|
هــلته
سپـــور ګرځېد بورا په ښـــاخ د ګــلو
څــو
ئــې زړه پرې څــیرې نه کړو پسې تــلـلو
چـې
ئې زړه په اغزو څیرې وینې توی شوې
خــــورې
غــــېـږې تـــه د ګـل ورسـېــــدلـــــــو
بـــلبــلان
تـــــر سبـــائـــي پــــه نــغـمـو ســــر ؤ
وه
سپــوږمـــۍ د پــسرلــي باغ ئـــې ساتــلـو
چــې
وږمــې د سبــائــي خــورې ورې شـــوې
بېــلتـــانه
څـــخــــه ګــــلان ؤ پــــه ژړلـــــــــــــو
«
اهـتمــام » وائي څـــه ښکـلې ګونــګسې وې
سپــېـــده
داغ ؤ دغــه وخـــت په غـــــوړېـــدلــو
|
