۲۴ ساعت

چشمان  منتظر

( هجدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : سه شنبه  مؤرخ ۲ جدی  ( دی ) ۱۴۰۴ خورشیدی  ۲۳ دسامبر ۲۰۲۵ میلادی –  ملبورن – استرالیا

چشمان  منتظر

چشمان منتظرم

هنوز

ترا در قاب در می طلبند

و هنوز دوست میدارم

تک تک در به صدا آید

و تو در قاب در حاضر شوی

فاصله ی جسم بی انتهاست

اما فاصله ی دل

یک نگاه ست

بازآ

و دریچه خالی خانه ام را

با قامت عشق

زنده ساز…

هما طرزی

نیویورک

۱۸ اکتوبر ۲۰۲۵

Waiting eyes

My waiting eyes

Still

Are looking for you

At the door

And I still like it for you

To knock one at the door

And I still like it for you

To appear at the door

And the heart is a gaze

come again

and revive the empty door of my house

with the height of love…

Homa Tarzi

New York

October 18, 2025

درد ها

( هجدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : سه شنبه  مؤرخ ۲ جدی  ( دی ) ۱۴۰۴ خورشیدی  ۲۳ دسامبر ۲۰۲۵ میلادی –  ملبورن – استرالیا

درد ها

رنج من را بیش  کرد و رنج  خود را کم نمود
باختم   من عمر  ر ا در  پای  او   ترکم  نمود

خود به دستی خویش چندین زخم زد برشانه‌ام
تا که من  چیزی  نفهمم  ظاهراً  مرهم  نمود

آسمان هم با منی مسکین به قهر و جنگ بود
در زمستان صورتم را  خیس  با  شبنم نمود

گرم بودم  تا که  دیدم  پیچ   و  تابی  روزگار
این بلندی ها  و  پست  عاقبت سردم نمود

در  تصورگاه    خود    تصویر   زیبا   ساختم
رنج دنیا   آمد و   تصویر   را   پر   غم   نمود

مثل شاگردش برایم گفت: حالت بهتر است
از توانم زد  به  بالا  پرسشی  مبهم   نمود

رفت فصلِ   تازه  و سرسبز    باغِ    زندگی
درد داد و  درد  داد و  غرق  در  دردم  نمود

درد ها را مثل چندین  سنگ چیدم، ناگهان!
کوه گشت و قامتی بیچاره ام را خم نمود

نوید الله محرابی صافی

بادهء عشق

( هجدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : سه شنبه  مؤرخ ۲ جدی  ( دی ) ۱۴۰۴ خورشیدی  ۲۳ دسامبر ۲۰۲۵ میلادی –  ملبورن – استرالیا

بادهء عشق

« آن کهنه‌ کلیدیم  که دندانه نداریم »

ره در  دلِ  قفلِ   درِ  میخانه    نداریم

آزادِ جهانیم و غمی در دل ما  نیست

آواره ی عشقیم و غم  خانه   نداریم

ما شمع خموشیم که افتاده به کنجی ست

با رشتهِ خود سوزیم و پروانه نداریم

گر بادهٔ عشق از دهنِ جام تو نوشیم

غیر از تو  دگر  ساقیِ  رندانه  نداریم

هرچند که دنیا همه آکندهٔ غوغاست

با هر صفتِ نیکِ  تو  فسانه   نداریم

آموخته ایم از تو  ره  و  رسمِ محبت

جز تو نفس و  همدمِ  جانانه  نداریم

گم گشتهٔ آن وادیِ  حیرت  شده اما

بی نورحضور تو به  جان  لانه نداریم

ای عشق، تویی مبدأ آرامشِ هستی

با کینه و با خشم سر و شانه نداریم

سیدجلال علی یار

 ملبورن – آسترالیا

۲۱ دسامبر ۲۰۲۵  

میهن

( هجدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : سه شنبه  مؤرخ ۲ جدی  ( دی ) ۱۴۰۴ خورشیدی  ۲۳ دسامبر ۲۰۲۵ میلادی –  ملبورن – استرالیا

میهن

میهنِ خوش زمین من بی گل و بی چمن شده

لاله به خون تپید و مُرد ماتمِ   نسترن شده

موجِِ شلیک  در  هوا  عقل    نترسد  از خدا

مرگ  فقط برای  ما مژه  به  هم زدن شده

بود بهشت  جاودان  میهن  خوش  دیار من

آتشِ  ظلم   طالبان  دوزخی  بهر زن  شده

برده پناه  به آشغال کودکی  در سراغ نان

پاره لباس کهنه  ای جامه  و  پیرهن شده

نیست  دگر هوای  صاف در  وطن عزیز ما

بوی تعفن هر طرف، جاده پُر از لجن شده

کاسه ای صبر زیر پا، خشم و عناد بهر ما

فحش به ظلم روزگار لذت هر دهن شده

یار   ز یار   می رمد ،  بته  ز خار  می رمد

دوست به روز مشکلات یاورِ دلشکن شده

شاعرِ بی   بهای  ما   با غزلِ   سیاه خود

رفته به زیر خاک غم « غایب » و بی کفن شده

داکتر سلیمان غایب 

 دو بیتی های یلدایی 

( هجدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : دوشنبه  مؤرخ ۱ جدی  ( دی ) ۱۴۰۴ خورشیدی  ۲۲ دسامبر ۲۰۲۵ میلادی –  ملبورن – استرالیا

