۲۴ ساعت

گرفتىم روحِ دشمن را نشانه

شدم فرداى عزت را رسانه

نمى بينم ميانِ همصدايان

شگردِ خاموشى ها را بهانه

كجا شد آنكه مى كرد آنچه مى كرد

سرِهركوچه اما خود سرانه

كجا شد آنكه مى زد بانوان را

به پشتِ بامِ نفرت تاريانه

نمى يابم به ذلت زورِ بازو

دلش تركيده همراهِ مثانه

حواسم درشنا گرديده وارد

به بحرِ آرزو تا بى كرانه

كدورت رخت بربسته ازآنرو

شده قهر من ودل كودكانه

نمىيابى اثر ازدزد و رهزن

به لخشك. يا به بنياد وكمانه

هريوا گشته رشكِ باغِ فردوس

پرازبارانِ بوى رازيانه

زده پرازفضا تاباغِ ملت

فرشته در هواى آب ودانه

دوباره بلبل بستانِ زاغان

سرِهرشاخه سرداده ترانه

نمى يابى به جز ازخير وخوبى

به اوبه وبه شافلون ودهانه

شراب عشق و شور وشوق وشادى

كشيده سر زهر سو درميانه

بلند ازباره ى احساسِ مردم

صداى فيرِ تيرِ شاديانه

ميانِ محفلِ عاشق تباران.

به دست دلبران چنگ وچغانه

حقيقت جاى باطل را گرفته

به توفيقِ خداوندِ يگانه

گذشته آنكه گاوپير مى ديد

به خوابش بى نهايت پندوانه

به ديوانم نيابى بيتِ نفرت

شده شعرِ شعورم عاشقانه

زده درسرزمينِ جنگ جهّال

ضميرِ عاطفه ازنوجوانه

رياست را نه پولِ زير ميزى

وزارت را؛ نه حرفِ چون وچانه

نه ديگر چاپلوسى پيش ارباب

فتاده ازبغلها هندوانه

نمى ريزد به هرسوخونِ سرباز

چنان ديروز وديشب ناشيانه

پدر تابوت خالى پسر را

نمى گيرد ازين پس روى شانه

چپاول رخت بربسته ازين خاك

شده پر ازهمآوايى خزانه

فزون ازآنچه مى آيد به ذهنت

اگر دوران نگردد ظالمانه

معاشِ زندگانى بى كم وكسر

به مردم.مى رسد هر شب سرانه

خروشِ سيلِ جاء الحق چه زيبا

كشيده برسرِ باطل زبانه

به ريش خويش خنديده خيانت

ندارد رو كه برگردد به خانه

شكسته پهلوى داعش تباران

به زورِ گرزِ ايمان؛جاودانه

..
چه مى بينم ميان موجِ. رويا

برِ خودرا مگرداده ؛ زمانه
…
نورالله وثوق
…
١٣:٨يك شنبه ٥حوت/اسفند١٣٩٧ خورشيدى