۲۴ ساعت

یک گام راه بود میان من و نگاه

تا ازهراس بی پر و بالی گریختم

باید بمانم و بنویسم به خط خوش

کز سال پرعذاب جلالی گریختم

ازسال پر شقاوت شغاد های درد

از شیب های تند زوالی گریختم

یک آسمانه نور فراز سرم شگفت

تا از زمینه های جدالی گریختم

با سنگ ،همصدایی همریشه یافتم

از بازتاب آب و زلالی گریختم

یک دست روی ساقۀ فردا گذاشتم

از مطلق گمان تعالی گریختم

من یک تنم برای دلم عشق می تنم

تا از بساط گنگ توالی گریختم

بهزاد را مگر به بهاری دگر کشم

کز باور بلند کمالی گریختم

۳۱.۱۲.۲۰۱۴