حشمت امید

این غزل را چندروز پیشــتر زیر نام " خط ِ آخر" نوشتم و به رسم عادت به وسیلهء ایمیل به دوستان همدل فرستادم . یکی ازین دوستان فرهیخته خانم زینت نور که خود از شاعران برجسته و بسیار نوآفرین در شعر و ادب است ومن از تحسینگران فطرت ِ شعری اش هستم ، مرا متوجهء بیحال بودن یا تکراری و کهنه بودن متن دو بیت ازین غزل ساخت که بسیار ممنونش هستم . به همین جهت شعر را دوباره دقیق خواندم و بعد به تیشه کاری پرداختم . امیدوارم این بار رسالت " نوآفرینی " در شعر رعایت شده و دوستان راضی باشند .

  آخر خط ...

حشمت امید

بیا که در دل من های وهـوی توفان است

بیا که بی تـو به هم خـورده اند قافیه هــا

بیا که خواب غزل های من پریشـان است

دو سه غـزل که نوشتم به چنگ باد افتاد

ورق ورق به هــوا رفته ، تر زباران است

خـــدیو ِ باد به هر شــاخه میـزند شــــلاق

دو چشــم پنـجـره ء پیـر اشــکباران است

بیا به شاخهء بی گل بگو " خـدا حافظ !"

بیا که عمر گل و سـبزه رو به پایان است

حشمت امید

سر در گمی ...

حشمت امید

بهار  ۲۰۰۸  مونشن

**  **

شدم پیــر و ندانســتم  چه شد از رنج من حــاصل

هـنوزم عـقـل ، درجا می تپد چـون مرکبی در گل

سفـر اندر سفـر ، راهــم دراز و توشـه بر دوشــم

ازآن ساحل به این جنگل ازین جنگل به آن ساحل

به هـرجـا میـرسد پایم ، زمین از خشــم می غـرد

زمان دشمن شـود بامن ، فضا چرکین، هـوا قاتل

چه سـرمایی چه گـرمایی چه طغیانی چه توفانی

جهــان خوب ، آخـر گشت آتـش خانه ای کــامل

درین آتش پرانی ها ، دلـم بر ســنگ می سوزد

که تـنهــا سنـگ باشــد یادگـار ِ داور ِ عــــــادل

نه یاجوج ِ جهانگیــری ، نه ماجوجـانه تدبیــری

تمـام نقـشه ها تـدبیـــر چنـد تا عاقــل ِ جاهــل !

حشمت امید

عشق و عادت ...

حشمت امید

جولای ۲۰۰۹  مونشن

*********

شب باشــد و می باشـد و آن خندهء نابت

من باشــم و شعـری که نویســم به کتابت

معـتــاد ِ کتاب ِ تن تو گشـــته ام از بـس

من فصل به فصل خوانده ام باب به بابت

این مستی می هست ویا سحر حضـورت

یا اینکه خــدا شســته در امواج شرابت

آن مستی ِ صدساله که میخواسته شـاعـر

پنهــان شده در پیکــر پر از خـم و تابـت

حشمت امید

به یاد مسعـود سعـد ها ...

نای تازه

شسـته اسـت نام مـرا شایـد کسی از یاد خـود

تلــخ ، با یادم نمی ســــازد خیــال شــاد خــود

چار فصل از دیگران است چی بهاروچی خزان

گوشـهء زندان پر است از فصل های حـاد خود

سـرخ گــردد چهــــرهء گل از تب داغ تمــــوز

باغـبــان  مستی کند از گــرمی ِ مرداد خـــود

روزها را می شمـارم من ز بیکاری ، عـبث

گر نشد امـروز ، روزی می ستـانم داد خود

خاطرات نغـز و شیرین توشهء راه من است

گشته ام در بیستون ِ فکر خود ، فــرهاد خود

شـیر ِ زخـمی در پناه بیـشه بنشــیند صـبــور

من همان شیرم که در چنگ آورم صیاد خود

های زندانبان ، شنـیدم بچه ات ده سـاله شد

خوش به حــال تو که میبینی زن واولاد خود

    ای عاقـلا ن ِ صلح به لب جنـگ در مـــزاج

                       چشم جهان به سوی شما مانده هاج و واج

    با دست خویش ، تیشه بر انـدام خود زدن

                         کاریسـت نا شـیا نه و دردیسـت نا عــلا ج

    ای صـاحبـان خــانه ، چه شـد همــت شـما

                         ایـن خــانه را غـریـبه نــسازد بـدون بــاج

    از همـت شماست که بیغـــوله گشته مـلک

                       نی خانه مانده است نه باغ و نه بید و کـاج

    ای ملـت غـیور ، چـرا کـور و کـر شـدید ؟

                         این مـلک از شـماست ، چرا باج یا خراج

     یـکچـند سرنوشـــت شــما  را رقــم زدنـــد

                         چند تن از تبار " طلایی" و یا " ســراج"