۲۴ ساعت

سایه ی سایه ی خودت گشتی، آن سر پر ز آفتاب ات  کو؟

سینه ات لانه پریدن بود، چه شد آن قلب پر  عقاب ات کو؟

اختران واژه های مشتعل اند، که ز سر پنجه ات گریخته‌اند

چه فزودی به شاهنامه عشق، قلم و قصه و کتاب ات کو؟

زلزله سکته کرده ، طوفان مرد، آسمان سنگی از سکوت شده است

تا ز سیم ستاره نعره جهد، زخمه بر کاسه ی رباب ات کو؟

مانده ققنوس ها به خاکستر، سر ز آتش برون ن  می آرند

درٍ  تاریخ عشق  را  بگشا ،  انقلابی   در   انقلاب   ات کو؟

تو که می دادی از سر و سینه،‌ مژده بحر را  به  صحرا ها

چشمه ها کور شد میان سر ات، آن زلال  روان  و  آب ات کو؟

از جهان و خودت نهان گشتی ، پشت کردی  به  شهر بیداری

تا که اندیشه ات جذامی شد، چهره ی پشت آن  نقاب ات کو؟

عشق طوفان پرست تا خوابید، زندگی سر نهاده در تابوت

سر کشد عشق تا به سرمستی، خم و خمخانه شراب ات کو؟

جنگل دست ها و  پرچم  ها ، تا که  این  دشت را بپوشاند

آن صلا آن صدای آتش بار، سینه، آن کوره ی مذاب ات کو؟

صبر را دفن کن  به  دیروزت ، کوه ها  را  چو رود جاری کن