ارسال شده توسط admin در
اشعارتاریخ نشر : چهارشنبه ۹ حوت (اسفند) ۱۴۰۲ خورشیدی – ۲۸ فبروری ۲۰۲۴ میلادی – ملبورن – آسترالیا
مخمسی برغزل حضرت ابوالمعانی بیدل .
مطلع غزل:
“پی اشک من ندانم به کجا رسیده باشد
زپیت دویدنی داشت برهی چکیده باشد”
زلال ِ اشک !
دلم از فــراق حسنت , چـه بسـا تپیده بـا شـد
سحری کــه جلــوۀ تو ز قضــا نــدیـده بـا شـد
چقـدر زلال اشکــم برخــم دویـــده بـــا شـــد
پی اشک من ندانم به کجــا رسیــده بــا شــد
زپیـت دویدنی داشــت برهــی چکیده با شـد
به هــوای آستــا نــت چو شــراردل تپیــد ن
بـامیـد وصـل رویــت بـه صـد آرزو دویــدن
چقـدر شکسته بـا یـد به حــریــم تو رسیــد ن
تب وتــاب مو ج باید ز غــرور بحــر دیــدن
چه رسد به حالم آنکـس که تــرا ندیده با شـد
همه دم نوای عاشق زفیوض سوزوساز اسـت
سرعاشقــان راهت به سجـود ود رنمــازاست
زبهـار الفتــی تــو گـل بنـده گی نـیــاز اســت
به چمن زخون بسمل همه جــا بهـار ناز اسـت
د م تیــغ آن تـبـسم رگ گـل بـــریــده بــا شـــد
زخمار عـیش و مستی نـرسی به قــرب جـانـان
تــا نـشد دلت شکسته , بـه سـلــوک راه دوران
خون دل فشـاند بایـد, همـه شب چوگل, بدامـا ن
زطــریق شمع غــافــل مگــذر در ایــن بیـا بـان
مــژه آب ده زخـــاری کـه بــه پـا خلیـده با شـد
عـاشـقی بهــار زیــبــا و هـــوای دلپسنــد اســت
دل عاشقــان بسمل به هـــزار , پـرده بنـد اسـت
نـروی بسوی عشقی, که رهش پـراز گزند اسـت
به دمــاغ دعـوی عشق ســر بوالهوس بلــنـد است
مگـر از دکــان قصـاب, جگـری خــریـده با شــد
زندگی گهی چوگل است, گهی هم به رنج وسختی
نتــوان کســی رهیدن ز شـــــرار تـیــــره بـخـتــی
چــه بساط نـاتــوا نـی, یـا نشا ط وعیـش ومستی
چـه بلنـدی و چه پستی چه عـدم چه ملک هستی
نشنیــده ایــم جـــایی کـه کــس آرمیــــده با شـــد
بشگـفـد (عـزیـزه) چــون گـل ز لطـافـت گما نش
دل و دیـــده ام مــنـــور, زفــــروغ آســتـــا نــش
می دهــد حـیـات دیگــر مـهـر والفــت عیـا نـش
بـه هـــزار پـــرده( بـیـدل) زدهــان بــی نشـانــش
سخنـــی شنیـــده ام مــن کـــه کسی نــدیــده با شــد
عزیزه عنایت
