۲۴ ساعت

18 می
۱ دیدگاه

هوا صاف بود

هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : یکشنبه ۲۸ ثور  ( اردیبهشت ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۱۸ می  ۲۰۲۵   میلادی   ملبورن  استرالیا

هوا صاف بود

هوا صاف بود

و گلها گلستان سعدی را ورق میزدند

و غنچه ها با خمسه نظامی لب گشوده بودند

جوب ها شر شر کنان دیوان رودکی را میخواندند

درختان گیلاس با دیوان غلام محمد طرزی مشأعره میکردند

کبوتران منطق الطیر را زمزمه میکردند

و بلبلان به غزلیات شمس پناه برده بودند

 

درختان  آلبالو سرگرم دیوان استاد بیتاب بودند

قمری با شعر های شیخ بهایی پر گشوده بود

و  بره ها به مدرسه ای قاری ملک الشعرا می‌ رفتند

 

و درختان چهار مغز در فریادمناجات خواجه عبدالله انصاری باغ کلیله و دمنه را تکرار میکرد

و  دیوار ها با زبان استاد خلیلی آشنا بودند

و من ترا می‌ ستودم عاشقانه 

هما طرزی

نیویورک

۱۲ جنوری ۲۰۱۵

18 می
۱ دیدگاه

آهِ   آتشبار   

هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : یکشنبه ۲۸ ثور  ( اردیبهشت ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۱۸ می  ۲۰۲۵   میلادی   ملبورن  استرالیا

شاعر : زنده یاد استاد صابر هروی    فرستنده : محترمه ادیبه صابر صادقیار

 

آهِ  آتشبار   

 

ای که   از  بیداد  تو   رنج   ف راوان   دیده ام 

هر  طرف  رو  کرده ام  رنج  فراوان  دیده ام 

ای شکاری چشم !  چشمم کور شد آخر ز غم 

تا ترا چون  مردم   چشم   حریفان   دیده ام 

ناصیحا  بیهوده کن   گو   از   مزاق   زندگی 

حاصل از عمر و جوانی رنج  ارزان  دیده ام 

آه    آتشبار   من   هم     فاقد    تاثیر   شد 

سرد رویی ها شبی زین  آه سوزان دیده ام 

می هراسم از خود و بیگانه یارب چون کنم ؟ 

بسکه تزویر و گناه زین خوش نگاهان دیده ام 

مردمی نبود  میان  مردم ای  خوش  باوران 

بس ازین مردم ، شکست عهد و پیمان دیده ام 

صبر کن (صابر ) که الصبرست  مفتاح الفرج 

از   تصبر  مشکل  هر  کار  آسان  دیده ام . 

صابر هروی

پروان

سال ۱۳۳۶

18 می
۱ دیدگاه

وطن

هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : یکشنبه ۲۸ ثور  ( اردیبهشت ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۱۸ می  ۲۰۲۵   میلادی   ملبورن  استرالیا

وطن

وطن بی  تو به  زندانم همیشه

زدوریت  در  افغــــانم  همیشه

به آزادی  خود  از  دست کفـار

نما مســروروشـادانم همیشـه

به سید نی

به سید نی زار وبیمارم خدایا!

ز هجـر یار ، دل ا فگارم خدایا!

به حق عرش وفرشت یاالهی

رسـا نم نــزد دلــدارم خـدایا!

احتضار

ز  دوریت  وطن  در  احتضارم

به ملک غیر فتاده  بی قرارم

اگر تقدیر باشد میرم  اینجـــا

نما قسمت به دامانت مزارم

دنیای دوری

در این دنیای  دوری ، خوار و زاریم

مهاجـر گشته ایم ،دل  بیـقـــراریم

خــدایـا! تا  کجــا از یـاد  میـهـــــن

بســوزیـم وبســازیم،نـا لـه داریم

گلستان

وطــن هستی گـُلِستـا ن و بهشـتم

خــدا بنمــوده  با  حُبّــت  سِـرشتم

بگــریم  خـون  ز  دیده  از   فـراقـت

چودرهجر تو زار است  سَرنوشتم

 داکتراسدالله حیدری

۳۰ جون ۲۰۰۸

سیدنی – آسترالیا

18 می
۱ دیدگاه

دعوای لیسه‌های کابل

هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : یکشنبه ۲۸ ثور  ( اردیبهشت ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۱۸ می  ۲۰۲۵   میلادی   ملبورن  استرالیا

دعوای لیسه‌های کابل

نوشته ی ولی شاه عالمی
در یکی از روزهای گرم تابستان، لیسه‌ها گرد هم آمدند تا ببینند کدام‌شان بهترین مکتب‌ است.
لیسه استقلال سر بلند کرد و گفت:
ما در دل کابل، کنار ارگ ریاست‌جمهوری ایستاده‌ایم! سواد ما فرانسوی است، از آن زبان‌های نازنین. در صحن مکتب ما کنسرت‌ها برگزار می‌شود و  بهترین و لایقترین شاگرد های شهر از همین‌جا فارغ می‌شوند!
لیسه امانی خندید و گفت:
آفرین به شما، ولی ما آلمانی می‌خوانیم. رییس‌جمهور و وزرا دیپلوم‌شان را از ما گرفتند. تیم باسکتبال ما در کابل همیشه اول است، 
لیسه نادریه نیشخند زد و گفت:
شما هردو زیاد پوف می‌کنید! ما زبان بین‌المللی انگلیسی می‌خوانیم. بهترین استادان را داریم:
استاد الجبر ما  ترابی است ، اگر  درس را نفهمی، اول با چوب می‌زند، بعد تباشیر می‌دهد، می‌گوید زیر هاونک بکوب و با واسلین دستت را چرب کن – جور می‌شی!
استاد فزیک ما، طوفان‌صاحب؛ استاد کیمیای ما، محمود زاغ؛ و بهترین مدیر ما، فیض‌الدین صوفی‌زاده.
تیم والیبال ما را هیچ مکتب نمی‌تواند ببرد! هنرمندان مشهوری چون وحید قاسمی،فرید رستگار،  احمد فانوس، فریدون سرشک، جاوید شریف، محمود کامن ، و ولی‌شاه عالمی در این لیسه درس خوانده‌اند.
از دور، صدای لیسه انقلاب آمد:
قرا باشین! مکتب ما در قلب شهر است. تمام ناکام‌های کانکور از ما بودند – ولی حکومت نو به ما چانس داد که بی‌سواد نمانیم!
لیسه خیرخانه هم بی‌کار ننشست، با صدای شیران گفت:
ما جای دلاوران هستیم! تیم فوتبال ما نه تنها در کابل، بلکه در سراسر افغانستان اول است.
بهترین معلم هندسه ما، وزیرالدین‌خان، اگر کسی در درس سوال کند و اگر کسی می‌ بگوید ، استاد  نفهمیدم، صدا می‌زند: بیا بالا سرِ تخته!
– کجایشه نفهمیدی؟ چرا نفهمیدی؟ هوشت کجا است؟
آن‌قدر سوال می‌کند که آدم از سوال کردن پشیمان می‌شود.
باز می‌گوید: AB مساوی به BC!
تمام بدماش‌های باادب کابل از این مکتب فارغ می شوند.
در این میان، لیسه حبیبیه آرام، با وقار و متانت، یک قدم جلو گذاشت و تنها گفت:
یک احمد ظاهر ما… یک طرف، تمام لیسه‌های‌تان دیگر طرف.
همه گنگ شدند. سکوت میدان را گرفت. هیچ کس حرفی نداشت.
نوت: لطفا” خاطره هایتان را در کامنت بنوسید. از لسیه خود اضافه کنید.
The Kabul High Schools’ Argument
Written by Walishah Alimi
On one of the hot summer days, Kabul’s high schools gathered to see which of them was the best school.
Lycée Esteqlal raised its head proudly and said:
We stand in the heart of Kabul, right beside the Presidential Palace! We study in French—such a refined language. Concerts are held in our schoolyard, and the best and brightest students of the city graduate from here!
Lycée Amani laughed and said:
Bravo to you—but we study in German. Presidents and ministers earned their diplomas from us. Our basketball team has always ranked number one in Kabul!”
Lycée Naderia smirked and said:
You both boast too much! We studied the international language
English. We had the best teachers:
Our algebra teacher, Mr. Torabi—if you didn’t understand the lesson, he’d first hit you with a stick, then give you chalk and say, ‘Pound it under a mortar and rub your hands with Vaseline—you’ll get better!’
Our physics teacher was Mr. Tofan; our chemistry teacher, Mahmood Zagh; and the best principal we ever had—Faizuddin Sufi Zada.
No school could beat our volleyball team!
Famous artists such as Wahid Qasemi, Farid Rastgar, Ahmad Fanoos, Faridun Sarshak, Mahmood Kamen and Walishah Alimi studied at our school.”
From afar, Lycée Enqelab called out:
Hold on! Our school was in the heart of the city. All the high school entrance exam failures came from us—but the new government gave us a chance so we wouldn’t remain uneducated!
Lycée Khairkhana didn’t stay silent either, and roared like lions:
We were the home of the brave! Our football team wasn’t just the best in Kabul—it was number one in all of Afghanistan.
Our geometry teacher, Mr. Waziruddin Khan, if he asked a question in class and someone said they didn’t understand, he’d shout: ‘Come up here!
Which part didn’t you understand? Why didn’t you get it? Where was your mind?’
He’d question you so much, you’d regret ever raising your hand.
Then he’d say: ‘AB is equal to BC!’
All of Kabul’s well-mannered tough guys graduated from this school.”
Amid them all, Lycée Habibia, calm, dignified, and poised, stepped forward and simply said:
One Ahmad Zahir from us… outweighs all your schools combined.
Everyone fell silent. The field was hushed.
No one had anything left to say.
17 می
۳دیدگاه