 دو بیتی های یلدایی 

شبِ   یلدا   ندارد     در   شریعت

سیاق و صبغه ای هم در حقیقت

ولیکن رحمت است این شب به مؤمن

چو طولانیست  عبادت راطریقت

+ + +

شبِ  یلدا  شبِ  زیبای  من بود

شبِ عشق و شبِ دنیای من بود

ثنا و حمد  بی  پایان  چو  گفتم

انیس و مونسم  خدای من بود

+ + +

دراین شبها  بگریم  بهر  میهن

بنام صلح نمود محصور دشمن

بلا  و  اژدها   و   مار  و  عقرب

به گِرد کشوری ما  سایه افگن

+++

شبِ یلدا بوّد خوشتر   عزیزان

برای    ملت     آواره ای   مان

دعا کن از دلِ خونین به میهن

شبِ درد و  شبِ سوزاست به افغان

+ + +

دراین شب می توان صد بار درودی

نثار ِاحمد مختار(ص)  سرودی

شفاعت می کند در روز محشر

خدای وحدت و  واجب  وجودی

+++

اگر یلدا شبِ تاریک زمین است

نیایش نیمه شب از بهترین است

شبِ وصل است شبِ عشق است شبِ تار

که بحر ِرحمت اش اندر کمین است

+ + +

ترا عزت     خدای    مهربان   داد

که یادش چون کنی شبهای یلدا

قسم خورد آن خدا بر ذات پاکش

سمیع هستم  اگر  دارید  نوا ها

+ + +

من امشب تا سحر بیدار  بودم

به گِرد    آسمان   تذکار   بودم

بسی شکرانه گویم بر  خدایم

دلی خونین و بس افگار بودم

+ + +

من امشب با خدایم  راز  کردم

دلی بشکسته ام  را  باز کردم

الهی شکر تو گویم ز حد بیش

سری شب تا سحر نماز کردم

+ + +

ببخشاید گناهت  صد  هزاران

و«لا» چون «تقنتو » گوید بانسان 

خدا گوید مرا   تو یاد   می کن

که تا من یاد تو گویم به هر آن

+ + +

من امشب گریۀ هق  هق نمودم

ز درد میهنم  چون   دق نمودم

شبِ یلدا به  پیش   خالق خود

ز خون دل چنان  فندق  نمودم

+ + +

شبِ یلدا ستایش می کنم من

خدای خود نیایش می کنم من

خوش است یلدا و طولانی عبادت

به اشک و سوز نمایش  می کنم من

+ + +

در این شبها بده فطر و ذکاتت

ز تاریکی و  ظلمت  ده نجاتت

یتیم و بی کسان خفتند گرسنه

چو دستگیرت شود روزِ مماتت

+ + +

شبِ یلدا شبِ شور و جوانی

شبِ وصل و شبِ رازی نهانی

بدرگاه ِ  خدا  عذر   و   ثنا  کن

قبولِ حق شود این کامرانی

+ + +

اگر سوز ِ دلی داری  به  یلدا

شبِ فیض است و شبهای درازا

به ذکر ِحق شوید مشغول امشب

به دردت میخورد این  سوز دلها

+ + +

نوای   سرمدی    آغاز   کردم

ببالِ شوق  چون   پرواز کردم

شنیدم من نوای « بیدل ِ » را

ز مستی  گریۀ  دمساز  کردم

+ + +

مرا شور و نوا هردم کنون است

بدرگاه ِ خدا  یکسر   فزون است

که دارم دوست ، من شبهای یلدا

می وحدت بکف ما را زرغون است

الحاج محمد ابراهیم زرغون

۱۲ دسامبر ۲۰۱۸

اسلو – ناروی

یلدا ، روایت ایستادگی نور

( هجدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : دوشنبه  مؤرخ ۱ جدی  ( دی ) ۱۴۰۴ خورشیدی  ۲۲ دسامبر ۲۰۲۵ میلادی –  ملبورن – استرالیا

یلدا ، روایت ایستادگی نور

شب

تا زانوی جهان

قد کشیده است،

و اهریمن

بر شانه‌های شهر

دست سنگین خویش را

می‌آزماید ،

اما ما

ایستاده‌ایم،

با جامی از آتش،

با نام « میترا » بر لب،

و حافظه‌ای

که واژه‌ی شکست

را هرگز

به خاطر نمی‌آورد ،

ای تاریکی!

تو

چیزی جز

مکثی کوتاه

در تقویم خورشید نیستی

از دل همین شب،

که دندان‌هایش را

در گوشت زمان

فرو برده است،

سپیده

قد می‌کشد ،

چون شمشیری

در مشت کودکی

که هنوز

از ترس

چیزی نمی‌داند ،

اهورامزدا

دور نیست،

خدا

در مسجد

محبوس نیست،

مسیحا

در کلیسا

به صلیب آویزان نیست،

و هوم

در گودواره

به خواب نرفته است…

اما ،

در همین شراب ‌اند

که لب‌ها را

به خنده‌ای

عصیانگر می‌گشاید،

در همین شعله‌اند

که از نگاه عاشق من

برمی‌خیزد

و شب را

شرمنده می‌کند ،

یلدا

شب تسلیم نیست ،

شب سوگند است ،

سوگند انسان

که با تمام زخم‌هایش

باز هم

طرف نور

بایستد

پس

« بزن، ساقی، دف!»

« بزن، ساقی، می!»

که این شب

آخرین دندان تاریکی‌ست،

و سپیده

پشت در،

نام ما را

صدا می‌زند .

میترا وصال

۲۰ دسامبر ۲۰۲۵ 

لندن – انگلستان

کافه ی دل

( هجدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : دوشنبه  مؤرخ ۱ جدی  ( دی ) ۱۴۰۴ خورشیدی  ۲۲ دسامبر ۲۰۲۵ میلادی –  ملبورن – استرالیا

کافه ی دل

” من منتظرم تا  شب  یلدا  برسد”

