( هفدهمین سال نشراتی )
تاریخ نشر : جمعه ۱۳ سرطان ( تیر ) ۱۴۰۴ خورشیدی – ۴ جولای ۲۰۲۵ میلادی – ملبورن – استرالیا
بسمه تعالی
نهضت حسینی(ع) ازنگاه بزرگان وپیشوایان
مسلمان وغیرمسلمان.*
برادران و خواهران نهایت عزیز و گرامی ، امروز در شرایطی هزاران کیلومتر دورتر از وطن از محرم وبخصوص از جانبازی ها و حماسه آفرینی های جگرگوشهء حضرت زهراء (س) و نواسه خاتم الانبیاء محمد مصطفی (ص) ، حضرت سید الشهداء امام حسین ابن علی علیهم السلام یاد می کنیم که یزیدیان زمان ، این دشمنان قسم خوردهء مسلمین درگوشه و کنار این جهان از فلسطین اشغالی گرفته تا سوریه و افغانستان و غیره همچنان به جنایات بیشرمانهء شان ادامه داده و هر روزه تعدادی از مسلمانان بیدفاع را بخاک و خون می کشند ، غافل از اینکه مکتب حسین ، مکتب آزادگیست و حضرت امام حسین (ع) سرور ازادگان و سالار شهیدان.
حضار محترم و عزیز !
عشق ومحبت حسینی بنده را نگذاشت تا دراین محفل با شکوه ونورانی حصه نگیرم واز شخصیت والای امام حسین(ع)،نهضت حسینی وواقعهء کربلا یادی ننمایم.
آری! امام حسین (ع) کسی است که خاتم الانبیاءمحمد مصطفی(ص) راجع به ایشان می فرمایند: حُسَینُم مّنِی وَاَنَامِن حُسَین،لَحمَکَ لَحمِی، عَظمُکَ عَظمِی وَدَمُّک دَمِّی.یعنی حسین ازمن است ومن ازحسینم،
گوشت حسین گوشت من است،استخوان حسین استخوان من است وخون حسین خون من است.
زهی به مقام والایت یا اباعبدالله الحسین(ع) !
حسین(ع) کسی است که حضرت عمرفاروق خلیفهءدوم مسلمین(رض) به وی خطاب نموده و میگوید: تو بر فرزندم ابن عمرمقدم هستی،ودرمغزو فکرماجزخدای و شما چیزی دیگری خطورنمی کند.
داستان امام حسین(ع)،داستان انسانیت است وهر جان عاقل خواستارآن میباشد. فضیلت هاجمع شده اند،وکمالات همه گردهم آمده اند،وبدست توانای حق، نقش حسین رابه دفتر وجود کشیده اند.
امام حسین(ع) پیشوای انسانهاست،رهبر انقلاب ملتهاست،کسی است که بوسیلهءشهادت،درس عقیده وجهاددرراه آنرابرای همه آموخت،وبامرگ خود به حقیقت زندگی رسید.
حسین(ع)کسی است که با از دست دادن جوانان خاندان خود،پاکی نظروصدق نیتش راثابت کرد وبدیگران نیز راه پاکی وصداقت آموخت.
بلی حسین(ع) تعلیم داد که باآن قربانی ها به قربت الهی میتوان واصل شد، و با آن گذشتها به منزلگاه حق ومرزکمال، پای توان نهاد.
حسین(ع) کسی است که با همراه بردن زنان واطفال خاندان خود که همه به اسارت وبلا گرفتارشدند،نشان دادکه مبارزهء یزید ویزید یان با او ،جنبهءمخالفت باشخص رانداردوبراساس یک نبردعادلانه نیست. وبا این طرح عالی پرده هارا بالازد وناکسانیراکه به لباس اسلام وتقوی در آمده وقیافهءشجاعان بخود گرفته بودند، به عالم معرفی کرد.
امام حسین(ع)کسی است که با قربانی طفل خوردوشیرخوارش،اهل دنیا رامعترف نمود به اینکه اصلاًدرجبههءمقابل اوعاطفهءانسانی وجود ندارد واز حد اقل مشخصات آدمیت هم بدوراند.
