نگاهی به خاطرات محمود طرزی
از رف کتاب
نگاهی به
خاطرات محمود طرزی
· این اثر، پس از گذشت نزدیک به یک سده و قرن، به دست چاپ سپرده شد
گرد آورنده و نویسندهٔ مقدمه: داکتر روان فرهادی
شهر گت تینگن، جرمنی
هشت سرطان ۱۳۹۱هـ. خ.
۲۸ جون ۲۰۱۲ع.
صدیق رهپو طرزی
نگاه گر: صدیق رهپو طرزی
چشمهٔ گل آلود
از عنوان که چون دریچهٔ باز، نگاهی به محتوا دارد، می آغازم.
عنوانی که برای این اثر بر گزیده شده، به باور من، شیشهٔ این دریچه را به شدت مکدر ساخته است. درونمایه این کتاب همانا ٫٫ دیدنی ها و شنیدنی ها،، آخرین نوشتهٔ محمود طرزی پیش از مرگش در ۱۹۳۳ع. می باشد. پس باید به صورت روشن این عنوان برای کتاب بر گزیده می شد.
برای من شگفت انگیز است که آقای روان فرهادی که رشتهٔ اصلی کارش زبان شناسی است ـ کار در ادارهٔ سیاسی رشتهٔ دوم ـ در این مورد ساده ترین قانون جمع بستن اسم ها را به زبان پارسی، مراعات ننموده است. او به جای ٫٫ خاطره ها،، جمع عربیش را که ٫٫ خاطرات،، می باشد، آورده است. او به تر از همه می داند که واژه گان بیگانه و وامی آن گاهی که وارد زبان اصلی می گردند، بر اساس دستور زبان اصلی صرف یا گردان می گردند. در زبان پارسی اسم همه بیجانان به ٫٫ها،، و همه جانداران به٫٫ ان،، جمع بسته می شوند. البته در این قاعده واژه گانی که به ( ه ) غیر ملفوظ ختم می گردد، اشتثنا شمرده می شوند مانند: بچه که جمعش بچه گان یا مرده که مرده گان می گردد.