نوشتۀ : فریده اکبری

   فريادى را كه هيچكس نشنيد......

در بامدادى اينگونه تاريك به دنبال ردپايي از خورشيد مي گشتيم و فريادى را كه از آن سوي سرزمين هاى حادثه مي آمد نشنيديم........چشمه چشمه آب نوشيديم از باران و به آسمان خاكستر پس داديم .......

خانه گرم بود از آتش و شهر را دود فرا گرفته بود٬ آسوده خوابيديم و گفتيم شايد هزار و يك سال ديگر اين چنين آسوده خواهيم بود.

اگر روزى  آفتاب از سوى ديگر بلند شود٫اگر باران نبارد و چشمه ها خشك شوند اگر ديگر هيزم براى سوختاندن نداشته باشيم چي كسى فرياد ما را خواهد شنيد!

اگر در پشت دروازه هاى بسته بمانيم و بدانيم كه حادثه اى  در راه است و اين بار نوبت به ما خواهد رسيد.

چه كسي فرياد ما را خواهد شنيد.چگونه توانا خواهيم بود آنروز...... و چگونه با غرور ايستاده خواهيم شد!

حال آن كه زمين شكاف بر مي دارد از درد ٬ درياها هستى شان را به كوير مى بخشند و مرگ خورشيد فرا ميرسد آنروز كه جهان به سوگواري تقدير مي نشيند.....

 آنروز فرياد خواهيم زد و فريادمان را  هيچ كس نخواهد شنيد  آنروزبه ياد خواهيم آورد فريادهايى را كه هرگز نشنيديم.. آنروز سوال ميشود از ما و  براى هر سوال جوابى بايد داشت...

ديروز صبح وقتي از خواب بيدار شدم قلبم پريشان بود گويي كه حادثه اي در راه است....... وقتي براي همه تعريف كردم گفتند كه صدقه بدهم شايد رفع بلا گردد.........

وقتي در جاده مي آمدم هوا سرد بود و حتي از كودكان پا برهنه اي كه هر روز پشت شيشه هاي موترهای شخصی و بس ها التماس ميكردند خبري نبود نا اميد شدم و دلم ميخواست برايشان صبر كنم تا برگردند اما راننده در ميان موتر ها  عجولانه ميخواست كه از همه پيش شده من را پايين كند و برود گويي كه او هم ميدانست حادثه اي در راه است.......

ساعت  ۴۵: ۹ دفيقه بود تازه به اطاقم رسيده بودم و كمپيوتر خود را روشن ميكردم كه صداي مهيبي آمد  فكر كردم تمام اطاق در هم ميريزد همه به طرف پايين دويدند........

   شهابی بگذرد زین آسمان تا آرزویی کنم

            مسیحی زنده گردد تا صلیبم را بگیرم به دست

                       من مسیحی را در میان صفحه های انجیل یافتم

   و  او گفت که تا عصری دیگر برمیگردد

                           آنزمان که خورشید بمیرد

                                          وآنزمان که دنیا واژگون گردد

                   مرگ پایان زندگی نیست

  زندگی هرگز نمیمیرد

              در وجود آنچه مرده هم نفس هست

                                گر به دستان مسیحی این معجزه است 

                  امشب در یک خواب عجیب

                   رو به سمت کلمات باز خواهد شد

                         باد می ورزد و آرام

                 با خود برگه هایم را می برد تا اوج

                   زندگی دریایی از خاطره هاست

                     برگه ای روی دریایی از خاطره ها

         دختر سرخ پوش از قبیله آتش است

                              میسوزد کسی گر دست به آتش بزند

         پروانه گر نیستی دلی همچو پروانه داشته باش

                      گر نداری هذر کن برو

         چون گرگ ها که از آتش میترسند

                       من هم تمام شب برایت آتشی افروخته ام

         و تو از دور نظاره گر باش

                    دختر سرخ پوش می رقصد

                                              در میان آتش و دود

         امشب در آسمان شعرم

                             یک ستاره میگذارم

                                          یک ستاره به نام تو

                                                                          یک ستاره

         به نام تو میگذارم

                          ستاره ای که می درخشد

                                        امشب در آسمان شعرم

                                                     تصویر کهنه آسمان را

                 آنروز کبوتر هم مثل من تنها بود

            کبوتری بر بام خانه مان آشیانه داشت

            من کودکی بودم تنها

          و او بود همراه مادرش

            که بر بام خانه مان آشیانه داشت

آنروز کبوتر هم مثل من تنها بود

         مادرش وقتی برگشت

        کودکش در میان قطره های خون

                                                                        فریده اکبری

                      میخواهم روحم آرام باشد

                             خسته شده ام

                      زندگی قصه ء تلخیست

                         که از آغاز تلخ بود

                         چشم به پایان دارم

                    و میخواهم روحم آرام باشد

                  دوست دارم همه گویند که رفت

               کو کتابی که چنین صفحه پایان دارد

                    غزل عشق نمیخوانم بشنو

               این قصه دلی افسرده و حیران دارد

              گرچه اشک به چشم او بسی زیباست

                  گرتفکر کنی دلی افسرده و حیران دارد

                 قطره های اشک آن از چه حکایت دارد

             از زیبایی چشمانش هذر  خواهی کرد.

               گوشه ای نشسته فکر خواهی کرد.

                 که این قصه دلی افسرده و حیران دارد.