور از یار ، با دردو غم گرفتار

با صبر و برده بارى ، یک عُمر انتظارى

هرگز بفکرو ذهنم ، یکبار  خطور نکرده

با رنگ  زرد  بینم  ، بشکسته  اعتبارى

برگو ببینم از چه ؟ ترک ام  نمودى جانا

بر گشته  با  ندامت ، اظهار  شرمسارى

گفتا که خواب  بینى ، من  نیستم  کنارت

آواره چون ( فروغ ) ام درشهرو از دیار

حسن شاه فروغ

۳ جولای ۲۰۲۴

تاریخ نشر : پنجشنبه ۲۱  سرطان ( تیر ) ۱۴۰۳  خورشیدی – ۱۱ جولای ۲۰۲۴  میلادی – ملبورن – استرالیا

گل‌برگ‌های شعر

ای آن‌ که در سرای  شبستان   خاطـرم

یادنگـاه سرکش و سردت چواختر است

دست من از  لطافت آن عصـر تا کنون

ازبرگ‌ های غنچه‌ی  شعرت معطراست

دل در  میان  پنجه‌ی  هنگامه‌ی  وداع

چون شاخه‌ های زرد  خزانی تپیده بود

هم‌چون کبوتری که  کشد   سر ز ابرها

بر قله‌ های   سبز  محبت   رسیده  بود

گل‌ برگ‌های شعرک هآن هدیه‌ی تـوبود

پروانه‌  های  سبز  نگاهم  به اونشست

از هررگش که نگهت عشقی جهیده بود

در  برگ‌ها خیال تو رخداد و نقش بست

احمدهنایش

زمستان ۱۳۸۰

تاریخ نشر : پنجشنبه ۲۱  سرطان ( تیر ) ۱۴۰۳  خورشیدی – ۱۱ جولای ۲۰۲۴  میلادی – ملبورن – استرالیا

بسم الله الرحمن الرحیم

مـنـــا جــــا تــیــــــه

بـــزرگـــوار خـــدا یـــــا!  بــه   قــا ف  قـــرآ نــت

بـه مـیـم نـام محـمـّـد « ص» بـه یـای یـــزدا نـــت

به عـرش وفـرش و به کـرسی، هـم بلـوح وقـلــم

بـه بــأ بـسـمـلــه تــا ســـیــن خـتـــم فــر قــا نـت

بـه حــا ی ا ول نــا م حـســیـــن و نــا م حـســــن

بـه فــا ی فـا طـمــه وعـیــن شــا ه مــــردا نـــت

بـه عــیـن عــا بـد ســجــاد وبـا ی بـا قـــر د یــن

بـه جـیــم جـعـفـــر صا د ق بـه رأ رحـمــا نـــت

بـه کــا ف کــا ظــم و رأ رضـــا خــــدا ونـــدا !

