۲۴ ساعت

روزگار مکدر

محترم سید همایون شاه “عالمی”
بیست و سوم اکتوبر دوهزار و شانزدهم میلادی
افغانستان

من قطره ام زخون ِ جگر بر کشیده ام

اشکم که از خزانه ی غم در کشیده ام

آهم که از ترانۀ حسرت چو آتشی

تا انتهایِ سقف فلک سر کشیده ام

چشم ِ شریر عشق چنان پراثر فتاد

کز آن شرار درد مکرر کشیده ام

این ابتدای ِ ماتم ِ من مرگ انتهاست

در لابلای حادثه محشر کشیده ام

الوان ِ از سرشک بچیدم ز دامنم

عکسِ جمال ِ سروِ صنوبر کشیده ام

غمنامه های عشقِ مرا دست ِ کم مگیر

شور و فغان هجر به دفتر کشیده ام

بنگر به خاکنای کویرِ ظهور ِ درد

من آبنای ِ آتش ِ آذر کشیده ام

کم بین به دانه های انارِ سرشک ِ من

از آفتاب ِ دیده ام اختر کشیده ام

پشت  شب  فراق ز اندیشه های  روز

روی شفق به فکر تو خوشتر کشیده ام

در شامگاه ظلمت هجران هما یونا

رنجی ز روزگارِ مکدر کشیده ام

سید همایون شاه “عالمی”
بیست و سوم اکتوبر دوهزار و شانزدهم میلادی
افغانستان