۲۴ ساعت

فروغِ حُسن

حسن شاه فروغ

بقصدِ جانِ آن شوخ در شتاب زده

براى كُشتنِ من دست به انقلاب زده

ز تيرِ آن دو مژه با كمانِ ابرويش

بزخمِ ايندلِ بشكسته ى خراب زده

كباب كرده دلم را به آتشِ عشق اش

بجامِ ساغرِ چشمش مَي زِ ناب زده

چنان خُمار بوَد آن دو نرگسِ مخمور

پياله ى كه لبالب پُر از شراب زده

دلم خُمارِ وصالست و ساقى چشمش

بكف شرابِ عِنابست وخود بخواب زده

بباغِ وصلِ من اندر خزان بهار آمد

زِ لاله پيرهن است و بسر گلاب زده

شميمِ زُلفِ پريشانِ عنبر آگين اش

دماغِ خاطرِ ما را به پيج و تاب زده

بيار نغمه و سازو طرب، نوا سر كُن

كه يار زخمه بهر تارِ اين رُباب زده

زِماهتابِ رُخش روشنست دلم امشب

دميده نور، درِ من به دق الباب زده

شبانِ هجرِ ورا صُبح، ناگهان آمد

به ظُلمتِ كه مرا بود آفتاب زده

فروغِ حُسنِ يكى صاحبِ جمال و فروغ

شرر بجانِ همه پيرو شيخ و شاب زده

فروغ ٢١/٧/١٣٩٤