۲۴ ساعت

مفـــــلسی ها چو باد صبح رَوَد

در تقاضــــا برون زبان منمـــا

پیی اجناس همـــــچو طفل مَشو

دست و منقــــــــار نردبان منما

طــــــــــلب از روی آبرو ببرد

هر تجمـــــل به ارمغــــان منما

صحن ویرانه است خانۀ عــشق

قصر جمـــــــشید را نشان منما

کثرت دوســــتان که ثروت باد

گه حســــــادت به دوستان منما

دولت دهــــــر را دو روز بوَد

عـبث این عمر رایگـــــان منما

با دل عــــــشق زی صــفا بنما

صـحبت عقلِ خرده دان منمـا

موسم گل ببین چگونه کمـــست

تَلَف این فصــل مهــــربان منما

گرمیی عشق را غنیمـــــت دان

جز به گـــــــلزار آشیــــان منما

خدمــــــت خــلق را ز یاد مبر

هر چه را نفــس گفــت آن منما

دست الفـــت بکـــش بروی یتیم

قلب خود را چو سنگـــدان منما

کمی در فـــکر دیگران هــم شو

کـــــــــشتیی حرص بادبان منما

پاک کن گوشه و کنار ضــــمیر

گـــــوش بر حرف بد دلان منما

روزگـاران اگر چه سخت رسد

در حضـــــور کسی فغـان منما

دشمن و دوست را تمــــیز بکن

هر کجــا راز خود بیان منمــــا

پرده کن آنچه دوســت گفـته ترا

راز یاران را عیــــــــــان منما

کم سخن شو در انجمن که شدی

قصــــۀ زهــــد داســــــتان منما

چــــــاپلوسی مکـن که شرم بود

کس به مطلب تو مهمـــان منمـا

جز بدرگــــــاه خـــالـــق یکـــتا

آن زبانرا تو مــــدح خوان منما

جز خدا از کسی مترس مـترس

سر خود خم به این و آن منمـا

شرم نامــــوس را ســـــــپاه بوَد

جز حــــــیا هـــیچ سـایبان منما

سائلی را مران ز فرط غضـب

دست انفــــــاق ناتوان منمــــــا

طاعت حق فقط قناعت ماست

قصۀ زهد خود کـــــــلان منما

دل ِ خود پاک کن به فصل بهار

ورد سبحـــــان در خـزان منما

در زبانم به غیر شُکـر مــــباد

بگذر از ما و امتحــــــان منمـا

از (همـایون) شنو تو دیده گـشا

بار غفـــلت گـــهی گران مـنما

سید همایون شاه (عالمی)