۲۴ ساعت

جوانان، رسالت و مسوولیت

تاریخ نشر شنبه ۳۰ نوامبر ۲۰۱۳ هالند

ویس احمد (حکمت)

جوانان، رسالت و مسوولیت

نویسنده: ویس احمد حکمت (فعال جامعه مدنی در هرات)

     تشدید جنگ های داخلی در کشور و مداخله بعضی حلقات معلوم الحال کشور های همسایه و منطقه، هر روز به بحران اقتصادی-اجتماعی-سیاسی می افزاید؛به خصوص درین شرایط حساس که از یک سو، انتخابات ۲۰۱۴ در پیش رو است و از جانبی دیگر خروج قوای بین المللی از افغانستان.

        این بحران در زمانی اوج می گیرد که قرارداد های نظامی افغانستان با کشور های متضاد المنافع صورت گرفته که هر یک می خواهند برتری قوا و استراتیژی سیاسی خود را از طریق سرزمین افغانستان به حیث پل خیزش، به نمایش بگذارند. این قدرت نمایی های منطقه و کشورهای آن سوی آبهای بین المللی در افغانستان، جز کشتار، جنگ و ویرانی سود دیگری را به همراه ندارد؛ پس باید متوجه بود که قرارداد های عقد شده با این کشور ها نباید بر منافع امتیازدهی به سایر کشور ها باشد و اگر چنین شود خود خیانت ملی برای مردم افغانستان محسوب می گردد.

     و اما اگر دولتمردان ما سیاست های مجهول بر اساس منافع دیگران را که منشأ بیرونی دارد، تعقیب نمایند،  در حقیقت مردم افغانستان را در تضعیف انکشاف اقتصادی و توسعۀ بحران فرومیبرند؛ همچنان که  کارشناسان اقتصادی باورمند اندکه رشد اقتصادی افغانستان بر مبنای یک پلان و میکانیزم واحد و دورنمای اقتصادی و تشدید تحولات انکشافی در عرصه اقتصادی و اجتماعی صورت نگرفته است و خود سوال بر انگیز است که بعد از تضمین منافع دیگران بر سر این مردم پا برهنه و حتی سو تغذی چی خواهد آمد؟. ما از پیشرفت های دهه گذشته نمی توانیم چشم پوشی نمائیم که به نظر تحلیل گران اقتصادی، نوسانات اندک و غیر پلان شده گاه در مسیر انکشاف صنعت، زراعت  و سایر سکتور ها مفید بوده، ولی بنابر عدم حمایه نظام واحد اقتصادی افغانستان، این سکتور های  ارزشمند و حیاتی هم نتوانسته جایگاهی برای روند پلان شده  اقتصادی-اجتماعی بر اساس اولویت های جامعه و تعیین دور نمائی انکشافی باز کنند.

     درین شرایط حساس  که فساد اداری نیز اوج صعودی گرفته، برخی از صاحبان قدرت و نفوذ را وا داشته است تا به زر اندوزی و کسب پروژه های بزرگ به خصوص پروژه های سیاسی با حمایه مداخله گران افغانستان بپردازند، چنانچه این زر اندوزان در کشور های بیرونی به خصوص دبی دست بلندی دارند که می توانند به خروج اسعار، فرار مغز ها، بیکاری، بی ثباتی و بالاخره هرج و مرج و کشتار، نقش ارزنده ای در افغانستان بازی نمایند. در چنین شرایطی دیگر توان زندگی بخور و نمیر برای مردم خسته از جنگ این سرزمین به خصوص در روستا ها و قصبات کشور وجود ندارد و پروژه های اندک و ناچیز کشور های مختلف، بنابر بی ثباتی اوضاع در حال رکود می باشد.  نیروی توانا(جوانان نیرومند، پر توان، سازنده، مفید و مستعد) هر روز  تضعیف شده و این قشر در حال آسیب پذیری است و دیگر با همه اندوخته های علمی و اخلاقی خویش، راهی را که به میل شان نیست،می پیمایند که از جمله پیوستن به صفوف مخالفین با دل ناخواسته می تواند خطر جدی را به همه افراد جامعه در پی داشته باشد؛هرچند از آن طریق در امنیت فامیلی خود و از جانبی در کسب پول نان خشک، حرکت می کنند، ولی به خوبی می دانند که فردای شان مجهول و خطرناک است.

      این جوانان هر روز توسط قدرتمندان کاذب (نفوذ داران سلاح و پول) به صفوف جنگ که مفهوم آن تعریفی برای مردم ندارد، سوق داده می شوند تا در این شرایط حساس باز هم بر مردم ما به اصطلاح رهبری و در حقیقت، حاکمیت خود را بتازانند تا جامعه را باز هم به گروپ ها، اقوام و حتی حکومت های محلی ملوک الطوایفی تقسیم نمایند و در نتیجه آنان را تضعیف نمایند. سود این تضعیف جز باز کردن راه برای قدرت خواهی افراد محدود و مداخله سریع تر کشور های معلوم الحال چیز دیگری نیست، پس جوانان را از آنچه ضرر جامعه است، بپرهیزانید و راه صالح را برای شان بشارت دهید.

