داستان دو پنسل در بدخشان
( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : دوشنبه 17 جدی ( دی) ۱۴۰۳ خورشیدی – 6 جنوری 2025 میلادی – ملبورن – استرالیا
داستان دو پنسل در بدخشان
یکی روزی برفتم در بدخشان
به کوه های بلند و آسمان سان
همه مردم به پا استاده بودند
به عزم رزم ها آماده بودند
ازان سو لشكر قهار ِ روسان
كشيدي بر رخِ شان تيغِ بُران
به هردره به هردشت و به هركوه
بياوردي سپاهِ خود به انبوه
نكردي رحم بر مرد و زن پير
كشيدي كودك و برنا به زنجير
منم بودم يكي از جنگجويان
نه با تير و تفنگ و نى پَلَخْمان
سلاح ِ من كتاب و پنسلم بود
ورق هايي ز أوراق ِ دلم بود
شدم بالا به كوهي آسمانسا
كه باشم ساعتي پنهان زغوغا
كنم بيدادِ مظلومان فراموش
به آوازِ غزالانش نهم گوش
ز بلبل بشنوم راز ّ گلان را
ز آهو داستانِ عاشقانِ را
ببوسم روى و موي لاله هايش
دلم را يخ كنم با ژاله هايش
به آهنك و نوا و شور كبكان
به سوزِ هي هي و هيهاي چوپان
ز موسا و ز چوپانش بپرسم
ز فرعون و زايوانش بپرسم
ز ياقوتش ، ز لعلش ، لاجوردش
ز مردانِ قوي كوهنوردش
بزير كهكشان و ماه تابان
خورم أب زلال از چشمه ساران
ببينم دختران ِ روستا را
كه مي آرند بوي آ شنا را
بِروبَم شبنمِ گلها به مژگان
در آغوشم بگيرم عشقه پيچان
بتوني و فلاكس را ببوسم
گلاب و سوسن و نرگس ببويم
بگيرم در بغل گلهاي زنبق
كه چون چشمان آهو هست ابلق
ميان ِ كُرد هاى رشقه و گل
ميان ّ سبزه و نسرين وسنبل
ميان ناله و فرياد مرغان
ميان قرچه و قمري و زاغان
بخوانم شعر مخفي بدخشي
براي اهوان مست ِ وحشي
به دره دره اش رقصان كنم دل
ز نورِ مهر و مَه تابان كنم دل
درانجا بود بیدی سبز و خرم
نشسته زیر آن اطفال با هم
همه در پهلوی هم درس خوانان
بنام ِ صنفكي بودند شادان
مربي را بكردم احترامي
و تقديرش نمودم با سلامى
نشستم پهلوي أطفال زيبا
همه شان دلكش و محبوب و رعنا
ولي كفش و كلاه و پيرهَنْشان
نشاني بود از فقر و مِحَنْ شان
بگفتم كيست در بين شمايان
كه “إزادي” نويسد بهرِ مایان
ولی صرفا دو تا از بین آنها
شروع کردند بنویسند املا
دگر اطفال با چشمان و ابرو
همی دیدند پنسل های آن دو
به حیرت پرسیدم از استاد علت
فقط این دو همی دارند جرئت ؟
و یا در صنف این دو لا یقانند ؟
دگر أطفال از نا لایقانند ؟
مربي با وقار و با تَأنی
بگفتا اي عزيز ما خليلی
همه املا و انشا خوب دانند
همه خط و عبارت خوب خوانند
ولي در بين اين اطفال اصغر
فقط دو پنسل است ، الله و اکبر
اجازه ده همه نوبت بگيرند
و آنكه هر يكي زيبا نويسند
كشيدم من خجالت از سؤالم
كه فقرِ ملتم را من ندانم
ولي در دل اميدي گشت پيدا
كه اين دو پنسل است اميدِ فردا
جناب استاد خلیلی عزیز قلم زیبا ، طبع روان و احساس پاک تانرا می ستایم ، سعادتمند باشید.
باعرض حرمت
قیوم بشیر هروی