گل های آسمانی ...

حشمت امید

سیزدهم آگست ۲۰۱۱ مونشن

تاریخ نشر یکشنبه ۲۳ اسد ۱۳۹۰ - ۱۴ آگست ۲۰۱۱

قــــــراولی که خبــــــر داد ، یــار می آید

چــرا نگفــــت که او در بهـــــــار می آید

بهـار رفته  تمـــوزآمده ولی چـه تمــــوز

به هفـته هاست که ابر، اشــکبار می آید

در انتظار نشستم ، نشسته خواهـــم ماند

که بــــــوی یار ازین انتظـــــــار می آیـد  

به من مگو که خیــالم تصـوری واهیست

حســد مبر ، اگر از ره ، ســوار می آیــد

قـدم به جــــادهء آبی آسمـــان ، نه نهــم

که هرچه پیش روم مـن ، غـبـــارمی آید

در آسمان نه بهاراست نی شگوفه نه گل

ز خــاک ، معجــــزهء کردگــــــار می آید

تو گر به باغچــــهء آسمــــان گلی دیدی

نچین ، نچین که بد ِ روزگــــــار می آید

دوسه نفـر که چنین کرده اند پیشیمـانند

که تخــــم ِ فتـنه ازین گل به بار می آید

به موج خلسه نهان گشتنت برای تو باد

مرا ز سفســـطه برهیــچ ، عـــار می آید

کسی که از برساقی و جام و میکده رفت

بدان که از در مسجـد ، خـــــمار می آید

درین سکوت هزاران هزار ســـالهء شب

صـــدای کیست که خیـــــــام وار می آید

خوشا ترانهء هستی ، خوشا سرود زمین

کز او جـــوانهء عشـــقی به بار می آیــد

بدار حرمت این لحظــه را که گفته حکیم

بهــــــار ، بی من وتو ، بی شمارمی آید

به ما که ناظــــــم دنیـا جفا نمود ، نمود

گمـــــان مدار که باتو کنـــــــــار می آید

کسی که حادثه پرداز زندگـــــــانی ماست

نه ناگهــــــانی ، نه بی دســــتیار می آید

درخت ما چه ثمر میدهــــد که نیم جهان

برای چـیــــــدن آن بار بار می آیــــد ؟؟

**  **

درین دیارِ ِ پراز زرق وبرق وجاه وجلال

نه بوی ســبزه نه مشـک تتــــار می آید

حشمت امید

سیزدهم آگست ۲۰۱۱  مونشن