در کافه‌ی دل  یار  به  نجوا  برسد

سازیم چراغانی و این کلبه‌ی عشق

شاید که  هوای  کوی  لیلا  برسد

من خسته شدم از این همه تنهایی

شاید که  امیدم  شب  فردا برسد

امشب که چه زیباست کنارم باشی

یک باره دو دلداه به   شیدا برسد

تا سجده کنم محبوب دیرینه‌ی خود

آوازه‌ی   عشقم    به    ثریا برسد

آن لحظه که من گرم خیالش باشم

دل تشنه‌ی دیدار  به  دریا برسد

از  عشق  بخوانم  بزنم  فال وفا

باشد که نسیمی به تماشا برسد

سروده یلدایی تقدیم شما عزیزان

یلدا تان فرخنده باد

عالیه میوند

فرانکفورت

۲۰ دسامبر ۲۰۲۵

شب دیجور

( هجدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : دوشنبه  مؤرخ ۱ جدی  ( دی ) ۱۴۰۴ خورشیدی  ۲۲ دسامبر ۲۰۲۵ میلادی –  ملبورن – استرالیا

شبِ یلدا

این همان دراز ترین شب سال است که پایان ان پیروزى نور برظلمت را رقم میزند و روز ها رو به درازى میگذارند

این شب را مردم دور هم جمع شده و با نشاط و سر گرمى میگذرانند و چه خوب است که درین شب طولانى و سرماى استخوان سوز بیاد سفره هاى بى رنگ و بوى هم وطنان خویش هم باشند.

این سروده هرچند که تکرارا میباشد ولى لا اقل مارا بیاد بینوایان مى اندازد

که دراین شب اجاق. و اطاق گر مى ندارند و درین شب با گرسنگى و سرماى طاقت فرسا. دست و پنجه نوم میکنند :

شب دیجور

باسفره بى رنگ و بو هر شب  بود  یلداى من

پنهان من ، پیداى من ، امروز  من ، فرداى من

سرماى طاقت سوز دى ، تا استخوانم میخزد

پنهان کجا خواهد شدن ، این رعشه ى پیداى من

تا سفره ى من شد تهى ، پر شد ز غم دل در بدن

هر گز نمى اید به کف ، سودى ازین سوداى من

یک مشت حکام  دغل ،   نان   مرا   دزدیده اند

بر گوش دزدان کى رسد، از سوز دل اواى من

گفتى شب یلدا بیا   دل   از   عزا   بیرون کنیم

ارى ، اگر اید خوشى ، در این  دل شیداى من

یلدا خوش است از بهر تو ، چون سفره ات رنگین بود

یلداى من ارد به خواب ، آش ابو درداى  من ۱

دیوار شادى تو شد از اهن و سیمان و سنگ

هرلحظه مشت گل برد، توقان غم، از داى من ۲

دیجور باشد هر  شیم گر تیر  یا  بهمن   بود ۳

خوابى ندارد چشم من ،با خوان غم افزاى من

خشت و گلى ایوانِ  دل   ،از بس که شد   با غم عجین

تغییر کرد این قافیه، از داى من، بر زاى من ۴

دستى نه تا بر سر زنم ، پاى نه تا بر در  زنم

با معده ى از تان تهى، اى واى من ، اى واى من.

محمد على فرحتیار

۲۰ دسامبر ۲۰۱۸

فرایبورگ –  المان

٠٠٠٠٠٠٠٠٠٠٠٠٠٠٠٠٠٠٠٠٠٠٠

پى نوشت:

۱ – اش ابو دردا : نوعى غذا که به نیت شفاى مریض تهیه میگرددو براى فقرا میدهند

۲-  داى : دیوار گلى

۳- دیجور : تاریکى ، شب تاریک و طولانى

۴ -زاى : امر به زاییدن و به معنى زاینده. در ترکیب : وازاى ، سخت زاى.

یلداى همگان خجسته و پر نور باد!

( هجدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : دوشنبه  مؤرخ ۱ جدی  ( دی ) ۱۴۰۴ خورشیدی  ۲۲ دسامبر ۲۰۲۵ میلادی –  ملبورن – استرالیا

یلداى همگان خجسته و پر نور باد!

پى    یلدا      یقینن     نور   آید

جهان  را  عاقبت   مستور   آید

چو یلدا جشن میلاد سپیده ست

برایش    روشنى  دستور  آید

مترس از طول شب وز ظلمت او

به انجام  هر  شب  دیجور آید

اگر چه سرد و تار و بس درازست

زمستان  را  بهاران   سور آید

اگر چه راه ایمن سخت و جانکاه

ولى   در   وى   نوید  طور آید

مشو نومید از  لطف  خداوند

که لطفش بر همه منظور آید

(شیبا رحیمى)

دسامبر ٢٠٢۵

شبِ یلدا    

( هجدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : دوشنبه مؤرخ ۱ جدی ( دی) ۱۴۰۴ خورشیدی ۲۲ دسامبر۲۰۲۵ میلادی –  ملبورن – استرالیا

یلدا بر همه عزیزان خجسته باد !

شبِ یلدا

شب  یلدا   رسید  ،  یلدا     کجایی

انیسِ   این     دلِ   شیدا    کجایی

درین چله که فصل سوز و سرماست

طلوعِ     صبحِ     روح  افزا  کجایی

دل از هجران تو خون  گشته  امشب

تو ای  درمانِ  این  درد ها  کجایی

سیاهی بسکه گسترده ست بر شب

چراغِ      امیدِ     دل   ها    کجایی

بیادت   شمع   جانم    آب    گردید

تو   ای   پروانه ای    زیبا   کجایی

شکسته  قایقِ صبرم   به  طوفان

سکونِ    ساحلِ     دریا     کجایی

ستاره خسته ازچشم انتظار است

تو   ای   تعبیر   این   رؤیا   کجایی

نفس در سینه یخ بست از فراقت

بهارِ   گرمِ   این      سرما   کجایی

بنامت   شد   اناری   این   دلِ  من

لبِ      خندانِ    لبخند ها   کجایی

جهان بی تو شبِ ممتد گرفته ست

سجرگاهِ      خوشِ   معنا   کجایی

بشیرت   ناله   دارد   از  سرِ شب 

تو   ای  مونس   بی  همتا کجایی 

قیوم بشیر هروی 

ملبورن – استرالیا

۲۱ دسامبر ۲۰۲۵ 

یلدا

( هجدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : یکشنبه  مؤرخ ۳۰ قوس ( آذر ) ۱۴۰۴ خورشیدی ۲۱ دسامبر۲۰۲۵ میلادی –  ملبورن – استرالیا

