مفتون
گر تو سر از پنجره بیرون کنی
عالمی را وآله و مفتون کنی
رو بگردانی تو گر از سوی من
رنج ما را بیشتر افزون کنی
عشوه ای از ناز کم کن ای صنم
هوش ما را برده و افسون کنی
ناز بی حدت مرا دیوانه کرد
عاقبت روزی مرا مجنون کنی
منت خود را مگردان از سرم
تا به کی خواهی دلم را خون کنی
منتظر مانم که آیی لحظه ای
این”امان“را در شبی مفتون کنی
امان قناویزی
1359 خورشیدی
شهر هرات
دوری میــــــهـن
دوریـت ای میـهـنــم ،از دل عـذا بــم کــرده اسـت
آ تـش هـجــرا ن تو ، آخِــر کـبــا بـم کــرده اســت
دشـمـن دنــیــا و دیــنــت ، صــا حـبــا ن قـدرتـنـد
جور دورا ن بر عـزیـزا نت ، عـقـا بم کـرده است
مـن ندانــم ا یـن مـظــا لـــم، تــا بکــی دارد دوام
ســرخی خـون شـهـیـدانـت، خــرابم کــرده است
دوسـتـانـت هــر طـرف ، در غـربـت و بیـچـارگی
قـدرت اهـریــمنـان، چـشــم پـرآبـم کــرده اســت
یکــزمـا ن داما ن مهــرت منــزل و مـأ وای مـن
عا قـبـت بخـت بـدم، پـرت وعـتابـم کـرده اسـت
ازسـرشــب تـا سـحــر ، رؤیـای مـن میهـن توئی
حیدری رؤیا یت آ خِـر، چون سرابم کـرده است
پوهنوال داکتر اسدالله حیدری
١۵ اگست ۲۰۰۵
سیدنی – آسترالیا
احساس نیست !
احساس نیست، شعر نیست، چون سرم خسته است
نیمم به غم نشسته نیم دیگرم خسته است
اندوه و درد و رنج بینِ رگ رگم جاری است
خاورمیانهام تمام پیکرم خسته است
تنها نه این منم که گاه، گاه غمگینم
انس است یا جن است، هرچه در برم خسته است
از بس که درد و ناله و فغان فراوان است
اندیشه ها و فکر و ذهن و باورم خسته است
اشعار شاد و عاشقانه نیست در کاغذ
در اشک غرق صفحه، صفحه دفترم خسته است
یک تخته مانده است، شانس دیگری هم نیست!
آن شاه غم گرفتهام که عسکرم خسته است….
#محرابی_صافی
مهاجر
مهاجر باز گشته ، خانه اش کو
مقام و منزل و کاشانه اش کو
پر و بال اش شکست در ملکِ غربت
کنون برگشته، آب و دانه اش کو
زدی آتش به گلشن ، کرد پرواز
به هجرت زندگانی کرد آغاز
برای لقمه نانی هر شب و روز
به صد خواری و محنت گشت دمساز
هزاران طعنه از بیگانه بشنید
زبیمِ ظلم و استبداد لرزید
گریست او در خفا با قلبی پر خون.
بروی کودک اش هر لحظه خندید
کنون برگشته او با حالتی زار
ندارد جز خداوند یاور و یار
هزاران زخم و داغ بر سینه دارد
زدستِ نا مسلمانِ ستمکار
بگیر دست اش اگر اخلاص داری
محبت کن اگر احساس داری
گشای آغوش بروی همدیارات
اگر خاکِ وطن را پاس داری
مریم نوروززاده هروی
سیزدهم جولای ۲۰۲۵
از مجموعهُ”میهنِ عشق”
هلند.
