۲۴ ساعت

که بپـروری نهال, باغ سبـز زنـد گی را

تو شمیم صبحگاهی وهوا ی کهکشا نی

ندهی زکف غرورت توبه بحرپر تلاطم

که زاوج همت خویــش رهءازعبوردانی

زنخست دروجودت مهرودلبری سرشتند

که زنی ومادری توزسرشـت مهربا نــی

دل توپرازصفااست که نظرگهء خدااست

به جهــان پـر هیاهــو تو عطای آسما نـی

تـوکه نخل زندگی را چووجود پروریـدی

زچه رو روا دارند به تو ظلم ونا توانی؟

گهی در اسـارتـی تــووگهی به خون تپیده

که تــوصلح خواهی وحدیث کین نخوانـی

به تو اتهام بندند وبه حکم قـتل و سنگسار

جـان شــیرینت ربــایند به بهار نوجــوانی

بی توزندگی نداردرنگ وبوی وتازه گیها

زمحبـت تــو با شد گل عیش جــاو یــدانی

خوش بودکه است امروزیادوبودءازمقامت

روز زن مبارکت بـاد و سروروشـادما نی

دارد آرزو (عزیزه) بــه زنان روی گیـتی

دایما نشـاط وهستی پایه دارو جــاویـدا نی

عزیزه عنایت