( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : جمعه 3 اسد ( مرداد ) 1404 خورشیدی – 25 جولای 2025 میلادی – ملبورن – استرالیا
دهمین سالیاد ارتحال ملکوتی شاعر و سیاستمدار
با اقتدار و وطن دوست شیر احمد یاور کنگورچی
————————————————-
مسئولین سایت 24 ساعت فرا رسیدن دهمین سال درگذشت
شاعر گرامی و همکار سابق ما زنده یاد
استاد شیر احمد یاور کنگورچی
را به دوست وهمکار گرامی ما محترم احمد محمود امپراطور
، باقی فامیل معزز شان و سایر فرهنگیان عزیز تسلیت
عرض نموده ، روان آن عزیز را شاد و خشنود طلبیده
و اینک مطلبی ر ا که فرزند گرامی آنمرحوم
محترم محمود امپراطور عزیز فرستادند خدمت
شما خوانندگان گرانقدر پیشکش می نماییم.
روح شان شاد ویادشان گرامی باد
سوگ‌نامه‌ی خورشید معرفت؛ در رثای
پیرِ روشن ضمیر
《استاد شیر احمد یاور کنگورچی 》
چگونه می‌توان فریاد دل را از ورای این غبار اندوه به گوش آسمان رساند، آنگاه که اخترِ دانایی و آگاهی از افق خاک غروب میکند؟
دهمین سالیاد کوچ خاموشانه مردی فرا رسیده است که جانش با آمیغ مهر، صداقت، دانایی، و رنج مردم آشنا بود.
انسانی که در هیأت خویش، سادگی، فرزانگی، فروتنی و عشق به انسان را یک‌جا داشت.
استاد شیر احمد یاور کنگورچی، منشأ الهام و آگاهی برای نسل‌ها بود.
نگاهش بیدارکننده، سخنش آرام‌بخش، و حضورش امیدبخش دل‌های خسته.
نه در سودای جا و مقام، بلکه در جست‌وجوی حقیقت، عدالت، و کرامت انسانی می‌زیست.
خامه‌اش زلالِ اندیشه و دغدغه بود. سکوتش صدای وجدان، و کلامش آیینه‌ی حقیقت.
او در کوره‌راه‌های سخت تاریخ، فانوس بیداری به دست گرفت و دل‌ها را با روشنی افکار خود روشن ساخت.
نه تنها اهل قلم، که انسان‌دوستان، بیداردلان و مشتاقان راه حقیقت، همه از سرچشمه‌ی اندیشه‌اش سیراب شدند.
او آموزگار آزادگی بود، زنده‌نگر در جهان مرده‌انگاری‌ها.
در فضای مسموم جهل و خودکامگی، نسیم دانایی و دوستی بود.
در زمانه‌ی بی‌مهری و فراموشی، مرهم جان‌ها و بیدارباش دل‌ها بود.
اکنون، جسم پاکش در آرامگاه خاک می‌آساید، اما جان سخنش در برگ برگ تاریخ جاری‌ست. صدای قدم‌هایش هنوز در راهروهای اندیشه شنیده می‌شود، و نام بلندش در آسمان انسانیت همچنان می‌درخشد.
ای آفریدگار جان و معنا، روان بلند این مرد آگاه را در بارگاه مهربانی‌ات بپذیر، و چراغ فکرش را تا همیشه فروزان نگاه دار.