بـه نـوح وآ د م وعـیـسـی، هـمــه رســـولا نـــت

بـه مــیــم و تـای تـقـی و بـه عـیــن و نـون نـقـی

بـه عـیــن عـســکـری ومـیــم شـــا ه د ورا نــت

بـه حــق خـون شــهـیــدا ن کــربــلای حـســـیـن

کـه د ر رهء تـو نـمـود ند، جـا ن بـه قــربـا نــت

بـه روی گـشــته کــبــود ســکــیـنـه، ازســـیـلـی

بـه بــا زوا ن بـغُــــل بـســــتهء ا ســــیــرا نـــت

بـه اهـلُ بـیـت حـسـیـن،آ نـکــه روزعــا شـــورا

شــد نـد ســپـنـد عـــد و، زآ تــش لــعـیــنـا نـــت

بـه پــا هـــای پــرا زخــون طـفــلـکا ن حـســیـن

زخــا رهـای مُـغِـــیـلا نِ د شــت و دا مـــا نـــت

بـه خـا ک پـا ک رقـیـه کـه د ر خـرا بـهء شــا م

ســپـرد جـا ن عـزیــزش، بـه حـیّ سـُبـحـا نـــت

بـه د ســت هـای بـریـــده، ز جــعــفــر ثـــا نــی

بـه مـعـجــر ســر زیـنــب ، زراه ا حــســا نـــت

بـه آ ه وا شــک یــتــیــمــا ن کــشــورا فـغــــا ن

بـه ا بــرهــای بــهــا ری، نــزول بــــا را نــــت

بـه ســوز ود رد د ل مــرد مــا ن آ ن سـا مــا ن

بـه رنــج هــای فــقــیــــرا ن ومـســتـمـنـدا نـت

״ بـه ســیـم سـوزن ِ مـژگا ن وریـشهء رگ دل״

کـه د وخـت حـضرت زهـراء، قبـای مهـما نــت

بـه راد مــرد زمــا ن، مُـســلـــم ا بـن عــقــیــــل

بـه طـفـلـکــا ن وی وجــورهــا ی، زنــدا نــــت

بـه بـوســه گـاه پـیـا مـبــر، لـبـا ن پـا ک حـسیـن

کـه زد یـزیــد پـلـیـد ش بـه چـوب خَــزرا نــــت

بـبـخــش حــیـد ری را، ا زکـــرم خــدا ونــــدا !

کـه ا ســت بـنـدهء بـیــچــا ره و پَـــریـشـا نــــت

روا بــدا رورا ا زکــــرم، تــوچـنـــد حــا جـــت

بـه آ بــروی حــبــیــبـت، بـه نــــورقــــرآ نــــت

بـه وقـت دا دن جـان، برسـرش رسا ن ا زلـطف

مـحـمّـــد وعــلــی وفــا طــمــه، ا مــا مــا نــــت

بـه ظـلـمـت شــب قـبـر،ا ی کــریـم بـنـده نــوا ز

گـُـشــا ورا د ررحـمـــت، زبـــاغ رضــوا نـــت

بـه روزحـشـرکـه بـا شد، بـرا ش روزحـســـا ب

بـه دا د وی بــرسـان، یــاغـفــور! غـفــرا نــــت

پوهنوال داکتر اسدالله حیدری

۲۰ اپریل ۲۰۰۰

 سـدنی – آسترالیا

تاریخ نشر : پنجشنبه ۲۱  سرطان ( تیر ) ۱۴۰۳  خورشیدی – ۱۱ جولای ۲۰۲۴  میلادی – ملبورن – استرالیا

نامه 

سلام عزیزم ؛  از وقتی از هم جدا شدیم دیگر نتوانستم برایت اطلاع بفرستم و یا تماسی بر قرار کنیم. می دانی مسافرت از این شهر به آن شهر و از این کشور به آن کشور آنهم از بیراهه و از بین جنگل و آب این فرصت را از من گرفته بود برایت نامه بفرستم. 

حالا به جایی رسیده ایم و از جانب دولت این کشور به خوبی استقبال شدیم . مثلی که فهمیده اند که ما هم در کشور خود کسی بودیم  برای ما یک آپارتمان  داده اند که دو اتاق دارد و برای ما شش نفر کاملا کافیست . 

تنها یکی از ما نسبت کوچک بودن یکی از اتاق ها در آشپزخانه می خوابد ولی آشپز خانه هم جای بدی نیست مرکز گرمی دارد. 

برق ما تمام روز  و شب جاریست و قطع برق اصلا نداشتیم ، آب گرم و سرد هم تمام روز و شب در نل ها جریان دارد . با همسایه ها هم رابطه ما کاملا دوستانه است ، دیشب شاید دوازده شب بود و من آهنگ قوالی می شنیدم که همسایه ما امد و زنگ زد گفته هایش را بدرستی نفهمیدم ولی فکر می کنم گفت یک کاپی از کاست قوالی را برایش بدهم چون چندین بار برایم موزیک موزیک گفت و من هم برایش وعده کردم که یک کپی از کاست را تهیه کنم. 