تمنای وصال 

هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : شنبه ۲۷ ثور  ( اردیبهشت ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۱۷ می  ۲۰۲۵   میلادی   ملبورن  استرالیا

تمنای وصال 

 

در  تمناى   وصالم  بار  الها   فرصتى

محو نور آن جمالم  بار  الها  فرصتى

بینم آیا هر دو دیده روشن از رخسارِ او؟

در امید آن  محالم  بار  الها  فرصتى

حس کنم آیا شمیمى از  در و کوى نگار

بویش آور در خیالم بار  الها فرصتى

هر قدر کردم تمنا عشرت و حال سکون

ریش تر از پیش حالم بار  الها فرصتى

ناقصم من ناقصم پروردگارا کن نظر

تا دهى یک سر کمالم بار الها فرصتى

بار الها فرصتى تا بر دهى یک دم مجال

تا دهى یک دم مجالم بار الها فرصتى

شیبا رحیمی

 

17 می
۱ دیدگاه

دل بشکسته

هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : شنبه ۲۷ ثور  ( اردیبهشت ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۱۷ می  ۲۰۲۵   میلادی   ملبورن  استرالیا

دل بشکسته

 ز هجــران وطن دل  در برم نیست                     

                دراین غربت سرا،بال و پرم نیست

خـداونـدا ! رسـان  روزی به میهـن                      

              دلـم بشکسته کینجا مــادرم نیست

 

گـلـشــن

 

به  گلشن گر روم  یادت نمـایم                        

                   به کوه و دشت فریادت نمـایم

بسـوی آسمــا نِ پُـر ستـــاره                        

                 به شب هادیده و دادت نمایم

 

شیر مردان

 

ای خــدا! آخر کجا  شد شیـر مـردان وطن                                     

                                سرخ ازخون شهیدان دشت ودامان وطن

تا به کی بـاران آتـش بر سـر بیـچـارگــان                                       

                              باردوخامـوش باشند،شاه شجاعـان وطن

 

محرم راز

 

خوشا آندم به کابل جان روم باز                           

                               بـبـیـنـم مـأ منــم    آن  محـرم راز

                                                                                                          اگــرچه  کابـلـم  ویـرانـه گشـته                                                                                                                                                                    به چشم آید مرا چون سرو طنـاز

 

داکتراسدالله حیدری

۲۹جون ۲۰۰۸

سیدنی – آسترالیا

16 می
۳دیدگاه

بیداد فلک

هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : جمعه ۲۶ ثور  ( اردیبهشت ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۱۶ می  ۲۰۲۵   میلادی   ملبورن  استرالیا

بیداد فلک

ز  بـیـداد  فـلک  فـــریـــــــاد  دارم

ز چـرخ  نیلگــــون   صد  داد  دارم

نموده  میهنـم  ویــــران از  آن رو

به ملک غیرچسان دل شاد دارم

جام شراب

 

دو چـشمـا نت بُوَد جام شرابم

دو  ابـروی  کمـا نت  برده تابـم

به خال  کنج  رخسارت بمیـرم

لبــانِ  قـرمـزت  کرده  کبـا بـم

روی ماه

ز روی ماه تو چون  بسمل   هستم

سرراهـت نشسته سا ئل هسـتم

اگــر لـطـفی نمــوده   پیــشم آئی

به پابوس  تو جا نا !  مائل هستم

داکتراسدالله حیدری

۲۸ جون ۲۰۰۸

سیدنی – استرالیا

16 می
۱ دیدگاه

بهار لالایی

هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : جمعه ۲۶ ثور  ( اردیبهشت ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۱۶ می  ۲۰۲۵   میلادی   ملبورن  استرالیا

بهار لالایی

گِل مکن  چشمه‌  سار مادر را

زمزم  عشق   را   زلال  بخواه

از فرازی که جز فراسو نیست

آسمان  آسمان   کمال  بخواه

* * *

مهر مادر کتیبه‌ی  عشق است

جوهر رمز و راز عاطفه‌ هاست

چون نیازی که ناز پرورده است

نی‌ نوازِ   نماز  عاطفه‌  هاست

* * *

در سجودی که موج مستی داشت

دیده ام   نشئه‌ی   خمستانش

می‌دمد   با   سرشک   لالایی

قطره   قطره  سرود  ایمانش

* * *

در پگاهی که  گل  کند اشکم

عطر لبریز از  شکیبایی است

در نگاهی که موج عاطفه است

مستی انبساط لالایی است

* * *

با    شمیم      بهار     لالایی

می‌فشانم نشیده‌ ی  تر را

می‌کشم با نشاط و نشئه‌ی عشق

چهره‌ی   جاودان   مادر   را

دکتور عبدالغفور آرزو

۱۱ می ۲۰۲۵ 

16 می
۱ دیدگاه

اهلِ غارتگر

هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : جمعه ۲۶ ثور  ( اردیبهشت ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۱۶ می  ۲۰۲۵   میلادی   ملبورن  استرالیا