امروز به بيگانه سلام بايد كرد
قد خم بپيش ملا امام بايد كرد
از دست چنین دولت بد نام و نشان
خود را به جهانيان غلام بايد كرد
تا آن که نگويدم افغان كثيف
نزد همزبان ، لام تا كام بايد كرد
تا آن که به دست آريم يك لقمه ى نان
هر چه بگويند بهر طعام بايد كرد
دل گشته پر از حروف بد، گه گاهى
گوش هم به سعدى و خيام بايد كرد
هر چند كه طالبان زبانم را گرفت
با اهل معارف، هم كلام بايد كرد
گر جان بگيرند، من بدهم جان و توان
لفظ درى فارسى را، الهام بايد كرد
امان قناويزى
زنده گی
دل نرنجانید مردم در حذر باشید زود
ناگهان آید اجل هم با خبر باشید زود
ای خدایا تو هدایت کن سراسر خلق را
تیـر آهِ گر رون آید به در باشید زود
ظالمان کردند بد دنیـای مردم را تباه
پس دهیدآخر تقاصش در شرر باشید زود
خوابگاهِ اینبشرشد دامن ِ صحر ا و دشت
گر نیابیدآن سکون را در به در باشید زود
زندگی پیهم گذر دارد چو آب صاف جو
دربهار عمر تان پر بار و بر باشید زود
سیمین بارکزی
5 مارچ 2020
را ه ثـــــوا ب
دانی که چیست عـزت، در ملک خویش بـــود ن
بـا د وستــا ن نشستــن، ا زخصــم رو نـمـــود ن
آســا یش روا نــت، ا ین بــا شــد ا ی بــــرا د ر
د ر قـلــب آ شــنــا یــا ن، را ه صفــا گـشـــود ن
کی بــوستــا ن اغـیــا ر، ا لـفــت پذ یـر حا لست
کــــزنــا زُبــوی میهـــن، آ نجــا گــلی نـد یــد ن
را ه صــلا ح نــبود، د ر سَیــــر زنــد گــــــا نی
هـــرآ نـکـه آ زمـــود ی، تکـــرا ر آ زمـــود ن
بهـــر خــوشی نــا کــس، یــا بــهـر چا پلـــوسی
ا فـرا د بی خـرد را، بیـش ا زحــد ش سـتــود ن
را ه ثــــوا ب بــا شــد، بــا د وسـتــا ن مُـــروّت
ا زاهل کین و غـیـبـت، خود را جــد ا نـمـــود ن
هـرچـند میـتـوا نی، کـن حـیـد ری تـو کــوشــش
بهر رضا ی یـزدا ن، زنـگ ا ز د لــی زد ود ن
داکتر اسدالله حیدری
31 اکتوبر 2005
سیدنی – آسترالیا
شاعر: زنده یاد استاد صابر هروی . فرستنده : محترمه ادیبه صابر صادقیار
عشق وطن
وطن ریاض جنان بهتر از دیار تو نیست
بهار روضهٔ رضوان به از بهار تو نیست
جلال و حشمت شاهنشهی روی زمین
شکوهمند تر از عشق پایدار تو نیست
بهیچ کشور دنیا به غیرت و حشمت
چو مردمان سلحشور و هشیار تو نیست
به آتش حسدش می شود کباب مدام
هر آنکه مائل آزادی و وقار تو نیست
خراب اگر که شدی از جفای بدکیشان
به شرق وغرب شکوه خرابه زارتو نیست
پر اضطراب دل من به مثل سیماب است
دمی قرار ندارد چو در کنار تو نیست
چه غم که مدعی دارد سر عناد بتو
به غیر لطف خداوند پاسدار تو نیست .
صابر هروی
نوامبر سال ۱۹۹۵
راولپندی پاکستان .