اینهم نمونهِ کلام شان
—————————————–
هستی همه آئینـــــــــهء ذات توست
زمــــــــــــزمهء ما همه آیات توست
عهــــــد و وفـــــــای تو بـــود لایزال
مهـــــــر و صفــــــای تو بود بی زوال
خیــــــــر و سخای تو بود جاویدان
از کـــــــرمت زندگی انـــــــدر امان
رحــــم تو باشد به همه بی دریغ
بر سر مظلــــوم نه کشیدی تو تیغ
داد تو باشد به همـــــه بی حساب
مانده بشــــــــــر از کرمت لا جواب
هست نمودی تو خلائـــــــــق بسی
نیست گه پیـــوند تو را بــــا کسی
جایــــــــگه ای تو بُوَد عرش برین
بر فلک و بـــــــر مَلک ات آفــــرین
منبــــــع اســـــرار همه زی حیات
مرجـــــــــــع امیال و ثبات و ممات
در زبر عـــــــرش تــــــو را جایگاه
بر همــــــه مخلوق تو دادی پناه
میــــــدهی تو از بـــــــــر ما زندگی
نیست شــــــــرافت نکنیم بندگی
ستــــــــر کنی عیب و خدای جلیل
خلق کنــــی خلق و رب بــــی بدیل
منبع انــــــــــوار ثبــــــــــات و حیات
مرجـــــــــــع اســرار حیات و ممات
سازی اتــــوم ذرهء ناچیــــــــــز را
دادی به ما خواستیــــــم هر چیز را
بودی او هستـــــی تو ذات قدیم
غیر تو باشد همــــــه عالم عدیم
ذره به پیشت نبَُوَد کهکشــــــــــان
چــــــرخ بــــرین و فلک از تو نشان
روشنی عالـــــــــم و هستی توئی
در حقیــقت هرچه که هستی توئی
دست تو باشــــد ز بــــر دست ها
خواهی کنی نیست همه هست ها
قطـــــــــره ای باران ز سما ریختی
بحــــر کـــــــران را تو بر انگیختی
لعل و گهـــــر کردی سیاه سنگ را
دادی به گیتـــــــی همه جا رنگ را
چشـــــــم خـــرد را بنمودی تو باز
خــــالق کونیـــــــن و رب بی نیاز
جبهـــــه بسائیم به خاکت رواست
کس به تو سجــــده نکند نارواست
کون و مکــــان را تو به کنُ ساختی
بر ســـــر موجود عالــــم افراختی
کن فیـــکونش بکنــی مال توست
هستی همـــه منتظر قال توست
ثابت و سیـــــــاره به فــــــرمان تو
شمس و قمـــــــــر ذرهء از آن تو
رزق رســـــان همـــــه موجـود یان
با خبــــــــر از جمله عیان و نهان
عهـــــــــد نمائی و به آن ایستی
بی خبـــــــر از حال دلـــم نیستی
از همـــه احساس توئی بی نیاز
ســــــوز نباشد و نداری گـــــداز
دیده بینـاست تو را چشم نیست
داری غضب عاملهء خشم نیست
می شنوی لیـــــک تو را گوش نه
خور نـــــداری و تـــــو را نوش ,نه
داری مکـــــان و تو مکین نیستی
خود تو بدانی که چسان زیستی
دادی به ما آنچه که خود داشتی
می درویم آنچه که تو کاشتی
پــــروری یکسان بچه دررحم مام
خالق کُل بـــــــا هُنــــــر نیک نام
نطفــهء شاه و گـــدا یکسان بُوَد
فــــرق درآن نه تن و نه جان بُوَد
فــــرق ندارد زن شــــــاه و گــدا
نیست در آن هیچ گه ما و شما
زادن طفل گاه پس و پیش نیست
درهمه اعضاش کم و بیش نیست
نیست به یک نوع اگــــر نان شان
شیـــر به یک رنگ به پستان شان
شادی رسانی به همه قوم وخیش
رنجــــه نه سازی گهی قلب پُریش
فــرق نکردی گهی شـــاه و گدا
عــدل خـــــــــدائیت نمودی به ادا
چشـــــم امید همـــــــه بر تو بُوَد
شادی و عید همــــــه از تو بُوَد
قهر تو باشــد بر ما غـــــــم فزا
لطف عمیمت همــــه وقت بهر ما
هستی تو کس برهمگی بی کسان
باشی بر غمــــزده شادی رسان
زهــــــر تو خواهی بکنی انگبین
ای صمــــــــــد با خرد نیک بین
پاک خود آئی و خــــدائی همه
ذات قدیــــر هستی برای همه
کردی کرم هیچ نه اندوختیـــم
آدمییت مــــــــــا که کم آموختیم
خلق نمودی بشـــــــــر با شرف
شکـــــــــر نکرده برویم هر طرف
فاعیل مختـــــاریم و پُــر ما جرا
می کنیم هـــــــر دَم عمل ناروا
گوش نکردیـــــــــــــم به پیغام تو
خوار نمودیـــم همه وقت نام تو
هستی قــــریب از نــگه دیده ام
غیــــــر تو من از همه ببریده ام
خواستـــــــه بودم و خواهم تو را
چون پــــــــــــر کاه در بغل کهربا
هستیم همه بی خرد و ناسپاس
گنگ و کر و، آدم حق نا شنــاس
تو احــــــــــدی ثانی نباشد تو را
کنگورچی راخود تو بشو رهنــــما
————————————
02/میزان/ 1376 هجری خورشیدی
سروده شده است
شیر احمد یاور کنگورچی
