ارسال شده توسط admin در
اشعار( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : دوشنبه 13 حوت ( اسفند ) ۱۴۰۳ خورشیدی – 3 مارچ 2025 میلادی – ملبورن – استرالیا
بگذرد اين دَوْرِ ِ تلخ پارسى
ذهن ما باهم شناور گشته است
واردِ امواجِ باور گشته است
لهجهء زيباى تهران و هرات
بى محابا شير و شكّر گشته است
سعدى از آن من است و مولوى
روح ايران را تناور گشته است
ناصرِ خسرو به عرض اين زبان
چون سنايى جانِ جوهر گشته است
كابل من با چراغِ دهخدا
دير گاهى شد منوّر گشته است
اين زبانى پارسى تا روز حشر
حشرونشرم را مُسخَّر گشته است
دشمنِ اين شاهكارِ بى دريغ
ناشرِ شمشير و خنجر گشته است
واى بر آنى كه بر أيين مهر
فتنه ورز و كينه پرور گشته است
مى رود دامن كشان سوى فنا
آنكه ره را سَدِّ معبر گشته است
خاك بر سر آنكه در اين ماجرا
بد زبان وسرزنشگر گشته است
هست همسوى صداى گيج شب
هركه گفته بخت ما بر گشته است
كشته ويروسِ ستم آلود شب
زخمِ ما را آنكه نشتر گشته است
هوش ما آماده ء پرواز ِ عشق
بالِ ما هرگز نه بى پرگشته است
غير وغ وغ از سگان نايد بگوش
درقضا اين سان مقدر گشته است
ذهن پاك اين زبانِ باهمى
حاليا گرچه مكدر گشته است
بگذرد اين دَوْرِ ِ تلخ پارسى
سرزمينش گرچه بى سرگشته است
از مسير عزم جزمِ همرهی
هان مپندارى كه دل برگشته است
عشوه. گاهِ بالغِ تاريخ را
گاهِ فازِ نازِ دلبر گشته است
بلخ و نيشابور و شيرازِ مرا
اين زبان انديشه. پرور گشته است
از پى پيرايش گيسوى عشق
وقت فردوسى ديگر گشته است
الغرض هر كس كه دارد دشمنى
بازبانِ عشق ؛ كافر گشته است
…
نورالله وثوق