چرخ دون پرور
اى دل از نا مهربانان هيچ گه يارى مخواه
آرى از دون مشربان يك ذرّه همكارى مخواه
صبركن برحال خويش هرآنچه بود از خوب وبد
زينها را بهر خود جز خويشتندارى مخواه
بهر همياران بشو هميار و بهر خوب خوب
بر گذر از نا جوانمردان تو هميارى مخواه
چرخ دون پرور چه دون پرور تر از ديروز شد
هان ز چرخ دون پرو ر جز دل آزارى مخواه
هرگزت يارى نباشد آنكه را دل نيست پاك
بى خود از نا پاك دل ها حرف دلدارى مخواه
آنكه بر خوان كرم يك يك شمارد لقمه را
حاتم طايى شدن از او گر هشيارى مخواه
سفلگان سفله بمانند گر چه بر شاهى رسند
هيچگاه از سفلگان جز مردم آزارى مخواه
غمگسار خويش باش و غم به كس قسمت مكن
مردم نا اهل را هرگز به غمخوارى مخواه
شیبا رحیمی
شهر آفتاب
به همسرم
تو از شهر آفتاب می آیی
و من در ابر های عشق
هنوز دیدنت را زمزمه می کنم
و اشک هایم به پیشوازت می خندند
وقتی به من میرسی
در آغوشت یک بغل نور بیاور
و یک سبد صمیمیت
تا خانه ای سرد تنهایی ام
دوباره نورانی شود
و بدنت را با چشم باز لمس کنم
ودوباره به حافظه ام بسپارم
هما طرزی
نیویورک
11 جنوری 2024
قصر دل
درخت عشق هرگز بی ثمر نیست
هر آن کس عشق دارد بی هنر نیست
اگر آباد شد قصر دل ما
بدان آن عشق در دل بی اثر نیست
عالیه میوند
فرانکفورت – جرمنی
مهاجر وطن !
بلبل خوشخوان چمن، خوش آمدی به گلشنت
روشن و پـــر فــروغ شــد ، نور بصــر ز دیـدنت
فرش رهــت سبزه وگل ،است مرا شور به دل
باد صبا عطــر فشان، بـاغ شگفته از رسیدنت
هستی تــو ربوده انـــد، با تـــو جفــا نموده اند
تا نگـــرنــد شکستن وبــه خاک و خون تپیدنت
مــرغ مهــاجـر وطن، بـاتـو نگفته خوش سخن
شــاد شــده قلــب عــدو ز جــور وپا فـتـیـدنـت
خوش آمــدی هموطــنم ، در ایــن دیــار کهنـم
دل بــه تــپــش آمــده، از آمــدن و شـنــیـدنـت
مردم بــا صفــای تــو، آمــده انــد بــرای تـــو
هریکی بشتافــتــه است، به عزت وبه دیـدنت
“عزیزه” در نیمه شبـان، ابــر حــریــرآسمــان
بهــرمهــاجــر وطن، است گواه دل شکستنت
عزیزه عنایت
8 جولای 2025
هالند
سخاوت کن
سخاوت کن که دنیا را بقا نیست
جوانمردی کم از جود وسخا نیست
ز تو خیری که بر خلق خدا شد
دعای خیر خلق از تو جدا نیست
دلآرامی که داشت این خوی عادت
به نزدش ناز و عزت ناروا نیست
ببار از ابر قلب خود تواضع
تواضع از وجودت ماسوا نیست
چراغی باش در هر ظلمت شب
که بی نورت درین خانه جلا نیست
یقین دارم که بخشش خصلت تست
که جز بخشش هنر نزد شما نیست
ترحم کن تو ای فرزانه روشن
به قلبت غیر نیکی مدعا نیست
به هر کس میرسی شادی بیفزا
که جز خوبی سزاوار شما نیست
به هر کس مهر و لبخندی ببخشا
که راهی بهتر از مهر و وفا نیست
بده دستت که دستت بر فشارم
که این پیشه کم از هفت اولیا نیست
ببین ای طیبه در نور رحمت
به جز خوبی دیگر نقشی سزا نیست
طیبه احسان حیدری
سیدنی – استرالیا
