بیــکاری و تنـبلی شــده پیــشـــهء ما

                                   بر ریشهء ما نشسته است تیشهء ما

   این ملک ِ خـراب ما ، شود باز خراب

                                تغـییـر اگــر نکــــرد اندیشــــــهء مــا 

                                                     * * * 

    بربادی ِ ما همـه ز بیــکاری ماست

                                     بیــکاری ِ ما نشـان ِ بیماری ماست

   ما چشم به کیسهء کسان دوخته ایم

                                     این دست دراز ِ ما ز بیعاری ماست 

                                                   * * *

    سی سال به هیچ و پوچ در جنگ شدیم

                             در کینه وری به خویش  صدرنگ شدیم

   خود ، خانه و کاشانهء خود سوخته ایم

                              ای وای ، چه بی لحاظ و فرهنگ شدیم 

                                                * * * 

      بهار ما چه دل آزار و تلخ و سرد گذشت

                            اگـر به روی نگـاهم نشست گرد ، گذشت

     هـزار حیف که ناگفــته ماند قصــهء مـن

                             کسیکه کرد حضورم زخانه طرد، گذشت

     دماغ دشـمن من سوخـت از پریشـــانی

                             برای گـم شــدنم هر بهــانه کـرد گذشت

    بهــار ِ سبـز ِ حقـیقـت ، همیشه آبی باد

                              گـذار ِفاجعهء رنگ سرخ وزرد گذشـت

خمار بهار

چشم سحر امروز اگر سرخ وخمارست

                             عـیبش نکنی ، مست می ناب بهارست

بر چشـم ِ بلا دیدهء ما هــم نظـری کــن

                             این ، منتـظر دیـدن ِ چشمـان نگـارست 

* * *

پاییز ِدوم

آمد بهـار وسبـزه وگـل ، ابر و آذرخـش

                             شادم که دی گذشت به تندی ِپای رخش

پا ییــز ِ دوم است که از من بریـده یی

                            حـالا درین بهــار مرا جـان تازه بخــش 

* * *

خاک بهشت

بهـار آمد وطن ، هنگام کشت است

                                 که امسال ِ تو سال ِسرنوشت است

اگـر ویرانـــهء  ویرانـــــه باشـــــی

                                 به چشمم خاکسـار ِ تو بهشت است 

* * *  

بود و باش

بهـارم بی تو سرد و دلخـراش است

                               دل ِ تنگـــم به یادت ، آش آش است

به چشمم شهرخالی  کوچه خالیست

                                ترا در کـوی دیگر بود وباش اسـت 

ما به این در نه پی حشمت و جاه آمده ایم  

            از بد حادثه ا ینـــجا به پنــاه آمده ایم    " حا فظ " 

حشمت امید

حشمت امید

خا کستری...

   از بد حــادثه ، درمانــده و زایـل شــده ام

                         چکنـــم ، با سـتم دوست مقــابل شــده ام

   منــزلم بود، دلــم بود، غــم و غـصه نبـود

                              من نـدانم که چـرا بی دل و منـزل شـده ام

  جای باران ، فـلک صـاعـقه را نازل کــرد

                             ریشه ام سوخته، بی بهره وحاصل شده ام

  رنگ پاییزمن امسال نه زرداست ونه سرخ

                            زانـهمه رنگ ، به خاکستری ما یل شده ام

حشمت امید

                     سرطان ۱۳۸۷ 

                         ++++++++

             انتظـار...

     فــردا اگـر به شــعـر دلـم گــوش میکنـی

                             سکـر سکوت دوش مـرا نـوش میـکنـی

   ا ین قصـه های گفــته و نا گفـــتهء مـرا

                                    دا نـم که صبح ِ زود فـرا مـوش میـکنـی

   ابـری مشو،  بر آ تش د ل آب یخ مـریـز

                                      این آتش خداسـت که  خـامـوش میـکنی

   هـرگـز نخواسـتم که کس دیگـری شـــوم

                                  غـیر از همان کسی که در آغـوش میکنی

حشمت امید

                 کج

            کابوس ...

خوابی عجیب دیده ام از روزگــار ، کج

خوابی نه از حریر ، نه دیبا ، نه پرنیان

                                   خوابی دراز ، مبهم و بی اختــیار ، کج

دانی به ملک سوختهء خود چه دیده ام

                                   گلدسته ها و گنبد و سقف و منار ، کج

در ملک نازنین من ، آن شهر خوب من

                                   هم شهریار کج دل و هم شهردار ، کج

فـرزانگان سالک و دل بســـتگان ِ ملک

                                 ریزند در پیاله ء خود ،  زهر مار ، کج

بر چهره های مرده ء این مسخ گشتگان

                                 دیدم خطوط نقشهء  شـیطان وار ، کــج

حشمت امید

هرچند بکاربرد ردیف  " خواهی آمد " درین غزل از دیدگاه صرف ونحو درست نیست و باید  " خواهد آمد " می بود ، اما با در نظر گرفتن رشد زبان فارسی در هندوستان ِ هفت قرن پیش و با احترام به شخصیت ومقام امیرخسرو ، ازین مقوله میگذریم و آنرا در کنار شیرینکاری های زبان فارسی ِ هند قرار میدهیم . 

            گل بته های غربت ... 

ز پرسـتوان شنیــدم که بهــــار خـواهی آمـد

                         گل و سبــزه را خبر کن که نگارخواهی آمـد

چه شـکوه ِ دلپــذیـری که پرنـده باز گـــردد

                         چه ســرود دلـنشینی ز هـــزار خــواهی آمد

نگهـم ، ز پشت  ارسی به ره کسی نشسـته

                          نفســم به شیـشه گوید که غـبارخواهی آمـد

شب دوش خواب دیدم که به خنده گفت یاری

                        تو بمـان یکی دو روزی که انار خواهی آمـد

دل من بهـانه گیرد ، پس سرو و بید مجنون

                        پس آن صـدا که از برگ چنــار خواهی آمـد

نخورد به دردم اینک ، اگرم به حشـر گوینـد

                        که عذاب ِ ملک غـربت به شمار خواهی آمد

به دیار سنگ و آهن ، به سراغ این دل من

                       غـم و درد وشـور بختی به قطار خواهی آمد

    رفتی ؛ شکست   قامت ِ کاج  غرور،  تلخ

                           ما را  نگاه  میکنی  ا ز  دور  دور،  تلخ  

    رفتی و بیتو  مرد  گیاه و درخت و سنگ

                           حتا نگاه  ماه  ندارد   ســــــــــرور ، تلخ

    بیتو  هـمــــــا ی  شـــعرِبلندم  سقوط  کــرد

                          ا ز  ا وجِ لاجوردی خود سوی  گور ، تلخ

    گم  کرده ام  خیال  ترا  در  ضمیر  شــــب

                         میخوانمت  دوباره  به  دشت    شعور، تلخ

    ا ز  شعله  های عا طفه ات  گرم  می شدم    

                       حا لا که رفته یی ، شب من سوت، کور، تلخ