حسین(ع)برای بیداری جهانیان قیام کرد،گرچه بظاهرخونش را ریختند وبسی کشته واسیرداد،اما درحقیقت آدمیان راازاسارت نفس وذلت نجات بخشید.
مکتب حسینی فهماند،کسیکه امید خودرا به خدا دارد وجز ازخدا نترسد، بدان مقامی رسد که اگرهمه چیزخودرادرراه حق ازدست دهد،نشاط از چهره اش دوری نگیرد،ووجد جانش پایان نپذیرد،سر به هیچ آستانی سِوای پروردگارنساید،وبیم ازهیچ نیروئی جزقدرت آفریدگاربه دل راه ندهد.
امام حسین(ع)بواسطهءشخصیت عالیقدرش،بواسطهءشهادت قهرمانانه اش،مالک قلب ها واحساسات میلیونها انسان گردیده است.
رازبقای امام حسین(ع) اینست که نهضتش منطقی بوده ودرعمق احساسات وعواطف انسانها راه یافته است.
اینک بطوربسیارفشرده آنچه دانشمندان،پیشوایان مذهبی،سران ملل، اعم از مسلمان وغیرمسلمان دربارهء نهضت امام حسین (ع) ونتائج آن گفته اند،خدمت ارایه میگردد:
واشنگتن ایرویک مورخ مشهورامریکائی می نویسد:
“برای امام حسین ممکن بود که زندگی خودرابا تسلیم شدن به ارادهء یزید به آسایش رساند.لیکن مسؤلیت پیشوائی ونهضت بخشی اسلامی اجازه نمی دادکه یزید رابه عنوان خلیفهءاسلام بشناسد،لذا خودرابرای قبول هر ناراحتی وفشار،به منظوررها ساختن اسلام از چنگال بنی امیه آماده ساخت. وروح فنا ناپذیرحسین (هم اکنون) روی ریگهای سوزان عربستان بر پاست، ای نمونهء شجاعت،ای شهسوارمن،ای حسین !”
چارلزویکنس نویسنده انگلیسی گوید:
“اگرمنظورحسین(ع) جنگ درراه خواسته های دنیائی خود بود،من نمی فهمم چرا خواهران واطفالش رابه همراه خود برد؟
پس عقل سلیم چنین حکم میکند که او بخاطراسلام فداکاری خویش را انجام داد.”
توماس کارلیل مؤرخ وفیلسوف انگلیسی گوید:
“بهترین درسی که ازسرگذشت کربلامیگیریم،اینست که حسین(ع) و یارانش ایمانی استواربه خدا داشتند،آنهابا اعمال خود ثابت کردند که درمقام مبارزهءحق وباطل تفوق عددی اهمیت ندارد،وپیروزی حسین (ع) باوجود اقلیتی که داشت باعث شگفتی من است.”
ماربین خاورشناس آلمانی می نویسد:
حسین(ع) میدانست که عداوت ذاتی وموروثی امویهاباخاندان بنی هاشمئ وآئین محمد(ص) زایل شدنی نیست،وشرک براندام خویش،لباس مسلمانی وتوحید پوشیده بود، میخواهد انتقام بگیرد.
حسین(ع) بخوبی میدانست که بنی امیه غیر ازمحو آثاراسلام وقرآن نظری ندارند.
حسین(ع) مدتها بود که خودراآمادهء پیکار کرده بود ودر انتظار چنین روزی دقیقه شماری می کرد ومیدانست که زنده ماندنِ نام جاویدان اسلام وقرآن مستلزم آنست که اوراشهید کنند وباخون مقدسش درخت دین آبیاری شود.
هدف حسین(ع)جلوگیری ازظلم بودوبس.قوت قلب وازخود گذشتگی درراه مقصود عالی خویش به خرچ داده است،حتی درآخرین دقایق زندگی،طفل شیرخوارخودرا قربانی حق وحقیقت نمودوبا این عمل اندیشهءفلاسفه وبزرگان عالم را متحیر ساخت.”
مها تما گاندی رهبربزرگ هند گوید:
“من برای مردم هند چیزی تازه ای نیاورده ام،فقط نتیجهء راکه از مطالعات وتحقیقات خود در بارهءتاریخ زندگی قهرمان کربلا بدست آورده بودم ،ارمغان ملت هند نمودم.مااگربخواهیم هند را نجات دهیم واجب است راهی را بپیمائیم که حسین ابن علی علیهم السلام پیمود.”