مــــا در ا فــغــــــا ن
مــــا د ر ا فــــغــــا ن ، تـــو فــخـــــرآ ســـیـــا
بـــا وقـــــا رو بــــا حــجــــا ب و بـــــا خــــــدا
بـــوده ای د ر فــکـــر مـیـهـــن ، هـــرزمــــا ن
غـمـگــســا رو قــلــبِ پـــا ک و بــــا صــفــــــا
پـــرورا نـیـــدی تـــود ردا مـــــا ن خــــویـــش
چــــون مــلا لـــی هـــــا و زرغـــــونــــه ا نـــا
را بــعـــه بـلـخـی و مـحـمـــود بــــت شــکــــن
شــــاه ا مـــا ن ا لله غــــــا زی ، جـــــا ن فــــدا
سیــــد جــمـــا ل ا لــد یــن، آ ن نـیــکو ســیــــر
نــــا م نــیــکــــش، نــــزدهــــرکـــس آ شـــنــــا
دا دی قـــربـــا نـی، تــو فــرزنـــدا ن خـــویــش
هــــــر زمــــــا ن لا زم بــــد یــــــدی و بــجــــا
لا لـــــه، ا زخــــــون شـــهـــیـــــــدا ن وطـــــن
ســـرزنـــد د ر کــــوه وصــحـــرا ، هــرکــجــــا
مـد فـــن شــمــس وســنــا ئــی، ســیــــد حـــسن
خــــا ک پـــا کــــت، مـــرقــــد شـــیــــر خــــدا
شـــد زیـــا رتــگـــــاه مــــرد م هـــــرطـــــرف
چـــونـــکه خــــا کـــت پـُــربــــودا زا ولــیــــاء
درس عــبــــرت دا ده، فــــــرزنـــــــدا ن تـــــو
هــم بــه چـنــگــیــزو بــه ا نـگــلــیـــس دغـــــا
شــــوروی ا زهــم فــــروپــــا شــیــــد ورفــــت
ا ز فــــــــدا کــــــــا ری مــــــــــر دا ن خــــــدا
د شــمــنــا نــت روســیاه خـــوا هــنــد گـشــــت
ا ز نـــبـــــرد پـــیــــروا ن مــصــطــفـــی(ص)
کــرد ویــــرا ن کـشــــورت ا زحــــرص و آ ز
ا یــن بــزرگ شــیــطــا ن بـــی شـــرم وحـیـــا
د ســـت د را زی مـیـکــنــد ا یـــن بــی خــــرد
گـــاه بــه ا یـــــرا ن وعـــــرا ق و کـــــوریــــا
تــحـــت نــــا م ا یـــن و آ ن، آ ن نـــا بــکـــا ر
مــی کــنـــد کــشــتـــا رجــمــعــی، نـــا بــجـــا
شـِـکــــــوه دا رد ا ز تــــروریـــــزم جــهـــا ن
خـــود بــــود حــا مــی آ ن، ا نـــد ر خـــفــــاء
بـــــا تــــوکـــــل بــــرخـــــدا ی مــهـــربـــا ن
کـــن زبـــونـــش، تــا نــا یـــســـتــد روی پـــا
بــا یـــد ش زد آ نــچــنــا ن ســیـــلـی بــــروی
تـــا کـــه بـگـــریـــزد، نــبــیــنــد بــر قـَــفـــاء
لــکــــهء د ا مــــا ن پـــا کـــت، بـــــوده ا نـــد
هــــــم تـــــره کــــی و ا مــیـــــن بــــی خــــدا
نـــا نـجــیـــب وکــــا رمـــل د و نــــا خـلــــف
را یـگــــا ن دا د نـــد بــه د شــمــن خــا ک را
خـلـق وپـرچــم، هــردو نــوکــــر بــوده ا نـــد
د شـــمـــنـــــا ن مـــیـــهـــنــت را زا بــتـــــدا
مــیــهــنــم، ا ی مــــا د رم، جــــا ن پـــرورم
کــــن بــحـــق حــیــــد ری، ا ز د ل دعـــــــا
گــرنــصــیـــب ا وشـــود ا یـــن ا فــتـخــــا ر