شاعر : مرحوم استاد صابر هروی     فرستنده : محترمه ادیبه صابر صادقیار

 

اهلِ غارتگر

 

دور طالب  چو   شود   ختم  ندانم پس از آن 

چه گروهی ؟ به چه نامی به وطن می آید ؟ 

گر شود کوته  ازین  ملک  دگر  دست  ددان 

کی  به  ویرانی ؟  این ملک کهن  می آید ؟ 

اهل  غارتگر  و  کشتار    و   تخریب  و  ترور 

با بم و  راکت  و  یا  دار  و   رسن  می آید ؟ 

بعد ازین بد گهران باز ، گروهی به چه نام ؟ 

رونق   افزای   جدال    تو    من    می آید ؟ 

کرگس و بوم ،  و یا  گرگ و  شغال و  روبه 

عوض خوک و  خر و سگ به چمن می آید ؟ 

چه بلا های دگر   ، باز  خدایا  به چه رنگ ؟

بر سر مردم بی گور  و کفن می آید ؟؟؟؟؟

 

صابر هروی

حمل ۱۳۷۷ راولپندی 

پاکستان 

16 می
۱ دیدگاه

شهر آفتاب…

هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : جمعه ۲۶ ثور  ( اردیبهشت ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۱۶ می  ۲۰۲۵   میلادی   ملبورن  استرالیا

شهر آفتاب …

 

ای صدا  فریاد   شو ، ما  را به  فردا  ها ببر

زین سراب  مرده خو  ، ما را به  دریا ها ببر

خود قفس گشتیم و در کام قفس  ها مرده ایم

تنگنای    سینه   را   پهنای    صحرا ها ببر

در سراشیبی، جهان بی دست و پا افتاده است

کهکشان را زینه کن  ما  را به  بالا  ها ببر

خواب ما از حد گذشت و  شام یلدا ناتمام

دست و پا گر مرده، سر ها را به رویا ها ببر

وا نماید  تا   کلیدٍ   واژه،   قفل   هر  دهن

واژه ها را  بال  ده،  تا    اوج  آوا  ها  ببر

زندگی خاکستری شد،  آتشش  برباد رفت

در ضمیرش رنگ  عشق و نور  معنا ها ببر

صخره ی اهرام فردا  تا رسد  بر اوج خود

از «من» درمانده ات  بگذشته ، با  «ما» هاببر

شب ز چشم و روح بیرون کن که «شهر آفتاب»*

از تو خواهد: کاروان مانده آن جا ها ببر

فاروق فارانی

مارچ ۲۰۲۵

 

 * « شهر خورشید» نام کتاب توماس کامپانلا، فیلسوف ، شاعر و اندیشمند معروف قرون وسطی ایتالیا است. او در این کتاب تصویری از یک جامعه « آرمان شهر» را داده، که در آن عدالت و برابری اجرا می شود. هرچند بسیاری از نظریات مطروحه در آن کتاب ، ناممکن و غیر علمی هستند ، اما شهامت اخلاقی و معنوی او که برای عدالت، اندیشه ها و رویا های بزرگ داشته ، برای بشریت و اندیشمندان بزرگ بعد از او ، رهنما و آموزنده بوده است. در جامعه ما که رویا داشتن برای آینده ، به فراموشی سپرده شده و تاریخ زدگی اندیشه را به خاک سیاه کشانده است ، کار توماس کامپانلا می تواند الهام بخش و راهگشا باشد.

 

16 می
۱ دیدگاه

مادر

هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : جمعه ۲۶ ثور  ( اردیبهشت ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۱۶ می  ۲۰۲۵   میلادی   ملبورن  استرالیا

مادر

مادر یک واژه نیست
یک جهان بینی است
که بی او
جهان زیست انسان ،جهان نیست
من ،و تو آی بانو ، دختر ، پسر و ۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
مدیون حرف (م) مادریم
که اگر نبود نه من و نه تو ونه هیچ ۔۔۔۔۔ نبود
با یک تاریخ خود برتری خام خام
مرد بر زن
از جنگل تا دهکده جهانی چنین نا متعادل
جهان زیست تان نا زیباست
بیا این عینک دودی را از چشم برداریم
و قدر مادر و زن و دختر را
در کتاب حرمت با هم بودن انسان در کنار انسان
با افتخار بنویسیم
دگر بس است
خجالت از تاریخ می باید
با بستن مکتب دانش
بروی این جنس ارزشمند هستی
دختر امروز ،زن فردا و مادر پس فردا
و مادر بزرگ پس از پس فردا
نفرین به ریش جهل تان
ای ،مزدوران سراپا مشکوک
از دیروز دور تا امروز چنین
وشاید هم فردا و پس فردا
سید صامدی
ملبورن – استرالیا 
۱۱ می ۲۰۲۵ 
15 می
۳دیدگاه

آسمان

هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : پنجشنبه ۲۵ ثور  ( اردیبهشت ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۱۵ می  ۲۰۲۵   میلادی   ملبورن  استرالیا

آسمان

                   به پغمان

آسمان مرا صدا میزد

درختان گیلاس

و چشمه ای آب 

هوا حرف میزد ،

و برگ ها مثنوی میخواندند ،

سبزه ها فال حافظ” می‌  گرفتند ،

 

ودرختان  توت بوستان سعدی را ،

و درختان زرد آلو شاهنامه فردوسی را ،

و درختان شفتالو به دیوان جامی  دلبسته بودند 

 

هوا صاف بود

و گلها گلستان سعدی را ورق میزدند

و غنچه ها با خمسه نظامی لب گشوده بودند

جوب ها شر شر کنان دیوان رودکی را میخواندند

درختان گیلاس با دیوان غلام محمد طرزی مشأعره میکردند

کبوتران منطق الطیر را زمزمه میکردند

و بلبلان به غزلیات شمس پناه برده بودند

 

درختان  آلبالو سرگرم دیوان استاد بیتاب بودند

قمری با شعر های شیخ بهایی پر گشوده بود

و  بره ها به مدرسه ای قاری ملک الشعرا می‌ رفتند

 

و درختان چهار مغز در فریادمناجات خواجه عبدالله انصاری باغ کلیله و دمنه را تکرار میکرد

و  دیوار ها با زبان استاد خلیلی آشنا بودند

و من ترا می‌ ستودم عاشقانه 

هما طرزی

نیویورک

۱۲ جنوری ۲۰۱۵

 

15 می
۳دیدگاه

جُز مهاجر

هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : پنجشنبه ۲۵ ثور  ( اردیبهشت ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۱۵ می  ۲۰۲۵   میلادی   ملبورن  استرالیا

جُز مهاجر

غـم هجـرت، ندانــد  جز  مهـــاجر

نباشد خــوار دوران،  جز  مهـاجر

که خورده آنـهمه  زخم  زبـان ها؟

به هرصبح وبه هرشام، جزمهاجر

دریای خون

دلم  دریای  خون   گشـته  عزیزم

زدوریت   شد ه ، مجنــون  عزیزم

خــدا را یک  شبی گرپیشـم آئی

  کنی شاداین دل محزون،عزیزم

غم های دل

 

