شمس رحمت
تاریخ نشر : 11 میزان 1402 خورشیدی – هفدهم ربیع الاول 1445 هجری قمری –
3 اکتوبر 2023 میلادی – ملبورن – آسترالیا
خجسته میلاد با سعادت حضرت خاتم الانبیاء محمد مصطفی (ص ) پیامبر بزرگ اسلام مبارکباد
بدین مناسبت پارچه شعر زیبایی را که پدر بزرگوار ما شادروان استاد علی اصغر بشیر هروی 70 سال قبل از امروز در سال 1332 خورشیدی در شهر کابل سروده بودند تقدیم شما عزیزان می نماییم و این میلاد با سعادت را به همه هموطنان عزیز و تمام مسلمین جهان تبریک و تهنیت عرض نموده ، روح پدر عزیز ما را شاد و خشنود طلبیده و یادشان را گرامی میداریم.
با عرض حرمت
قیوم بشیر هروی
سروده از : شاد روان استاد علی اصغر بشیر هروی
کابل – ۲۷ / ۸ /1332
شمس رحمت
چارده قرن پیش از این که بشر
دشمن دانش و فضیلت بود
کاروان زمانه سرگردان
در بیابان جاهلیت بود
علم اگر بود بهر صاحب خویش
هم بلا بود هم مصیبت بود
مادر روزگار را فرزند
جهل و ظلم و نفاق و شهوت بود
کشتی آدمیت و اخلاق
غرق در ورطه ضلالت بود
شاهد دلربای آزادی
مستتر در حجاب وحشت بود
ظلم سرمایه تفاخر بود
عدل تحت الشعاع قدرت بود
رحم و انصاف و نیکمردی را
جای در محبس نحوست بود
از نگاه عموم خونریزی
برترین پایه شجاعت بود
خسروان را ز در اشک یتیم
تخت و دیهیم غرق زینت بود
تار پود لباس میر و وزیر
از نخ پشم کبر و نخوت بود
خون بیچارگان به ساغر و جام
اقویا را بجای شربت بود
هر که میزد دم از حقوق بشر
مال وی غارت و سرش چت بود
مایه امتیاز نیک از بد
علم و تقوی نبود ثروت بود
راد مردان پاک طنیت را
خانه در کوچه مذ لت بود
سفله طبعان سست عنصر را
فخر بر جاه و مال و مکنت بود
بشریت به حالت اغماء
مانده وز غفلتش چپرکت بود
یعنی از دست ظلم و نادانی
بر سر مرد و زن قیامت بود
هر که را حس و درد بود آنروز
مرگ از بهر او سعادت بود
********
در چنان روزگار قوم عرب
مست از باده جهالت بود
عربستان محیط فتنه و شر
بلکه سر چشمه فضیحت بود
ویژه خاک حجاز کاندروی
آنچه معنی نداشت حکمت بود
بالاخص شهر مکه کاند ر آن
بت پرستی شعار ملت بود
اطلاع از نژاد اسب و شتر
مایه احترام و عزت بود
در لغتنامه عرب خالی
جای الفاظ رحم و شفقت بود
زنده در گور کردن دختر
معنی واژه حمیت بود
آری آنروز نام دختر و زن
مترادف بلفظ نکبت بود
فالگیری و جنبل و جادو
جانشین علوم مثبت بود
قصه کوتاه که سزرمین عرب
اندران عصر مهد ظلمت بود
*********
ناگهان گشت اختری طالع
اختری نه که شمس رحمت بود
یعنی آمد کسی که طلعت او
شاهکار بدیع خلقت بود
متولد شد آنکه بر در او
خلق را دیده شفاعت بود
احمد مرسل آنکه یزدانرا
مظهر رحمت و عدالت بود
آنکه حق را غرض ز بعثت او
محض تکمیل آدمیت بود
آنکه زاد مقدسش همه وقت
بهترین مظهر شرافت بود
آنکه همواره پیش دشمن و دوست
توامش نام با امانت بود
آنکه در گیتی مجاز پسند
روز و شب حامی حقیقت بود
آنکه قانون او هین (۱ ) قانون
بهر اصلاح حال امت بود
آنکه دارالفنون ایمان را
اوستاد ستوده سیرت بود
آنکه آسیب دیدگان ستم
را مبشر بعدل و رافت بود
آنکه دنیای فتنه پرور را
موجد امن و استراحت بود
آنکه لب تشنگان عاطفه را
خلق او منبع محبت بود
آنکه سرگشتگان حیرت را
رهبر جاده اخوت بود
آنکه اندر جهان تفرقه زای
رهنمای طریق وحدت بود
آنکه اندر محیط جهل و فساد
بانی کاخ علم وعفت بود
آنکه بر مژده ولادت او
طاق کسرا گواه و حجت بود
آنکه بر فرقش افسر توحید
بر تنش خلعت نبوت بود
آنکه از قوم هر چه سردی دید
باز سرگرم کار دعوت بود
قهرمان فضیلت و تقوی
خسرو کشور هدایت بود
منجی خلق بود و بنده حق
دین او دین عقل و فطرت بود
دین او را بجان و دل پذیرفت
هرکرا دیده بصیرت بود
*****
قلم اینجا رسید و در فضلش
گشت حیران که بی نهایت بود
کاشکی طبع نا توان مرا
اندکی بهره از فصاحت بود
کاشکی این زبان الکن من
کمتر از این دچار لکنت بود
تا بمدح وجود ذیجودش
که مبرا ز نقص و علت بود
آنچنان چامه کردمی انشاد
که ورا در خور لیاقت بود
گرچه اوصاف ذات پاکش را
متضمن کتاب و آیت بود
یعنی او را ستوده است خدای
به مدیح منش نه حاجت بود
****
خرم آنکس که در طریق کمال
+ پیرو مصطفی وعترت بود
ونداران راه متکی چو « بشیر »
به یدالله مع الجماعت بود
کابل – ۲۷ / ۸ / ۱۳۳۲
شاد روان استاد بشیر هروی
