۲۴ ساعت

***
محیط ِ کاسۀ چشمم شده نم

که نور ِ دیده گانم خورده برهم

همین غم گشته ما را یار و همدم

“همه بر دیگران قسمت مکن غم

ازآن چیزی برای من نگهدار”

***
نمودی رهنمودی رهروان را

زُدُودی آفتاب ِ عاشقان را

گشودی دیده بان ِ عارفان را

“مرا عشقت بلا شد، دیگران را

خدایا از بلای ِ من نگهدار”

***
چو برق ِ عاشقانه تیزی از چشم

چه زرق ِ آفرین آمیزی از چشم

که بحر ِ معنی را می بیزی از چشم

“هرآب ِ کآن فرو می ریزی از چشم

برای آشنای ِ من نگهدار”

***

شمیدم گه وصالت را امانت

چو دیدم آن جمالت را امانت

نشان دادی کمالت را امانت

“بده بوی ِ خیالت را امانت

که این بهر ِ گدای ِ من نگهدار”

***

بودی در آرزوی دوست خُسرو

شدی در جستجوی دوست خُسرو

همایون شد به سوی دوست خُسرو

“مرو ترسان به کوی دوست خُسرو

توکل کن خدای ِ من نگهدار

سید همایون شاه “عالمی”
هژدهم نوامبر دو هزار و شانزدهم میلادی
کابل ، افغانستان