پرستار
خوشا وقتی که دلدارم تو باشی
خوشا دردی که غمخوارم تو باشی
شفا یابم ز دردِ نا علاجم
اگر روزی پرستارم تو باشی
به لب خندی زنی ، جان تازه گیرم
که روشن مثلِ مه یارم تو باشی
دلِ من گرچه از دنیا بریدهست
چه خوش وقتی مددکارم تو باشی
زِ طوفان های عالم واهمه نیست
اگر ساحل ، نگهدارم تو باشی
به شیرینیِ لبخندت قسم جان
که ای کاش آخرین کارم تو باشی
علی احمد زمانی
مخمس بر غزل اقبال لاهوری
آمدم تا فاش گویم در شبستان شما
عقده ها در سینه دارم در نیستان شما
بس که من رنجیده بودم در گلستان شما
“چون چراغ لاله سوزم در خیابان شما
ای جوانان عجم جان من و جان شما”
عزم پولادین تان درگاه سلطان بشکند
همت والای تان زنجیر و زندان بشکند
ظلم و بیداد زمان را خیل یاران بشکند
“می رسد مردی که زنجیر غلامان بشکند
دیده ام از روزن دیوار زندان شما “
چون چراغ معرفت هر طرف چرخیده ام
شرق و غرب این جهان را بر علم گردیده ام
در مسیر آرزو خار مغیلان چیده ام
“عوطه ها زد در ضمیر زندگی اندیشه ام
تا بدست آورده ام افکار پنهان شما “
در بلاد غرب لحظه ها شیرین گذشت
بال پرواز خیالم بر تر از شاهین گذشت
ایده های کفر دیدم ، باورم از دین گذشت
“مهر ومه دیدم نگاهم بر تر از پروین گذشت
ریختم طرح حرم در کافرستان شما”
علی احمد زمانی
تاریخ نشر : جمعه ۲۲ سرطان ( تیر ) ۱۴۰۳ خورشیدی – ۱۲ جولای ۲۰۲۴ میلادی – ملبورن – استرالیا
راستی را پیشه کن!
در مسیر زندگانی خود شناسی حکمت است
باهمه شیب و فرازِ دورِگردون رحمت است
در ره آزادگی ایثار جان باید نمود
ورنه در زیر ستم زیستن یوغ ذلت است
مرغ آزادی به اوج آسمان ها م ی پرد
جغد در ویرانه جا دارد که آنجا ظلمت است
موریانه تار و پود ما ز هم وا می کند
تفرقه هر جا که افتد پاره پاره کسوت است
اینکه گویند همدلی از همزبانی بهتر است
همدلی رمز بقا و همزبانی عزت است
در بیان با هم یکی و در عمل از هم دور
خویش را ازدیگران برترشمردن ذلت است
از دورنگی ها” زمانی “رنج ها باید سرود
راستی را پیشه کن زیرا که شرط وحدت است
علی احمد زمانی
تاریخ نشر : دوشنبه 18 سرطان ( تیر ) ۱۴۰۳ خورشیدی – 8 جولای ۲۰۲۴ میلادی – ملبورن – استرالیا
پیامگیر های تلفون
رفتم به غرفه تلفون تا به دوستی تلفون کنم، گوشی را برنداشت اما در پیام گیر تلفونش این ابیات زیبا را گذاشته بود :
شــرمنــــــــده از آنم که نباشم بـه سرایم
تا باتـــــو ســلامی وعلیــکی بنـــــــــــمایم
گر لطف کنی نمره وپیـــــــــغام گـــــــذاری
پاسخ دهم ای دوست به محضی کـه بیایم
باخود گفتم :
اگر در دوران شعرای قدیم می بود خدا میداند پیام های شان چقدر جالب میبود، مثلآ:
در پیام گیر حافظ :
رفته ام بیرون من از کاشانه ی خود غم مخور
تا مگـر بینـم رخِ جانانه ی خـود غم مخور
بشنـوی پاسـخ ز حافظ گـر که بگذاری پیام
زان زمان کـو باز گردم خانه ی خودغم مخور
در پیام گیر سعدی :
از آوای دل ا نگیـــــز تــــو مستم
نبـاشـم خـانه و شــرمنـــده هستم
به پیغــام تو خـواهــ م گفت پاسخ
فلک را گر فرصتی دادی بـه دستم
در پیام گیر فردوسی :
نمی باشم امروز اندر سرای
که رسم ادب را بیارم به جای
به پیغامت ای دوست گویم جواب
چو فردا بر آید بلند آفتاب
در پیام گیر خیام :
این چرخ فلک عمر مرا داد به باد
ممنون توام که کرده ای از من یاد
رفتم سر کوچه منزل کوزه فروش
آیم چو به خانه پاسخت خواهم داد
در پیام گیر مولانا:
بهر سماع از خانه ام رفتم برون رقصان شوم!
شوری برانگیزم به پا.. خندان شوم شادان شوم !
برگو به من پیغام خود هم نمره و هم نام خود
فردا تو را پاسخ دهم جان تو را قربان شوم !
در پیام گیر بابا طاهر:
تلیفون کرده ای جانم فدایت!
الهی مو به قوربون صدایت!
چو از صحرا بیایم نازنینم
فرستم پاسخی از دل برایت !
در پیام گیر منوچهری :
از شرم به رنگ باد ه باشد رویم
در خانه نباشم که سلامی گویم
بگذاری اگر پیغام پاسخ دهمت
زان پیش که همچو برف گردد رویم!
ارسالی :
علی احمد زمانی