روز پیشتر وقتی از زینه ها بالا می شدم و با خودم غزل می خواندم از عقبم امد و روی شانه هایم با دستش زد و خندید فکر می کنم از غزل خواندنم خوشش امده بود. برایش گفتم اگر فرصت دارد او را برای شنیدن غزل دعوت  خواهم کرد ولی گفته ام را نفهمید خندید و رفت. 

.یک روز که خاک روبه ها از نزدم روی زینه ها ریخته بود برس و پودر و پارچه اورد و زینه را شست و به سویم خندید. مثلی که گفت اشکالی ندارد که ریخته من پاکش میکنم. 

برایش گفتم اگر اشکنه را خوش دارد برایش می پزم ولی سخنم را نفهمید و فقط دنکه دنکه گفت و رفت.  او آدم خوبی هست.

سید عبدالقادر رحیمی

 

 

 

تاریخ نشر : پنجشنبه ۲۱  سرطان ( تیر ) ۱۴۰۳  خورشیدی – ۱۱ جولای ۲۰۲۴  میلادی – ملبورن – استرالیا

درد را آتش کن . . .

 راست می گویی که بیزاری  ز درد؟

 زخم های سینه  می خاری  ز درد؟

یا که می گویی  جهان گندیده  است

 پس چرا خاموش و بیماری ز درد؟

گر که  بیداری  به  دارت  ره   نبرد

صرف   بیداری  و  بیداری   ز درد

 حلقه شد حلقوم تو از  چنگ مرگ

 ناله  ها در دل  فقط  کاری  ز درد

 درد می  آرد  ترا  تا  ناله   صرف

بعد آن  چون لاشه بر داری  ز درد

 درد  درمان  دارد و دارو  و دست

 تا که  بیداری تو  بر داری   ز درد

 گر که  بیداری  ترا  در  سر  شود

 می توانی  دل  برون   آری ز درد

درد  را  آتش  کن  و  طوفان  بکن

 تا جهانت  را  کنی  عاری  ز درد

 بس که  دیدی سوختن ، نه ساختن

دود  را   آیینه   پنداری    ز   درد

انتظارت، خورده گشتن،گشته است

 لقمه لقمه خویش را خواری ز درد

 کوه   یخ   هستی ،  بشو  آتشفشان

 تا شوی  مستانه  تر جاری  ز درد

فاروق فارانی

 مارچ ۲۰۲۴

تاریخ نشر : چهارشنبه ۲۰  سرطان ( تیر ) ۱۴۰۳  خورشیدی – ۱۰ جولای ۲۰۲۴  میلادی – ملبورن – استرالیا

حسین (ع)

اى حسین من جانِ خود بر جانِ جانی  میدهم
در مرامت  خون  خود  را   بی امانی میدهم

گرد راهت می شوم با اشک سوزان هر نفس
گوهر جان  را  به  راهت   رایگانی  میدهم

می کنم سجده  به  خاک  کربلایت   در نماز
پیش   ایزد  وعده  ها  در زندگانی   میدهم

آرزویم    باغ  سازم    د ر امید  وصل   تو
گل ستانِ  مهر  خود    بر دلستانی   میدهم

قامتت چون سرو بوده  عارضت   مانند گل
یاد قد   و گلِ   رویت   نقد   جانی   میدهم

هر که اشکی درعزایت ریخت بُرد فیض مدام
من به نامت عمر خود را در جوانی میدهم

دل ز عشق  و آرزویت  بیقرارى  مى کند
پرفشان چون مرغ  بسمل پر فشانی میدهم

در مصاف حق و باطل  حیدرم  آمد به یاد
نین ا    و   کربلا   بر او  نشانی   میدهم

عاشقانت هست افزون لیک جلال درعشق تو
جان خود در پیش  پات تا  امر ثانی میدهم

سید جلال علی یار

ملبورن استرالیا

دهم جولای ۲۰۲۴