تـقــویم ها پوسـیده اند  در سرزمین کاوه ها

                       تاریخ را دزدیده اند ، جایش  نویسند یاوه ها

   آن بومیـان از بوم خود کوچـیده در بـوم دگـر

                       از وحشـت شمشـیرهـا ازدهشـت سه لاوه ها

   این خاک درافسرد نست هرفصل فصل مرد نست

                      گنـدم نمی روید دگـــر ، بیـکار گشـته تاوه ها

   رنگین نباشد این بهار  چون سال های پیشتر

                        دیـگر ندارد جـلوه ای ، اشک روان ناوه ها

     رسیـد نامــهء تو ، ای عـزیز  میـدانی

                                که باز گشته شب من ، شبی چراغانی

     مرا به چشــمهء خورشــید آشنا کرده

                                محبتی که به من کــرده یی تو ارزانی

     چگونه از پس یک عمر یاد من کردی

                                 مگر بهـــار خیالـت شــده شکوفــانی

     سطور نامهء تو نقش بسته در چشمم

                                 زحــرف اول آن تا کــلام ِ پـــــایـــانی

    به من به رمز بگوید ، سواد نامهء تو

                                 که در دل تو شــکفته ، گل پشــیمانی

    دوباره از نظـــرم تـند تـند میگــــذرد

                                 تمــام خــاطره ها ، یاد ها ، به آسانی

    ز یاد من ، نرود گفــــتگوی آخــر ما

                                 توقهرکردی ورفتی چو موج ِ توفانی

    چه رفته خاطره ها زنده گشت درذهنم

                                 ز فصـل رخصتـی و میله های پغمانی

    برف آمــد و باز آمــد  شبهـای زمستانی

                           تـنــهایم و دلگیـــرم ، آنگونه که میدانی

    دانم که دل انگیـــزست ، زیبـایی برف نو

                           گویـد دل من امـــا ، یک قصـــهء بارانی

    این زندگی ِدرهــم ، بر عکس خیـالم رفت

                            گاهی به پریشـانی ،  گاهی به پشــیمانی

    یک خاطرهء شیرین ، در غمکدهء ذهنم

                            از ترس گپ مردم ، عمری شـده زندانی

    ای عشق بیا پس گیر ، این هـدیهء نابت را

                            آن خندهء رویاروی ، این گریهء پنهانی

   خانمان  برباد رفته ، سایهء ارباب نیست

                     بیشه بی شیر است، آهو مرده و سنجاب نیست 

   زندگــانی جز مرور خاطـرات ناب نیست    

                    گوشه ای خلوت برای گـــریهء مهـتــــاب نیست

           خوشه های یاد من از باد شب پرپر شدست

           بالــشی بسـیار از باران اشــکم تـر شدست

   عشق رفت و مهر رفت و عقل انسان مرده است  

                      جنگ ، رنگ خنده ها و گریه هارا برده است

   هـر طرف زخــم ِ تر مهمـــیز ها ، بـرگرده است  

                     خاطـر انسـان چو گلـــهای خزان پژمرده است

            می شود  یک بار دیگر  خنده بینم بر لبی ؟

           می شود یک بار خواب دیگـری بینم شبی ؟

   رقصـد به پیش ِ پنجره ام دانه دانه ، برف

                        شمشاد، گشته شاد که دارد به شانه، برف

   از برف ، باغ ِ کوچـک ما  گشــته زود پیـر

                       موی جهــان  سفید نمــــاید  شبـانه ، برف

   کوچیـده اند قمــری و موسیـچه ها ز باغ

                          پر کــرده است کاسهء هر آشیانه ، برف  

   یک جفت زاغ ِمست بپاشند ، سوی هــم

                        چون بچه های کوچهء ما کودکانه ، برف 

  از شیشه های پنجره ، هـرسو که بنگرم

                         می آورد خیــال ِ ترا ، شاعــرانه ، بـرف