زغـم هـای د لـم کس بـا  خـبـرنیست

زهـجــرمیهـنـم حـا لم به ســـرنیست

 رسـانــم ای  خدا !  روزی  به میهــن

 که آنجــا از جـــدائیـهــا  اثـــر نیست

وقت جان دادن

 

الهی وقـت  جـا ن  دادن بـرا یـم

زعـفـو و مهـربـا نی  دِه سـزایـم

به عزرائیل  زلطفت  کن اشـاره  

به آســا نی بـرد ازایـن سـرایـم

داکتراسدالله حیدری

۲۷ جون ۲۰۰۸

سیدنی – استرالیا

14 می
۱ دیدگاه

عزیز مصر

هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : چهارشنبه ۲۴ ثور  ( اردیبهشت ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۱۴ می  ۲۰۲۵   میلادی   ملبورن  استرالیا

عزیز مصر

 عزیز مصری و از تهی چاه می گویی

 ز سوز سینه و از نیمه راه می گویی

 ز نو جوانی  و  فصل  بهار نمی گویم

 به وقت پیریی من گاه گاه می گویی

به خدمت تو بودم روز و شب، ندانستم

تو از تغافل شام   و   پگاه  می گویی

 به دوش بار گرانت  کشیده ام دایم

 تو از گذشت شب و روز و ماه می گویی

بسا کشیده ام، من انتظار دیدن تو

 برای دیدنم از  جلوگاه   می گویی

تمام   روز  بودم  منتظر   دلبر  خود

 چه شد به دیدنم از صبحگاه می گویی

 عمر گذشت به زاری و ذلت و خواری

 کنون به وقت وداع از رفاه می گویی

 که گفته بودامان پا گذار به بی راهه

 ز درد نیمه شب و سوز و آه می گویی

امان قناویزی

فرانکفورت – آلمان

14 می
۱ دیدگاه

جام امید

هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : چهارشنبه ۲۴ ثور  ( اردیبهشت ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۱۴ می  ۲۰۲۵   میلادی   ملبورن  استرالیا

       جام امید     

  امشب  ز   آسمان  خیالِ  تو

 تابیده  نورِ    ماه    به   بالینم

 من دانه دانه  اخترِ  روشن را

 تا صبحدم بیادِ تو   می چینم

 امشب ستاره ها همه خندان اند

 امشب فرشته ها همگی شادان

 از شرم و اشتیاق گشایند بال

 در هاله های نور شوند پنهان

جامِ امیدِ  من  ز  غزل پُر شد

 در من  جوانه  زد  هوای  تو

در دل شگفته غنچهّ احساسم

 اشکم زدیده ریخت بپای تو

 امشب  هزار  قصهُ  ناگفته

 در گوشِ باد تا بسحر خوانم

 تا  آورد   پیامِ    مرا   سویت

 در انتظارِ معجزه  می مانم

 از چشمهّ وفای تو سیراب ام

از ساغرِ نگاهِ تو سرمست ام

 تو شهسوارُ  مرکبِ امیدی

 باز آی و عاشقانه بگیر دستم.

      مریم نوروززاده هروی      

    ۲۴ جولای ۲۰۲۲ میلادی     

        از مجموعهُ”پاییز ”      

              هلند                 

14 می
۱ دیدگاه

بتِ خود خواه

هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : چهارشنبه ۲۴ ثور  ( اردیبهشت ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۱۴ می  ۲۰۲۵   میلادی   ملبورن  استرالیا

 شاعر : زنده یاد استاد صابر هروی                   فرستنده : محترمه ادیبه صابر صادقیار

 

بتِ خود خواه

 

بشنو  از   من  گرفتاری   عجب  کیفیتی دارد 

زبان   عشقبازی  هر چه   باشد   لذتی  دارد 

نرنجد  ناصحا  دل ، هر چه  زآن نا مهربان آید 

که ناز و قهر و عشوه ، هر یکی  خاصیتی دارد 

جدایی  و   وصال  و   اعتنا  و   ناز  و  استغنا 

بجای خویشتن  هر یک  جدا   اهمیتی  دارد 

نباشد عشق بازی مشرب هر شیخ و شاب هرگز 

به نزد اهل دل وابستگی خوش حرمتی دارد 

به چشم کم بسویم ای بت خود خواه کمتر بین 

که ( صابرت ) بعین عاشقی شخصیتی دارد . 

 

صابر هروی

پروان

 سال ۱۳۳۸

14 می
۳دیدگاه

شکیبایی

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : چهارشنبه  ۲۴ ثور  ( اردیبهشت ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۱۴ می  ۲۰۲۵   میلادی   ملبورن  استرالیا

شکیبایی

 

تنها  تویى  دلدارم  در  پهنه ى  تنهایى

تنهایى و تنهایم  با  این  همه  شیدایى

از عشق تو حس کردم زیبایى  دنیا را

وز مهر تو پروردم در خود همه  زیبایى

اسرار دو عالم را از روى خوشت جستم

وز مهر  تو  میجویم  اسرار  دل آرایى

هر کس به کسى باشد فرخنده فریبا، من

از بهر   وصال  تو  ، فارغ   ز   فریبایى

این لوح دلم خون شد از این همه من گفتن

هر جا بنمایم رو خود بینى و خود رایى

دنیا اگر عصیان شد عقبى اگر عصیان تر

بر گیرم از هر سویى، سوى تو شکیبایى

شیبا رحیمی

14 می
۳دیدگاه

شب و روز

هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : چهارشنبه ۲۴ ثور  ( اردیبهشت ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۱۴ می  ۲۰۲۵   میلادی   ملبورن  استرالیا

شب و روز

زهجرانت  پریشانم  شب وروز

زغم های تو گریانم  شب وروز

دعـا دارم به درگـاه  خــداونـــد

رسـا ند نزد جا نانم شب وروز

دل افروز

بیـا دت زارنـا لـم ،ای  دل  افــروز

فـراقت جان من، بنمـوده درسوز

خدا را ای وطن!  گـیرم  تـو در بَر

جهان بی توبُوَد،زندانم هــــرروز

نظرِ لطف 

خـداوندا!  ز لطفـت  یک  نظــرکن

شب تاریک افغـا ن   را  سحـرکن

دهه شد سه که مُلکم گشته ویران

جهـان برخا ئنـا نش را سـقــرکن

آواره گانِ میهن

شده عمری زمیهن گشته ام دور

ز لطفت یک  نظر  ای  خالـق نور

رها کن کشورم  از  دست کفا ر

رسان آواره گانش  شاد ومسرور

 داکتراسدالله حیدری

۲۶ جون ۲۰۰۸

سیدنی – آسترالیا

13 می
۳دیدگاه

نیم قرن حادثه از کوچه‌های جنگ تا آغوش صلح

هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : چهار شنبه ۲۴ ثور  ( اردیبهشت ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۱۴ می  ۲۰۲۵   میلادی   ملبورن  استرالیا

