۲۴ ساعت

نگاهش زخم جـــانکاح دلــم شـــــد

که عمقش میـرســــد تا استخــوانـم

چه سان منکر شـود جانم ز هستش

که مختــار است بر روح و روانم

الـــهی بــــر غمش آغشتــــه ام دار

که بی دردش نمی دانم چی ســـانم

کلامم را بـه نــــامش کردم اغــــاز

که بی نا مش خمـــوش ایــــد زبانم

شکـــوه صبــح روزم از جمــــالش

به جز خورشیـــد رویش را نــدانــم

بیا «واهب» شنــواین قصــه از من

که شرح قصـــه میســـوزد زبــــانم

صالحه وهاب واصل