یلدا

یلدا رسید و این   دلِ  من بی قرارِ توست

هردم به یادِ روی تو، هر لحظه یارِ توست

 پاییز هم  گذشت  گُلِ  امیدِ  من  شگفت

 لبخند غنچه ها، همه  از نو  بهارِ  توست

 تلخی  چشیده ام   ز هجرات، کنون دلم

در   آرزوی  شهدِ  لبِ  چون  انارِ  توست

 ای کاش  دیده بندم و  آیی به خوابِ من

 وقتِ سحر دو چشمِ تَرَم  انتظارِ توست

 گفتم که حافظا، دل اش امشب کنارِ کیست

گفتا همیشه با تو  و  هردم کنارِ توست

 یلدای عاشقان همه نیک و مبارک است

 مِهرم چو نوری در دلِ شبهای تارِ توست.

مریم نوروززاده هروی

 بیست و یکم دسامبر ۲۰۲۵

از مجموعهُ”پاییز “

 هلند.

یلدای بلخ و کابل، هرات 

( هجدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : یکشنبه  مؤرخ ۳۰ قوس ( آذر ) ۱۴۰۴ خورشیدی ۲۱ دسامبر۲۰۲۵ میلادی –  ملبورن – استرالیا

یلدای بلخ و کابل، هرات 

شبِ یلدا چون رسد، خانه پُر از شور  می‌شود  

قصهٔ نوری کهن، باز در افکار می‌شود

در بلخ و هرات و کابل، شمعِ شادی شعله‌ور  

هر دلِ افغان زِ مهرِ یلدا بیدار می‌شود

هندوانهٔ سرخ‌دل ، انارِ  پُر دانه به کف  

سفرهٔ مهرِ  کهن، آینهٔ تکرار  می‌شود

ریشهٔ این رسمِ پاک از  روزگارِ باستان  

در دلِ هر پارسی‌زبان، چون کوه استوار می‌شود

در سمرقند و بخارا، در  بدخشانِ بلند  

نامِ یلدا با نسیمِ کوه‌ها هم‌یار می‌شود

در ایران، شامِ بلندش قصهٔ مهر و امید  

فالِ حافظ با غزل‌هایش پُر از اسرار می‌شود

در تاجیکستانِ ناز، در قُندوز و پنجشیر  

هر جوان با شوقِ یلدا عاشقِ دیدار می‌شود

شب که طولانی‌تر است، قصهٔ خورشید نیز  

در دلِ دانای ما، رمزِ صُعودِ کار می‌شود

این شبِ دیرینه  را   دانشِ   امروز هم  

جشنِ پیوندِ دل و فرهنگِ ما بسیار می‌شود

هر کجا باشد زبانِ پارسی، یلدا همان  

رسمِ پیوندِ دل و جانِ  همه  اقوام  می‌شود

در هزاره‌جاتِ سبز،  در مزارِ  پر شکوه  

هر پدر با قصه‌گویی،  مایهٔ دلدار می‌شود

در بلوچستان و خراسان، در نیشابورِ قدیم  

نامِ یلدا با نسیمِ شعرها هم‌یار می‌شود

در شبِ یلدا امید است که فردا روشن است  

این حقیقت در دلِ هر مردِ هوشیار می‌شود

گرچه شب طولانی است، صبحِ روشن در پی‌اش  

این پیامِ یلدا از آغازِ روزگار می‌شود

آخرِ  این  قصه  هم  نامِ  فائز یاد باد  

کز غزل‌هایش جهان سرشارِ گل‌عطار می‌شود

خلیل الله فائز تیموری

همنوای مردم

( هجدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : یکشنبه مؤرخ ۳۰ قوس  (آذر) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۲۱  دسامبر ۲۰۲۵ میلادی –  ملبورن – استرالیا

همنوای مردم

آن روز کز آتشِ  کین سیدنی به حیرت افتاد

بس ناله های جانسوز از دست  ظلمت افتاد

از گرد باد  وحشت   پیر و  جوان   هراسان

دیدیم  جوانِ  پر شور در  اوجِ    عزت  افتاد

احمد ،  الا  احمد  ،  آن    مرد   با  شهامت

برخاست  بنام  الله  بر  لوح   غیرت   افتاد

جان در طبق اخلاص بنهاد  و قهرمان شد

وانگه که  تیر  ظلمت هنگام خدمت افتاد

برخیز بیا  و بنگر  (احسان)   رشادتی  را

کز همنوای مردم با عشق و  همت افتاد

طیبه احسان حیدری

سیدنی  – آسترالیا

به پیشواز شب یلدا

( هجدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : یکشنبه مؤرخ ۳۰ قوس  (آذر) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۲۱  دسامبر ۲۰۲۵ میلادی –  ملبورن – استرالیا

به پیشواز شب یلدا

        دوباره    نوبت    دیدار    یلداست

شب برف است و یخبندان و سرماست       

        دگر  دادم  به تو  قول  و   امیدی

حضورت روشنی  بخشای  یلداست        

        به خوان دوستان در این شب شاد

انار  و  هندوانه  جلوه  فرماست       

        به  یاد  زلف  مشکین  و   درازت

همه شب های من  مانند   یلداست        

        نکو  رویان  شب  یلدا    برقصند

فضای بزم خوبان وه چه زیباست        

        ز شب های دگر یلدا  طویل است

که در هر پاس آن صد شور و غوغاست       

ثنا  خوشحال می گردد وطندار

شب یلدات اگر پرازطرب هاست

محمد اسحاق ثنا

ونکوور کانادا

۲۰ دسمبر ۲۰۲۵

شبِ  یلدا 

( هجدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : شنبه مؤرخ ۲۹ قوس  (آذر) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۲۰  دسامبر ۲۰۲۵ میلادی –  ملبورن – استرالیا