محمد علی جناح،قائد اعظم پاکستان گوید:
“هیچ نمونهءازشجاعت،بهترازآنکه امام حسین ازلحاظ فداکاری وتهوّر نشان داد،درعالم پیدا نمی شود. به عقیدهءمن تمام مسلمین باید از سر مشق این شهیدی که خودرا درسرزمین عراق قربان کرد،پیروی نمایند”.
امام شافعی گوید:
“خاطرهء کربلا،باراندوهی دردلم فرومی ریزد،وچون بیاد می آورم که حسین(ع) راباوجود بیگناهی مُسَلَّم،آن گونه بی رحمانه کشتند،خواب بر دیدگانم حرام میگردد.
یاد این حادثه محاسنم را سفید کرده است،وروزی نمی گذرد که آه از سینه ام برنیاید واشکم برگونه نغلتد”.
شیخ عبدالقادرگیلانی می نویسد:
“عاشوراء،روزگریه وندبه است،وچون بایدهرمسلمانی درآن روز بیاد امام حسین(ع) باشد،هیچ کس را روانیست که بدان روزخوشگذرانی کند وشاد باشد”.
ابن ابی الحدید معتزلی گوید:
“سرورمردانیکه ازقبول ستم امتناع کردندوهمانکس که به مردم حمیّت وغیرت آموخت وبه آنان فهماند که به شمشیرمردن،از پستی ومذلت بهتراست،حسین بن علی(ع) می باشد،که به اوویارانش پیشنهاد امان داد ،ولی نپذیرفت وگفت:
آگاه باشید که ناکس فرومایه ای به من اتمام حجت نموده ومرا میان کشته شدن و تسلیم شدن مخیر ساخته است،لیکن ذلت از ساخت من به دوراست،نه خدا راضی است که من ذلیل شوم،نه پیغمبر خدا،ونه مردان با ایمان دنیا،ونه دامن پاکی که مرا پرورش داده ونه آن روح با مناعت که من دارم. من هرگزطاعت لئیمان رابرکشته شدن شرافتمندانهترجیح نخواهم داد”.
عمرابوالنصر،نویسندهءفاضل سوریه گوید:
“قیام حسینی(ع) قیام فردی نبوده،بلکه قیام برضد حکومتی بوده است که صلاحیت فرمانروائی اسلامی را نداشته وشرایط خلافت را ازحیث عدالت وایمان،واخلاق وعلم دارا نبوده است”.
ابن جوزی محقق حنبلی می نویسد:
“علت اینکه امام حسین(ع)از بیعت یزید سرکشید وخودرا به کشتن داد، این بود که دید، دین بازیچه شده است واز اثرافتاده است،یعنی دین بر اعمال مردم حاکم نیست وفقط به جهت رعایت ظاهراز دیانت نام می برند وصورتی از آن را نمایش میدهند.
امام حسین خواست با این خود داری ازئبیعت،وئتن به قتل دادن، دین را تازه کند ودر افکار مردم نافذ گرداند،این بود که چون محاصره اش کردند وگفتند که سربرفرمان ابن زیادگذارد، نپذیرفت وکشته شدن را برذلت وبی دینی ترجیح داد. آری نفوس شریفه چنین هستند”.
عبدالحمید جوده السحارنویسندهءمصری می نویسد:
“حسین (ع)نمی توانست با یزید بیعت کند وبه حکومت او تن بدهد،زیرا درآنصورت برفسق وفجور صحه می گذاشت وارکان ظلم وطغیان را محکم میکردوبرفرمانروائی باطل تمکین می نمود.امام حسین به این کارها راضی نمیشد،گرچه اهل وعیالش به اسارت افتند وخود و یارانش کشته شوند”.
العبیدی، مفتی دانشمند موصل می نویسد:
“فاجعهء کربلادرتاریخ بشری نادره ای است،همچنانیکه مسببین آن نیز نادره اند. همان گونه که جبههءحسینی در فضیلت قهرمانان زمانه اند، مخالفین وقاتلان آنان هم دررذیلت اعجوبه های دوران بشمار میروند.