    با تجهیز جوانان به کار و دانش باز هم به طراحان مفکوره  جنگ که طبعاً از آن سوی مرز ها اند، یاد آور شوید که افغانستان گورستان تجاوزگران در طول تاریخ ۵۰۰۰ ساله خویش بوده وباز هم عملکرد های جنگ ستیزی برای استفاده از افغانستان به حیث تخته خیزش، غارت معادن و ثروت های ملی و در نهایت استعمار نوین، نمی تواند مجالی باشد.

     آنچه در شرایط فعلی در افغانستان به خصوص حوزه غرب به چشم می خورد، اینست که در همه حالات بزرگان کشور و علمای دین نقش سازنده در ایجاد روحیۀ وطندوستی، صلح دوستی و وفاق ملی دارند که مانع هر نوع مداخله بیگانگان شده می تواند و این نفوذ که منشأ ملی و اسلامی دارد، در صورتی که واقعاً با بی طرفی از قدرتمندان زور و زر عمل کنند، می تواند در زودترین فرصت، اوضاع را با همه مداخلات بیرونی در کنترول آورده و برای زعامت ملی و رهبری خیرخواه و دلسوز وطن از شمال تا جنوب و از شرق تا غرب کشور مفید واقع گردد.

         با تشدید دامنۀ حساسیت های بیکاری در این سرزمین ، مهاجرین کارگر و نان آور خانواده ها در کشور های همسایه، این سیر و سیاحت ناخواسته را در آن سوی مرز ها متقبل می شوند، بی خبر از سرنوشت آینده خود و فامیل خود برای پیدا کردن لقمه نان حلال که جور و ستمی از طرف شان به کسی صورت نمی گیرد، می پردازند. این در وضعیتی انجام می شود که چالش بیکاری سبب مهاجرت افغانان تحت شرایط سخت و اجرای کار های ثقیل توسط شان(حتی غیر مجاز بر اساس نورم های بین المللی) به کشور های  بیرونی می گردد و فشار ها سبب خروج کارگران از کشور گردیده و بالاخره منجر به ضعف اقتصادی مردم نسبت به هر زمان دیگر می گردد که باید با چنین فشار ها نیز مقاومت نمود تا  سبب مرگ و میر، شیوع امراض  و خطر فقر و تنگدستی در جامعه نگردد.

     آنچه طی سال های قبل اندوختیم، اینست اینکه اکثریت مردم افغانستان خواهان عدالت و حکومت مردمی اند؛ لذا هرگاه در چنین شرایطی انتخابات مشروع و عادلانه صورت گیرد، بهتر است تا جوانان اعم از دختر و پسر، نقش سازنده در پروسه دیموکراسی و صلح بازی نمایند و با استفاده از قوای بشری مستعد کشور به خصوص نسل آینده ساز جهت نیل به خود کفایی، رفاهیت و همزیستی باهمی تلاش نمایند.

     تلاش های جامعه مدنی، روشنفکران واقعی و وطن دوست و همه اقشار و طبقات مختلفه این سرزمین محبوب ما، در صورتی که منافع ملی با تعریف واحد آن در جامعه پیاده گردد، مثمر واقع خواهند شد و همه خود را در آزادی قانونی، رفاهیت در چارچوب استراتیژی اقتصادی-اجتماعی کشور و زیست بهتر در هر گوشه این سرزمین شریک می یابند و دیگر مجالی برای استعمارگران نوین و قدرتمندان زور و زر جامعه موجود نخواهد بود، زیرا هر یک از وطن دوستان این سرزمین در کارزار انتخاباتی و در زیبا سازی کشور محبوب خود، کار و تلاش صادقانه می نمایند و روحاً تحت تاثیر انگیزه های مادی و ترس از سلاح داران قرار نخواهند گرفت؛ همچنانی که فساد اداری انشاا… از این جامعه رخت بر می بندد و دیگر پول های بادآورده برای خروج اسعار از کشور وجود نداشته و دیگر گروه بازی ها، جای خود را به دیموکراسی واقعی خواهد داد و آن چنانی که منافع ملی و اسلامی ما تقاضا دارد، این اهداف برآورده خواهند شد.

     آرزوی جامعه مدنی از همه مردم این سرزمین به خصوص اهل قلم اینست تا از قلم منحیث سلاح برنده تر از همه چیز، در جلوگیری از فساد مالی-اداری و زورگوئی، مردم را به راه نیک و خیر دعوت نمایند تا اینکه احساسات جای خود را به عقلانیت هر فرد آگاه این سرزمین بسپارد و مردم آگاهانه در تعیین سرنوشت خود با صلح و دوستی که اصل ملی و اسلامی ماست، نایل گردند.

ویس احمد حکمت