۲۴ ساعت

تــــو ای شـــهـنـشــــۀ اقــلـیـمِ  هـفـتگــانـۀ  شعر

بـــــه  بـــارگـاۀ  حـضورت ، ســــزیده می آیم

گــــدای تـشــنه لـبــــم در کـَـوِیر حــادثــه هـــا

ســـحابِ فــاصــــلــه هــــا را دریـــــده می آیم

بـــه ســوءِ قصدِ من ، هـــردم فلک بــه صیادی

بـبـیـن کــــه هـمـچـــو غــــــزالِ رمـیده می آیم

( بشیرِ ) « نعمتِ » دیــدار ، می رسد به خیال

ز هست و ، بــود و ، نـبـودم ، رهـــیده می آیم

جــنــابِ مـــحــتــرمِ ( اکــبــرِ حـســامـی ) را

بـــــه شــــاهــــدی و قــضـاوت خَـنـیده می آیم

کـــه شـــایـــدم ز محـبـت ، بـبـخـشــدم فـخری

بـســـانِ ذره ، بــــــه خوشبختِ شِـــیده می آیم

پـسـنـد ( نازیِّ نـور ) و ( سـعـیـده جانِ وثیق )

چــو کُحلِ مِـــهــر، بــه چشمان کشیده می آیم

(کمنتِ ) (صالحه جـانِ وهــابِ واصــل ) را

ز بــــاغِ شــعــر و ادب ، چـیـده چـیـده می آیم

(حمیدِ ) محترم و، (ذکریا ) و ، ( هــارون ) و

( نـیـاز ) و ( نـعمـت تـرکـان ) ، حـمـیده می آیم

( گلیِّ پونِـه ) و ( ناهـیـد ) و ، ( فِ احـراری)

حــضـورِ تـک تـک شــان ، بــا قـصـیده می آیم

ســپاس و حُـرمت و تکبیر و احــتـرام  و دُرود

بــه خـوانِ « نـعـمـتِ » یـــاران پَــــزیده می آیم

نعمت الله مختار زاده