حسین ابن علی(ع) دفاع از حق مظلوم ومصالح عموم رابنابر فرمان خداوند درقرآن به زبان پیغمبراکرم(ص) وظیفهء خویش دید واز اقدام به آن تسامحی نورزید.
اودربرابرخود لکهءننگی دید که شستن آنرا به جزباخون گلوی خویش شایسته ندانست،ودر مقا بل خود سدی ملاحظه کرد که شکستن آن را جز با فشار گردن خویش متناسب نشناخت.
هم اوامت مغلوب را درمحیط خود مشاهده نمود که برای رهائی آنان جز اسارت اهل وعیال،وبذل جان ومال خویش وسیله ای نیافت. پس هستی خودرا درآن قربانگاه بزرگ فداکرد وبدین سبب نزد پروردگار ،”سرورشهیدان”محسوب شد،ودرتاریخ ایام”پیشوای اصلاح طلبان” به شماررفت،آری به آنچه خواسته بودوبلکه برترازآن ،کامیاب گردید.
قبراودرکربلا،کعبهء قاصدان وحرم طالبان است،وداستان اومایهءعبرت برای اهل آن.پس ای پسردخترپیغمبرخدا،سلام خدا برتوباد،وچشم اسلام را به توروشن کناد”.
دراخیرچون ایام عزاداری امام حسین(ع)میباشد،بیاد مصیبتی که بیدار سازجهانیان وحرکت بخش دلها بسوی حق وعدالت است،پارچه شعری راازشاعروعارف مشهوروطن عزیزما مرحوم غلام سرور”دهقان” خدمت تقدیم میدارم.
لوای حسین (ع)
به رسـتخـیـز چـو بـالا شــود لـوای حـسـین
به یک زبان،همه گویند مرحبـای حـسـین
غمی که دردل من هست،ازبرای حـسـین
دلـم بــدانــدومــن دانـــم وخــدای حـسـین
بســـوخـت زهد و ریـای تـو زاهــدا! بـخـدا
خـدابداده جنـان را به خـونـبـهـای حـسـین
من آن نمک خـورفـقـرم که گویـم آدم را
نشیـن بگـوشهءخلـدوبکـن دعای حـسـین
قسـم بحــق خــدا،گــر بســــوزدش دوزخ
هـمـیـنـقـدرکه بود گـبـر،آشنـــای حـسـین
مــرا که عـلم حق آموخت ، معرفت دیدم
که فرش عرش بود دشت کربلای حسین
زچــاریــار نـبـی و ز چــار مـذهـب پُـــرس
که داده بوسه محمّد به دست و پای حسین
به هـردودهـر،گــدای درش نمی گـنــجـد
زمن مپـرس دگـر وصف بـارگـاه حـسـین
توخـواه خنـده کـنی خـواه گریه،مختـاری
ملک زند به ســرو سـینه،از برای حـسـین
مطـیـع آن حرکـاتـم که در طریـقت عشق
مطاع هردو جهان را کـنـد، فـدای حـسـین
مـده بـه حـــورفـــریـبـــم،تـو زاهـ دابـخـدا
جنـان گـذارم افـتم،به دست و پای حـسـین
بیـا که معـرفـت کائـنـات در خـواب است
بزیر سـایهء گـیســوی مشکســای حـسـین
مـرا بـبـخـش خــدایــا! بـروز رسـتـاخـیـــز
به بی گناهی اصغر ،به های های حـسـین
گـرت امـیــد وصــال علـی وآلِ علیســت
بســاز خانــهء دل را ، چــو کـربلای حـسـین
خـمـوش ســرور”دهـقـان“،دگـر خدا داند
زابـتــــدای عـلــی وزانـتـــهـــای حـسـین
*– بخش عمده ی این مقاله بالغ بر بیست وشش سال قبل در محفلی که ازطرف جمعی ازهموطنان مهاجرما اعم ازبرادران وخواهران تشیع وتسنن، بیادبود ازجانبازیهای سرورآزادگان و سالار شهیدان حضرت امام حسین(ع) در سدنی دایرشده بود، ازطرف بنده تهیه وقرائت گردید.
پوهنوال داکتر اسدالله حیدری
۲۷ آگست ۱۹۸۸
سیدنی – آسترالیا
