جوانان: استقلال اقتصادی با حکومت
تاریخ نشر شنبه ۱۶ آگست ۲۰۱۴ هالند
جوانان: استقلال اقتصادی با حکومت برنامه دار
نویسنده: ویس احمد حکمت
ویس احمد (حکمت)
افغانستان با داشتن تمدن فرهنگی، سیاسی و اقتصادی ۵ هزار ساله، انتقال دهنده فرهنگ و دولت داری از طریق راه ابریشم به طرف غرب جهان در قرون اولیه و وسطی بود. این
سرزمین در طول تاریخ از زمان اسکندر و چنگیز تا حملات انگلیس و روسیه، همواره پُل خیزش میان ابر قدرت ها بوده است. یکی از بزرگ ترین این حملات و تهاجمات، حضور انگلیس به بحر هند و از آنجا همسرحد شدن با امپراطوری روس تزار بود که متأسفانه، کشور ما در اثر این قدرت طلبی ها سوخت و نفاق ملی بین سران حکومت های آن زمان منجر به عقب ماندگی اقتصادی این دیار شد.
در اوایل قرن ۲۰ میلادی، مرد خرد و دانش با اندیشه ترقی خواهی به اریکه قدرت افغانستان نشست و در اولین خطابه اش در مسجد عید گاه کابل به ملت مجاهد افغان و جهانیان اعلام کرد که منبعد افغانستان، کشور آزاد در امور داخلی و خارجی اش است. مجاهد و غازی نامدار افغانستان (امیر امان الله خان) ضمن ارائه این خطابه اش در ۲۸ اسد ۱۲۹۸ هـ ش، انگلیس را بعد از محاذ های پی در پی مجبور ساخت تا دولت شاهی افغانستان را منحیث یک دولت آزاد و مستقل به رسمیت شناسد.
امیر امان الله خان غازی بعد از استقلال سیاسی، با ارائه طرح و عملی نمودن برنامه های اقتصادی و ریفورم های اداری و تعلیمی، راه را به سوی آزادی اقتصادی فراهم نمود.
اولین برنامه این شاه جوان، ریفورم مالیه عادلانه از ملت و تقویه زراعت با ایجاد بند های آب و برق بود؛ او برنامه های سرک سازی، توسعه فابریکه ها، توسعه مکاتب برای اولاد کشور، تقویه اردوی ملی، تقویه مطبوعات و نظام مشروطی با قانون اساسی جدید و ایجاد سیستم دولت داری مردمی را روی دست گرفت.
اما متأسفانه نفاق ملی باعث عدم تطبیق ریفورم آن شاه ترقی خواه شد؛ هرچند در زمان محمد ظاهر شاه و سردار محمد داود خان نیز سلسله فعالیت های برای ترقی کشور برداشته شد، اما پس از جنگ های ۳۰ ساله، هنوز هم کشور ما به صعود اقتصادی دست نیافته که نمایانگر عدم استقلال اقتصادی کشور است.
اکنون جوانان افغانستان از زمامداران خویش تقاضا دارند که برای جوانان، استقلال اقتصادی را ایجاد نموده تا از تمام استعداد و توان فزیکی شان در راه رسیدن به قله های سعادت مادی و معنوی حد اکثر استفاده را نمایند. هرگاه جوانان بیکار و بی سرنوشت باشند، دولت هرگز نخواهد توانست بر سر مردم با نیزه و نیروی تفنگ حکومت کند و در نهایت سبب عقب ماندگی اقتصادی و زوال حکومت های بی برنامه خواهد شد.
نویسنده: ویس احمد حکمت
حکمت عزیز ، مطلب زیبا و عالیست. امیدوارم زمامدارانی که عنقریب وارد ارگ ریاست جمهوری میشوند تنها به منفعت خود فکر نکنند و بفکر جوانان و خصوصا بیکاران باشد. چون همان ها بودند که راه ارگ را به آنها باز کردند . فعلا صبر میکنیم و میبینم که اینها چی خواهند کرد . موفق باشید. مهدی بشیر