شبِ  یلدا 

شبِ  یلدا  ، شبِ   شعر   و ترانه

 سرود و قصه‌    های   عاشقانه

 گهی   با   مهربانان   قصه گفتن

 گهی دستی  بریم   بر  هندوانه

 شبِ چنگ و رباب و مطرب و نی

شبِ جام و صبوح و ساغر و می

 شبِ بیت و غزل، شعر و ترانه

 شبِ    ختمِ  خزان ، آمدنِ  دی

 شبِ نقل و نبات و چای و بادام

 شبِ سیب و انارِ  سرخِ  گُلفام

 شبِ خویش و تبار و گرمِ دیدار

 شبِ مهر و صفا،   بوسیدن یار

 شبِ حافظ، شبِ عطار و بیدل

شبِ مستی و شوقِ یارِ همدل

 شبِ قصه، شبِ  چنگ و ترانه

 شبِ گفت‌ و‌شنودِ ساده، کامل

 شبِ بزم و  نشاط   و مهربانی

 شبِ آتش، شبِ نغمه‌فشانی

 شبِ گردشِ حال و گفتِ یاران

 شبِ هم‌نفسی  و   هم‌زبانی

 شبِ آغازِ دی و  برف و بارش

 شبِ شوق و سپیدار و ستایش

 شبِ   سرد  و  بلندِ   پُرمحبّت

 شبِ تاریکِ رعد و ابر و غرّش

 شبِ زادنِ نور، میلادِ خورشید

 شبِ رفتن  به  فردا هایِ امید

 شبِ آتش و نغمه، رقصِ شعله 

 شبِ یاد از فروغِ عهدِ جمشید

 شبِ   آغازِ    رحماتِ    الاهی

 شبِ لطف و   محبت آشنایی

 شبِ در یادِ  الله    تا سحرگاه

 شبِ تسبیح  و  ذکرِ   انبیائی

بشیر احمد شیرین   سخن

خاک مظلومک ما

( هجدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : شنبه مؤرخ ۲۹ قوس  (آذر) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۲۰  دسامبر ۲۰۲۵ میلادی –  ملبورن – استرالیا

خاک مظلومک ما

استقبال ازشعر زنده یاد محمد یوسف کهزاد با عنوان به یاد یار ودیار

هرگــزم یـاد نـرود  ،آبـبـازک * ویـرانــک مــا

قلعه وباغ بزرگ، با صدها  جریب  زمینک ما

آب کـاریـز لذیــزش،  گــوارا ، چــوآب کــوثــر

سرد در تابستـان و معتـدل، در زمستـانـک ما

گِل سرشوی آببازک، بُدی بهترزصد ها شامپو

بی ضـرر، شـهـره بـنـامِ آببـازک  جـانـانک ما

فصل برداشتن خرمن ها،چه شوروهوایی داشت 

همه ازپـیـرو جــوان ، مـرد وزن واطفـالـک ما

کمـرم خـم شـده، ازبی وطـنـی هـا در هـجــران

 چــه جـفــا هـا کــه نکــردنـد، بوطــن جانـک ما

چه انگـور بهـشتی که داشـتـیم، به چـرخ  لـوگــر

ســیــب اعـلـی حـاصل   محـمـد  ،آغه جانـک ما

مــا بــه آن مــردم بـیـچــارۀ لـوگــر چـه کـنـیــم؟

کـرد سیـلاب خـراب ، خـانه وکاشانه وباغک ما

فــارغ از دشــمــنـی وتــعــصـب ودزدی بـــوطــن

چــقـــدر صـلـح وصـفـا بــود، بـه آن دورا نـک مـا

سـاز وآواز دُری، گــشـتــه بـه دنـیـا، بـس مشهــور

بی مـثـال است همه شب های خوشِ ،پغـمانـک مـا

خـائـنــــان وطـنـــم، عـــزت لــوگـــر  بــفـــروخــت

یـک وطــنــخـــواه نـیــامــد، گـهـی به دیــدارک ما

مـیــلــه هــای گـل ســرخ دربـلـخ، نـــرود ازیـــادم     

جهنـده بــالا کـــردن و، شــفـــای بــیــمـــارک مـــا

بـزکـشــی هـای وطـنــم بـود،چه زیــبـا ودلـچــسپ

هـر طــرف سـمـت شـمـال و بـه کـابـل جـانـک مـا

چــه جـمــع وجـــوش بــه بـــازار کـلـنـگـارِلــوگــر

هــمــه اقـــوام وطـــن، جــمـع درآن بـــازارک مــا

پـشــتـون وتــاجـک وهــزاره ،هـمـه بـاهـم بـودیــم

هـیـچ قـومی نـداشـت برتـری به دیگــر قـومـک ما

چه عجب کیف داشت گردشِ رفیقان باطراف خانه

 شـب مـهـتـاب وهـوا خـوری، کـنـارِکـاریـــزک مـا

 وه چه پر کیـف بود، به وقـت گـرمی وفـارغ  زدَرو

کـاســۀ دوغ ونــــان جـــواری، چـپـاتــی گـگ مــا

چـشم هـر   دشمـن    خاکـم   بشـود   کور  خـدایا!

زآنکه   کردند   چپاول   همه   دارائی  مُلکک ما

آه چه   زیبا    بودش   دمی،   بر لب دریای لوگر

ماهی گیری  و  شنا  زیر پلِ    قندهاری  گک ما

“حیدری”   هرچه    بگـویی،  تو زاحوال وطن

 شمۀ هم نتـوان  گـفت ،ز  خـاک   مظلـومک ما

پوهنوال داکتراسدالله حیدری

۱۸ دسامبر ۲۰۲۵ 

سیدنی – آسترالیا

*-  آببازک – قریه ی مربوط به ولسوالی محمد آغه ومحل زندگی اجدادم

 که بسیار زیبا وخوش آب وهوا بود.  

