۲۴ ساعت

دشمنی بازبان فارسی، نشاندهنده ی جهالت وستمگری است

( هجدهمین سال نشراتی )

تاریخ نشر : یکشنبه  مؤرخ ۴ عقرب  ( آبان ) ۱۴۰۴ خورشیدی ۲۶ اکتوبر ۲۰۲۵ میلادی –  ملبورن – استرالیا

     دشمنی بازبان فارسی، نشاندهنده ی

جهالت وستمگری است

نصیر مهرین

خرد انسان اندیشمند، علاقمند به انسانیت و سرنوشت انسان در افغانستان، آرزوی رشد زبان ها، هم پذیری و احترام را همراه دارد.

 رفتاری که حاکی از تحمیل یک زبان و تصمیم حذف زبان های دیگر است، معرف ستمگری قومی – فرهنگی است وبسیار آسیب زا.

رفتار شناخته شده ی گروه طالبان در دشمنی با سایر زبان ها و تحمیل زبان پشتو، نشان از این ستمگری و پیامدزایی تبهکارانه دارد.

 دشمنی با زبان فارسی و ایجاد محدودیت فزاینده برای فارسی زبان ها، در افغانستان واقعیت تلخی است که بُعدی از ابعاد موجود عقب مانده با نام طالب را معرفی می کند.

سیر زنده گی و شکل گیری ذهنیت بیشترین نسل طالبان که امروز در افغاننستان ظلمروایی می کنند، حاکی از آنست که در مدرسه های پاکستانی با زبان اردو و پشتو آنهم در سطح بسیار پایین و پس مانده گپ هایی را فراگرفتند. همان گپ هایی که امروز در افغانستان هنگام سخنرانی ها، چون ابزار شکنجه انسان را می آزارند. آن گونه فراگیری، نا آشنایی با زبان فارسی، ازبیکی، ترکمنی و… آنگونه باورمندی دینی- مذهبی با قرائت خشن و انسانیت ستیز، دشمنی با سایر نحله های مذهبی در افغانستان را در کنار فارسی ستیزی با خود دارد.

در واقع آن محدودیت هایی را که زنده گی در مدرسه های  پاکستان و یا تأثیر پذیری از سایرهم اندیشان در داخل افغانستان برای ذهن ناقص ایجاد کرده بود، سدی شد برای فراگیری آن فراورده هایی که از راه سایر زبان ها و به ویژه زبان فارسی،( دری، دری فارسی، پارسی ویا پارسی دری) میسر است.

بار دیگری نیز گفته شده بود که “بقه ی افتاده در چاه، آسمان را به اندازه ی دهن چاه می بیند” سطح و سویه ی ذهنی طالبان همان دیدار بقه با آسمان است.

در کنار این ترکیب و سپاهی که نماد جهالت و کله شخی است، سمت دهنده گان با پروژه، آنانی که فهم و درک شان از ملت سازی ونژاد باوری هتلر گونه است را هم داریم که هیمه در تنور جهالت گستری و دانش سوزی طالبان می برند. خدا ناباوران می نوش را می گویم، آنانی را که نا آشنا با پنج بنای مسلمانی هستند، ناآگاه از تمیز سجده و رکوع، آغشته با زشت ترین مفاسد و زراندوزی هایی که تاریخ آن غمستان دیده است. این گروه از خائنان در تقویه و سمت وسو دادن طالبان و از جمله دشمنی با زبان فارسی خوش خدمتی دارند.

شایان یادآور ی است سیری که از تمنیات آنها بر جای می ماند، تقویه ی زبان پشتو نیست. تحمیل آن در سطح سویه ی طالبان است با ایجاد نارضایتی روبه گسترش و برحق. 

نباید نمونه های متفاوت را ازیاد برد:

قربانی استبداد، بزرگواری مانند عبدالرحمن لودین، مسؤولیتی برای رشد زبان پشتو داشت، اما از دل وجان با زبان فارسی انس داشت و سخنان منظومش را  نیز با زبان فارسی سرود.

زنده یاد عبدالرحمن پژواک را داریم، زنده یاد سید شمس الدین مجروح و فرزند کشته شده اش، سید بهأالدین مجروح را داریم (که قربانی تروریسم حاکم در پشاورشد) و بسیار دیگر را که رویکرد سزاوار توجه به زبان فارسی داشتند. این شخصیت ها با زبان فارسی نوشتند، خواننده ومخاطبان در خور اعتنأ ایجاد کردند، اما هرگز دشمن زبان فارسی نبودند.

یک گپ دیگر را هم در ابراز این موضوع که فشرده آمد، می افزایم: همه ی آنانی که در افغانستان فارسی ستیزی را دوست می دارند و دلبسته ی طالبان هستند، چهره ی پاکستان ستیزی  را نیز نشان می دهند. لجاجت، برخورد بسیار شدید احساساتی، دشنام آمیز وتهدید کننده یی را که از تاریخ چندین دهه به ارث برده اند، مانع شان شده است این نکته را دریابند:

 اهداف رهبردی پاکستان که بر پروژه ی طالبان حاکم است و نفوذ بسیار دارد، فارسی ستیزی را استقبال می کند.

از همه هوطنانی که با رفتار زیانبار فارسی ستیزی طالبان توافق ندارند، صمیمانه تقاضا می شود، مانند سایر ابعاد جهالت آمیز وستمگرانه ی آن، مانند زن ستیزی و… مخالفت خود را ابراز کنند.

***