۲۴ ساعت

رفـــــــتی مرا که چشم امیدم به عفـــو ماند

اینســــــت راه و رسم فـــلک را محقــــَری

هـــــرگـــز کـــسی دروغ و ریای ترا ندید

با صــــدق جان کردی بهــــر جا سخنوری

در هـــر لسان هر سخــنت جام شهــــد بود

در ازبیکی و ترکی و انگـــــریزی و دری

پشتو و اردو خوب بیان داشـــــــتی بجـــــا

اندر لـــــــسان تازی ز قـــــــــــران باوری

رفتی بشام جمـــــــعه که این خود مقدمست

والله مبارکت که بهـــــــشتست مـــــــشتری

در آخـــــرین رمـق بزبانت شهـــــــــــادتی

انشالله خدات رسانَد به مــــــهــــــــــــــتری

تیمار داری هـــــــای تو هم زود تر گذشت

دیری نمــــــاند  کار طـــــــبابت به بستری

شد ماه حوت هــــــــژده بوقت وفـــــات تو

در یک هزار و نَودِ شمـــــــــــسی برابری

بُد یکهزار و چهار صد و سی وسی، قمــر

شد پانزده به یوم ربیع ثانی دفــــــــــــتری

در دو هــــــــزار و دوازدهم چشم بسته ای

آن هـــــــشت مارچ بود شدی خواب اندری

نظم و نظــــام و منصبت ِ ما ز هم گسیخت

پر کنده گـــــــشت حالت مــایـان به بیسری

در هر نظـــــــام زندگی مــــا را مربی بود

هر شامگاه بخانه چو بگـــــــرفت حاضری

در بند ار شــــــدیم تلاش خودش نمـــــود

بیمار گر شدیم، شد عــــیسی ناصـــــــری

خشک و تری حلال سر سفـــــــره مینمود

لیکن روا نداشت رۀ ِ نفـــــــــــــس پروری

در فکر جمع مال نمیکرد وقــــت خویش

ما را براه علم نمـــــــودست رهــــــــبری

همچون درخت میوه برش برزمــــین نمود

نی چون منی به حالـت بی شاخ و بی بری

روشن نمــــــــــــوده اند بما نام والــــــدین

آن بابه نام بابه و مــــادر به مـــــــــــادری

کس را مجــــال نیست که جای تو پُر کـند

والله که بی توان تو نبوَد توانــــــــــــگری

بودی تو تکــــیه گاه حقـــیقی بســـان کوه

بی تُســــــت اشک دربدری خاک برسری

خامـــــوش شد لبت ز بیان عــــروج علم

کو معـــــدن جــواهر و دریای گوهـــری

در خدمــت تو هــــیچ نشد هم رسیـــــدگی

بگذر زما بکن به سخـــــاوت فـــــــراتری

فرزند راضــی از تو و ایزد رضــــا ز تو

کردی به مــــام ما به عـــدالت تو همسری

هر نکته را بیان تو همـــــچون کتاب بود

مجذوب ِ خویش کردی بگفتار ساحــــری

اندوخــــــــتم نکـــــــاتی ز دریایی علم تو

هرگز مرا نصـــــیحت تو نیست سرسری

ما از دعــــــــــــــای خیر تو آرام میشدیم

گردد خجل که با تو کــــــــند کس برابری

مانــدم بخــــــاک تیره ترا آه ای پـــــــــدر

گـــشتم یتیم و رفت مــــــرا هـــم مــُدَبِری

هـــر چند تاج و تخـــت نشد در نصیب تو

اندر دل خلایقـــی کـــــردی سکـــــندری

خدمتگــــذار خلـــق بُدی در وطن همیش

از دانشت فروغ چو مـــوسی به سامــری

بیجــــا نگفــــــتی هیچ سخن را به زندگی

مجلس بشد ز نور تو خورشید و مــشتری

برجــــای کرده ام همــــگی امر و نهی تو

کردم به افتخــــــار به پیش تو نوکـــــری

بر خاســــــــتی برای نمــــاز و فــتادی آه

