به رسم بزرگداشت از روز زن ونقش زندگی بخش او

حشمت امید ۲۲دسمبر ۲۰۰۹  مونشن

تاریخ نشر سه شنبه هشتم مارچ ۲۰۱۱

حشمت امید

مـعجزه ...

ای زن ، طلوع ِ روشن فردای من تویی

اصل بقا تو هستی و دنیـــای من تـویی

شهـکار معجـزات خدا این وجود توســت

صـد بار گفته ام کـه مســیحای من تویی

دانــم ، ترا ز پیـــــکرمن کرده اند جدا

همــزاد آســمانی و همـــتای مـن تـویی 

نیرنگِ جنگ ...

حشمت امید

نوامبر ۲۰۱۰  مونشن

تاریخ نشرسه شنبه ۲۲ فبروری ۲۰۱۱

سی سال به جنگیم و ازین جنگ به تنگیم

با این همه دلتنگی ازین جنگ ، به جنگیم

در چشـم جهـــان ، چهـرهء ما رنگ ندارد

در چشـم خـود اما چقـدر خوب و قشنـگیم

این مثنوی ِ ماسـت که آیینـــهء دنیــاست

ماییــم که هم شــیشه و هم طالب سنـگیم 

میدان تحریر دگر ...

حشمت امید

۱۴  فبروری ۲۰۱۱  مونشن

تاریخ نشر جمعه ۱۸ فبروری ۲۰۱۱

خاک ِمن ! جز تو به ذهنم نیست تصویر دگر

نیست مثــل من به یادت  هیـــچ شبـگیر دگر

همــت مردان پامیـــــرت ، بلنـــد آوازه باد

می شود پامیــــر تو یکروز ، پامیــــــر دگر

بلــخ نامی می شــود بار دگـــــر ، ام البلاد

می چـــکد در کام فـــرزندان تو شـــــیر دگر

برف نو ...

حشمت امید

۲۵  نوامبر ۲۰۱۰ مونشن

تاریخ نشر  ۲۸ نوامبر ۲۰۱۰ 

باز بنشســته به روی شاخســـــاران ، برف نو

باز میسازد نگاهـــــــم را غزلخــوان ، برف نو

شاخه های یخ به روی شیشه ها گل کـرده اند

در رف ِ بیـرون ارسی هست لغــزان ، برف نو

برف هـای کهـــــنه را باد بهـــــاری آب کــــرد

خوش بود گاهی به جـای باد و باران، برف نو

پاییز...

حشمت امید

اکتوبر۲۰۱۰مونشن

دیریسـت که شعـری نکند عطـــرفشـانی

یک شعــر جگرسـوز ندارم که بخــوانی

امسال ز پاییز به ذهنـم نرسد ، هیـــــــچ

جز دستکش و شال و دوسه برگ خزانی

تک سرفه و تب خال ونبات و گل ختمی

هم ،  یار سفــر گشته و هــم یاور جانی

وحشتکده ...

حشمت امید

اکتوبر ۲۰۱۰  مونشن

وحشتکده شد میهن ، وحشتزدگـان رفتند

آتشــکده بی آتـش ، آتش نفســـان رفتند

این خانه و این کوچه منزلگهء اغیارست

افسوس که عـیاران از کوچـهء مان رفتند

از واهمهء گرگان ، آواره شـده چـــوپان

هم رمـه و هم بـره از یاد شــــبان رفتـند

تصویرهای سرد ...

 حشمت امید

اسد ۱۳۸۹مونشن  آلمان

کار من و زمانه به صد ماجـــــرا رســـید

آن شــانهء صبــور من آخــر ز غم خمـید

یک فـتـنه گر نشسته در آن ســوی آینــه

جادوگــری که موی مرا کـرده است سپید

سی ســــال زندگــانی من زنــدگی نبــود

سی سال رفت بی گـل نوروز و روز عید

عشق و عادت ...

حشمت امید

جولای ۲۰۰۹ مونشن

شب باشــد و می باشـد و آن خندهء نابت

من باشــم و شعـری که نویســم به کتابت

معـتــاد ِ کتاب تن تو گشـــته ام از بـس

من سطر به سطر خوانده ام باب به بابت

این مستی می هست ویا سحر حضـورت

یا اینکه خــدا شســته در امواج شـرابت

چشم ، کویر و غزل

حشمت امید

  ۲۷ مرداد ۱۳۸۷

شعری که چشمهای تو در چشــم من نوشت

بنشست بر کویر دلــم ، تــخم عشق کشــــت

با ران عشق، ســـنگ و گلــم را نمود ســـبز

گـردید دشـــت خاطــرمن ، مزرع بهشـــــت

تا خوشـــه بســت گــندم امـیـد در  تمـــــــوز

دســـتان تو زمانِ درو ، کـــار را بهشــــت