بـــخــشــش حـــق حــا صـــلــش، روزجــــزا
پوهنوال داکتراسدالله حیدری
23 می 2003
سیدنی – آسترالیا
آیتِ عشق
شود هامون گلستـــــان از کــراماتِ تماشایت
نــــزول آیت عشق است در طـرز سخن هایت
قیامت میکند چشم غــــزال ســـرمه آسایت
ز دل بیــــرون نگردد قامت موزون و رعنایت
سری سودایم بر سنـــگ خورد از درد سودایت
——————————————–
ز اول نــــاز پــــرورد و عزیز و دلــــربا بودی
میـان خوبرویان خوش پسند نــازک ادا بودی
دل بشکسته گان را دارو وهم مومیــــا بودی
متیــــن و با مــــروت پاکبـــــازی بی ریا بودی
بری دلــــــدادگان جنت فــــروشد حسـن زیبایت
——————————————–
ز روز دیــدمت من دست را تــــا پاچه گم کردم
تفــــــاوت را میــــــان سیب تـــا آلوچه گم کردم
روان گشت بســـوی خانه راهی کوچه گم کردم
خیــــالاتی شــدم بــــام و در و دالانچه گم کردم
نســــازم کاش از بی فکـــر پیش خلـق رسوایت
——————————————–
ندانم من مسلمانــــــم یا گبــــر یــــا مسیحــــایی
به دین و مذهب زرتشت یــــــا در دین بــودایی
به کیش حضرت داوود یــــــا آییــــن موســایی
خدا میــــــگویم و در دست من الـــکل خـرمایی
به سجده تا فتـادم یـــادم آم د پاشنــــه ی پایت
——————————————–
چه بودی و که بودی اینقدر محشر به پا کردی
مرا بیــــگانه از خود خویشتــــن را آشنا کردی
کنـــــم اقرار ای شــــوخ بلا آخــــــر بلا کردی
بیـــــاض گردنت از زیــــر چـادر برملا کردی
بری بوسیدن و عشق است رنگارنگ اعضایت
——————————————–
شب تاریک من با صورت خود مــــاه کامل کن
ســــرم را روی زانوی خودت آهستــه مایل کن
برای درد بی درمـــــان من درمــــان عاجل کن
تمام خواهشـــــات قلب من با عشــق حاصل کن
به مو هایم گره زن رشتـــــه زلف چلیپـــایت
——————————————–
ز پیشـــم میگذری من هر دمی دیوانه تر میشم
ز عطر دامنت چون میکشـــان مستانه تر میشم
تو گرچــه از خودی اما ز خود بیگانه تر میشم
خدا میـــداند از قلبــــم که من ویــرانه تر میشم
تو نقل مجلسی بنشین بنوشـــم پیاله ی چایت
——————————————–
شده یک مدتــــی نطقی نیــــاید در زبـــــان من
کمی بشکستـــــه و رنجور شد روح و روان من
همیــــن چند روز باشد آخــــر هـای امتحان من
حضورت سبــــز یـــــار نازنیـــن و مهربان من
بگوشم میــرسد در نیمــه شب آهسته نجوایت
——————————————–
ز جاهل در گریز و با خردمند مست و خشنودم
لبـــم خاموش لیکن تا فلک پیچیـده است دودم
نبـــوغـــم در مخمـس باشـــد مانـــــده ای رودم
ز فیض شعـــر دارم عـــزت بسیــار و محمودم
مصــلا بیـــر و بار است میروم سوی کلیسایت
——————————————–
جمعه 27 سرطان 1399 خورشیدی
که برابر میشود به 17 جولای 2020 ترسایی
سرودم
شاعر و نويسنده: احمد محمود امپراطور
تقديم به كسانيكه براي برگشت داده گان
به ميهن خدمت مي كنند.
