۲۴ ساعت

ناله

تاریخ نشر : دوشنبه ۱۱  سرطان ( تیر ) ۱۴۰۳  خورشیدی – ۱ جولای ۲۰۲۴  میلادی – ملبورن – استرالیا

ناله

 از جهان رنگ  و  بو وارسته ام

از  شکست    آرزو  ها  خسته ام

 آرزوی گربدل باقیست ترک‌آرزوست،

 زین خراب  آباد  دیگر   رفته ام

 خستگی  های   مرا  پایان  نبود،

 من به  زنجیر  محن ها بسته ام

 درد ما دردیست  بیدرمان وسخت

 در شمار سال و ماه    و هفته ام

نیست آرامش درین   دنیای دون،

 دل سیاه از ریش وهم ازشحنه ام

 ریش و دستار خود نمایی ها کند،

من  ازین   روز   سیاه   آشفته ام

این جهان دون به دونان  بسپریم،

 زین غم آباد با دل و جان جَسته ام

 زین همه دستار و ریش وفش نگو،

 خانه محبس من در آن بنشسته ام

 دل  سیاه هستیم  ما  از محتسب ،

 من ازین اوضاع مضطر  گشته ام

 در میان پیچ  دستار فتنه  هاست ،

هر یکی گوید که   من در سفته ام

این فضا گویی فضای  فاتحه است

 من دکان  عشقم   از غم   تخته ام

 بعدِ   من  اشعار   من  باقی   بُوَد

 بنده ( تنها ) شاخه ی بشکسته ام

عبدالخالق تنها کاشفی

۹ سرطان ۱۴۰۳

سکوتِ مرگبار

تاریخ نشر: یکشنبه ۱۳ جوزا ( خرداد ) ۱۴۰۳ خورشیدی – ۲ جون  ۲۰۲۴ میلادی – ملبورن – آسترالیا

سکوتِ مرگبار

تیغ  می بارد   برویِ  دلکشِ   این  ارغوان

اشک می کارد دو چشمِ مضطرِ پیر و جوان

عوض هرقطره باران  قطره های  خون  دل

لحظه لحظه می چکد ازدیده های خونچکان

 از رمق افتاده  جان  شادمانی ها  و عشق

شهر پروان گریه دارد  از سکوتِ بی امان

نیست های وهو و جنب وجوشِ آن پارینه ها

این منم  با ارغوانی  اشک ها از  دردِ نان

بوی چیزی سوخته اندر مشامم می رسد!!!

 ارغوان آتش گرفته  زین همه جورِ زمان

فصلِ قحطِ عاطفه بر ملکِ پروان جاری است

 عندلیب بنشسته در ماتم و سوگِ بیکران

ارغوان جان، ارغوانی چشمه های  چشم من

سلب شور وخوشخرامی کرد مارا نا توان

درغزل چون عنصری و انوری، و حافظم

 نا توانم مشکل است انشای شعرِ خوش بیان

زین سکوت مرگبار  نشگفت صوت دلربا

نیست اینجا نو بهار و است  یغمای خزان

 میله وتفریح بسم الله و ما جن  گشته ایم

 ساز بلبل شد عدم جاریست این  هنگِ خران

 نیست گُلزار است گِلزار طرف باغ  و انجمن

نیست تصویری به ذهن ما زیادِ  مهتران

 مشورت کل مستشارُ حرف مولانای بلخ

جام ما گل جام و سقف خانه ها از برگ پان

زین چمن هم رنگ تصویری نکرد گل هیچگاه

حرف واقع گر بگویی میخوری پُتکِ گران

کاغذی اند امپراطوران وهم اشعارِ شان

امپراطور نی حقیقت گویی باشد پاده وان

شعرخود کن مختصر ( تنهای) خام و نامراد

 هر که دارد جستجو پیشه بُود هرشی عیان

عبدالخالق تنها کاشفی

۱۸ حمل ۱۴۰۳ خورشیدی

گریه کن

تاریخ نشر: پنجشنبه ۲۷  ثور (اردیبهشت)  ۱۴۰۳ خورشیدی – ۱۶ می ۲۰۲۴   میلادی – ملبورن – آسترالیا

گریه کن

حالت  اطفال    ما   است   اینچنین.

می خورند پس مانده  باخون جبین.

فقر  را  آورده  اند   در  این  وطن.

واضح و روشن بود  این بی سخن.

در بساط  شان نباشد  نان خشک…

بوی ظلم است و نباشد بوی ُمشک.

طفل ما گندیده خوار است ای عجب.

کیست مسوول شخص دونِ بی نسب.

رنگ رنگ دارند غذا درقصرخویش

قلب  ملت  را  نمودند  ریش ریش..

گریه   ها  دارد   فلک   بر حال   ما

نیست  کس  تا گیرد  او  احوال  ما.

عدل واحسان رفته  ازین  مرز بوم.

از عمل های  خراب  شخص  شوم.

می شناسند جمله این اشخاص دون.

حق  مردم  را بنوشند  مثل خون….

اقتصاد   مملکت    بر   باد   رفت..

خدمت   خلق   خدا  از    یاد   رفت.

جیفه ی   دنیا  همه   مغرور   کرد.

جیب   خالی  آمد  و  هم   چور کرد.

خر همو  خر  گشته  پالانش   زری.

نیست  فرقی  با   دقت   گر  بنگری.

بد تر  از   سابق  سر و سامان  ما.

قرص  نان  دید  دیده ی  حیران ما.

چیست  آخر  در نصیب   این  وطن.

یک اشاره بس  و کوتاه کن سخن..

طفل  ما  روزگار   بد   دارد   ببین.

کم بگو شعر بر رخ  هر ماه  جبین.

از  برای  لب سرین   شعری  مگو..