گاهی لحظاتی در زندگی ما نقش می‌بندند که تا پایان عمر، مثل سایه‌ای با ما می‌مانند. نه می‌توان آن‌ها را فراموش کرد، نه از تکرارشان گریخت. این روایت، برشی‌ست از خاطره‌ای که هنوز، بعد از سال‌ها، بوی خاک، باروت و دلسوزی یک زن غریبه را با خود دارد.
از شش‌سالگی تا امروز، زخم‌ها و آسیب‌های فراوان جسمی و روحی بر من وارد شده است. 
نخستین ضربه در روز ۱۶ حوت ۱۳۶۸ خورشیدی بود؛ همان روزی که کودتای شهنواز تنی رخ داد و من از ناحیه زانو مصدوم شدم. 
زخمی که نه تنها جسم، بلکه روحم را نیز درگیر کرد.
در سال ۱۳۷۱ خورشیدی، با سقوط حکومت داکتر نجیب‌الله و تسلط تنظیم های جهادی بر کابل، روزهای تلخ و پرآشوبی آغاز شد. 
در آن زمان، من دانش‌آموز صنف سوم مکتب بودم و هر روز در میان آتش و دود، به لیسه عالی حبیبیه که مقابل خانه ما بود می‌رفتم. 
صنف ما در منزل اول قرار داشت، اما فضای صنف از صدای راکت‌ها و فیرها نا منظم در امان نبود.
روزی پس از رخصتی در ساعت اول، یکی از بهترین دوستان و همصنفی‌هایم در مسیر خانه به طرز هولناکی پیش چشمانم جان داد. 
جوانی با موهای ژولیده و پر غضب که از قوم هزاره‌ های ما بود، در غندی اوپراتیفی که متعلق به آنان میشد در آن سوی سرک با سلاحی که بعدها فهمیدم نوعی پیکا بود، دوست مرا به عمد هدف قرار داد.
 آن صحنه، آن لحظه مرگ، و آن نگاه آخر، چیزی است که هرگز از یادم نمی‌رود.
اسمش ویس احمد بود چهرهٔ سفید، گونه های گلگون و چشم های معصوم و بادامی داشت.
چند روزی از این حادثه‌ی دردناک نگذشته بود که راکتی از سمت چهار آسیاب کابل به خانه‌مان اصابت کرد.
زمان میان شنیدن صدای انفجار تا فروریختن آوار، فقط در چند ثانیه همه چیز را تغیر داد.
آن روز، از شدت ترس و وحشت بی‌هوش شدم و یک روز کامل در بی‌خبری مطلق فرو رفتم.
راکت گرچه به داخل کانتینری که پشت دیوار خانه قرار داشت برخورد کرد—و درون آن یک عراده موتر از همسایه پارک شده بود—اما موج انفجار و ترکش‌های راکت سکر شصت چنان قدرتی داشت که تمام درها، پنجره‌ها و وسایل خانه‌مان را به بیرون پرتاب کرد.
گوش ها مان با صدای جنگ افزار های سبک و سنگین که تقریبا ۲۴ ساعت ادامه داشت عادت کرده بود
از بسکه روز و شب هزاران بار مردیم و زنده شدیم دیگه از صدای راکت و فیرها اسلحه نمی ترسیدیم 
چون ما در مرکز خانه جنگی تنظیم ها قرار گرفته بودیم و راه برای بیرون رفت نبود.
بلاخره در هفتم اسد سال ۱۳۷۱ خورشیدی، پس از سپری کردن ده‌ها خطر و عبور از میان آتش و دود، بالاخره موفق شدیم با چند تن از اعضای خانواده‌ام، بدون همراهی پدر و مادرم، راهی ولایات شمال شویم. دل‌کندن از کابل، شهری که در آن زیسته بودیم و هزاران خاطره در کوچه‌ها و بازارش داشتیم، نه آسان بود و نه انتخابی ساده؛ اما بقای ما در گرو این تصمیم تلخ بود.
مسیر طولانی و پرخطر ما را به سالنگ شمالی رساند؛ جایی که سرنوشت بار دیگر برگی تلخ برایمان رقم زد. افرادی که خود را متعلق به جنبش اسلامی می‌نامیدند، موترها را یکی پس از دیگری متوقف می‌کردند و همه را به بازرسی می‌گرفتند. در حالی که موتر حامل ما در بلندای پیچ و خم سالنگ توقف کرده بود 
با وحشت به این صحنه می‌نگریستیم، ناگهان برخورد میان این گروه و نیروهایی که خود را وفادرا به جمعیت اسلامی میگفتند آغاز شد.
از فراز آن بلندی، ما صحنه‌ای را نظاره می‌کردیم که هیچ‌گاه نمی‌توان از یاد برد. جنگ، غارت و گریز؛ هر لحظه‌اش تصویری بود از سقوط انسانیت. مردانی که خود را مجاهد می‌نامیدند، به موترها یورش می‌بردند، اموال مردم را می‌ربودند و دختران را با زور از خانواده‌هایشان جدا می‌کردند.
با اینکار وادار می‌کردند که پول و طلایی که پیش خود پنهان کردند برایشان واگذار کند
ما درمانده، با نفس‌هایی حبس‌شده، از فاصله‌ای اندک شاهد این فاجعه بودیم. قلب‌هایمان می‌تپید، اما دست‌هایمان ناتوان بود. آن‌جا، در میان کوه‌های سالنگ، انسان‌ها چون درندگان به جان هم افتاده بودند، و آنچه دیدیم این حقیقت تلخ را در ذهنمان حک کرد:
واقعا اگر انسان از چوکات انسانیت سقوط کند، از هر حیوان درنده‌ای بدتر و ویرانگرتر می‌شود.
ساعت ها این برخورد میان شان ادامه پیدا  کرد تا اینکه جت‌ های جنگی از مزار شریف به آسمان سالنگ شمالی هجوم آوردند و منطقه را بمباران کردند. 
صدای انفجارها در میان کوه‌های سنگی طنین می‌انداخت و زمین زیر پایمان می‌لرزید. 
هر لحظه انتظار مرگ می‌رفت. در این آشوب، نیروهای مسلح اجناس و دارایی‌های زیادی را با خود بردند.
صدای فریادها و ناله‌های خانواده‌ها در کوهستان سالنگ پیچیده بود. مادرانی که دستانشان را به سوی آسمان بلند کرده و از خداوند طلب یاری می‌کردند، پدرانی که با چشمان پر از اشک، دست‌های خالی خود را به‌سوی شان دراز کرده بودند، و کودکانی که در آغوش مادرانشان از ترس می‌لرزیدند. آن صحنه چیزی نبود جز تصویری از قیامت؛ شکلی از ویرانی که در آن هیچ صدای انسانیت شنیده نمی‌شد.
گویی هیولایی از زامبیای وحشت از کوه‌ و دره های سالنگ فرود آمده بود؛ هرچه نشانی از انسانیت داشت، در نگاه سرد و رفتار درنده‌اش نابود می‌شد.
ما در گوشه‌ای از این میدان آشوب، مبهوت و درمانده ایستاده بودیم. نفس‌هایمان در سینه حبس شده بود و تنها دعا می‌کردیم که این کابوس پایان یابد، اما این دعاها جز پژواکی بی‌صدا در میان کوه‌ها نبودند.
شب را در سرمای جان‌سوز سالنگ شمالی سپری کردیم. موتر حامل ما، یک بس ۳۰۲ نسبتا کهنه بود که در میان ازدحام بیش از هزار نفر مسافر، در گوشه‌ای از جاده متوقف شده بود. هوا به‌رغم آنکه ماه اسد بود، بوی پاییز داشت. سرمای کوهستان بی‌رحمانه در جانمان نفوذ می‌کرد و هیچ نشانی از کافه، رستوران یا سرپناهی نبود.
گرسنگی، ترس و فرار از یک جنگ، و گرفتار شدن در جنگی دیگر، گرمای زندگی را از جانم ربوده بود؛ و سرمای، وحشت و بی‌پناهی تمام وجودم را فرا گرفته بود.
در همان موتر، آقای سلام سنگی نیز با همسر و فرزندانش همراه ما بود؛ بازیگر مردمی و جوانمرد سینمای کشور، مردی خوش‌رفتار و بی‌ادعا. با آنکه خودش نیز در تنگنای سختی قرار داشت، بی‌درنگ از موتر پیاده شد و با راننده‌ی یک موتر باربری که پر از بوری‌های کچالو بود، وارد گفت‌وگو شد. دقایقی بعد، در حالی‌که دامنش پر از کچالو شده بود — شاید بیش از یک سیر — با لبخندی بازگشت.
با کمک چند تن از هموطنان، از چوب‌های خشک، کارتن‌های پاره، و خاشاک پراکنده در اطراف، تلی از آتش برپا ساختند. شعله‌های آتش در تاریکی شب چون فانوس امیدی درخشیدند. کچالوها یکی‌یکی در دل آتش انداخته شدند تا به‌قول مردمان شمال، “کچالو کلوخک” یا همان “زیر آتشی” آماده شود.
رایحه ای دود چوب و بته های کوهی و کچالوی پخته در هوا پیچید؛ بویی آشنا، نوستالژیک، و دل‌گرم‌کننده در دل آن سرمای استخوان‌سوز بود. آقای سنگی، مهربانانه، از آن کچالوهای نیم‌سوخته و گرم به همه تعارف می‌کرد؛ به کودکان، زنان، و پیرمردانی که چشمانشان از خستگی و ترس شب‌های جنگ به سیاهی نشسته بود.
