رسول عشق...

حشمت امید

 ۲۶  مرداد  ۱۳۸۷  

به روی برگ برگ گــل، نوشــته اند نام تو

چراغ ماه روشن است، به گوشه های بام تو

فرشته ها، سرشته اند سرشتت ازگل بهشت

رسـول عشق پر کند، بدست خویش جـــام تو

در آنزما ن که میرسی، شکوهء ماه میرود

مگر ستاره بسته اند به چلــچراغ شــام  تو

نذ ر تبسم ...

حشمت امید 

  دوازدهم  سرطان  ۱۳۸۷

مرا زما ن نو شـدن ، بیـا بیـا  نــــظاره کـن

بر آنکه زنده سـاختی ، بیا نظــر دوباره کـن

ببین که لـحظه ها یمان ، چگونه تند میروند

به آ ن نخوانده چامه ها بیا کمی اشاره کــن

ا گـردوبا ره سـرزند ، کــلام غـم به دفتــــرم

تـمام  دفتـر مرا ، بدسـت خویـــش پاره کـن 

حشمت  امید

من ، زندگی ِ خســـته وا زیاد رفتــــه را

در صبح ِ چشـــمهای تو آ غــــاز میـکنم

غم را که برحریم دلت رخنه کرده است

بر جان خود گــرفته و پرواز میـــــکنم

آن سوی شعر "بیدل" و آن سوی مرزها

باغ هــــزار چلــــچله را  باز میــــــکنم

حشمت امید

موریانه ...

حشمت امید

بهار  ۲۰۱۰  مونش

تو خواهی رفت ... میدانم !

تو خواهی رفت و من با این دل دیوانه  میمانم .

تو خواهی رفت و من با صد  " چـرا ؟ "

تنهای تنها ،

زیر سقف ساکت این خانه میمانم .

شبیه میز و قاب عکس  ،

به یاد مهریار مهربانم ...

حشمت امید

آن یار مهــربانم ازین آشــــیانه رفــت

آن قصه گو وقصه سرای شبـانه رفت

با کی سخن ز مهر دل مهـریار گفت

آن دوســتدار زمزمهء شاعـرانه رفت

او رفت وقصه های دلـش ناتمام ماند

با رفتنش ،هزار گپ عاشقانه رفـت

برای رحیم مهریار ، دوست نازنینی که هرگز از یاد یا از نظرم جدا نخواهد بود ..!

حشمت امید

۲۳ ماه جون ۲۰۱۰

یکروز پیش از درگذشت رحیم مهریار عزیز

خاموشی ...

ای دوست ، ای عزیز ، صدایت بلند باد

رویای عاشــقانهء تــو ،  بی گــــزند باد

هــر نالهء شــــبانهء تو می کُشــد مــرا

اما بهــــار در دل خوبت ، دوچـــــند باد

بی تو ، شکسته قلب پرستو درین بهار

بی تو ، تبار ســـبزه و گل ، دردمند باد 

روز مادر ...

حشمت امید

به کی گــویم غــم سنـــگین دل را

که روز مادر است و مادرم نیـست

جهان پرگل شده  هر سو که بینـم

ولی افسوس ، مادر در برم نیست

* * *

حشمت امید

مادر و بهار ...

بهـار میرسـد اما ، کجــاسـت مـادر من

که عـطر سبزه نوازش دهد مشامش را

صدای بال پرســتو به او نــویـــد دهــد

شکـوفه باز بگـیرد به خنـده نامش را

بهار میرســد اما ، کجــاسـت مادر من

که دسته دسته شقایق به پای او ریزم

  حشمت امید   

فصل برف و سرمای سال ۲۰۱۰ مونشن

حشمت امید

ای آنــکه داده یی دل دریــــایی مـــــــرا

صیــقل زدی تو فـــطـرت گـــویایی مرا

ازسنگ وابروســـایه برون آ سخن بگو

پایان ببـخـش غــــایت تنــــــــهایی مـرا

دنیا اگربه خواهش تو کوروکر شدست

از مـن بگـیر  نیز، تو  بیـــــــــنایی مرا

این درد را ببـــند به بال فـرشـــــــته ات

دانی که ســـرحدی ست تـــــوانا یی مرا

ویرانه ویرانه ...

حشمت امید

 ۱۶ جنوری ۲۰۱۰   مونشن

حشمت امید

نگاهــم میـکنی از دورهـــــا ،  دزدانـــه  دزدانـــه

چــــرا چشمـت شده با چشــم من ، بیگانه بیـگانه

نسنجیدی که این بیمهری ات بامن چه خواهد کرد

نه می بینی که شـد دنیــای من ویـرانه  ، ویـرانه

ســـپاه یاد تو هـر شـب مـــرا از خـــــانه می راند

بیـــابی جـــــای پایــم را تـو در میخــانه میخــانه

بپرس از همنـشیـنانم که من بی تـو چـه میـکردم

مپرس از من که بیرون گشـته از پیمانه ، پیمانه

من امشب لمـس کردم لحظه های تلخ مجنـون را

به طــاقت گر شـوم رســتم ، شـوم دیوانه دیوانه

من آن شـبگرد بدخویم که شب ازمن گریزان ست

که فــــریادم بلنـــــد تر میـشود شــامانه شـامانه