مرا نشناخت

( هجدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : شنبه مؤرخ ۲۹ قوس  (آذر) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۲۰  دسامبر ۲۰۲۵ میلادی –  ملبورن – استرالیا

مرا نشناخت

کسى بغیر  خداى  جهان   مرا نشناخت

بهر کى هر چه نمودم بیان مرا نشناخت

چمن که  از  نفس  زحمتم   شگوفا  بود

شدم بدیدن  گل  ، باغبان  مرا نشناخت

ز عشق تهمت نا حق ب پاى  من کردند

به شهر عشق بتان، عاشقان مرا نشناخت

میان  قافله سالک   شدم   براى   همه

سفر تمام شد و همراهان مرا نشناخت

ز پینه   هاى   جبینم    سجود   میگرید 

ملاى  مسجد نا  مهربان   مرا نشناخت 

(ظفر) به زیر لبش با شکایتى میگفت :

رفیق زنده گى ام همچنان مرا نشناخت

نذیر ظفر

دریاچه

( هجدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : پنجشنبه مؤرخ ۲۷ قوس  (آذر) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۱۸  دسامبر ۲۰۲۵ میلادی –  ملبورن – استرالیا

دریاچه

غزل خزان 

( هجدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : پنجشنبه مؤرخ ۲۷ قوس  (آذر) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۱۸  دسامبر ۲۰۲۵ میلادی –  ملبورن – استرالیا

غزل خزان 

برگ زرد و  دلربا   افتاده   بر  دامان  خزان  

رنگ و بوی  تازه دارد باغ در  دوران  خزان  

نسیم نرم   می‌وزد آمیخته    با  صوت آب  

می‌زند بر جان ما   آهنگ  خوش، الحان خزان  

آبشاران می‌خروشد، می‌زند بر کوه و دشت  

می‌برد دل را به صحرا، نغمهٔ طوفان خزان  

هر درختی جامهٔ زرین به   تن  آراسته است  

چون عروسی در حنا بنشسته در میدان خزان  

هوای معتدل چو یار  مهربان   دل می‌برد  

می‌نوازد روح   ما   با نغمهٔ   جانان  خزان  

هر نظر کز باغ گیرد، می‌شود  آیینه‌ گون  

می‌نماید جلوه‌ها  از  پردهٔ   پنهان   خزان  

در دل شاعر فائز شعلهٔ عشق است ز نو  

می‌سراید نغمه‌ها در دفتر و دیوان خزان  

خلیل الله فائز تیموری

زخمه ای مژگان

( هجدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : پنجشنبه مؤرخ ۲۷ قوس  (آذر) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۱۸  دسامبر ۲۰۲۵ میلادی –  ملبورن – استرالیا

زخمه ای مژگان

از  دلِ  ما  کسی   خبر  دارد 

که غم و  دردی  بیشتر  دارد

شهدِ این زندگی سم آلود است

کسی داند که او  شکر دارد 

جز خدا هر‌ که  را   بود  دلدار 

آسمانم  به  خود   قمر   دارد 

است  دنیایی  دون دنی پرور

آدم است آنکه سیم و زر دارد

در به در  هر کجا  بود  بسیار 

دوستی کن  به  آنکه در دارد 

نسخه های طبیب بی اثر است

عاشقی   داروی   دگر  دارد

پول و زر   می‌رود  به  باد فنا

خوش به حالیکه او هنر دارد

یارِ من هست  یار   بی پروا 

جای   دلدادگی   تبر   دارد 

دوستان زبانی دوست مگو 

روزِ بد بر تو  گوش  کر دارد

سگِ دیوانه  میشود ز غرور 

پشتِ سر هر که پاده خر دارد

حذر از کرگسان زشت نهاد 

مارِ اندیشه شان دو سر دارد  

هر که یوسف نمیشود به جهان 

پسر    نوح   هم    پدر دارد 

خیر از چشم عالم  افتادیم

خالق کل به  ما  نظر   دارد

هیچ چیزی نمانده  پا بر جا 

شامِ این غصه ها سحر دارد 

خورده محمود زخمه‌ ای مژگان 

زان سبب  دیدگان  تر دارد 

————————————–

یکشنبه ۲۶ قوس ۱۴۰۲ خورشیدی 

۱۷ دسامبر ۲۰۲۳  میلادی 

احمد محمود امپراطور 

شعله ای عشق

( هجدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : پنجشنبه مؤرخ ۲۷ قوس  (آذر) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۱۸  دسامبر ۲۰۲۵ میلادی –  ملبورن – استرالیا

شعله ای عشق

یار بر شعله ای عشقم دو زبان داد و برفت

دلِ  خاموش   مرا عزمِ  بیان داد و برفت

گفتمش باش که دل چیزی به گفتن دارد

شرح رسوایی من نعره کنان داد و برفت

خسته  گشتم  ز  هیاهوی دلِ  پُر شورم

رنج گفتم که مده، بیش از آن داد و برفت

در شب وصل خدا داند و آن  چشم ترم

به خودم گم شدم و هوش امان داد و برفت

یادِ آن روز گرامیست   که یار  آمده بود

لذتی برد و مرا نیز همان  داد   و برفت

پُچ پُچی کرد به گوش دل دیوانه ای من

بر منِِ غمزده صد رازِ نهان داد و برفت

دادمش تحفه دلم را که  نشیند به برم

دلم افتاد و سرِ خویش تکان داد و برفت

کس نگیرد دلِ افتاده ای این «غایب» پیر

 زآنکه ایام به او عقد زمان داد و برفت

داکتر سلیمان غایب

لطف بیکران

( هجدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : پنجشنبه مؤرخ ۲۷ قوس  (آذر) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۱۸  دسامبر ۲۰۲۵ میلادی –  ملبورن – استرالیا