من در آن لحظه دچار سردرد شدیدی شده بودم؛ درد مثل چکشی به شقیقه‌ام می‌کوبید. همسر آقای سنگی که زن فهیم و دل‌سوزی بود، از ترموز سفریش مقداری آب جوش بیرون آورد. در پیاله‌ای کوچک، چند جرعه‌ آب ریخت تا سرد شود، سپس ۱۱ قطره از داروی مسکن در آن چکاند و با مهربانی به من تعارف کرد. دارو را نوشیدم. گرمای آن نوشیدنی و صدای گپ گپ مردم، مرا به خواب برد. در خوابی که شاید بیشتر شبیه پناهگاهی کوتاه از جهنم واقعیت بود.
شب در سکوتی مرموز و لرزان سپری شد. اما در دل آن شب سیاه، شعله‌ی کوچک انسانیت، ما را گرد هم آورده بود؛ شعله‌ای که با کچالویی ساده و دلی مهربان، گرما بخشید و امیدی اندک در دل این شب بی‌انتها کاشت.
فردای آن شب سرد و به‌یادماندنی، حرکت‌مان را به‌سوی ولایت بغلان آغاز کردیم. راه را آهسته و با احتیاط پیمودیم تا سرانجام، حوالی ساعت نُه پیش از چاشت، به شهر پلخمری رسیدیم. در یکی از رستوران‌های ساده‌ی آن شهر، دمی ایستادیم؛ دستان و صورتمان را با آب سرد و گوارای جاری تازه کردیم و غذایی مختصر خوردیم. همراه ما دو کاکایم نیز بودند؛ یکی ساکن مزار شریف و دیگری در بدخشان زندگی می‌کرد.
آنان پس از شنیدن خبر تلخ اصابت راکت به خانه‌مان، دل‌نگران به کابل آمده بودند و پدرم را مجاب ساختند تا من، برادرم، و دختر عمه‌ام که نسبتاً خردسال بود، با ایشان به بدخشان برویم تا از خطرات جنگ در امان باشیم.
در پلخمری، کاکایم که راهی مزار شریف بود، از ما جدا شد و به‌سوی خانه‌اش رفت. ما، سه‌نفری، به همراه کاکای بدخشانی‌ام، سفر به سمت شمال را ادامه دادیم. مسیر راه تا حدودی آرام و اطمینان‌بخش بود؛ ولایات کندز، تخار و بدخشان تحت کنترل تنظیم جمعیت اسلامی و شورای نظار بودند. در نقاطی از مسیر، پاسگاه‌هایی برپا بود. موتر را توقف می‌دادند، اما رفتارشان محترمانه و انسانی بود. تنها بازرسی می‌کردند، پوزش می‌طلبیدند و راه را باز می‌نمودند.
آقای سلام سنگی در ولایت کندز از ما جدا شد. نزدیک پس‌ازچاشت به ولایت تخار رسیدیم و در آنجا از موتر پایین شدیم. کاکایم به‌دنبال موتر دیگری رفت تا ما را به بدخشان منتقل کند. پس از تلاش فراوان، یک عراده موتر نوع گاز ۶۶ پیدا کرد که از دوستان و هم‌قریه‌گی‌های ما بود. راننده‌ی موتر را «خلیفه اسد» صدا می‌کردند؛ مردی باچهره‌ی آفتاب‌سوخته و رفتاری گرم.
هوا در ولایت تخار گرم و آتش‌فشان‌گونه بود.
 شهر زیبای تالقان اما چهره‌یی نیمه‌نظامی به خود گرفته بود. از هر طرف صدا می‌کردند که «خلیفه اسد، زودتر حرکت کن، ممکن است جنگ شود.» ما نیز بدون تأخیر به سوی بدخشان به‌راه افتادیم. مقصد نهایی‌مان ولسوالی کِشم بود.
 فاصله‌اش تا شهر تالقان حدود ۷۰ کیلومتر بود، اما راه به‌قدری خراب، خاکی و ناشناس بود که موتر هرچند دقیقه توقف می‌کرد تا مسیر را از نو پیدا کنند.
ما راه را از دل سیل برد ها می‌پیمودیم؛ از ولسوالی کلفگان تا کشم. گرد و خاکِ نمک‌آلود، سر و صورت‌مان را چون ماسکی سفید و تلخ پوشانده بود. شدت گرما و اصطکاک لباس با بدن کودکانه‌ام، موجب سوزش شدیدی در گردنم شده بود. کاکایم و دختر عمه‌ام متوجه شدند که بدنم دچار شاریدگی شدید شده و لباس به پوستم چسپیده است.
درد و سوزش زخم هایم را تحمل می کردم
و کاکایم می‌گفت کم مانده بخیر می‌رسیم
سرانجام، پس از سه ساعت سفر در مسیر ۷۰ کیلومتری، به شهر مشهد ولسوالی کشم رسیدیم. 
کاکایم ما را به خانه‌ ای خیاشنه‌اش (خواهر زنش) برد. از ما گرم و صمیمانه پذیرایی کردند.
 دختر عمه‌ام از ایشان خواست پارچه آبی فراهم کنند تا زخم‌های مرا شست‌وشو دهد و لباسی دیگر بر تنم کند. چون نه دکتری در دسترس بود و نه درمانگاهی مجهز، جز مراقبت خانگی راهی نداشتیم.
و همچنان وقت اندک بود و نگرانی زیاد. کاکایم توانست خلیفه اسد را متقاعد کند که ما را تا قریه‌ی خودمان، کنگورچی، برساند. دوباره سوار همان موتر گاز ۶۶ شدیم و راه ۱۰ تا ۱۱ کیلومتری مشهد تا کنگورچی را در حدود بیشتر از نیم ساعت پیمودیم.
از بسکه سرک خراب بود  ، ولی خوشبختانه، با همه‌ی مشکلات راه صعب‌العبور و ناهموار، موتر خلیفه اسد عوارضی نکرد.
عصر بود که به قریه‌ی کنگورچی رسیدیم؛ جایی که خانه‌ی کاکایم بود.
کاکایم مردی باوقار و صاحب نفوذ، او هم رئیس این قریه بود و هم زعامت شش قریه‌ی اطراف را نیز بر عهده داشت و در میان مردم به جوانمرد مردمی، عادل و دلسوز، شهرت داشت.
ورود ما با موجی از صداهای پر مهر همراه شد؛ یکی با شوق نامم را می‌پرسید، دیگری با نگرانی از سختی‌های راه جویا می‌شد که چند روز در سفر بوده‌ایم.
کلان های قریه از پدرم می پرسیدند که یاور صاحب چطور بودند؟
خلاصه
زنان، مردان و کودکان ساده‌دل و بی‌آلایش، با کنجکاوی نگاهم می‌کردند. لباسی کوبایی به تن داشتم با کرمچ سفید، و رنگ صورتی و روشن صورتم که هنوز آفتاب شمال را ندیده بود، برایشان عجیب و جالب بود.
کودکان قریه—با پای برهنه، پیراهن‌های ساده اما دل‌های پرامید—خیلی زود با من دوست شدند. صدای خنده‌هایشان در کوچه‌های خاکی می‌پیچید و مرا «تاجیکستانی» صدا می‌زدند.
و این‌گونه، زندگی تازه‌ام در دل کوه‌های سرافراز و دشت های سبز و خرم کِشم بدخشان، سرزمین نیاکانم، آغاز شد. 
سرزمینی که در دل تلخی‌ها، اندک‌ اندک برایم مزه‌ی زندگی می‌گرفت.
بر خود لازم می‌دانم…
هدف از نگارش این روایت زندگی، تنها یادآوری خاطرات نیست؛ بلکه تلاشی‌ست برای ثبت تجربه‌هایی که شاید چراغ راهی باشد برای نسل امروز و آیندگان. فرقی نمی‌کند از کدام قشر و طبقه‌ی جامعه باشند؛ مهم این است که از گذشته بیاموزند و راه آگاهی و دانایی را پیش گیرند.
بی‌سوادی، ناآگاهی، جهل، فقر و دیگر آسیب‌های اجتماعی، ریشه‌های تلخ بدبختی‌اند؛ زمینه‌ساز بیکاری، خشونت، تباهی و نابودی.
در این داستان، آن‌چه نوشته‌ام حاصل تجربه‌ی شخصی‌ام است. نه چیزی به آن افزوده‌ام و نه از آن کاسته‌ام؛ تنها آن‌چه بر من گذشته، با صداقت و احساس مسئولیت به قید این دفتر آورده‌ام.
بر این باورم که جنگ و ویرانی، جز تباهی، عقب‌ماندگی و فرسودگی جسم و جان جامعه، ارمغانی ندارد.
من خود را کوچک‌ترین فرزند این خاک می‌دانم؛ اما با تمام وجود به مردم سرزمینم، از هر قوم، زبان، قشر و مذهبی که باشند، احترام دارم.
آن‌چه بر ما رفت، نتیجه‌ی ساده‌دلی، بی‌سوادی و فریب‌خوردگی‌مان بود؛ نه نشانه‌ی بی‌ارزشی این ملت.
مردم سرزمینم، شریف‌ترین، باوقارترین، مهمان‌نوازترین و دوست‌داشتنی‌ترین انسان‌های این کره‌ی خاکی‌اند.
در هر کشوری، اگر پنجاه سال جنگ نیابتی بر آن تحمیل شود، تار و پود آن جامعه از هم می‌پاشد. اما ملت بزرگ افغانستان، با وجود نیم قرن رنج و زخم و ستیز، هنوز ایستاده است؛ استوار، امیدوار و سربلند.
با امید صلحی پایدار، آرامشی واقعی و سعادتی فراگیر برای مردم عزیز میهنم؛
چرا که این حق مسلم هر انسان و هر عضو جامعه است.
نویسنده: احمد محمود امپراطور
بهار ۱۴۰۴خورشیدی
 
