نامهای سرگشاده به رهبران،سران و شهروندان کشورهای آزاد،دموکراتیک و بشردوست جهان
( هجدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : سه شنبه مؤرخ ۱۱ قوس (آذر) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۲ دسامبر ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
نامهای سرگشاده به رهبران، سران و
شهروندان کشورهای آزاد، دموکراتیک
و بشردوست جهان
با سلام، احترام و امیدی لرزان از دلهای زخمی،
ما، مهاجران افغان، این نامه را نه از سر آسایش، بلکه از دل پر رنج، از میان خاکستر خانههای ویرانشده، از زیر سایهی ترس و ظلم، و از دل شبهای بیپناهی مینویسیم. ما انسانهایی هستیم که روزی در سرزمینی به نام افغانستان زندگی میکردیم؛ با آرزوهایی ساده، با عشق به خانواده، با امید به آینده. اما آن آینده، زیر چکمههای خشونت و افراطگرایی، نابود شد.
طالبان، گروهی که نه بویی از انسانیت بردهاند و نه احترامی برای زندگی قائلاند، کشورمان را به زندانی بزرگ بدل کردهاند. زنان را از تحصیل و کار محروم کردهاند، کودکان را از بازی و آموزش، و مردان را از حق نفس کشیدن آزاد. در چنین شرایطی، ما چارهای جز فرار نداشتیم؛به فراری تلخ، پرخطر، و گاه مرگبار روی بیاوریم.
ما از طیاره ها آویزان شدیم ،از کوهها گذشتیم، از دریاها عبور کردیم، در کامیونها پنهان شدیم، شبها را در سرمای بیابان لرزیدیم، و روزها را با ترس از مرزبانان گذراندیم. نه برای ثروت، نه برای آسایش، بلکه فقط برای زنده ماندن. فقط برای اینکه کودکانما بتوانند بخندند، یاد بگیرند، و در جهانی امن بزرگ شوند.
اما وقتی به کشورهای متمدن رسیدیم، با دیوارهایی از بیاعتمادی، نگاههایی از ترس، و سیاستهایی از تبعیض مواجه شدیم. گویی درد ما کافی نبود، گویی زخمهایما دیده نمیشد. گاهی، به خاطر اشتباه یک فرد، همهی ما مجازات میشویم. گاهی، جرم یک نفر، بهانهای میشود برای بستن درها به روی هزاران انسان بیگناه.
ما با صدای لرزان اما قلبی پر امید، از شما، رهبران و شهروندان کشورهای آزاد، تقاضا داریم:
– ما را ببینید، نه به عنوان تهدید، بلکه به عنوان انسانهایی که از جهنم گریختهاند.
– جرم،یک عمل و مسئولیت فردی است. ما را با اعمال افراد منحرف قضاوت نکنید.
– مطابق با اصول حقوق بشر، از ما محافظت کنید. ما قربانیان خشونت هستیم، نه عاملان آن.
– فرصت آموزش، درمان، کار و ادغام اجتماعی را فراهم کنید تا بتوانیم به جوامع شما خدمت ودر آن ادقام شویم.
– صدای ما را در مجامع بینالمللی بلند کنید. افغانستان را و ملت رنجدیده آن را فراموش نکنید.
ما نمیخواهیم سربار باشیم. ما میخواهیم دوباره زندگی کنیم. ما میخواهیم فرزندانما را در جهانی پر از نور و دانش بزرگ کنیم. ما میخواهیم سهمی از انسانیت داشته باشیم.
در جهانی که هر روز بیشتر از گذشته به همدلی نیاز دارد، بیایید دیوارها را برداریم و پلهایی از مهر بسازیم. بیایید به جای ترس، اعتماد کنیم. به جای طرد، پناه دهیم. به جای سکوت، فریاد بزنیم: «انسانیت هنوز زنده است.»