بر  شکم   های  گرسنه  شعر  گو…

وصف  گیسوی   بلندی   را   مکن.

هر کجا  هستی  فرانسه  یا  به  بُن.

گریه  کن  بر  حال   زار  میهنت….

دست  ظالم   از دو سه  جا بشکنت.

یا   الهی    دور    کن    ابر   سیاه.

تا   بیرون  آید  ز آسمان  نور  ماه

عبدالخالق تنها کاشفی

۱۹ ثور ۱۴۰۳

دلِ تنگ و چشمِ تر

تاریخ نشر: یکشنبه ۲۳  ثور (اردیبهشت)  ۱۴۰۳ خورشیدی – ۱۲  می ۲۰۲۴ میلادی – ملبورن – آسترالیا

دلِ تنگ و چشمِ تر

ز ناجوری دلم تنگ وغمین است

ببین که ناله های من حزین است

به   سال  نو غمِ  نو آمد از راه…

نبودم   زین   همه  آفات   آگاه…

دلم   بگرفته   زین   دنیای فانی

به چشمم اشک ورنگم زعفرانی

تن بیمار من در اضطراب است

شبانگاه دیدگانم کی بخواب است

 مکمل  سال  پار  بودم  به  بستر

فقط  چند  روز حالم   بود  بهتر

تنم تب دارد و دل  ناقرار است

شگوفه در سر من بیشمار است

درخت درد  من  کرده  شگوفه

شگوفه هاسفید  و خوشه  خوشه

خدایا    شادمانی  ها  کجا   شد

جوانی   هم   ز   پهلویم  جداشد

خطا   بسیار  کردم   این جزایم

که   بشنود  صدای   وای  وایم

اجل دور سرم  می گردد اکنون

دوتا چشمان من پرآب وپرخون

یکی درد وطن  دیگر غم  جان

زمحنت ها دل  من زار وبریان

غم   دوستان  دور وهم  مسافر

ندارد  دوریِ    شان  هیچ آخر

زگریه اشک من  خشکیده باشد

غمم  پنهان  وهم  پوشیده  باشد

بگریه سال  نو رو شسته  باشم

چراغ  دل  به  سینه کشته باشم

چرا استاره ی بختم نگون است

دلم آواره ی  شهرِ جنون است

بده بخت خوشم  یا  که  بمیران

خدایا تا  به  کی  باشم  پریشان

ندارم   الفتی      با      زندگانی

نمی پرسد    ز دردم  یار جانی

دل( تنهای) مسکین نا امید است

شبان تیره اش هم بی نوید است

شبا امشب  جوان  مردی  بیاموز

مرا یا زود کش یا  زود شو روز

چه حال است  برسرم  کافرنبیند

زخارستان کسی  گل  ها نچیند

در آخر  التماس  من  دعا است

مریضان را شفا کار  خدا است

عبدالخالق تنها (کاشفی)

روز جمعه ۳ حمل ۱۴۰۳ 

شورِ آرامش

اریخ نشر: چهارشنبه ۱۹ ثور (اردیبهشت)  ۱۴۰۳ خورشیدی – ۸ می ۲۰۲۴ میلادی – ملبورن – آسترالیا 

شورِ آرامش

کجا روم  که نباشد ، دل  غمین  و حزین.

که هرچه کوشش من بود نیامدهیچ  یقین.

درین قفس که فتادیم ، کجاست سیربهار،

چگونه گردشِ رنگی نموده  است کمین..

به جام ما زحوادث  فتاده است  خاشاک ،

چگونه طالع ما نحس بوده است به زمین.

لباس  عافیتی  کو  که   تا  به  بر بکنیم ، 

وگرنه جامه ی هستی نبوده خوب ووزین

ز دار  دیده   و جان  رفته  شورِ  آرا مش

که آنچه مانده  به من  پنبه  زارِ زار چنین

نفس شمار کنیم  تا  به  روز  مردن  خود،

جهان هستی دون  را غم  و جفاست  قرین

به وضع مضطرخود گریه کرده یی ( تنها )

که سفله است جهان دوری ازجهان بگزین

عبدالخالق تنها کاشفی

۴ ثور ۱۴۰۳ خورشیدی

عالم امکان

تاریخ نشر: شنبه ۷ دلو ۱۴۰۲ خورشیدی – ۲۷ جنوری ۲۰۲۴ میلادی – سندیاگو – کلیفرنیا – امریکا

عالم امکان

خیال  آباد  این   عالم   ندارد   فرصتی  دودی

فرای  این  خیالات ،  فکر  ها   دارند  معدودی

 تمام تار و پود ما شکست آماده ی درد است

نفس ها می‌کشیم اما‌ ندیدیم‌ مایه و  سودی

به رنگ شعله داغ از سرکشی ها می‌کشیم آخر

فنا  را  کی   کند   باور  گمان  و  فکر  نمرودی

تبسم  ها   تاثر   ها  بکارد    در    زمینِ   یاس

جهان  را  ترک  گویی  تا  بیابی  نیک  مولودی

حباب   فرصت   هستی  دوام  را  بر  نمی تابد

 سراب آباد موج است این نیابی آبِ مقصودی

 سراغ  عافیت   کو  اصل  آن  زیر  زمین  باشد

سر این خاک زیستن نیست جزیک فکر مردودی

سمن پویان، سیمین پوشان، قبایی ازفنا پوشند

 شگفتن، خنده  کردن  از برای  عیش مفقودی

 نفس گر میرود سوی کجا آباد افسوس است

بدستت گر نگیری  شعر  ناب  و  بربط  و رودی

شکنج گیسوانش در شکنجه سخت استاد است

به ( تنهای ) غمین  دلبر  ندارد  الفت  و جُودی

عبدالخالق تنها کاشفی