12 می
۳دیدگاه

درد خار

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : دوشنبه ۲۲ ثور  ( اردیبهشت ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۱۲ می  ۲۰۲۵   میلادی   ملبورن  استرالیا

درد خار

                         به هموطنانم

زندگی‌، 

همان گل پر عطر 

که خار غربت در ساقه دارد

و دستان مان پر خون ،

پر درد، 

و کم زور

گلی نیست تا ببوییم

دلی‌ نیست تا بجوییم

دیگر زیبا ندیدیم

و زیبا نگفتیم

و زیبا نشنیدیم

آه درد خار

گل پر عطر چه شد ؟ ؟ ؟

هما طرزی

نیویورک

 ۱۶جنوری  ۲۰۱۴

12 می
۱ دیدگاه

زندانی

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : دوشنبه ۲۲ ثور  ( اردیبهشت ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۱۲ می  ۲۰۲۵   میلادی   ملبورن  استرالیا

در ۴ حوت ۱۳۶۰ در کابل دستگیر شدم در نظارتخانه ی صدارت در یک اطاق کوچک ۲۳ نفر زندانی بودیم. همه بزحمت می توانستیم بنشینیم، پا دراز کردن که حکم آزادی را داشت.

در میان زندانیان وجود دو زندانی توجهم را جلب کرد یکی سابق کارگر در ساختن زندان پلچرخی، دیگری از زندانبانان سابق. سر آغاز این شعر در آنجا در حافظه ام بسته شد و ادامه آن در «کوته قلفی” صدارت بر کاغذ نشست.

                    زندانی

 

در اینجا زندگی زندان و زندانبان و زندانساز و زندانی به زندان است

در اینجا هر چه می بینی به زندان است

در اینجا هر چی زندان است

گلو زندان فریاد است

و سر زندان فکر

و سینه زندان امید

و پیکر رنجور

زندان روان زندگانیست

و پا زندان رفتن

دست زندان تلاش و شانه

زندان شکیباییست

 

در اینجا هر چی زندان است

در اینجا پشت هم

دیوارهای بی در

             مفلوک زندان است

 

در اینجا آفتاب و آسمان و ماه

                        بسته یکسر 

در میان سیم های

          خاردار روی زندان است.

 

در اینجا زندگی و مرگ یکسان است.

در اینجا عشق و آزادی به زندان است

در اینجا مرگ مهمان است 

و صاحبخانه در سرداب پنهان است

 

در اینجا نام صاحبخانه ها اشرار و دزدان است

 

ولی بیگانه ها رقصان بروی استخوان های نیاکان است

 

بروی استخوان های که روییدند از این خاک

و در این خاک

خاک خواهند شد

پشت هم شلاق باران است.