لطف بیکران

 مترس هرگز  توکل گر به  ذات  مهربان باشد

 الف  تا یای ا ین دنیا بر  او  کامل  عیان باشد

 نگر بر کوه‌  و دشت  و آب  و  دریا و بیابان ها

 به هر یک آشکار از قدرت او صد نشان باشد

 درین دنیا مشو  هرگز ز اعمالت  دمی غافل

 که او ناظر به کردارت به هر کون و مکان باشد

 رسد روز  جزا  بینی   هزاران   سر بود پایین

 یکی آشفته از اعمال و یک  از ترس جان باشد

 شنو   آه  ضعیفان   را   مرنجان   بینوایان را

که فیض این صفت نزد خدای  لامکان باشد

مشو مأیوس و هرگز طالب از ناکس مباش، آری

طلب از ذات  حق  بنما  که لطفش  بیکران باشد

 امان قناویزی

فرانکفورت – آلمان

وصیت

( هجدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : پنجشنبه مؤرخ ۲۷ قوس  (آذر) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۱۸  دسامبر ۲۰۲۵ میلادی –  ملبورن – استرالیا

همکار گرامی ما محترم بشیر احمد شیرین سخن

ابیاتی را تحت نام وصیت خطاب به فرزند شان

سرودند ، اینک این سروده را خدمت شما

خوبان پیشکش می نماییم.

وصیت

بخوان  بابا ، منور  ساز وطن را

درخشان ساز ، چراغِ انجمن را

بخوان فیزیک ، بخوان درسِ ریاضی

شکوفا کن گلستان  و چمن را

ز دانش می شود هرجا فروزان

بخوان  تاریخِ   مردانِ   کهن  را

به بازوی توانا پرس  و  پال کن

بجوی والاترین فهم و سخن را

اگر من بی ثمر ماندم  ز دانش

تو روشن کن رهِ  خویش تن را

بیاموز  از  بزرگان  علمِ  اخلاق

رها کن پشتِ مٌرداب و لجن را

غنیمت دان تمامِ  لحظه ها را

 ویا  ابیات  کم  ارزشِ  من  را

دل از لوثِ جهالت  پاک  کردن

که پاکی می نواز روح وتن را

به راهِ علم ، هلا ، ثابت قدم باش

که سازد علم ودانش این وطن را

چو بر خیزی به همت اندر این ره

بیابی فهم  و  ادراکِ  فٌطن را

تو آن گٌردی که با همت و بینش

برآورده     کنی    امیدِ  من  را

پسر با فهم و فکرت همسفر شو

که نورش زنده دارد جان و تن را

بگ.وش بابا تو پند نیک مردان

وصیتِ بشیرشیرین  سخن را

بشیر احمد شیرین سخن

جان خسته

( هجدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : پنجشنبه مؤرخ ۲۷ قوس  (آذر) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۱۸  دسامبر ۲۰۲۵ میلادی –  ملبورن – استرالیا

جان خسته

 ای جان خسته ودرد آلود من

 بنگر زمانه بامن چی بازی کرده

تن خسته وزخمی ام

 قلب ویران شده ام

 جوانی ام

 پر پر شده به مثل کبوتر زخمی

 که نه بال دارد به پریدن زخمی

آسمان ماتم گرفت ازدرد

 ندانم

 زمین ازتپش قلبم به لرزه امد

 مثل آنکه همه برای من گریه دارند

 بلی ای جان خسته وزخمی ام

 بال هایم پرپر شد توان پریدن ندارم

 زخم هایم عمیق است

 مرهم ندارم

 کسی همدم غم تنهای من نشد

 بهار زندگی ام به مثل برگ های

 پاییزی به زمین افتاد

 آنگه فهمیدم که دیگر بهاری

وجود نداره

 بهار ساحل

هستی، انسان و عدم

( هجدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : چهارشنبه مؤرخ ۲۶ قوس  (آذر) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۱۷  دسامبر ۲۰۲۵ میلادی –  ملبورن – استرالیا