با احترام. خلیل الله فائز تیموری رییس اسبق کمیسیون مشترک احزاب سیاسی ونهاد های مدنی وشخصیت متبارز ملی ولایت هرات ،افغانستان
وجمعی از مهاجران افغان و حامیان حقوق بشر
صدای بیصدا
به هر طرف که نظر کردم آتشی بر پاست
جهانِ ما همه در شعلههای بیصداست
نه خانهای، نه امیدی، نه سایهای از صلح
دل شکستهی ما در حصارِ خون و بلاست
ز خاکِ سوختهام بوی مرگ میآید
و اشکِ مادرِ م ن، قصهگوی ماجراست
به جرمِ زندهبودن ، به جرمِ زنبودن
هزار دخ ترِ معصوم ، طعمهی اژدهاست
به سوی نور ، به سوی نجات، آمدهایم
که این فرار، نه جرم است، نه خطا، رواست
اگر یکی به جنونی گناهی آورد
مزن به نامِ همه، این چه حکمِ نارواست؟
به چشمِ مهر، به دل های ما نظر انداز
که هر مهاجرِ دردمند، آینهی خداست
به ما پناه دهید، ای جهانِ آزادان
که زخمِ ما، سندی از ستمِ بیانتهاست
به جای دیواری از ترس، پ ل محبت باش
که عشق، مرهمِ این زخمهای جانگداز ماست
اگرچه خسته و تنها، ولی هنوز امید
درونِ سینهی ما، چون چراغِ روشنهاست
به نامِ عشق، به نامِ ب شر، به نامِ صلح
سرودِ ماست، که در صدا به پاست
و این سرودِ غمانگیز را نگاشتهام
به نامِ عشق ، به نامِ وط ن، منم فائز
خلیل الله فائز تیموری
دهم قوس ۱۴۰۴
An Open Letter to the Leaders, Heads of State, and Citizens of Free, Democratic, and Humanitarian Countries
Greetings, respect, and a trembling hope from wounded hearts,
We, the Afghan migrants, write this letter not from a place of comfort, but from the depths of suffering—from the ashes of destroyed homes, from under the shadow of fear and oppression, and from the heart of nights spent without shelter. We are human beings who once lived in a land called Afghanistan—with simple dreams, love for our families, and hope for the future. But that future was crushed under the boots of violence and extremism.
The Taliban, a group devoid of humanity and respect for life, have turned our country into a vast prison. They have deprived women of education and work, children of play and learning, and men of the right to breathe freely. In such conditions, we had no choice but to flee—embarking on a bitter, perilous, and at times deadly escape.
We clung to airplanes, crossed mountains, traversed seas, hid in trucks, shivered through desert nights, and spent our days in fear of border guards. Not for wealth, not for comfort, but simply to survive. Simply so our children could laugh, learn, and grow up in a safe world.
But when we reached civilized countries, we were met with walls of distrust, glances of fear, and policies of discrimination. As if our pain was not enough, as if our wounds were invisible. Sometimes, because of one person’s mistake, all of us are punished. Sometimes, the crime of one becomes an excuse to close the doors on thousands of innocent souls.
With trembling voices but hopeful hearts, we appeal to you—leaders and citizens of free nations:
– See us not as threats, but as human beings who have fled fromhell.
– Crime is an individual act and responsibility. Do not judge us by the actions of the misguided few.
– Protect us in accordance with human rights principles. We are victims of violence, not its perpetrators.
– Provide opportunities for education, healthcare, employment, and social integration so we may contribute to and become part of your societies.
– Raise our voices in international forums. Do not forget Afghanistan and its suffering people.
We do not wish to be a burden. We want to live again. We want to raise our children in a world full of light and knowledge. We want to have a share in humanity.
In a world that needs compassion more than ever, let us tear down walls and build bridges of kindness. Let us choose trust over fear, refuge over rejection, and cry out instead of staying silent: “Humanity is still alive.”
With respect,
Khalilullah Faez Teymoori
Former Head of the Joint Commission of Political Parties, Civil Institutions, and Prominent National Figures of Herat Province, Afghanistan
And a group of Afghan migrants and human rights advocates
—
Poem: “The Voice of the Voiceless”
Wherever I looked, the world was ablaze,
Our world engulfed in silent flames.
No home, no hope, no shade of peace,
Our broken hearts trapped in blood and pain.
From my scorched land rises the scent of death,
And my mother’s tears narrate the tale.
For the crime of being alive, for the crime of being a woman,
A thousand innocent girls are prey to the beast.
We have come toward light, toward salvation,
For this escape is no crime, no sin—it is just.
If one, in madness, commits a wrong,
Do not blame us all—what a cruel judgment that is.
Look upon us with compassion, into our hearts,
For every suffering migrant is a mirror of God.
Grant us refuge, O free world,
For our wounds are testimony to endless oppression.
Be a bridge of love, not a wall of fear,
For love is the balm to our soul-wrenching wounds.
Though weary and alone, still hope remains,
Glowing within our chests like a lantern’s light.
In the name of love, in the name of humanity, in the name of peace,
This is our song, echoing in every heart.
And this sorrowful song I have written,
In the name of love, in the name of homeland—I am Faez.
Khalilullah Faez Teymoori
December 1, 2025
جناب آقای فائز تیموری عزیز ، قلم زیبا و احساس پاک تانرا می ستایم ، سعادتمند و سرافراز باشید.
باعرض حرمت
قیوم بشیر هروی
ملبورن – استرالیا