انشالله خدا بکــــــــند داد گــــــــــــــستری

مادر برفــت، رفتی تو هم، ماند بیکــــسی

دیگــــر سخن کجـــــاست ز اولاد پروری

تا زنده ام دعــــــــا بکنم بهــــر هردو تان

دست ِ دعــــــــــا بلـــــــند بدیدم سراسری

اینجا اگر به محنت و منّت گذشت عــمــر

آنجا ببینی پــــیــش خدا نیک اخـــــــتری

صدق ِ تو انتهـــــای صفای تو بوده است

با انتهـــــــــای حلم نمودی قـــــلــــــندری

من همچو تو ز دام هــــــوس ها بریده ام

والله شکـــــــــسته ام همه بتهــــــای آذری

روحی تو قــــایقـــیســـت که نزد خدا رود

انشالله که جـــــام تو هم گــــــشته کوثری

تسکین دل نگـــشت ز لمـــس مــــزارِ تو

گر چند در مـزار تو عطــــرست عنبری

کردی بزرگ هشـت پسر یکه دخــــــتری

اینست وارث تو به دنیایی بهـــــــــــتری

تا آنگهـی که دیده ام ایمــــــــان ِ محکمت

از تو رسیده ایم به ایمـــــــــــان و باوری

دارم دعــــــا که روز قیامت به پیشگـــاه

آرد ترا به صــــفّ بزرگــــــان به داوری

یارب حجــــاب و ســـــتر بکن آتــش ِ پدر

بُد در تمـــام ِ عمر خــــلاف ِ ستمــــگری

از بندگــــان گناه و خطا شرط بندگـــیست

نآید ز بارگــــــــاه ِ تو هــم جزمخــــــیّری

یارب حــــذر نمای ز تقصــیر پــیـر مرد

از نور مغــــفـــرت تو برارش مـــنوری

از بهر چند روز سرشتی صــــوّر همــین

در ضعــــــف نقش خاک بدیدم مصـّوری

ما بندگـــــــان عــاجز و تو قــادر حکـیم

تقــــــدیر ما بدســـــت تو آرد مقـــــــدری

هـــــــر چند لاف کرده زند بندگـــــان ِ تو

لیکن ز فــــیض رحمت تو شد مظــــفری

مژگان بهم زنیم و رسد انتهـــــای عمــر

هر سو تجمــــلــــست به افزار دلــــبری

ما بابه را به رحــمــــت یزدان سپرده ایم

زین پس به صبر خویش نمائیم صـابری

یارب ســـــــپرد ما بتو باشد ازین به بعـد

در روز مـــا فــــتاد ســــــیاهی ِ چـادری

هر لحظه غصه های ِ دلم مــوج می زند

هردانه اشک ماست چو یاقوت احمـــری

نام ِ عمــــر به عدل پدر زیب می نمـود

آن ســـــــیّد ِ اصــــــــیل بَدان علم آوَری

هرگز به فخــر بابه دهان را نکـــرد باز

با بســـــــتگان ِ فــقـــر همی کرد یاوری

ما هر چه گفته ایم والله حق بگفــــته ایم

هرگز به دل نبود مرا قصــــــد شاعری

من کیستم که شرح ز اوصــــاف او کنم

کردم بیان حال و صفاتش به کهــــتری

ای خــالــق بزرگ بده جنّتــش مکـــان

با انتهــــــای عجـــــز کشم لوحـۀ زری

شد ناله هـــای آه و تزرع به آسمـــــــان

شد دانه های اشک چو دوکان زیـوری

دل را مبند هیچ (همایون) درین جهــان

در لانه هــــــــــای دیو نیابی رخ ِپری

سید همایون شاه عالمی

دوست عزیز آقای سید همایون شاه عالمی!

وفات پدر بزرگوار تان جناب آقای مرحومم سید عمر عالمی را بشما و خانواده محترم از صمیم قلب تسلیت عرض نموه ، از در گاه خداوند بزرگ برای مرحومی طلب رحمت و مغفرت به شما و خانواده محترم  صبر جمیل آرزو میکنم. روحش شاد ، یاد و خاطره هایش گرامی باد.

مهدی بشیر