هستی، انسان و عدم

عمری گذشت در خم و پیچ مدام هیچ

بـودن نـدیده مانـدن کس در دوام هیچ

جاه و جلال و  قـدرت  آدم فـسـانه بود

ابحـاری  در سـراب  تخیّـل تمــام هیچ

زور و  زر  و  کمال  تمـدن  به باد  رفت

ای بی خبرزگردش  و درک مرام  هیچ

تاریخ  پر ز قصۀ  جنگ و  ستیز  گشت

گویی که در غلاف قلم شد حسام هیچ

هـست و شـدن ارچه تکامل کـرده اند

دردا که می فتند در آخـر  به دام هیچ

در امتداد بـود و شـدن خـاک میشویم

تا ذره ذره هـسـتی شـود انقسـام هیچ

دیگ زمان در آتش آز  شدن  بسوخت

فـرسـوده گـشت در گـذر انهـدام هیچ

هیچی که در خیال عدم جلوه می کند

افکنده است بودو شدن را به کام هیچ

  که   در   تنوع   هستی   شـده  عیان

افـشـرده بـود در دل چـاه  ضلام هیچ

ازبس تضاد و جنگ بُوَد  در دل  شدن

شـایــد که انقلابی دمـد از قـیـام هیچ

بود وشدن و هیچ و عدم در تقابل اند

بــودن زنـدگی  و نـبــودن، پـیام هیچ

هیچ از کـجا  بـیامـده  و  در  کـجا رود

تـشـتی که بار بار فـتــاده ز بام هیچ

هیچ هـرچه ادعا بکند هیچ می شود

تنها مگـر ز هـیـچ بپرســنـد  نام هیچ

هیچ و عدم که حالت هستی کند بیان

بـودن دمیده در گـذر گام به گام هیچ

هستی هماره جلوه گرهستی خودست

زیـرا که بـر عــدم نسـپارد  لگام هیچ

راز بقا که در یـد اصـل   تکامل است

هربار زنده می شود ازقتل عام هیچ

جسم و روان نتیجۀ دور تکامل است

هستی شده که مأمن ارواح رام هیچ

هیچ وعدم اگرچه ندارند جسم و جان

لیکن؛ نماد کُه شـده سنگ رخام هیچ

پیچـیده بـانـگ هیچ و عـدم تا دم ابـد

آن ســوی بیکـرانـه نیابی عـلام  هیچ

عالم تمام لب به لب از هستِ  کل بود

یارب عدم چه بوده که زاید مام هیچ

روز طلوع و شام غروب  از کجا رسد

بی نورِ آفتابِ سحر، نیست شام هیچ

آن مطلقیکه خلق شده ازعدم کجاست

زیـرا حقیقتیست که گـردد هُمام هیچ

خاخام وشیخ وراهب ومرتاض رابگو

تاکی زجهل وخدعه کنید احترام هیچ

خلقت که در زمان ومکان آمـده پدید

چیزی نبـوده جـزهـنــر انضمام هیچ

هستی اگربه چنگ زمان و مکان فتد

بود و نبود وهست و شدن ادغام هیچ

درد گـذشته حال شـما را کند خـراب

آینده چیست جز نظری در غمام هیچ

در حال واقعی همه گـر زندگی کنند

خوشحـال و شـاد از عمـل التیام هیچ

با انعکاس هستی درهستی فتاده است

بس نقش بیکرانـه ز کلک رسام هیچ

تصـویـر ذهـن  آدم در بند بـوده است

آن خالقی که حکـم کـند در مقام هیچ

انسان ز ترس هیچ وعـدم بندگی کند

تا خویـش را رها کـنـد از  انتقام هیچ

یک روز  گربه  قولی قیامت رسد فرا

آهسته گک به گوش خداگوسلام هیچ

ازعقل و دین و فلسفه بسیار گفته اند

آدم به ظنّ خـود شده چندی امام هیچ

جعـل و دسـیـسه تا که شـده منبع خبر

گـمـراه می کـنـد هـمه را ارقـام هیچ

تقلید کـور و منطق محـدود و اعـتقاد

هریک به سهم خود بگرفتند وام هیچ

ایمان وعقل ودانش واحساس هرکدام

نقشی گرفته انـد عجب در درام هیچ

هیچ و عدم زهـستی در اذهان آمدند

بود ونبود وهست وشدن درگدام هیچ

امواج مغز و  نور  دل  از  گوهر  وجود

با عشق بی زوال بکند پر، تمام هیچ

هستی فراتر از همه ابعاد بوده است

با چـشـم دل نظر بکـنـد انهـزام هیچ

عالم که پر زهستی جاوید بوده است

گویا که هیچ زنـده بُوَد  در کلام هیچ

گیرم که بی حساب کنی عمرازنخست

غـافــل مـشــو ز فـلـسـفـۀ خیّام هیچ

ازفیلسوف و عالم و اهل هنر بپرس

آیا کی بـوده پیرو کـور دو غلام هیچ

برهان عقل خالص اگرقید منطقست

سـازد طلسـم دیگری از انظلام هیچ

اشراق درشهود و تصوف چه میکند

شـوری فکـنـده در گـذر انعـدام هیچ

از هـستی و فـنا و بقـا نقل کـرده اند

هـستیست در بقا  و  فنا در کـنام هیچ

هستی که درعـدم نبودغیرهیچ، هیچ

دلخوش مکن به لذت دارلسـلام هیچ

آدم اسیر قاموس وهم و خیال گشت

عمری گذشت در  گـذر  ازدحام  هیچ

از ارز  دیجـیتال  خـیالی  سخـن  زنند

دلخوش کنند به باورِسودِ سهام هیچ

گرسکه اعتبارِخودش  را ز دست داد

بازار   پـر  شــود  مگـر  از  اقـلام هیچ

جنگ وجدال آدم  نادان  برای چیست

گویا که دست  و پا بزند در قوام هیچ

آغـاز هـیچ  را  ز عـدم  جستجو  کنند

در هیچ و پوچ گم بشود  فرجام هیچ

بازیگـران هیچ و فنا هیچ  می شوند

هرچند می کنند همه را سرسام هیچ

بربند کتاب مطلق وازنسبیت بخوان

ازعرش تا به فرش نیابی خرام هیچ

ازهیچ خلق هستی مایک فسانه است

با کِی رسیده است مگر تلگرام هیچ

انسان تا سـراسیمۀ عقل قاصراست

افتاده در عدم همه نظم و نظام هیچ

هستی بی‏زوال و  خدا در طبیعت اند

آزاده باش و دورشو ازلیم ولام هیچ

گر پادشاه ملک دل وجان خود شوید

بی شک که بندگی نکنید اوهـام هیچ

عشق و صفا و مهروخردهست تا بدل

لبریـز باده هـستی کند نیز جـام هیچ

ازدردِ رنج و لـذتِ  شادی گریزنیست

هستی پرازحوادث وهیچ ازکدام هیچ

پرشورِزندگی و طرب کن خلای پوچ

بگـذر ز اعـتقاد  حـلال  و حـرام هیچ

انسان اگر طبیب دل وجان خود شود

درمان کند سراطون پوچ وزکام هیچ

ای خـالـق هـنـرکـدۀ هـستی و زمـان

بیرون فکن زوادی اذهان رُمام هیچ

ازوهم هیچ وپوچ که انسان کند اسیر

معنا بساز و باغ زمن کن رغام هیچ

خودرابیافرین وگذرکن زهفت خوان

صد زال زرورستم دستان زسام هیچ

میدان رابه قدرت رخش  درون سپار

بگشاعنان سرکش وبرکن حزام هیچ

هیچ وعدم وبودوشدن سرّ وحدت اند

هستی چوبی عدم شده دراختتام هیچ

انسـان اگر به قلۀ هـستی کند صعود

نظم نـویـن بـه پا کند از انفصام هیچ

رسول پویان

۲ دسامبر ۲۰۲۵