اقارب بیمار مذکور از اوحدالزمان التماس کردند که راهی برای معالجهء وی پیدا کند . اوحدالزمان پس از اطلاع بر سوابق احوال مریض و شنیدن سخنان وی بیکی از غلامان دستور داد که چوب بزرگی حاضر کند و غلام دیگر را نیز امر نمود تا ظرف سفالین سنگینی تهیه کرده در گوشهء مخفی نماید، آنگاه گفت بیمار را نزد وی حاضر کنند.

بیمار را آوردند و اوحدالزمان در حالی که با همان چوب بزرگ در مقابل بیمار ایستاده بود چنین گفت :

من میدانم که تو از برداشتن این ظرف گلین که بروی سر تو گذاشته اند چقدر در زحمت هستی و رنج می بری ، چه خوب شد که ترا نزد من آوردند تا ترا ازین زحمت و تکلیف بیجا رهائی دهم ، اکنون با همین چوب که در دست من می بینی این ظرف را می شکنم و ترا از برداشتن بار آن خلاص میکنم.

 سپس چوب را ببالای سر خود برد و چنانکه خواسته باشد بر فرق او فرود آورد بدون اینکه با سر بیمار تماس کند فرود آورد و در همان وقت غلام که منتظر اشارهء طبیب بود ظرف گلین را که حاضر کرده بود با سر بیمار اندکی تماسی داد و از بالای سر او به زمین انداخت و ظرف مزبور در هم شکست و قطعات آن در اطراف مریض پراگنده شد.

 بیمار که تماس ظرف را با سر خود احساس کرده بود و می پنداشت که بر اثر فرود آمدن چوب دست طبیب بر زمین افتاده و شکسته است بسیار خوشحال شد و از رنج بیماری موهوم خود نجات یافت و تندرستی وی بازگشت و چندین سال بعد از آن زنده بود.

سلسلۀ این حکایات ادامه دارد ....