۲۴ ساعت

مخمس بر یکی از بهترین  غزل های توحیدی و عرفانی حضرت ابوالمعانی بیدل رح  .

( هجدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : شنبه مؤرخ ۱۵ قوس  (آذر) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۶  دسامبر ۲۰۲۵ میلادی –  ملبورن – استرالیا

مخمس بر یکی از بهترین  غزل های توحیدی و

عرفانی حضرت ابوالمعانی بیدل رح  .

( همه کس کشیده محمل بجناب کبریایت )

دل من پرُ است ز مهرت، سر خود نهم به پایت

شده ام   مُسَخرِ   تو   ، نفَسَم   شده   هوایت

به زبان  ذکر  گویم   ، شب و  روز  بوّد سنایت

” همه کس کشیده محمل ، به جناب کبریایت

من و  خجلتِ  سجودی  ، که نکرده ام برایت”

چو گدا به درب شاهِ ، سر شب سحر غنودم

که به ناله کرده ام آه ، به جبین عرق فزودم

چو    بِگویم   از   دَرِ عجز   ، بِپذیر  ثنا  درودم

” نه بخاکِ در بسودم ، نه بسنگش  آزمودم

بکجا   برم  سری   را ،  که نکرده ام فدایت”

به هزار جلوه خون است ، دلِ من ازین سوالم

که چه سان جمال بینم ، ذره ام  بی کمالم

خجلم ز معصیت ها ، که  به روزِ  حشر نالم

” نشود   خمار    شبنم ،   مئ  جام انفعالم

چو سحر به مغز چیند، سرخالی از هوایت”

نفسم چو بی اثر ماند ،  سر  فطرتم  بپیچد

به تواضعِ عجز سامان ، که غرور بمن نزیبد

ز خزان عمر خواهم ، دلِ من  ز  غم شکیبد

” طربِ بهارِ   امکان   ، به  چه  حیرتم فریبد

به برِ   خیال   دارم   ، گلِ   رنگی از قبایت “

نه غرور   جای   دارد ،  نه  مثال دارد اینجا

ز کمالِ آن خجالت  ، سرِ   اقبال  دارد اینجا

نه هُما پَرَد به اوجِ ،  نه چو بال   دارد  اینجا

” هوسِ دماغِ شاهی، چه خیال دارد اینجا

به فلک   فرو    نیاید   ، سرِ کاسهء گدایت “

همه عمر دویدم از پی، که به ذکرِ تو نوازم

نرسیده ام به سازی ، که به عشقِ تو بسازم

که به حیرتم فزون شد،به چه تحفهء بنازم

” به بهار نکته سازم ، ز  بهشت بی نیازم

چمن    آفرینِ   نازم  ،   به    تصوِرِ  لقایت”

تو ز رحم و شفقتِ خود، به کنارِ دردمندان

نظری ز لطف داری ، به منِ غریب چندان

ز شکوهِ همتِ تو ، که نشست به تخت شاهان

” نتوان کشید دامن ، ز غبارِ   مستمندان

بِخرام و ناز ها کن ، سرِ ما و نقشِ پایت”

همه جا حضوری با من ، تو قریبِ شاهرگِ من

نه گلی به باغ خندد ، نه طراوتِ به گلشن

دلِ من گهُر   بِبندد ،   که به  نامِ تو تپیدن

“نفس از تو صبحِ خرمن ، نگه از تو گل بدامن

تویی آنکه در بَرِ من ، تهی از من است جایت”

همه جلوه هات نورم ، ز تغافل همچو کورم

ز غبارِ شوکتِ مُلک، به قناعتی چو مورم

به رهِ حلاج اسیرم ، که ز دار او منصورم

“ز وصال بی حضورم ، به پیام  ناصبورم

چقدر ز خویش دورم، که به من رسد صدایت”

قدمی شمرده بِگذار ، نبری گمان که  حرَف است

تو مباش همچو اسراف ، ز تکبرِ   که  سَرف است

بِشنو سخن ز زرغون که بطینتِ تو ظرَف است

“نفسِ هوس خیالان ، به هزار نغمه صرَف است

سرِ درد سر ندارم ، منِ بیدل و دعایت “

الحاج محمد ابراهیم زرغون

اسلو – ناروی

پنج دسامبر ۲۰۲۴ 

سنا = روشنایی ، نور و فروغ و بلندی ذکر شده

ثنا = مدح کردن ، نیایش و ستایش و دعا کردن