که جشن سرب و خون و مرده در اینجا فراوان است

 

در اینجا نام آزادی

استخوانکوب تن سرد اسیران است

 

در اینجا نام آزادی

 

تیغی بر گلوی نغمه خیز صلح و انسان است

 

در اینجا هر چی میبینی به زندان است

اما چشمها

         آگنده از آوای طغیان است

 

میان هر نگه

از جرقه های انفجار روز موعود بهاران است

 

در اینجا بمب های ساعتی قلب ها در سینه ها

با تک تک مرموز پنهان است

 

اگر شلاق و خون و سرب و آتش

پشت هم پیوسته باران است

بلی چون فصل باران است

                و آغاز بهاران است.

 

فاروق فارانی

کابل

کوته قلفی ” زندان صدارت”

سال ۱۳۶۱

از مجموعه اشعار «در این جا هرچه زندان است»

12 می
۳دیدگاه

در وصف مادر

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : دوشنبه ۲۲ ثور  ( اردیبهشت ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۱۲ می  ۲۰۲۵   میلادی   ملبورن  استرالیا

در وصف مادر

 

 به عشق پاک  مادر نام  بی همتای آن والا

 که می باشد به خانه نور پاک و همدم دلها

 به الطاف   وجودت   مادر  من  گوهر   نابم

 تویی دریای بی ساحل تویی محبوب دل شیدا

 نگاهت کعبهٔ عشق ودعایت مستجاب حق

نباشد    مثل  تو   مادر   به   زیر گنبد خضرا

 تو بر من دفتر آموزش و  صد  پند   لقمانی

 تو هستی  گوهر  یک  دانه   و  آئینهٔ  تقوا

 به شوق نام زیبایت دل من  زنده میگردد

جهان روشن ز نورت نام من  طیبه در دنیا

 

طیبه احسان حیدری

سیدنی – آسترالیا

۱۱ می ۲۰۲۵

12 می
۱ دیدگاه

شوخ طبعی

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : دوشنبه ۲۲ ثور  ( اردیبهشت ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۱۲ می  ۲۰۲۵   میلادی   ملبورن  استرالیا

     خنده داروی طبع غمگین است

شـادخواری طبیب دیرین است    

    خنده روباش وشوخ طبعی کن

لــذّت زنـدگانـی  در ایــن است     

    لاله از  داغ  دل  نـمـی گــویـــد

عاشق خنده های نسرین است     

    گـره از  چـیـن  ابـروان  بگـشـا

جشن نوروز و فروردین  است     

   بلـبـل محـفـل و گلـستـان بـاش

که غزلخوان لعل نوشین است     

    در بهـار  و  تمـوز  باغ  و  چمن

پر گل و میوه  و  ریاحین است     

    طعم انگـور و سیب و شـفتالو

چـون لبان نگار شـیریـن است     

    جلوۀ رنگ  در خزان خوش باد

در زمستان چمن بلورین است     

     بـر لـب رود  در  شـب مهــتاب

دل ودلدار وماه و پروین است     

    محتسب درد و غـم کند افزون

جشن وشادی رسم پیشین است     

    قـول مفـتـی و خــدعــۀ زاهــد

غل وزنجیر ذهن و  آیین است     

شــادی و نیکی و خـرد ورزی                                                                                                                                                                                                                                                  روشن از آفتاب  بـرزیـن است     

     در تمدن عشـق و دوسـتی بین

آن که تـاریـــخ را آ ذیــن است     

    مهـر میترا و  شـعلۀ زرتـشـت

نـور نیکان در شـرایـیـن است     

     خشـم شمشیر و وحشت تلـوار

عقده افزای نفرت و کین است     

    صلح ودوستی وهمدلی با خلق

نـافی خنجــر و تبـرزیـن است     

    گـر زچـشـم صـفـای دل بینی

هرطرف بنگری  نگارین  است     

    بـر مـدارا خـرد کــنــد تعـظیم

کبریا خـاک پـای تمکـین است     

یار از دل که دل کـنـد  دعـوت

خوان لطف وکرم رنگین است

رسول پویان 

۸ اپریل ۲۰۲۵

11 می
۱ دیدگاه

 اهدا به فرشته مهربانی ها ،مادرم

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : یکشنبه ۲۱ ثور  ( اردیبهشت ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۱۱ می  ۲۰۲۵   میلادی   ملبورن  استرالیا

روزت مبارک و مقام والایت خجسته‌باد مادر ،

ای شکوه مندترین واژه شگرف آفرینش!

تو تفسیر مهربانی در کتاب خلقتی،

سکوتت دعاست، نگاهت پناه، و حضورت…

تمام جهان من ، عمر ناچیزم فدای نفس هایت!

 اهدا به فرشته مهربانی ها ،مادرم

 

 آیه‌ ای از  خلقت ِ  بی‌ انتهـایی ، مادرم!

دست‌هایت کعبه و خالق‌نمایی ، مادرم

 ای همه  رازِ  تجلّی ِ  خدا  در  شانِ تو!

 مدحِ ربّ‌العالمین ، حمد و ثنایی، مادرم 

 عطرِ بوی ِ چادرِ تو  از  بهشتِ   عنبرین

جنتِ ِ   ثانی  و  ذِکر ِ  ربّنایی  ،  مادرم !

 وسعت ِ صبر تو کوه استوار و  بی‌کران 

در سقوط ِ زندگی، تنها پناهی ، مادرم 

 ساکنِ نور و مه و آیینه‌ای  ، ای آفتاب!

 آسمان از تو زلالِ ،اصلِ بقایی، مادرم 

 معنیِ ایثار را نتوان کلامی گفت، هان!

 آه ! مصداقِ وفا ، درد آشنایی ، مادرم 

 اسوه‌ی مهری،  تویی  والاتـرین  والای من!

 ای سرم خاک ِ رهت، بی‌ادعایی، مادرم!

 زهره (صابر هروی)

۱۱ می ۲۰۲۵ 

 

11 می
۳دیدگاه

مادر شیرین من

( هفدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : یکشنبه ۲۱ ثور  ( اردیبهشت ) ۱۴۰۴  خورشیدی – ۱۱ می  ۲۰۲۵   میلادی   ملبورن  استرالیا

  مادر شیرین من

 

همنوا  و   غمگسارم   مادر است

مونس شب های تارم مادر است

مهر   مادر     رحمتی    از   کبریا

با  تو  می گفتم   رازم    بی   ریا

روز‌و  شب حیران  و   ویران توام

از  دل  و  دیده   به   قربان  توام

ای که مهر  تو  نجات  از  دردها

از   گداز      آفت        دنیا     مرا

کس  مبادا  از  دعای   تو   بدور

عشق تو هم روشنی گرمای نور

از کف من   طاقت   و  تابم ربود

روشنی چشم بی خوابم ربود

چلچراغ    منزل   و    جاه   مرا

از چه بردی از  برم    ماه   مرا

آسمان بگرفت آن   پروین من

اختر  من  مادر  شیرین    من

تا ز آغوش  تو   گردیدم   جدا

با همه غم های   دنیا   مبتلا

تو کجایی تو کجا  ای   مادرم

بعد تو در بحر غم هم  پیکرم

چیست آخر مطلب و راز حیات

معنی این  زندگی  بی ثبات

بر  روان  پاک   تو  باشد دعا

تا نصیبت رحمت و  لطف خدا

 

عالیه میوند

فرانکفورت – جرمنی

۳۰ سپتامبر ۲۰۲۴