به یاد مولوی ، کدخدای شهـرعشق

حشمت امید

۱۶جولای ۲۰۱۱ مونشن 

تاریخ نشر دوشنبه ۲۷ سرطان ۱۳۹۰ - ۱۸ جولای ۲۰۱۱

گل عشق ...

دستی که غــزل کاشت ندانــــــم به کـجا رفت

مستی که عســل داشت کجا رفت و چرا رفت

آنی که نشان دل تنــــــــــــــهای مـــرا جُِست

آمد به سر کوچــــــــه و بی شــرفهء پا رفت

پیغمــــــبر عشــــقی که دلم منتظــــرش بود

برمن ، نظــــــــری کرد و به دیدار خدا رفت

هرچـند نگــــاهش به نگـــــــــــاهم گذرا بود

یک ناوک ازآن   در دل دیبــــاچهء مـا رفت

بر آن لب خـــــــاموش دوصد قصه عیان بود

بی حرف به حرف آمد وبی صوت وصدارفت

یک واژه ازو بســـــــــته به دیوار دلـم نقش

یارب ، تو بگو کـــــاتب این واژه کجـا رفت

تا عین نوشـــــــــتم ز گُـل باکــــــرهء عشق

او دست ِ نوآمــــــــوز مرا کرد رهـــــا رفت

گر دار و ندارش ،همه بودست همین عشق

آن نیز چـــــو خاشاک در امــــواج هوا رفت

آن عشق ، چنان بیکس و بیچاره شد امروز

کز حـــافظــهء حــــــــافظ و از یاد صبا رفت

در فاتحـــــهء عشــق نشستیم و ندانــــــــیم

اول زکجـــــــــا آمد و آخـــــر به کجـــا رفت

آن ترجمـــــــهء عشق به هـر دین و زبانی

با نالــــــهء نای آمـد و با بانـــگ درا رفت

رقصیده و چـــــرخیده صلا داد و صدا کرد

با تن تنه نا ، آمـــــــد و با تن تنه نا رفت

** ** **

حشمت امید