مظهر عشق ومحبت
هريوايي خدا يار ي تو باشه
جوان مردانه رفتاري تو باشه
برايي خدمتي خلقي مهاجر
فداكاري به افكاري تو باشه
هراتي ها چقدر همت نموديد
به مهمانان عجب عزت نموديد
به استقبال شان تا مرز رفتيد
برايي هر يكي خدمت نموديد
هراتي پرتوي از مهر باني
هراتي افتخاري جاويداني
هراتي مظهر مهمان نوازي
هراتي ها پيامي شادماني
هراتي مكتبي از عشق و ايثار
هراتي وارثي جامي و انصار
به رسمي عزت و مهمان نوازي
سزاوارش بود واژه ي سردار
هراتي مظهر عشق و محبت
هراتي سمبلِ عهد و رفاقت
فدايي نام هراتي شوم من
هراتي ها نمادي از صداقت
هرات جان شهر عرفان وسخاوت
هرات جان شهر دوستي و رفاقت
هرات جان شهر، شهروند هراتي
زهرجاي كه باشي، نيست حسادت
محمد ظاهر عظیمی
11 جولای 2025
التماس با خدا
۱۰۶ الف
خدا جانم تو مهمان عزیزم می شوی فردا ؟
بگو جانم مگر جان عزیزم می شوی فردا ؟
خدا جانم گلی از باغ جنت دسته کن بهرم
بگو نورم که ایمان عزیزم می شوی فردا ؟
هوای خانه را با عطر مرسل میکنم خوشبو
بگو عشقم که جانان عزیزم می شوی فردا ؟
برایت سفره می چینم ز تند و شور و شیرینت
تو آیا رونق خوان عزیزم می شوی فردا ؟
مسلمان هستم و فردا مسلمان تر شوم یارب
بگو دین مسلمان عزیزم می شوی فردا ؟
غزل زیبا تر از هر روز دیگر می نویسم من
بگو آیا غزلخوان عزیزم می شوی فردا ؟
بهارت در بغل گیرم و در راه تو بگذارم
مگر جانا بهاران عزیزم می شوی فردا ؟
شکیبا شمیم رستمی
19 مارچ 2022
خسته از زندگی . . .
عمر ما آب روان است ، روان میگذرد
آنچه در قسمت ما حک شده آن میگذرد
زندگی درد عجیب است، عجیب است و عجیب
گاه میماند و ناگاه دوان میگذرد
خوب و بد ریشه به جان و دل آدم دارد
هرچه آید به دل و ذهن و زبان میگذرد
هیچ آرامش در دست جهان باقی نیست
درد و اندوه و عذاب است و همان میگذرد
روی تقدیر نوشتند همان روز ازل
ما به این فکر که امروز چسان میگذرد
فوق این عمر دو سه سال تفاوت دارد
زندگی با همهای چون و چنان میگذرد
زندگی گاه بهشت است، قشنگ است و قشنگ
گاه گاهی چو جهنّم به فغان میگذرد
عمر ما یک شب در خنده به فرق افتاد و…
یک شبی غرق به رنج است، زمان میگذرد
خسته از زندگیم، یکسره این عمر گران!
آه… افسوس کلاً بیهیجان میگذرد….
# محرابی_صافی
باده فروش
شبی ز میکده ای اين صدا به گوش آمد
ز شیخ و زاهد و رندان باده نوش آمد
یکی قدح بکف و دگری بدوشش خم
چه خوش بانگ نوای کمی به نوش آمد
میان هلهله ای می کشان باده فروش
چو نسترن به خیالم سبو بدوش آمد
فسرده خاطر بیمار کنجی افتاده
به لب تبسم و بر دل خروش و جوش آمد
خبر رسید چنین مژده از سوی ساقی
امام مسجد و ملای زهد فروش آمد
ز خود ستای و خود خواهی ریاکاران
قسم به ذات الهی دلم به جوش آمد
اگرچه باده پرست و خمار و مست نییم
ولی ز محفل ایشان مرا چه خوش آمد
به محفلی که همه شور و شر و غوغا بود
به کام خشک “امان“ با لب خموش آمد
امان قناویزی
شاعر : زنده یاد استاد صابر هروی . فرستنده : محترمه ادیبه صابر صادقیار
انتظار
از دوری تو هر چه تپیدم نیآمدی
زهر فراق هر چه چشیدم نیآمدی
با وعدهٔ وصال که دوشم فریفتی
بسیار انتظار کشیدم نیآمدی
در وادی فراق تو از فرط جستجو
چون طفل اشک هر چه دویدم نیآمدی
یکشب ز لطف رخ ننمودی بسوی من
دادی هزار وعده وعیدم نیآمدی
در بستر فراق تو مردم ز بیکسی
( ظالم بحال مرگ رسیدم نیآمدی )
چشمم سفید گشت پی انتظار تو
ای دلشکار چشم سفیدم نیآمدی
یک آمدن که شاد کنی خاطر مرا
با نقد جان اگر چه خریدم نیآمدی
باری بسوی (صابر ) غم مبتلای خود
ای مایهٔ رضا و امیدم نیآمدی .
