تاریخ نشر: شنبه ۲۹ ثور (اردیبهشت) ۱۴۰۳ خورشیدی – ۱۸ می ۲۰۲۴ میلادی – ملبورن – آسترالیا
ای پاسبان عشق
با دل چه کرده‌ای که رها ، درهوای توست
هربانگ خوش صدا به گمانش صدای توست
اصلاً عبور خاطر کس را نشانه نیست
در سینه‌ی که هر قدمش جای پای توست
انگیزه غزل شده ای در سرودِ من
ای پاسبان عشق ، همه از وفای توست !
در ساقه‌ای خیال و تمنای زنده‌گی
هی می‌زنی جوانه در آنجا که جای توست
کی رفته‌ای ز یاد که یادت برد مرا
در سینه‌ای که هر نفس‌اش های های توست
شاذیه عشرتی
۱۴ می ۲۰۲۴
تاریخ نشر : شنبه ۱۵ ثور (اردیبهشت) ۱۴۰۳ خورشیدی – ۴ می ۲۰۲۴ میلادی – ملبورن – استرالیا
زن
بریز هر چه غزل را فقط به پای خودت
به رنج ودرد نفس ها بکش صدای خودت
کسی به شام من و تو چراغ بل نکند
قدم بزن بر امروز و هم (صبای) خودت
نه مرهمی که در این زخم نا تمام کشید
برو طبیب خودت باش ، هم دوای خودت
بدان که تا به قیامت ، اسیر و بنده نهی
دوباره می رسد از ناخدا سوای خودت
غزل، غزل بسرا، تا که عاشقانه شوی
به پیش آینه ها در بکش ادای خودت
نترس از در بسته، خطای دو روز است
به اشتباهِ خود افتند پیش پای خودت
شاذیه عشرتی
تاریخ نشر : جمعه ۱۴ ثور (اردیبهشت) ۱۴۰۳ خورشیدی – ۳ می ۲۰۲۴ میلادی – ملبورن – استرالیا
زلفِ پریشان
دل دیوانه کجا بسته به فرمان من است
آنچه دشمن نکند در طلب جان من است
هر شبی درد سری گشته به دوری سر من
با خودش می‌بردم جای که جانان من است
نغمه‌ی عشق سرودن ، نفس تازه می خاد
آن که می‌سوزی در آن، سینه یی بریان من است
ای که خود می‌تپی از درد و به ما طعنه مزن
این که تو می‌طلبی قصه‌یی دوران من است
واژه‌های غزلم حرف و هجای دیگری ست
اشک دل ، آه جگر زینت دیوان من است
لحظه ها می گذرد با چه شتاب از نظرم
مثل بادی که سر زلف پریشان من است
عمر ما را نفسی نیست که بار‌اش بکشم
عاقبت می رسد آن روز که پایان من است
شاذیه عشرتی
۳ مارچ ۲۰۲۴