صابر هروی
کابل – افغانستان
سال ۱۳۲۹ خورشیدی
بزم دوست داران
باز اين دل یاد یاران میکند
یاد فصل نو بهاران میکند
آن زمانها هر که با دلدار خود
در چمن ها زیر باران میکند
جمع چون بیند نیکویان گرد هم
یاد بزم دوست داران میکند
از میان جمله خوبان انتخاب
او یکی را از هزاران میکند
آن زمانها غم سراغ از ما نداشت
یادی از آن روزگاران میکند
چون ببیند حال خود دیوانه وار
قهقه ای چون میگساران میکند
ماند چون از خیز و جست و پا،”امان“
حسرتی بر شهسواران میکند
سماع مهربانی
موج رستاخیز مردم در هری توفانی است
نوح دریادیده داند مستی ایمانی است
می خروشد ناخدا در اوج توفان بامداد
مقصد دریانوردان ساحلِ انسانی است
دل به دریا میزند دریادلی دریا خروش
آسمان مستی فزای باورِ بارانی است
در هریوای ادب پرور سرود روشنی
هفت اورنگ سخن آهنگ پشتیبانی است
«میزبانِ ماست هرکس میشود مهمان ما»(۱)
این نوای آفتابی مشق دسترخوانی است
سُفرهی ما را صفا گسترده در پهنای عشق
راز عریان محبت معنی پنهانی است
خانقاه خواجه عبدالله سخاوت پرورد
شور مشربپرورش از نشئهی خرقانی است
آن چنان مرز هری گردید لبریزِ کرم
در فضای غصّهپرور گوئیا مهمانی است
بر روانِ زخمی آوارگان مرهم نهند
شیوهی درمان مردم نوش مارستانی است(۲)
شکوه از نامردمان کردن اگر بِشکوه نیست
هرکهما را نابسامان کرد ناایرانی است
فرّهی فرهنگ ایران کهن دریادلیست
ای کویرِ خسته، بنیادِ تو بر ویرانی است
ماخسالاریم و همپیمانهی نستوه توس
شور من شهنامهخوانی، شعر من میدانی است
از تساهل ساحلِ مستِ خراسانِ بزرگ
همگرایی جرعهنوش جرأت عرفانی است
در سماع مهربانی صوفی دل هو زند
وجد گردونسای ما آسایش ربّانی است
اشک شوقم ترنوازی کرد و شد آوای عشق:
موج رستاخیز مردم در هری توفانی است
دکتور عبدالغفور آرزو
هانوفر
۸ جولای ۲۰۲۵م
۱۷/ ۴/ ۱۴۰۴ خورشیدی
(۱) صائب تبریزی .
(۲) مارستان یعنی محل درمان، جایگاه سلامتی(شفاخانه). بار معنایی مثبت دارد.
بیمارستان، جایگاه بیماران است. بار معنایی اش مثبت نیست. به جای بیمارستان باید مارستان گفت.
استقبا ل از شعر حضرت حافظ (رح) با مطلع
( این چه شوریست که در دور قمر می بینم ) .
طلــــــــب فـَـــــَر ج
ا یـن چـه غـوغـا ست زابنـا ی بشــر ، می بـینــم
ا ین جها ن راهمــه در فــتـنـه و شـر، می بـینــم
ا ز جـفـا کا ری شیـطـا ن بزرگ و انـگــلیــــس
پنـــج قــا ره همــه در حــا ل خــطــر، می بـینــم
ا یـن پلـیــدا ن زمــا ن و هـمـــه یـــا را نــش را
جـمـلـه جـا نی و ز فــرعــون ، بـتـــرمی بـیـنـــم
ز رهء شیـطنــت و فـتــنــهء ا یــن بی د یـنــــا ن
کــرهء ا رض هـمــه را نــا ر و سـقــر می بیـنــم
ا ستـفــا ده ز سـلا حـهــا ی ا تـــومی ، ا مـــروز
بــا عــث محــوهــمـــه نســـل بشــر،می بـیــنــم
کــشتــن و بستــن مخــلـــوق خــدا را، بـیــجـــا
زکـثـیــفــا ن تــرورســت چــو هـنـر، می بیـنــم
ظـلـم بـیـحـد بـه ســرمـردم بـیــچــا ره چـــرا ؟
ز قــوی پنـجـــه وا ز صــا حـب زر، می بـیـنــم
هـمـه مــردا ن شــده ا ند خـا نم و زنـهـا شـوهـر
پســـرا ن را هــمــه بـــا دا رپـــد ر، می بـیــنــم
دخــتـرا ن را نـبــود عــرض ا د ب، بــر مـا در
مـا د را ن فـا قـد ا لـفـت، بـه پــســـر مـیـبـیــنــم
سوء اخـلا ق رسیده ا ست به حـدی ، کـه کـنـون
مــرد وزن را هـمــه عــریـا ن، د م د ر می بینـم
حـا فـظــا! ســربــدر آ ور تــو ، زآ را مگــــه ا ت
آ نچــه در خــوا ب ند یــدی، بـه بصرمی بـیـنــم
حـیدری روبه خـدا کـرده، فـَــَرج کــن توطـلــب
همـه ا کـنـا ف جهــا ن ، پــرزشـرر، می بـیـنــم
پوهنوال داکتر اسدالله حیدری
٢۴ اکتوبر ٢٠٠٥
سیدنی – آسترالیا
افتاده زار و خون جگرم وقتی نیستی
افتاده زار و خون جگرم وقتی نیستی
از ذره کرده ذره ترم وقتی نیستی
ما را نه طالع دست گرفت و نه عافیت
یعنی همیشه خاک درم وقتی نیستی
در چنگ حادثات زمان گیر کرده ام
پر میزنم شکسته پرم وقتی نیستی
بر من نصیحت کسی کی میکند اثر
دیوانهی ز گوش کرم وقتی نیستی
دستم تهی و دست به گریبان خود شوم
فارغ ز مال و گنج و زرم وقتی نیستی
شعر و ادب خطور به ذهنم نمی کند
گویی که فردی بی هنرم وقتی نیستی
دنیا که با وقاحت خود میکند ستم
با مرگ میشود گذرم وقتی نیستی
قدر مرا فقط تو بدانی و بعدی تو
چون شامگاهی بی سحرم وقتی نیستی
محمود را مپرس کجایی چه میکنی
در جاده های پر خطرم وقتی نیستی
———————–
یکشنبه ۱۹ سرطان ۱۴۰۱ خورشیدی
که برابر میشود به /2022/07/10 ترسایی
سرودم
احمد محمود امپراطور
دخترِکاکل زری
کاکل مزن در پیش من ای دخترِ کاکل زری
با عشوه و ناز و ادا دل از بر من می بری
گفتم برو از پیش من ، ننگر به درد و ریش من
هرچند گشتی خویش من ترک ام بکن ز افسونگری
افسوسِ من در این بوٓد ، بارِ زبان سنگین بوٓد
این گفتگو غمگین بود نتوان گذشتن سرسری
دانم که کافر دل بُدی ، در کشتنم مایل بُدی
معشوق من کامل بُدی ، من مسلم و تو کافری
ای آفت جان دل بری ، نی همچو کبکان دری
با دختر کابل تو را جانا چه باشد همسری
نازم به این جادوی تو با تیغ دو ابروی تو
این غمزه های چشم تو دل میبرد با دلبری
نقاشِ صورتگر بیا این روی زیبایش ببین
نقشی چو نتوانی زدن رو رو ازین صورتگری
روی کدامین گل جلال اینگونه باشد درجمال
لیکن پری رخساره را بنگر هزاران مشتری
سیدجلال علی یار
ملبورن استرالیا